Kawalerka na poddaszu - Pracownia Shin'a.

- A gdzież jest moja kolejna kreacja? - spytał wesoło. Nie sądził, że na prawdę mógłby robić za partnerkę studenta, ale skoro temu to odpowiada... cóż, na pewno będą się razem dobrze bawić. Rozejrzał się za sukienka, którą wcześniej Shin przyniósł, ale porzucił na rzecz tej właśnie, którą teraz Ichiro miał na sobie. Leżała na miejscu, więc wziął ją i ruszył znów, żeby się szybko przebrać.
- Okej. Jestem już trochę głodny i zjadłbym coś ciepłego. Mógłbyś mi zrobić jeszcze herbaty?
Dodał wesoło, choć było zdecydowanie lepiej, ze wspomnienia lodowatej podróży nie zostało już wiele. W tej chwili mógł rozkoszować się ciepłem pomieszczenia i patrzenie za okno stało się całkiem przyjemne do czasu, kiedy nie uświadomił sobie, że on na ten straszny ziąb jeszcze będzie musiał wrócić.
Powoli zdjął z siebie delikatny materiał, ułożył sukienkę i zaczął naciągać kolejną. Dopiero, kiedy całkowicie sobie z nią uporał, chciał wyjść, ale jednak się rozmyślił. Złapał za grzebień, jaki zobaczył na parapecie i zaczął układać włosy. Zrobił z nich lekki kok i przytrzymując go dłonią szukał czegoś, czym mógłby go spiąć.
- Masz może jakąś większą spinkę? - spytał, wychodząc powoli do Shina.

- Herbaty? Pewnie, a Ty w tym czasie się przebierz i namyśl co chcesz zjeść. - Uśmiechnął się lekko.
Gotować dla siebie to pestka. Jednak gotować jeszcze dla kogoś. To dopiero problem. Chcesz, aby to smakowało drugiej osobie. Bardzo się starasz, nie chcesz nawalić... Eh, ciekawe czy mu wyjdzie.
Po raz kolejny zagotował wodę na herbatę.
- Większą spinkę? - Powtórzył z zastanowieniem.
Miał tą szkatułkę od Amy z akcesoriami do włosów. Ale czy będzie tak jakaś duża, odpowiednia?
Wątpię.
Zajrzał do pokoju. Gdzieś w szafie powinna być.
- Jakakolwiek? Nie wiem czy mam taką. Ama lubi mi podrzucać takie dodatki ale... - Zaczął przerzucać dodatki w pudełku.
W końcu wygrzebał jakieś dwie i mu podał.
- Co o tych sądzisz? Powinny, być dobre.

- Nie wiem, co masz do zaoferowania. - odpowiedział lekko rozbawiony, kiedy usłyszał, że ma decydować o tym, co dostanie na obiad.
- Chyba najlepiej, jeśli uznam, że cokolwiek zrobisz, będzie pyszne. - stwierdził zaraz, patrząc, jak Shin rozgląda się za czymś odpowiednim do upięcia włosów. Sam Ichi puścił swoje misternie ułożone kłaki i przyjął dwie spinki. Zaraz znów podszedł do lustra i zaczął kombinować, jakby je upiąć, żeby to dobrze wyglądało. Po kilku minutach miał lekki kok, dość prowizoryczny, bo i przydałoby mu się z milion wsuwek, żeby się zaraz nie rozpadł, ale to w końcu tylko przymiarki.
- Coś do tego dobieramy? - spytał, spoglądając w lustro. Podobało mu się. Brakuje tylko przystojniaka w garniturze obok.
Na twarzy rozmarzonego chłopaka pojawił się znów łagodny uśmiech i nie ma znaczenia, że teraz to, co sobie wyobrażał było absolutnie, ale to absolutnie nierealne. Było piękne i romantyczne.

Otworzył lodówkę na oścież, aby dokładnie zobaczyć co się tam znajduje. Wyjął winogrona, deskę serów. W sumie jet jeszcze kurczak, którego marynował od rana. Jakoś nie miał czasu go upiec. Teraz ma okazję. Włożył go do pieca, ustawił temperaturę, sposób pieczenia, godzinę i zabrał się za krojenie bagietek. Przelotnie zerkał w stronę swojego modela.
- Hmm...
Wsunął pomiędzy swoje usta czerwone winogrono. Słodkie.
Ciekawe czy tak samo smakuje Ichiro? - Ta myśl przez chwilę zaprzątała jego myśli, od razu się za to zganił. Przecież on tylko mu pomagał. Musi to w końcu do niego dotrzeć. Jednak ani umysł, ani serce nie chciało go słuchać. Coraz więcej sprzeczności w nim było. No cóż, chociaż oczy mogły się nacieszyć widokiem młodzika.
- Sukienka jest krótka, rozkloszowana. Trochę takie lata '60. Nie chcę psuć efektu jakimś tandetnym paskiem. Może jakiś delikatny wisiorek? Nie.
Stanął za chłopakiem z miseczką winogron w dłoni.
-  Um... - Wsunął sobie do ust kolejne winogrono. - Naszyjnik w kształcie kołnierzyka, będzie odpowiedni.
Urwał winogronko, obrał i podsunął pod usta Ichiro.
- Spróbuj, są słodkie. - Bez wahania i czekania - czasami był straszliwie niecierpliwy - wsunął owoc w usta modela.

Pozwalał się oglądać, zerkając przy tym ciekawsko do kuchni. Sukienka mu się podobała i bardzo chętnie się w niej prezentował. Mimo niskiego wzrostu, miał bardzo zgrabne nogi i sukienka o takim kroju ładnie to podkreślała. Mimo to nie ukrywał, że to, co się dzieje w kuchni zaczyna być dla niego równie interesujące.
- Te kołnierzyki są urocze. I coś takiego będzie fajnie pasowało do sukienki. Podobny klimat.
Przyznał, ale kiedy wsunięto mu w usta winogron, uniósł lekko brew wyraźnie rozbawiony tym gestem. Zjadł słodki owoc. Na jego twarzy pojawił się lekki, flirciarski uśmiech. Nawet nie do końca nad tym panował, dostrzegał po prostu sygnały wysyłane przez towarzysza i trudno zaprzeczyć, że sprawiało mu to przyjemność.
- Więc? Co dobrego zjemy? - spytał lekkim tonem, bo i zobaczył włączony piekarnik, ale nie dostrzegł, co się w nim znajduje. - Przebrać się już w swoje rzeczy?
Dodał i podszedł do lustra, żeby jeszcze raz spojrzeć na uszytą specjalnie dla siebie kreację.

Wyjął z kufra trzy różne kołnierzyki. Biały z perełek. Czarny z kryształków. Czaro-złoty z ćwiekami. Przyłożył najpierw pierwszy, potem kolejne.
- Jak sądzisz? Może przydałoby się zrobić jakiś nowy?
Zajęło by mu to parę dni. Chyba, że Ama ma jakieś nowe błyskotki. Mogła nawet wygrzebać coś ze starej kolekcji. Powinno pasować. Czarny! Będzie dobry. Czarna kokarda we włosach Ichiro, wyglądała by w porządku. Wysoki kok. To jest to. Chociaż.
Właśnie te dylematy ze strojem były najgorsze. Może siedzieć pół dnia i przebierać w projektach. Ale dobierać dodatków nienawidzi. Ten wyglądałby ok, ale ten jest lepszy, no a ten to już w ogóle! I dupa.
Odkładając naszyjniki na stół, pobiegł w stronę piekarnika. Nie chciał tego przypadkiem spalić.
- Kurczak w ziołach. - Odparł krótko.
Zabrał się za przygotowywanie sałatki.
- Pewnie, jeżeli będziesz się czuć w nich o wiele swobodniej.

Ichiro za to zabawę z dodatkami kochał najbardziej. Podsumowanie całej pracy. Dodatkami nawet z bylejakiej kreacji można zrobić coś na prawdę fajnego, przyciągającego spojrzenia. Też spojrzał na kołnierzyki i zastanowił się. Każdy po kolei ubrał.
- Wziąłbym biały. I coś do włosów. I... masz taką koralikową, białą bransoletkę? Jeśli nie to ja mam. Byłaby idealna. I oczywiście białe buty. Czerń byłaby bardziej elegancka, ale też bardziej oficjalna. To... po prostu będzie ładnie wyglądało.
Zadecydował wesołym tonem. Zaraz jednak zdjął kołnierzyk, odłożył wszystko, jak sądził - na miejsce. Przebrał się także z sukienki w ubrania w których tutaj przyszedł i przyszedł z nią do Shina.
- Nie wiem, skąd ją wziąłeś, nie chciałem ci przestawiać takich rzeczy... gdzie ją dać?
Spytał, zerkając na materiał zwisający w jego dłoniach, a potem na apetycznie wyglądającą sałatkę.

- Jeżeli miałbym wybierać pomiędzy czernią, a bielą. - Zrobił krótką przerwę jakby chciał się upewnić, że to co powie będzie odpowiednie. - Biel jest nudna. O wiele, wiele bardziej wolę czerń. Jest zmysłowa, seksowna, tajemnicza...
No i podniecająca.- To jednak wolał zachować dla siebie..
Odłożył na bok nóż, wziął ściereczkę i idąc w stronę Ichiro, wycierał palce.
- Połóż ją na łóżku, potem to posprzątam. Wszystko tam kładź.
Miło było spędzić czas z Młodzikiem. Chociaż jemu bardziej pasowało określenie "Młoda Dama". Słysząc pikanie piekarnika, momentalnie wyrwał się z zamyślenia. Wyjął z szafki drewnianą deseczkę, rękawice i wyjął gorące, żaroodporne naczynie. Postawił je na desce. Kurczak wyglądał obiecująco. Zdjął z rąk rękawice i rzucił na blat po drugiej stronie. Zaczął rozkładać talerze na barze.
- Mam nadzieję, że rodzice pozwalają Ci się czegoś czasem napić.

- Nie, proszę, nie szufladkuj kolorów. Biel potrafi być równie elegancka, lub zmysłowa choć w bardziej oryginalny sposób pod warunkiem, że potrafi się operować kolorem. Do tego jest świeża i lekka. Będę jej bronił do upadłego. Podobnie, jak reszty kolorów. - odpowiedział na to lekkim, wesołym tonem. Nie przeczył, że czerń może być elegancka, seksowna, czy zmysłowa, jednak źle wykorzystana dawała paskudne efekty, jak każdy inny kolor. Kolorem po prostu trzeba umieć działać, wiedzieć, jak go wykorzystać. Działanie na zasadzie najbardziej oczywistych skojarzeń w stylu pastel=dziecko, biel=niewinność i tak dalej jest czymś niedopuszczalnym w oczach rudzielca, który żył w przeświadczeniu, że projektowanie w tym wypadku ubioru polega na otwartości i nie odrzucaniu tego, co nam się nie podoba, a przetwarzaniu tego na coś, z czego będziemy zachwyceni. Nie wolno się ograniczać, o!
Kiedy kazano mu odłożyć rzeczy, skinął głową i odszedł we wskazane miejsce, żeby ułożyć ubrania. Potem wrócił do kuchni akurat, by zobaczyć, jak Shin rozkłada talerze i jedzenie.
- Nie mają z tym problemu, póki jest to lampka wina. O piwie, czy wódce nie chcą słyszeć, jak to rodzice. - odpowiedział. Nie lubił podkreślać "buntowniczości", czy tego, że nie we wszystkim słucha rodziców, wydawało mu się to strasznie niedojrzałe i głupie. - Za piwem z resztą szczególnie nie przepadam. Ale w sumie bez sensu odbiegam od tematu.
Posłał rozmówcy łagodny uśmiech i przyglądał się wszystkiemu, co ten robi.
- Wygląda pysznie.

Zaśmiał się pod nosem, uważnie przyglądając się przy tym swemu rozmówcy. Zazwyczaj 'kłócił' się tak tylko z Amą. Zaczęło się robić dość intrygująco.
- Szanuję Twoje zdanie. - Rzucił krótko. - Pozwól więc, że go nie skomentuję. - Dodał złośliwie.
Shin był osobą, która lubiła się podrażnić. Zwłaszcza ostatnimi czasy. Żył tylko pracą, a przecież wokół niego tyle możliwości do umilenia sobie tej nudnej egzystencji. Oto jedna z nich - Krnąbrny Rudzielec.
- Jakoś nie przepadam za rozmowami o alkoholu. To nie moja brożka. Mój wuj, albo.. Hm, w sumie nie wiem jak go nazwać. Matek? Facet mojego ojca, zna się na tym. Ma własną winnicę we Francji. Jeżeli przekonasz rodziców, możemy ją odwiedzić.
O ile Shinyi da się chociaż na moment wyrwać. To nie mógł być, aż taki wielki problem. Mogli na przykład wcześniej wylecieć. No ale jeszcze nic nie wiadomo. Wylot stał pod znakiem zapytania.
Odkorkował wino, nalewając po trochu do lampki.
- Proszę spróbuj. - Podał mu naczynie z trunkiem.
Towarzystwo Ichiro było nader miłą odmianą. Mógł zainteresować się czymś innym. Takie malutkie oderwanie od rzeczywistości. Tylko ciekawe ile jeszcze mogą tak sobie posiedzieć.
Posiłek spożywany w towarzystwie jest o wiele przyjaźniejszy od konsumowania w samotności.
- Dolać Ci wina?

- Nie pozwolę. Nikt, kto wykonuje kreatywną pracę nie ma prawa do posiadania zamkniętego umysłu, jeśli chce cokolwiek osiągnąć. - odpowiedział z absolutną pewnością i wyraźnym uporem. Ichiro wyznawał kilka prawd i ta była jedną z tych, których gotów był bronić do końca.
Bawiło go to z resztą. Nie traktował tego personalnie, raczej jak luźne przekomarzanki, choć oczywiście nie zamierzał pozwolić się przegadać.
- Chętnie bym wpadł. I tak, proszę. - skinął głową. Wina nie potrafił odmawiać, po prostu za bardzo je lubił. Lubił z resztą to mało powiedziane. Jadł niespiesznie przy tym, czasem lekko popijając odpowiednio dobranego wina. Uważał sposób dobierania win do posiłku za bardzo istotną rzecz, jeśli już zaprasza się kogoś na obiad, czy kolację.
W końcu jednak zarówno butelka, jak i talerze się opróżniły. Ichiro był pełen i zdecydowanie nie chciało mu się ruszać, choć za oknem robiło się ciemno.
- Za niedługo będę musiał wracać, jeśli nie chcę podpaść opiekunowi internatu. Zamówię sobie lepiej taksówkę...
Nadal pamiętał, jak dopiero co wymarzł, idąc tutaj i nie zamierzał tego błędu powtarzać, tym bardziej dodatkowo po ciemku, przy opustoszałych ulicach.

- 'Nie ma prawda'? Hm, mocne słowa. - Upił odrobinę wina ze swojego kieliszka.
Robiło się coraz zabawniej. Mógł bez wyrzutów sumienia się z nim droczyć. Takie oporne kotki są urocze. Zwłaszcza te ich maleńkie pazurki. Próbując zadrapać, a tu nic.
- Khem... Tak więc, ciągnąc Cię dalej za język, uważasz, że osoba... W sumie to trochę śmieszne. - Przerwał na moment, próbując to sobie wszystko poukładać. - Nie uważasz, że otwarty umysł ma się tylko wtedy, kiedy osoba kreatywna wciąż się szkoli? Wszak nauka, a raczej rozwijanie swoich pasji prowadzi nas do perfekcji. Choć jak każdy wie, nigdy jej nie osiągniemy. Możemy tylko za nią gonić. Smutne. - Uśmiechnął się łagodnie.
Zajął się zbieraniem brudnych naczyń po kolacji. Już tak późno? Nawet się nie zorientował. Cóż, może dlatego, że dzisiejszy dzień był pełen miłych niespodzianek. Odkładając wszystko do zlewu, skierował się z powrotem w stronę swego towarzysza. W nawyku już miał poprawianie na sobie stroju. Opierając się o ścianę, wygładzał na sobie koszulkę.
- Cóż za wielka szkoda. Tak miło się rozmawiało. Wpadaj częściej. Chociaż... Jak to się mówi tak bez dwuznaczności? Mógłbyś przenocować? Oczywiście nie chcę sprawiać Ci problemu.

- Jasne. To, jak ze słowem artysta. Nigdy nie nazwałbym tak żyjącej osoby. To by było smutne, bo uważam, że to zamknięty tytuł, przeznaczony dla osoby, która w dziedzinie tworzenia i kreatywności osiągnęła już szczyt, sama siebie nie przebije. Gdyby nazwać tak kogoś żyjącego, sugeruje się, że ta osoba się zatrzymała. Już jest artystą, koniec, może się nie rozwijać, tak? Wiem, że to trochę pokrętne, mam podobne zdanie na temat wszelkich dużych tytułów, uważam, że blokują człowieka. Jeśli ktoś jest faktycznie kreatywny, nie przestanie się szkolić. Szkolisz się nawet, jeśli nie chodzisz na kursy, nie mówię, że osoba kreatywna musi studiować, czy uczyć się w pracowniach. Gonienie za perfekcją nie jest smutne. To świetna sprawa, kiedy widzisz, że zrobiłeś kolejny krok w tę stronę, możesz być z siebie dumny, ale widzieć, że droga jeszcze nie jest skończona.
Odpowiedział pewnie. Nie czuł się ani trochę zbity z tropu. Dało się wręcz zobaczyć, że próby prowokacji lekko go rozbawiły.
- Nie widzę w tym nic śmiesznego. Koniec szkolenia to koniec rozwijania, koniec szukania. Ktoś, kto na prawdę ma pasję nigdy by sobie na to nie pozwolił.
Sam Ichiro zajmował się projektowaniem, ale zadawał się z wieloma osobami szkolącymi się w sztukach zarówno plastycznych, jak i muzycznych, czy teatralnych. Lubił tę otoczkę, lgnął do nich, do ich sposobu postrzegania świata, imponowały mu wszelkiego rodzaju talenty, szczególnie te, których sam nie posiadał. Miał szansę z niejedną osobą podyskutować i wyrobić sobie opinię na tego typu tematy.
Teraz jego brwi zawędrowały lekko ku górze. Był ciekaw, co usłyszy od rozmówcy.
Propozycja przenocowania lekko go rozbawiła. Nie spodziewał się jej. W sumie to wolał nie wiedzieć, jakie zdanie ma o nim opiekun internatu przy tym, ile razy już nie wrócił na noc...
- W sumie to mógłbym. Tylko muszę zadzwonić do opiekuna internatu.

- Faktycznie. Trochę się zapętliłeś w ten druzgocącej, łamiącej moje serce wypowiedzi. - Przybrał teatralną pozę męczennika, zaraz przy tym wybuchając gromkim śmiechem. - A tak serio, cieszę się, że w końcu mam odpowiednią osobę do konwersacji. Miło czasem porozmawiać na poważne, jak i banalne tematy. Aczkolwiek... - Stanął za chłopakiem, układając dłonie na jego ramionach. - Moim zdaniem, kreatywny twórca rozkwita niczym pąki kwiatów. Takiej niepozornej sakury, czy chociażby kwiaty śliwy. Są piękne nie uważasz?
Z uśmieszkiem na ustach stanął naprzeciw niego.
- Nie neguję, że to co mówisz, ma sens... Jednak coś mi w niej nie pasuje. Jesteś zaledwie płatkiem.. - Ułożył dłoń na jego policzku, gładząc go delikatnie kciukiem. - W tym wszystkim, a wiesz więcej niż Ci kretyni. Wprowadzenie Ciebie w ten świat będzie dość ciekawym doświadczeniem. No oczywiście, będzie też radować moje serce. Tak urodziwej partnerki na przyjęciach i pokazach jeszcze nie miałem.
Odłożył na stół swój telefon.
- Jak chcesz to możesz z niego korzystać. A! Jeszcze jedno... Zapomniałbym. - Zerknął ku niemu. - Koniec szkolenia, nie jest końcem rozwijania. To po prostu rozpoczynane kolejnego etapu. Tak jak z pąkami. Mam rację?

- Są. Ale dokładnie to samo powiedziałem, tylko innymi słowami. - odpowiedział wyraźnie rozbawiony tym dostawieniem metafory do własnej wypowiedzi. Chodziło właśnie o rozwój, rozkwitanie. Choć sam dopatrywał się najlepszej części kreatywnej pracy właśnie w samym procesie rozwoju.
Uśmiechnął się łagodnie, przyjmując tym samym zakamuflowane komplementy. Nie odsunął się, pozwalając delikatnie gładzić swoją twarz. Lubił czuć czyjąś uwagę, kiedy ktoś okazywał mu zainteresowanie.
- Po prostu z wieloma osobami szkolącymi się w różnych kierunkach sztuki miałem okazję porozmawiać. Przyciągają mnie, lubię się nimi otaczać. Miałem czas, żeby wyrobić sobie opinię na tego typu tematy.
Przesunął buzię lekko, pozwalając, by jego policzek delikatnie otarł się o dłoń mężczyzny. Nieznacznie, niby przypadkiem musnął ją ustami. Jako, że talerze były już puste, a ze stołu zostało sprzątnięte, oparł się delikatnie na stole, zaplatając kosmyk włosów na palec.
- Zależy, jakiego rodzaju szkolenie masz na myśli. Są rzeczy, których nigdy można nie przestać się uczyć. Ale często tak.
Zaraz musiał jednak wstać do swojej torebki. Nie lubił tego momentu. Grzebanie w niej było czynnością bardzo kobiecą, ale wydawało mu się strasznie nieeleganckie. Nie ważne, jak by się nie starał zachować w niej porządek, i tak zawsze miał problem ze znalezieniem tego, czego akurat szukał.
- Skorzystam ze swojego. I tak nie znam numeru na pamięć. To na pewno nie problem, żebym został?
Zerknął uważnie w oczy Shina ciekaw, czy ten utrzyma kontakt wzrokowy.

- Tobie wyszło to tak trochę.. Skomplikowanie? Tak to odpowiednie słowo.
Kąśliwa z niego osóbka, takie lubił. W końcu ktoś miał coś do powiedzenia. Zazwyczaj osobą, która umiała go przegadać, była jedynie Ama. Teraz i Rudzielec.
Dziwił go ten 'przypadkowy' gest. Może i nawet trochę ucieszył, ale wciąż był nieoczekiwany. Choć zamiast na dłoni, wolałby go poczuć na swoich ustach. Co za szkoda.
- Fakt... Są rzeczy, których nie przestajemy się uczyć. - Zlustrował go wzrokiem od góry do dołu.
Może i zabrzmiało to dość dwuznacznie, no ale w końcu o to mu w tym wszystkim chodziło.
Przysiadłszy na stole, zaczął podążać za nim wzrokiem. Zawsze bawiły go te torebeczki. Małe, niepozorne... A mieściły tyle co skrzynka na narzędzia. Kobiece torby - odwieczny mit facetów. No cóż, Aiko stu procentową kobietą jednak nie był. Aczkolwiek, jakby zakryło się to i owo, dopieprzyło mu sylikony. Będzie musiał to kiedyś sprawdzić.
- Pewnie, że nie. - Spoglądał na niego, bez jakiegokolwiek wahania. - Zostań.

Ichiro absolutnie nie fantazjował o byciu kobietą. Taki już miał charakterek, tak dobrze wyglądał i tyle. Nigdy w życiu nie zgodziłby się na jakiekolwiek push-upy, czy tym bardziej silikonowe podróbki biustu. Lubił swoje ciało w całości. Jasne, że dostrzegał jakieśtam jego niedoskonałości, ale na pewno nie było w nim niczego, co chciałby zmieniać w inny sposób, niż raz na jakiś czas aerobik, czy ćwiczenia z jakimś internetowym prowadzącym w stylu Tiffany, czy Mel B.
W każdym razie, kiedy wyjął swoją komórkę z torebki (oczywiście znajdowała się w kieszonce na samym dnie, jak zawsze wszystko, czego się szuka), napisał po prostu smsa do opiekuna internatu z przeprosinami, że informuje tak późno i wiadomością, że wróci jutro, a nocował będzie u kolegi.
- Informacja poszła. Zostaję u ciebie. Ale domagam się koszulki do snu.
Przy tym, jaką bieliznę nosił, spanie w niej wyłącznie wydawało mu się nawet nie seksowne, a zbyt prowokujące. Nie prosił o spodnie, bo i w tych by się co najmniej utopił, ale koszulka będzie mu robiła zapewne za sukienkę patrząc na ich różnicę wzrostu.
- I, skoro już zostaję, jakie rozrywki mi zaoferujesz?
Spytał, odkładając telefon do torebki - chodzenie z nim i wypisywanie w towarzystwie wydawało mu się co najmniej niekulturalne - i wracając do aneksu kuchennego.

Ichiro w jakimś stopniu przypominał mu dziecko. Mylne spostrzeżenie? Być może. Trafne? Cholera go wie. Mała dziewczynka. Dokładnie taki miał charakterek.
- Dobrze, Mój Drogi... Dostaniesz koszulkę. Możesz sobie ją nawet wybrać. - Gestem ręki, wskazał w stronę 'sypialni'. - Cała szafa jest do Twojej dyspozycji.
Wolał, aby Ichiro sam sobie jakąś znalazł on w tym czasie będzie mógł pozmywać. I tak też zrobił. Zakładając gumowe rękawice na ręce, zabrał się za mycie naczyń. Nigdy ich nie używał, no ale w tym przypadku. Wolał sobie nie zniszczyć - trudem ogarniętych - pazurów. Miał w mieszkaniu osobę wyczuloną na tym punkcie - pół kobieta, pół facet. Z takimi nigdy nie wiadomo.
Chichocząc pod nosem, zajrzał do sypialni. No tak musiał jeszcze pochować stroje. Aczkolwiek, najpierw zabrał się za dokładne spisanie, małej notatki. Co z czym.
- Rozrywki? - Powtórzył za nim, z nutą zastanowienia w głosie.
W sumie co by mogli robić?
- Będę staromodny i pozwolę Ci zadecydować, w końcu jesteś moim gościem. Chociaż chętnie bym coś obejrzał. Dawno nie miałem chwili dla siebie... Co dalej? Zobaczymy..

- Okej. To na będę chciał jeszcze ręcznik i będę zadowolony. - stwierdził. Nieznosił wchodzenia do łóżka bez prysznica. Czułby się brudny bez porannego, czy wieczornego mycia ciała, nigdy sobie nie pozwalał na takie braki.
Podszedł do szafy i wyjął pierwszą z brzegu koszulkę. Zwykły, całkowicie czarny T-shirt mu się trafił. Rozwinął, żeby zobaczyć, jaki będzie duży, ale jak się spodziewał, spokojnie mógłby go nosić jako sukienkę. Shin był od niego prawie o trzydzieści centymetrów wyższy...
- Film mi odpowiada. Ale ty wybierasz, jeśli chcesz jeszcze dzisiaj coś odpalić. - stwierdził pewnym tonem i, kiedy tylko dostał ręcznik, poszedł pod szybki prysznic. Wrócił po kilku minutach w dużej koszulce, swoje ubrania układając na jakiejś skrzynce w rogu. Zaraz wszedł do dużego łóżka i mruknął pod nosem. Uwielbiał dotyk miękkiej, delikatnej kołdry. Wsunął się pod nią i przymknął oczy, czując narastające rozleniwienie. Wtulił się w poduszkę zupełnie, jakby był u siebie i przymknął oczy.
- Tu na ciebie zaczekam.
Oznajmił. Mogło się wydawać nieodpowiednie, że wchodzi tak Shinowi do łóżka. Ostatecznie ten może chcieć go odesłać na kanapę, ale... cóż, Ichiro zdecydowanie wolał łóżko, czyjaś obecność w nim tym bardziej mu odpowiadała. Lubił towarzystwo w łóżku, nie tylko w sensie erotycznym, ale też dla poczucia, że ktoś jest obok, kiedy on usypia. To najzwyczajniej w świecie przyjemne.
Z resztą skoro mają oglądać film to zacząć wieczór mogą w łóżku.

- Oczywiście, że ja wybiorę... Tobie zajęłoby to wieczność. - Mruknął kąśliwie, ale już bardziej do siebie. W końcu jego towarzysz właśnie wlazł do jego świeżo wyremontowanej łazienki.
Czy wybranie filmu było trudne? Cholernie. Przecież nie znał gustu, Rudziaszka. Wybrał pierwszy lepszy fantastyk i poszedł się przygotować. Ręcznik, szare dresowe spodnie i ciemnozielony T-shirt z dekoltem w serek. Koniec przygotowań. Teraz pozostało mu posłusznie czekać, aż Rude opuści łazienkę.
Chyba trzy razy spojrzał w stronę zegarka na ścianie. Jak dzielili pokój w hotelu, prysznice Ichiro nie trwały piętnastu minut. A tu tak.
O kurwa... - Za przeproszeniem. No to był szok. Chociaż... To wtargnięcie do łóżka. Eh. Machnął tylko na to ręką.
Wziął w miarę szybki prysznic. Rudy pewnie wygrzewał się niczym kocur w łóżku, ale cholera go wie. W pośpiechu opuścił łazienkę, wycierając jeszcze mokre włosy, ręczniczkiem.
Przystanął w progu, mierząc chłopaka ciekawskim wzrokiem. Pokój wyglądał na nienaruszony. Rudy dalej w łóżku. Git, nie będzie musiał sprzątać.
Odrzucił ręcznik na krzesło - jest za leniwy na odniesienie go do łazienki. Wziął z komody dwa piloty, by zaraz przysiąść na łóżku, obok towarzysza dzisiejszej nocy.
- Może być fantastyk? Czy wolisz coś bardziej... Dramatycznego? Musical?

Kiedy Shin brał prysznic, rudzielec czekał spokojnie, grzejąc się w łóżku, czasem obracając lekko, żeby otrzeć się delikatnie o miękką kołdrę. Uwielbiał to uczucie. W ogóle nocne wygrzewanie się w ciepłym łóżku, szczególnie przy świadomości, że za oknami panuje mróz bardzo, ale to bardzo mu odpowiadało. Przymknął leniwie oczy niemal przez tę chwilę przysypiając i, kiedy usłyszał, że Shin wrócił, odwrócił się w jego stronę powoli, otwierając ślepia i uważnie lustrując go spojrzeniem.
- Hmm... zdam się na ciebie, może być fantasy.
Oznajmił, w duchu żałując, że student projektowania sypia tak mocno poubierany. Cóż, nie ma chyba nic złego w tym, że uważał podziwianie męskiego ciała za przyjemne? Nawet bardzo, bardzo przyjemne.
Z łagodnym uśmiechem lekko zaczął ciągać za materiał koszulki przy brzuchu Lecroix, uważając przy tym, żeby nie przesunąć dłoni zbyt daleko. Przyglądał się, jak jasnowłosy wybiera film i przygotowuje cały potrzebny im na dzisiejszy wieczór sprzęt.
Kiedy na ekranie zaczęły pojawiać się obrazy, przesunął się dalej w łóżko, wpuszczając tym samym towarzysza, aby położył się wygodnie obok.

Powciskał guziczki na jednym pilocie, potem ze dwa w drugim i odłożył je na bok. Ta niestety pomieszał piloty. Wziął jeden właściwy, a drugi od wieży. Już po chwili w pokoju rozbrzmiała piosenka zespołu Sixx A.M. - Life is beautiful. Wzdychając cicho, zaczął rozglądać się za "zaginionym". Przecież musiał być gdzieś na widoku. Niechętnie wstał i zaczął grzebać po szafce, która znajdowała się zaraz pod DVD. Nie ma. Zrobił wszystko "ręcznie", po drodze wyłączając muzykę. Na nowo przysiadł na łóżku. Czując dziwne kłucie w plecach zaraz po oparciu się o poduszkę, zajrzał pod nią. No pewnie, nie ma to jak spać z pilotem pod poduszką.
Zaczepianie przez Aiko dość go zaciekawiło. Co on go tak ciągał za tą koszulkę? Co miał ją zdjąć? W sumie, dlaczego nie? Jest ciepło w mieszkaniu - bo się nagrzało - do tego będzie spał z kimś - więcej ciepła. Tak więc zdjął ją z siebie i ułożył zaraz obok chłopaka. Ustawił sobie poduszkę za plecami, opierając się zaraz. Tym razem nic mu się nie wbijało, na szczęście.
- Jak zacznie Cię nudzić to powiedz.

Obserwował poczynania znajomego, wodząc za nim rozleniwionym spojrzeniem. Było mu tak fajnie pod mięciutką kołdrą. Kiedy tylko towarzystwo znalazło się w łóżku - i w dodatku całkiem ładnie się roznegliżowało - uśmiechnął się pod nosem. Wiele osób uważało, że jest zdecydowanie zbyt otwarty, Ichiro bez problemu przekraczał istotne dla niektórych "granice", wedle których są podobno konkretne odległości, które powinniśmy zachowywać między sobą, a osobą przed nami w zależności od naszego stopnia zażyłości. Ichiro bez najmniejszych problemów przytulał nowych znajomych. Shin z resztą wcale aż tak nowym znajomym nie był. Po krótkim namyśle "czy wypada", choć i tak miał zamiar zignorować fakt, że trochę jednak nie wypada, ułożył głowę na torsie Lecroix.
- Mam nadzieję, że ci nie ciążę. Jesteś wygodniejszy, niż poducha. - stwierdził wesoło. Po prostu, zwyczajnie lubił bliskość. Nie prowokował do niczego w ten sposób, raczej zrobił coś, na co miał ochotę.
A, że znalazł się dzięki temu na bardzo ładnym ciele to już inny plus jednej sytuacji. Niewątpliwie, gdyby Shin był kiepsko zbudowany, taka "poduszka" nie kusiłaby Ichiro.
Odwrócił spojrzenie na ekran.
- Najwyżej cię zagadam i tyle będzie z filmu.
Oznajmił z łagodnym uśmiechem błąkającym się po twarzy.

Kiedy tylko Aiko ułożył głowę na torsie Lacroix, ten zaczął przeczesywać palcami jego włosy. W tym momencie rudy, przypominał mu takiego typowego uszaka. Czyżby był kochanym futrzaczkiem? Ta, to pewnie tylko pozory. No ale co mógł na to poradzić? Przecież nie zrzuci go z siebie, nie wypada. Pff. Niech ten cholerny blondyn po prostu przyzna się, że jest mu to na rękę. Ma rudziaka bliżej. W sumie nawet nie musiał się starać o to. Jest plus.
- Nie, nie ciążysz mi. Mogę robić za Twoją osobistą poduszkę, mi to nie przeszkadza. - Odpowiedział pogodnie chłopak.
No cóż taka prawda.
Oparł głowę o ścianę, w milczeniu wpatrując się w ekran telewizora. Jak tak gładził miękkie włosy Aiko, to przez chwilę miał wrażenie, że na jego torsie leży kot. No dosłownie! Dlatego co jakiś czas zerkał w dół. Widząc ten błogi uśmiech na twarzy Ichiro, po prostu, tak samemu z siebie, cmoknął go w policzek. Nie myślał nad tym, zrobił to.
- Ok, zobaczymy czy będziesz ciekawszy od filmu. - Zrobił rudzielcowi dwie kiteczki. - Hm... Wyglądasz niczym seksowna uczennica, wyciągnięta prosto z jakiegoś porno. Kuszące...

Uśmiechnął się lekko na buziaka i podniósł się do siadu, patrząc na swoje towarzystwo. Zgrabne nogi wysuwały się spod dużej koszulki, jednak Aiko nie wyglądał, jakby mu to choć odrobinkę przeszkadzało.
- Czy pan mnie przypadkiem nie podrywa?
Spytał, przechylając lekko głowę z miną niewinnej panieneczki, która absolutnie, ale to całkowicie nie ma pojęcia, o co chodzi. Absolutnie, ale to całkowicie nieświadom tego, co robi, jak to panie w podobnych filmach przesunął powoli delikatną dłonią po swojej płaskiej, delikatnej piersi, ukrytej oczywiście pod koszulką, w końcu jednak zaśmiał się uznając, że dość tej wyuzdanej zabawy, bo jeszcze wystraszy Shiny'ę.
- Jako uczennica powinienem mieć koszulkę zapinaną, spódniczkę, krawat i zakolanówki. I mój nauczyciel nie powinien leżeć w łóżku. Kiepska sceneria do obranej tematyki. - stwierdził wesoło, patrząc na Shina przez chwilę trochę wyzywająco, trochę rozbawiony. W końcu jednak znów się ułożył. Troszkę zbyt mocno pobudził własną wyobraźnię, jego rozpustny umysł dostarczył mu nowych zachcianek, zapewne na przyszłość i zapewne nie do spełnienia (gdzie znajdzie kogoś, kto zgodziłby się kochać w sali lekcyjnej?). Uznał, że jeśli ma nie rzucić się zaraz na swoje towarzystwo (nie każdy musi w końcu wiedzieć, że Ichiro do najbardziej cnotliwych nie należy) to czas zająć na powrót miejsce pod ciepłą, miękką kołdrą i głowę umościć na przyjemnie twardej piersi. Mruchnął przy tym absolutnie zadowolony.