Mieszkanie Juliena i Naosia

(Kliknij obrazek, aby powiększyć.)



[A tu się kiedyś pojawi opis.]

Spać spał, w końcu normalny człowiek, który ma się pojawić w swojej pracy o godzinie siódmej trzydzieści, a wstać musi o godzinie szóstej, kładzie się spać wcześniej. Co prawda miał lekkie obawy przed zaśnięciem, w końcu jego szanowny współlokator przebywał poza domem. Na imprezie. Znowu. Na którą on, Julien Niquet zaproszony nie został. Znowu. Ale przed snem wmawiał sobie, że nie będzie tak źle, bo Naoki jest dorosły, ma jakieś hamulce i wie, że jutro Francuz wcześnie wstaje, więc będzie zachowywał się w miarę cicho i grzecznie po powrocie do domu. Gdzieś w okolicy trzeciej trzydzieści nad ranem, iż takich złudzeń powinien się pozbyć już na początku ubiegłego miesiąca, kiedy to Nao miał wszystkie swoje "pierwsze" studenckie okazje do imprezowania. A to integracja, a to rozpoczęcie wykładów, a to pierwsze zerwanie się z wykładów... Sporo tego było. I za każdym razem kończyło się to jednakowo - wielkim wejściem młodego, natchnionego chmielowym napojem artysty, które swą donośnością przypominało wtargnięcie grupy szturmowej. Ja pierdolę, to już jest alkoholizm...
Mamrocząc złowrogo pod nosem zwlókł swe cielsko z posłania i ruszył ku komorze wstydu, zwanej przez zwykłych śmiertelników prysznicem. Po drodze oczywiście wziął z szafki czystą piżamkę dla swojego jasnowłosego pijaczka. Bez ceregieli otworzył drzwi do łazienki i oparł się o futrynę, zaspane i poirytowane spojrzenie wlepiając w majaczące za zaparowaną szybą nagie ciało.
- Przysięgam Ci, że zabiorę Ci ten cholerny klucz i będziesz spał na wycieraczce. Albo w pracowni. - burknął, zgrzytając zębami ze złości. Co prawda nie miał zamiaru spełniać swojej groźby. Zwyczajnie na przyszłość będzie z nim chodził, jako przyzwoitka. Sam na nudę w życiu nie narzekał, w końcu poza pracą w redakcji wciąż zajmował się fotografią kreatywną, poznawał nowych ludzi, czasem gdzieś wyszedł ze swoimi znajomymi. Jednak irytujące było to, że Naoki przez ostatni miesiąc szlajał się naprawdę wszędzie, przy byle okazji i nawet nie kwapił się, żeby zaproponować swojemu współlokatorowi jakieś wspólne wyjście. Ba, dobrze było, gdy w ogóle informował Juliena wcześniej o swoich eskapadach, bo w większości przypadków brązowooki dowiadywał się o nich, gdy student się szykował do wyjścia.
No rozumiem, studiuje, chce sobie pokorzystać z życia, ale byłoby miło, gdyby tak nie unikał pokazywania się ze mną publicznie!
- Wyłaź już spod tego prysznica, bo zaraz tam uśniesz. - westchnął ciężko, przecierając zaspane oczy. Budzenie się w środku nocy nigdy nie należało do kategorii czynności przyjemnych.

Miał już zacząć mu wygłaszać litanię na temat takich powrotów, braku odpowiedzialności i wyobraźni, ale szybko dał sobie z tym spokój. Naoki był zbyt najebany, żeby go to obchodziło, czy żeby w ogóle zapamiętał to, co współlokator będzie mu gadać nad głową. A i tak wystarczająco nasłuchał się kazań od rodziców i starszego brata, którego nawiasem mówiąc miał dwa piętra niżej. To im się udało... Znaleźli idealne mieszkanko w tym samym budynku, co starszy Vendell i jego partner. Partner, którym na domiar złego był kolega z klasy Juliena i Naokiego - Ryu Endo we własnej osobie. No kogo, jak kogo, ale jego Francuz się nie spodziewał! W życiu by mu przez myśl nie przeszło, że profesorek zwiąże się z kimś w wieku swojego młodszego braciszka. I to jeszcze z takim burakiem!
Miał jeszcze w planach zrobić małemu alkoholikowi chociażby kubek herbaty, ale skoro już go zaciągnął sam z siebie do tego łóżka, to nie miał zamiaru oponować.  
- Branoc. Postaraj się nie zrzygać w nocy. Przynajmniej do łóżka. - mruknął jeszcze, obejmując ramieniem opatulonego, podchmielonego studenta. W takich momentach pozytywne było tylko to, że Nao był wyjątkowo przymilasty i nie wyzywał mu od przebrzydłych pedałów. Okrył ich obydwu kołdrą i ułożył się do spania. Zdusił w sobie przemożną chęć rzucenia tekstu w stylu "Vendell, kurwa, odsuń się, bo jebiesz gorzałą" i wtulił nos w poduszkę, zamykając oczy.

O godzinie szóstej obudził się wyjątkowo nieżywy. Gdyby impreza jego heteryka trwała do tej pory, to najpewniej zostałby mianowany jej najdoskonalszym żywym trupem; wory pod oczami, mętne spojrzenie, wymiętolona podkoszulka, potargane włosy i bladawa skóra mówiły same za siebie. Spojrzał oskarżycielsko na smacznie śpiącego imprezowicza, który nawet nie drgnął na dźwięk budzika w telefonie chłopaka, z którym przyszło mu dzielić łoże. Ale może to i lepiej.
Niquet z miną męczennika powlókł się do łazienki i w dość szybkim tempie doprowadził się do stanu używalności. Potem przyszła pora na kawę i szybkie śniadanie. W przypływie litości zrobił jeszcze kilka zgrabnych kanapeczek z serkiem żółtym, szynką, ogórkiem i pomidorem, po czym przykrył je folią i zostawił na stoliku razem z proszkami kacobójczymi. Koło nich oczywiście wylądowała treściwa karteczka.
"Jestem w pracy, będę wieczorem.
Napisz mi później sms co kupić na film.
J."
Trzy razy sprawdził, czy zabrał cały sprzęt i niezbędne przedmioty w postaci kluczy, portfela i dokumentów, po czym opuścił mieszkanko.

[z/t]

Zmęczony, przemoczony i pozbawiony chęci do życia wtarabanił się do mieszkania. Na wrzaski z pracowni wymamrotał coś tylko pod nosem. Siatkę z prowiantem zostawił przy kanapie w ich dizajnerskim salonie, a wszystkie swoje klamoty do sypialni, nawet nie mając siły bawić się w ich rozpakowywanie, po czym zrzucił z siebie ubranie wierzchnie. Zdążył wziąć szybki prysznic jeszcze zanim Vendell pomyślał o wparowaniu do łazienki i koniec końców szlajał się po domu w wytartych jeansach i kolorowej podkoszulce. Oczywiście, że nie chciało mu się wysuszyć włosów. Znacznie łatwiej było rzucić sobie puchaty ręcznik na ramiona, co by nie zmoknąć niepotrzebnie. Znowu.
- Męcząco. - odparł tylko, wlewając do swojego kubka dopiero co zaparzoną kawę. Co z tego, że był już późny wieczór? Potrzebował dużej dawki kofeiny, jeśli miał przetrwać jeszcze oglądanie filmu z tym małym alkoholikiem. - Jak się czujesz? Wróciłeś wczoraj jako trzykrotnie wyrzygany kłębek kociej sierści. - odwrócił się do swojego współlokatora przodem i objął go ramieniem w pasie, jednocześnie przyciągając bliżej. Bez zbędnych ceregieli pocałował go czule w usta. Mimo iż mieszkali ze sobą już jakiś czas, to wciąż była górna granica tego, na co Naoki mu pozwalał. Ledwie ręka Francuza zawędrowała pod koszulkę niższego chłopaka, ten od razu się odsuwał i psuł cały nastrój. Ostatnimi czasy było to coraz bardziej irytujące, szczególnie że Nao ciągle imprezował, nawet się nie wychylając z propozycją wspólnego wyjścia. Julien jednak dzielnie starał się być wyrozumiały i nic nie mówił, choć czasem, szczególnie po wypiciu kilku głębszych, miał ochotę wygarnąć mu to i owo.
- Mógłbyś trochę przystopować z piciem. Praktycznie w każdy weekend leziesz gdzieś i wracasz schlany jak świnia. Nie, żeby coś, ale materac niedługo przesiąknie zapachem alkoholu. - rzucił, niby to z uśmiechem, jednak w brązowych oczach nie miał tych zadziornych iskierek, które towarzyszyły jego żartom. Wolną ręką sięgnął po kubek i pociągnął spory łyk czarnej i gorzkiej wody, ambrozji ludzi pracujących.
- Swoją drogą, masz chęć na mały wyjazd w ferie czy będziesz zakuwał do sesji? - zapytał nagle, wciąż obejmując Naokiego w pasie. W wakacje mieli się wybrać nad morze, ale ten ambitny plan nie wypalił z wielu powodów. Tak czy siak, Niquet miał chęć znów wybrać się gdzieś sam na sam ze swoim... nie-facetem. W Paryżu spędzili bardzo miłe chwile i chłopak miał tę złudną nadzieję, że podczas kolejnego wyjazdu Nao trochę się zrelaksuje i przestanie tak od niego uciekać. No ale wiadomo, czyją mateczką jest nadzieja...

- Nie mam pojęcia, jak Ci wypadają egzaminy, więc nie mów o tym ja o najbardziej oczywistej na świecie rzeczy. - mruknął, wywracając oczami. - Chodziło mi raczej o taki dość... kameralny wyjazd na narty. Na jakiś tydzień. Nic wielkiego. - opróżnił kilkoma głębszymi łykami zawartość kubka i odstawił go na blat szafki. Usta otarł wierzchem dłoni. Wtedy też usłyszał wzmiankę o cudownej koleżaneczce swojego współlokatora. Cień irytacji przebiegł przez młodą twarz, jednak zniknął równie szybko, jak się pojawił.
- Ach, Mei... Tyle o niej mówisz, a jeszcze mi jej nie przedstawiłeś. Może w końcu ją do nas zaprosisz? Zrobilibyśmy sobie we trójkę jakiś wieczorek filmowy. - rzucił, jakby nigdy nic, chociaż w środku zwyczajnie się gotował. Nie chciał się bawić w niańkę Naokiego, ani też kontrolować jego życia, jak ostatni psychol, ale gdy tylko wchodzili na temat Mei, to zwyczajnie szlag go trafiał. - Albo wiem! Niech jedzie z nami na te narty! Pewnie obydwoje będziecie z tego faktu zadowoleni. No i w trzy osoby wyjdzie taniej, znając życie. - z tymi słowy zajął miejsce na sofie obok współlokatora i zaczął grzebać w torbie z jedzeniem. Propozycję tę rzucił z nutką ironii w głosie, której nijak nie był w stanie zatuszować. Nie sądził jednak, żeby chłopak uznał to za dobry pomysł. Chociaż... wszystko było możliwe. W końcu artysta miewał różne dziwne pomysły, które potem ziszczał pod wpływem chwili, bądź alkoholu. Jak przykładowo jazda na kierownicy roweru kumpla, czy próba wypicia ćwiartki za jednym zamachem.
Julien wyciągnął z siaty dwulitrową butelkę coli, ze dwie spore paczki chipsów i dwa kubełki hot wingsów z KFC. Podczas robienia zakupów miał na uwadze, że żołądek Naokiego był wyjątkowo pojemny, co jest akurat normą u artystów wszelkiej maści. Sam jednak też był cholernie głodny, bo przez bieganinę w tę i nazad nie miał nawet czasu na wypicie głupiej kawy w pracy. Bycie najmłodszym stażem bywało czasem cholernie nieopłacalne...

Aż zgrzytnął zębami na te słowa. Vendell stąpał w tym momencie po bardzo cienkim lodzie i chyba zdawał sobie sprawę z tego, biorąc pod uwagę jego kolejne słowa. Ale co mu po głupim "przepraszam", skoro wszystko i tak będzie po staremu? W takich chwilach szlag go trafiał. Nie dość, że Naoki ewidentnie nie chciał się z nim pokazywać publicznie gdziekolwiek, to jeszcze miał do niego pretensje o praktycznie o byle zwrócenie uwagi.
- Jakoś nie mam ochoty na jedzenie. - stwierdził, nawet nie patrząc na swojego rozmówcę. -I nie czepiam się. Ale skoro ta Twoja Mei jest taka zajebista, to może byście się zeszli? Bylibyście piękną, niepedalską parą artystów. - zauważył, uśmiechając się szeroko i nawet nie kryjąc irytacji w swoim głosie. Od rana dzień nie był najlepszy, liczył na odrobinę spokoju we własnym mieszkaniu, ale najwyraźniej życie postanowiło mu rzec "Lol, nope, nie ma tak łatwo." Nic tylko rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady...
- Powiem tak, to wszystko do jakiegoś czasu zaczyna mnie jednocześnie męczyć i wkurwiać. Niby mieszkamy ze sobą, niby jesteśmy blisko, ale jak już jakimś pierdolonym cudem jesteśmy razem poza domem, to praktycznie się ode mnie odcinasz. Nie mam zielonego pojęcia czego oczekujesz ode mnie, od tej... relacji. Ja nawet nie wiem jak ja mam tę cholerną relację nazwać! Bo jeszcze nie było w moim życiu czegoś takiego, żebym nie mógł powiedzieć wprost, że mi na kimś zależy, chcę z tą osobą być i jestem, kurwa, szczęśliwy! - wybuchnął w końcu, podnosząc się z kanapy i zaczynając kręcić się po pokoju. Musiał rozchodzić chociaż trochę nadmiar nieprzyjemnych emocji, a wypita przed chwilą kawa zupełnie mu tego nie ułatwiała. Kipiały w nim złość, rozgoryczenie, rezygnacja, zmęczenie i najzwyklejszy strach. Z każdym dniem coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że straci tę żarłoczną potworę. Szczególnie, gdy Vendell wspominał o swoich koleżankach ze studiów czy imprez, o rzekomej Mei już nawet nie wspominając.

Nie odwzajemnił pocałunku, ani też go nie objął. Za każdym razem, gdy tylko próbował wejść na ten temat, Naoki próbował go udobruchać i wszystko zostawało po staremu. I pewnie tym razem też by się udało, gdyby nie ten idiotyczny docinek na sam koniec. Złapał chłopaka za ramiona i odsunął od siebie.
- A myślisz, że mi było łatwo? - zapytał, siląc się na spokój. - Jako gówniarz byłem w związku z ponad dychę starszym facetem i wiele mnie kosztowało, by to ukryć przed własnym ojcem, przed cholernymi nauczycielami i znajomymi. I po tym, jak to się rozpadło doszedłem do wniosku, że nic nie jest warte takiej męczarni. Nie obchodzi mnie to co myślą inni, jak zareagują. Jestem sobą i będę sobą. Nieważne z kim i nieważne gdzie. Realizuję swoje cele i wychodzę naprzeciw przeciwnościom losu. Jeśli w Tobie nie ma tej cholernej odwagi, ani zacięcia, by być naprawdę szczęśliwym, to chyba powinniśmy zakończyć tę farsę. - oznajmił, po czym go wyminął i ruszył w kierunku sypialni. Minęły trzy lata odkąd przestał się ukrywać. Oczywiście, że miał z tego powodu trochę nieprzyjemności, szczególnie przez styl życia, jaki prowadził... Jednak koniec końców miał przyjaciół, na których mu zależało, rzecz jasna z wzajemnością. Skończył szkołę, miał pracę, rozwijał swoje zainteresowania, przybliżał się do realizacji swoich planów na przyszłość. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko tego, by nie musieć ukrywać przed światem własnych uczuć. Vendell zachowywał się tak, jakby ten związek był czymś złym i wstydliwym. I to najbardziej raniło francuskie serduszko.

- Ja pierdolę... VENDELL, KURWA, ZACZNIJ MYŚLEĆ! - zawołał już totalnie pozbywając się hamulców. Nie przepadał za podnoszeniem głosu, ale nie był też osobą, która jest w stanie się kontrolować przez cały czas. - Przecież nie chcę, żebyś wstawiał jakieś popierdolone zdjęcia i statusy na fejsa, ani też się do mnie kleił w miejscach publicznych. Nie jesteś tlenioną nastolatką, która ma pstro w głowie! Zwyczajnie byłoby miło, gdybyś przestał unikać pokazywania się ze mną wśród znajomych, jakbym był trędowaty, albo jakbym miał Cię przelecieć na środku boiska podczas meczu. - warknął, odgarniając do tyłu przydługie kosmyki. Zdawał sobie sprawę z tego, że Nao nie od razu by komukolwiek powiedział o ich związku, a co dopiero znajomym z drużyny. Jednak metodą małych kroczków można było osiągnąć wiele. I tłumaczenie się tym, że nie ma się jak przedstawić ich relacji, było cholernie głupie. Bo co w tym trudnego? Byli współlokatorami, chodzili do jednej klasy w liceum. Koniec. Brak drugiego pokoju w mieszkaniu? Przecież narożnik można było rozłożyć. I awaryjna pościel zawsze była, więc nie było problemu z wymyśleniem wymówki. Wszystko było lepsze, niż udawanie, że dla siebie nie istnieją.
- Po prostu nie cierpię, gdy zachowujesz się tak, jakbyśmy byli sobie zupełnie obcy. - mruknął, opierając się o ścianę i krzyżując ramiona na torsie. Może i faktycznie przesadził z tym tekstem o zakończeniu związku, jednak... no ludzie, ile można? Jeszcze trochę i będzie musiał go unikać na ulicy, żeby ich ludzie przypadkiem nie powiązali ze sobą.

- Zapomniałeś dodać, że to spędzenie wieczoru polega na tym, że zwyczajnie wracamy do domu, oboje jesteśmy padnięci, zjemy późną kolację, od biedy obejrzymy coś w telewizji, jak nam się nie będzie chciało spać i tyle. To akurat nie jest coś wyjątkowego, skoro mieszkamy razem. Gdyby nas tu mieszkało pięć osób, to normalne, że część wieczorów byśmy spędzali razem. Chociaż... nie. Wtedy pewnie chodzilibyśmy grupą na te same imprezy, a tutaj to się nie zdarza. - zauważył, uśmiechając się z politowaniem i kręcąc głową z dezaprobatą. Ta rozmowa do niczego nie prowadzi... Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź wszedł do sypialni i zatrzasnął za sobą drzwi. Pokonał te kilka kroków i zwyczajnie opadł sobie plecami na łóżko. Brązowe tęczówki zaczęły badać bialutki jak śnieg sufit. Miał wrażenie, że niepotrzebnie w ogóle zaczynał ten temat. Nic nie osiągnął, oczywiście poza kolejnymi nerwami. Rano wszystko będzie po staremu, a jedyne co mógł zrobić, to czekać. Chociaż...
W tym momencie wzrok chłopaka padł na leżącą nieopodal komórkę. Nie, to głupie... Praktycznie nie rozmawialiśmy ze sobą przez cały rok. Nie powinienem do niego pisać w takiej sytuacji... Westchnął ciężko i potarł skronie palcami. W takich momentach cholernie mu brakowało bliskości Toma. On zawsze potrafił mu sensownie i obiektywnie doradzić. W tym momencie chętnie posiedziałby z tym ciemnowłosym świrologiem i wypił coś mocniejszego. Ale cóż, nie wypada.