Mieszkanie Nanao

Malutkie, bo mierzące ledwo 28 metrów kwadratowych mieszkanko. W zupełności wystarczające jednak na skromne potrzebny Nanao.
Mieszkanie znajduje się na ostatnim piętrze szarego, zdecydowanie nie młodego już bloku. Po wejściu do środka znajdujemy się w przedpokoju. A raczej czymś na miarę przedpokoju, bo jest to zaledwie niewielki kwadracik wyłożony jasnymi panelami, w którym to z trudem mieszczą się dwie osoby. Na wewnętrznej stronie drzwi znajdują się kołki na kurtki, a w rogu stoi malutka szafeczka na buty.
Po lewej stronie znajdują się drzwi do łazienki. Ona także jest malutka. Zmieścił się tu ledwie prysznic, toaleta i niewielka umywalka, pod którą stoi pralka. Nad umywalką wisi otwierana szafka z lustrem na drzwiczkach.
Na wprost drzwi wejściowych znajduje się salon - największe pomieszczenie. W kącie stoi rogówka, a obok niej szklany stolik. Na przeciwko swoje miejsce znalazł pojemny, wielozadaniowy regał w większości zapełniony książkami. Na dolnej półce stoi telewizor. Dość mały, z ledwie pięcioma kanałami na krzyż. Jednak Nanao w żadnym stopniu to nie przeszkadza, nie ma bowiem w zwyczaju częstego oglądania telewizji.
Jeśli natomiast z korytarzyka pójdziemy w prawo, trafimy do kuchni. A raczej tworu kuchnio-podobnego, bo właściwie jest to jedynie wąski korytarz prowadzący do następnego pokoju. Jednak jest on świetnie wyposażony do pełnienia swojej roli. Mamy zatem kuchenkę nad którą wisi okap, lodówkę, mikrofalówkę i zlew. Oraz szafki. Całe gro szafek, zarówno tych wiszących jak i stojących, do chowania wszelkiego rodzaju garnków, talerzy i sztućców.
Ostatnim pomieszczeniem, do którego trafia się, przechodząc przez kuchnię, jest sypialnia. W przeciwieństwie do salonu, posiada drzwi, które dają właścicielowi nieco więcej prywatności. Pod jedną ze ścian stoi łóżko, zazwyczaj przykryte tylko na szybkiego kocem. Obok znajduje się szafka nocna z lampką. Przeciwległą ścianę zajmuje duża przesuwana szafa, której jedno skrzydło zajmuje ogromne, sięgające od podłogi do sufitu lustro. Na nic innego nie starczyło miejsca.

Nanao ledwo wtaszczył dwie ogromne, wypełnione po brzegi, siaty na ostatnie piętro. Zipał i sapał, zmęczony na całego. Odkluczył tylko mieszkanie, zostawił zakupy w przedpokoju, a sam niemalże rzucił się na kanapę w salonie. Odpoczywał jednak tylko chwilę. Zaraz zerwał się, zdjął kurtkę i buty, po czym zabrał się za wypakowywanie zakupów.
Kupił tego naprawdę sporo. Ale umówił się na obiad z Yuto. A Yuto potrafił dużo zjeść i Nanao nie sądził, żeby zadowolił się jednym talerzem curry. Najwyżej zostanie mu cały gar i będzie jadł go przez tydzień.
Gdy tylko uporał się z siatkami, szybko przebrał się w wygodniejsze ciuchy i zaczął przygotowywać obiad. Krojenie zawsze zajmowało mu mnóstwo czasu, musiał więc zacząć odpowiednio wcześniej, żeby gość nie padł mu z głodu w oczekiwaniu na jedzenie.

Yuto za to absolutnie się nie spieszył. Po zajęciach posiedział chwilę w akademiku, bo i umówił się z Nanao na dość późną godzinę. Miał nawet w planach trochę się pouczyć, jednak niewiele mu z tego wyszło, bo zaraz pewien znudzony ktoś wparował mu do pokoju po prostu pogadać i zająć sobie czas przy pomocy skromnej osoby Yuto. Tak, czasami mieszkanie w akademiku było męczące - szczególnie, kiedy chciałoby się po prostu posiedzieć samemu w spokoju.
Z tej też przyczyny wcześniej, niż planował podniósł się i ruszył w kierunku domu Nanao - uznał, że jak będzie za wcześnie to najwyżej pomoże mu trochę z gotowaniem. Nie był w tym może jakimś mistrzem, ale dawał radę pokroić warzywa, odsmażyć kotleta i nie spalić wody, jeśli gotował jajka, więc można uznać, że poziom "przeciętny homo sapiens" w tejże dziedzinie osiągnął.
W każdym razie, kiedy znalazł się na dość dobrze znanej klatce schodowej, przyciągany coraz bliższą perspektywą zjedzenia czegoś dobrego - w dodatku zrobionego specjalnie dla niego, co nawet w przyjacielskich relacjach nie pozostawało bez znaczenia - pokonał wszystkie piętra dość szybko, by około osiemnastej czterdzieści zapukać do drzwi kryjących mieszkanie Nanao.
- Wieem, że jestem za wcześnie. Chyba jednak będziesz musiał znosić dłużej moje towarzystwo. Ale w zamian mogę zaoferować dwie ręce do pomocy. A tak poza tym to miło cię widzieć, kocia mamo.
Powiedział przyjaźnie, kiedy tylko zobaczył twarz starego przyjaciela.

Akurat, kiedy rozległo się pukanie, Nanao z werwą kroił piersi kurczaka, usuwając przy tym dość sprawnie wszystkie żyłki i inne paskudztwa. Opłukał na szybkiego ręce i, nie wycierając ich nawet, bo za długo zeszłoby mu szukanie ręcznika, otworzył drzwi i wpuścił gościa do środka.
- No trudno, skoro jesteś to jesteś. - westchnął, jednak nie wydawał się zły z szybszego pojawienia się przyjaciela. Wręcz przeciwnie. - Ale na jedzenie trochę poczekasz. Możesz sobie usiąść, włącz sobie telewizor. Ja muszę dokończyć masakrację tego mięsa. - wrócił do kuchni i ponownie zabrał się za krojenie.
- Albo właściwie nie. Chodź, pomożesz mi. Nastaw ryż, dobrze? Garnek jest na dole, koło lodówki, ryż w szafce u góry, nade mną. - wskazał delikatnie nożem, o którą konkretnie szafkę mu chodzi. - Ja zjem jeden worek, dla siebie ugotuj tyle, ile dasz radę zjeść. - poinstruował.
- I nie jestem kocią mamą. - bąknął, jakby dopiero teraz to do niego dotarło. Dorzucił mięso do gotujących się już warzyw i zamieszał całą zawartość garnka.
- A jak tam studia? Dają Ci w kość, czy jeszcze niekoniecznie? - zapytał.

Zaśmiał się rozbawiony, zdejmując z siebie zimową kurtkę i całą resztę antyśniegowo-antymrozowych ochraniaczy w stylu czapki, szalika, butów i tak dalej i wsłuchując się w słowa chłopaka. Zaraz wszedł za nim do kuchni. Nie, siedzenie przed telewizorem nie byłoby nawet w połowie tak zabawne, jak pomaganie Nanao w przygotowaniu posiłku.
- Kiedy tak machasz tym nożem, aż strach ci się postawić. - stwierdził wesoło i sięgnął do szafki nad chłopakiem, lekko przy tym obejmując go ramieniem, żeby do reszty na niego nie wlecieć. Kiedy wyjął paczuszkę ryżu, poczochrał jego włosy i zabrał się za szukanie garnku.
- Swoją drogą wiele miłości... bo chyba zostałeś moją walentynką. Nie zapomnij o poukładaniu wszystkiego na talerzach w serduszka. - dodał po chwili namysłu. Ciężko nie zauważyć tegoż "święta", kiedy wszyscy dookoła szumią o swoich romantycznych (lub łóżkowych, ewentualnie jedno i drugie na raz) planach, a każdy sklep obłożony jest olbrzymią ilością serduszek, amorków i innego lukru. Yuto nigdy to nie przeszkadzało, nie uważał tego za prawdziwe święto, ale dla par to całkiem fajna okazja na randkę. Zawsze miał wrażenie, że żeby narzekać na dzień nakłaniający do okazywania uczuć, trzeba być cholernie sfrustrowanym życiowo człowiekiem.
Zaraz nastawił wodę w elektrycznym czajniku, żeby się zagotowała, bo i tak szybciej. Kiedy tak się stało, przelał ją do garnka, postawił na ogniu i wrzucił ryż, żeby się gotował. Resztę opakowania odłożył, znów sięgając nad Nanao. Tym razem zamiast go objąć, poczochrał lekko jego włosy.
- To całkiem urocze, jakim krasnalem jesteś.

Już na pierwszy rzut oka było widać, że Yuto ma dobry humor. Czy to ze względu na nadchodzący weekend, czy fakt, że zaraz obje się do wypęku kurczakowym curry czy też w końcu z faktu, że spotyka się z przyjacielem? Nanao nie wiedział, jednak humor Yuto zdecydowanie mu się udzielił. Parsknął więc tylko śmiechem na komentarz o jego wymachiwaniu nożem i nawet się nie oburzył o to niecne czochranie włosów.
- Walentynką? - zdziwił się i na chwilę przerwał pracę, by odwrócić się w stronę chłopaka. - A, faktycznie. Dzisiaj czternasty. - powiedział ze stoickim spokojem, wracając do przerwanego doprawiania curry. - Ciężko jednak będzie uformować z tego serduszka. Sos rozpłynie się po talerzu i raczej nic z tego nie będzie.
Sam Nanao nigdy jakoś nie obchodził Walentynek. Nie miał z kim, a poza tym uważał, że na wyjście do kina, na pizzę czy gdziekolwiek dobry jest każdy dzień, niekoniecznie taki, w którym wszyscy pomyśleli o tym samym.
- Nie jestem krasnalem. - mruknął, gdy po raz kolejny na jego głowie został zrobiony nieład. - Znam kilka osób, które są jeszcze niższe ode mnie. Powiem więcej, mój wzrost określiłbym jako "średni".
Co mógł poradzić na to, że nie rósł, kiedy kazano?
Pomieszał łyżką w garnku, posmakował, dosolił, pomieszał jeszcze raz, po czym wyłączył gaz.
- Curry jest gotowe. Poczekamy jeszcze te pięć minut na ryż i możemy jeść. Mógłbyś wyciągnąć talerze? - poprosił, wskazując na, tym razem, jedną z dolnych szafek.

- Musisz się postarać, inaczej kolejnej randki nie będzie.
Pogroził wesoło. Sam Yuto nawet nie wiedział, z jakiego powodu wpadł w tak dobry nastrój, ale też nie miał ochoty głębiej się nad tym zastanawiać. Nucąc pod nosem robił co mu kazano i przyglądał się Nanao wykonującemu podobne czynności. Już po chwili w kuchni zaczął się unosić przyjemny zapach już niemal gotowego obiadu. Cóż, pizze są świetne, Yuto zawsze lubił knajpki i jedzenie na wynos, jednak nic nie dorówna daniu, które ktoś specjalnie dla niego zrobił. Tym bardziej przy skromnej pomocy Abukary rzecz jasna!
Nawet, jeśli Yuto miał absolutną świadomość, że zdecydowanie wyrasta ponad tłum przeciętności i średniego wzrostu wśród Azjatów, nie miał zamiaru przyznać przyjacielowi racji. To by było zbyt proste i zdecydowanie mniej zabawne, niż dokuczanie Nanao.
- Jesteś krasnalem i pogódź się z tym. Sięgasz ty mi do ramion chociaż? - przechylił głowę i przysunął się, by samemu sprawdzić odpowiedź na własne pytanie.
Uśmiech z jego twarzy nie znikał przy tym ani na chwilę i zdecydowanie nie sugerował, że niski, czy tam średni wzrost Nanao w czymkolwiek mu przeszkadza.
Skinął zaraz głową na kolejną prośbę i podszedł do wskazanej szafki, żeby wyjąć z niej dwa talerze.
- Nienawidzę tych ostatnich pięciu minut. Nigdy nie wytrzymuję i ostatecznie wszystko jadam al dente. - przyznał niezadowolony, ale siadł na taborecie i czekał, patrząc na garnek, jakby to miało w czymkolwiek pomóc.

Brwi Nanao podjechały w górę.
- Czyli sugerujesz, żebym jeszcze Cię nakarmił, nazywając Słoneczkiem, Najukochańszym Dziubdziusiem i Promyczkiem? Czy ten etap sobie pominiemy? - zaśmiał się.
Yuto miał wrodzony dar dokuczania mu w taki sposób, że Nanao w żadnym razie nie czuł się obrażony. Pogroził mu tylko widelcem, który wyciągnął z szuflady, jako narzędzie niezbędne do łowienia worków ryżu z garnka.
- Oczywiście, że sięgam Ci do ramienia. Aż tak niski nie jestem. - wyprostował się nieznacznie, żeby przyjaciel sam mógł się przekonać, że mówi prawdę. - Zresztą, między nami jest tylko 13 cm różnicy. To nie tak wiele. l nazwij mnie jeszcze raz krasnalem, a znowu wrócisz do bycia sempaiem! - zagroził.
Parsknął, słysząc wyznanie o niecierpliwości Yuto. W końcu jednak nieznośne pięć minut minęło, Nanao wyłączył więc gaz, wylał wodę z garnka i rozdzielił ryż na dwa talerze. Zaraz też polał wszystko pachnącym curry, specjalnie dając przyjacielowi dwie łyżki sosu więcej. Ot tak, w ramach gestu.
Podał Yuto talerz i sztućce, po czym, po przejściu tych szalonych trzech kroków, znaleźli się w salonie. Usiedli spokojnie przy stole, powiedzieli sobie 'smacznego' i po prostu zaczęli jeść.

- Jeśli chcesz, żebym stąd uciekł, droga wolna. - uśmiechnął się rozbawiony. Yuto zdecydowanie wolał fizyczny sposób okazywania czułości - delikatne muśnięcia dłoni, objęcie drugiej osoby, subtelne gesty, niż romantyczne wyznania, które często go żenowały, jeśli już zmuszał się do wyrażenia uczuć w sposób werbalny. Uważał, że o wiele większe znaczenie ma radosna iskierka w spojrzeniu drugiej osoby, niż słowa, bo i człowiek nie panuje nad swoją mimiką i tym, co wyraża jego twarz w stu procentach, to jest bardziej szczere.
Na groźby nie odpowiedział, tylko przygarnął do siebie Nanao i przytulił lekko, opierając brodę na jego głowie.
- W każdym razie idealnie się mieścisz. - odpowiedział ze szczerym rozbawieniu, a wieńczące wypowiedź słowo "krasnalu" wisiało niemo w powietrzu. Zaraz jednak puścił chłopaka, żeby nie przeszkadzać mu w robieniu posiłku i wrócił na miejsce.
Kiedy wreszcie siedli przy stole i zaczęli jeść, skupił się głównie na tej czynności aż do chwili, kiedy pierwszy głód został zaspokojony.
- Trzeba przyznać, niezła z nas ekipa. Dobre nam to wyszło. - stwierdził zadowolony, może ODROBINKĘ wyolbrzymiając swój wkład w przygotowywanie posiłku.

Nanao, podczas tej całej znajomości z Yuto, przyzwyczaił się już do jego ekspresyjnego wyrażania uczuć. Choć musiał przyznać, że kiedy po raz pierwszy został przytulony i cmoknięty w czoło, na dodatek, kiedy to wszystko wydarzyło się na środku ruchliwej ulicy, przeżył niezły szok. Minęło jednak sporo czasu i zdążył przejść nad tym do porządku dziennego.
Teraz zrobił to samo. Uśmiechnął się tylko lekko, a kiedy przyjaciel go puścił, spokojnie wrócił do rozlewania sosu.

Curry dość szybko znikało z talerzy. Nanao jednak troszkę przecenił swoje możliwości w jedzeniu, bo po pochłonięciu całej swojej porcji miał wrażenie, że pęknie. Westchnął, objedzony, podciągnął nogi na kanapę i oparł się wygodniej o oparcie.
- Tak, mój Ty Geniuszu Kulinarny. Ugotowałeś wspaniały ryż. - bąknął, tłumiąc śmiech. - Teraz przez niego nie ruszę się z tej kanapy przez tydzień. Ale Ty się nie krępuj. W garnku zostało całkiem sporo.

- Ryż to podstawa tego dania!
Oznajmił, żeby nie było wątpliwości, jak mocno przyczynił się do powstania tegoż cudownego posiłku i padł na kanapę obok Nanao, przymykając leniwie oczy. Nie był może objedzony, ale na pewno pełen i to mu wystarczyło.
- Niee... porzygam się, jak sobie dołożę. Może potem, jak trochę odpocznę.
Lubił takie absolutnie leniwe wieczory, kiedy nie goniła ani praca, ani nauka, można było po prostu posiedzieć w spokoju, najeść się domowego żarcia i napawać własnym lenistwem przez dłuugi czas.
Odnalazł na kanapie ogólnoświatowe narzędzie władzy i przy jego pomocy włączył telewizor. Wiedział, że może sobie na to pozwolić. Zachowywał się w tym domu bardzo swobodnie. Oparł się lekko o przyjaciela, uznając, że będzie mu się siedziało wygodniej, kiedy oprze część swego ciężaru jeszcze na kimś i leniwie przerzucał kanały w poszukiwaniu czegoś fajnego.

- W takim razie następnym razem będzie sam ryż. - zaśmiał się cicho, przesuwając się kawałek, by zrobić miejsce obok siebie dla Yuto.
Właściwie kanapa była na tyle duża, że bez problemu mogli obaj się na niej rozłożyć i miejsca jeszcze by zostało. Jednak, jak wiadomo, telewizję ogląda się najlepiej siedząc na wprost niego, także zawsze kończyli w takiej pozycji, oparci jeden o drugiego.
- Cóż, jak nie zjesz, dostaniesz na wynos. Nie chcę, żeby się zepsuło. - zakomunikował. Pewnie i tak to co zostanie, starczy mu na tydzień.
Yuto od niechcenia przerzucał kanały, szukając czegoś interesującego. A Nanao poczuł się zmęczony. Cały dzień w pracy, potem zakupy i jeszcze gotowanie wypompowały z niego całą energię. Zamknął na chwilę oczy, robiąc sobie z ramienia przyjaciela całkiem niezłą poduszkę. Gdzieś tam w tle słyszał, że Yuto wreszcie zdecydował się na jakiś film, który nawet mógłby być ciekawy. Nie miał jednak absolutnie siły, żeby otworzyć oczy i podnieść głowę, żeby to sprawdzić. Siedział więc tak i nawet nie zauważył, kiedy zaczął przysypiać.

- Nie będę się kłócił.
Mruknął zadowolony, bo i obiad faktycznie mu smakował. Opierali się tak o siebie zadowolony i, kiedy tylko Yuto wychwycił znany sobie kadr ze swojego ulubionego filmu, lekko podgłośnił dźwięk i odłożył pilota.
"Nietykalni" to zdecydowanie jego faworyt. Fajna komedia, świetne samochody, idiotyczne żarty, odrobina dramatu, fajne postaci obdarzone sporą dozą dystansu do samych siebie i generalnie prawie dwie godziny dobrej zabawy. Uśmiechnął się, gotów jak zawsze śmiać się z dobrze sobie znanych żartów, czy tańczyć na siedząco do muzyki, w czym absolutnie nie przeszkadzała mu postać drzemiącego Nanao. Ułożył go tylko wygodniej i w końcu także oparł o niego.
- Wiesz? Fajnie mieć taką kurę domową pod ręką. Jak masz ochotę po prostu posiedzieć i pogapić się w telewizor bez piwa, czy nie wiadomo czego, tylko przy fajnym żarciu. - mruknął i nie bardzo przejmował się tym, czy Nanao słyszy jakże wylewne wyznanie, czy nie.

Słyszał, że Yuto coś do niego mówił, jednak absolutnie nie docierało do niego co takiego powiedział. Mruknął tylko coś bez ładu i składu i spał dalej.
I faktycznie musiał być bardzo zmęczony, skoro nie przeszkadzał mu ani ryk telewizora, ani śmiejący się od czasu do czasu przyjaciel, powodujący tym samym niekontrolowane podskoki opierającego się o niego Nanao.
Ocknął się dopiero w drugiej połowie filmu, podnosząc głowę i nieprzytomnym wzrokiem omiatając najpierw Yuto, a później telewizor.
- Przepraszam, przysnęło mi się. - bąknął, nadal nie do końca rozbudzony, zaraz też zakrywając usta i ziewając. - Co mnie ominęło? Co oglądasz?

Zerkał czasem na śpiącego tuż obok chłopaka. Sam coraz bardziej się rozleniwiał może przez najedzenie, może przez senne towarzystwo. Bez znaczenia z resztą. Kiedy ten zaczął się wybudzać, Yuto na moment przerwał oglądanie filmu, żeby obserwować tęż uroczą scenę.
- Nietykalnych oglądam, ponad pół filmu cię ominęło. Widziałeś to już?
Spytał leniwie, znów spoglądając na ekran, gdzie niepełnosprawny milioner palił właśnie trawkę ze swoim czarnoskórym pielęgniarzo-ochroniarzo-przyjacielem. Uśmiechnął się lekko i zerknął na zegarek.
- Za niedługo będę się chyba zbierał.
Oznajmił leniwym tonem, a jego spojrzenie znów przesunęło się powoli na przyjaciela. W sumie to nie chciało mu się jeszcze iść, ale jeśli ma mieć szansę wejść do swojego pokoju...
- Jeśli nie zdążę, będziesz miał mnie na głowie.
Dodał dopiero po chwili.

- Widziałem. - powiedział i pokiwał głową, zerkając na ekran. Coś jednak ewidentnie mu się nie zgadzało. - Chociaż... nie, to byli chyba inni "Nietykalni". - wyznał. Absolutnie nie kojarzył żadnej ze scen, które akurat działy się na ekranie. - To nie ten o mafiozach i Alu Capone, prawda?
Z każdą chwilą rozbudzał się coraz bardziej, oglądając włączony przez Yuto film. Oderwał się od ekranu dopiero na stwierdzenie przyjaciela, że powoli czas byłby się zbierać. Automatycznie też zerknął na stojący na jednej z półek zegar, który wskazywał dwudziestą pierwszą.
Gdzie ten czas minął? Przecież dopiero była dziewiętnasta...
-" Muszę iść, ale nie chce mi się wstać?" - parsknął śmiechem. - Jak dla mnie, możesz jeszcze zostać. Nawet na noc, jak bardzo Ci się nie chce iść. - powiedział z rozbrajającą szczerością.

- Nie. - odpowiedział Yuto, automatycznie przyjmując rolę recenzenta, jak przystało na przeciętnego fana jakiegokolwiek filmu, muzyki, przedmiotu, czy absolutnie czegokolwiek, chcąc przedstawić to, za czym przepadał w jaknajlepszy sposób, by osoby dla niego w jakiś sposób istotne podzieliły jego zainteresowanie. - Ten na wózku jest na cośtam chory i sparaliżowany od szyi w górę. Ale jest jakimś mega miliarderem, mieszka w super miejscu i w ogóle, ale miał dość tego, że każdy opiekun mu współczuje. Generalnie, że wszyscy czują litość. No i ten czarny to taki menel trochę, co się robotą w życiu nie skalał. Ale ten mu zaoferował życie w tym swoim pałacu i w ogóle i się koleś skusił, ale jest przy tym taki kompletnie jak z ulicy. No i w sumie historia się kręci wokół ich relacji. I ponoć jest na faktach, jeśli wierzyć głosowi opowiadającemu pod koniec filmu.
Objaśnił mniej więcej, o co chodzi w filmie, unosząc się przy tym do względnie nie-leżącego siadu i lekko gestykulując dłońmi, żeby objaśnić geniusz całego filmu. Nawet, jeśli nie miał niesamowitych zdolności opisywania, jego wyraźny entuzjazm względem tego, o czym mówił i zaangażowanie w wypowiedź dopełniało wszelkie braki.
Zaraz jednak opadł na kanapę i znów spojrzał w ekran, przymykając leniwie oczy.
- To zostanę. Mam lenia. Zrobisz mi dobre śniadanko, kiedy będę leniem z rana.
Stwierdził, najwidoczniej przywołując w pamięci wszystkie "za" i najwidoczniej żadnego "przeciw".

- Hm. Takie buty. - zadumał się nad filmem przez chwilę, jednocześnie oglądając wydarzenia na ekranie i słuchając opisu Yuto. - Wydaje się ciekawe. Na pewno ciekawsze niż stary film o mafiozach.
Nanao nigdy nie był "na bieżąco" z filmami, które akurat były na topie i pokazywano w telewizji. Rzadko miał czas, żeby spędzić bezproduktywną godzinę, dwie lub więcej przed telewizorem. A kiedy miał czas i naprawdę chciał coś obejrzeć, najczęściej zasypiał, tak jak dzisiaj. Film wtedy mijał, a on, kiedy wreszcie się obudził, włączał po prostu telewizor, nie rozumiejąc kompletnie o co szło.
- O, czyli leń zwyciężył. - parsknął śmiechem, kiedy przyjaciel tylko wygodniej umościł się na kanapie, ze stwierdzeniem, że nie chce mu się i nigdzie nie idzie. - Co prawda długo raczej nie pośpimy, bo na dziesiątą muszę być w pracy, ale to zawsze coś. A na śniadanie... będzie curry. - oświadczył z perfidnym uśmiechem. Musiał wykorzystać fakt, że pojawił się dodatkowy żołądek, który pomógłby mu uporać się z wielkim garem curry.

- Nie.
Odpowiedział absolutnie pewien swojej niezbyt długiej wypowiedzi Yuto i rozłożył się w taki sposób, że niemal już leżał na kanapie. Leniwie uniósł swoje ciemne oczy na właściciela sklepu zoologicznego, by dopiero po kilku chwilach wyjaśnić mu, co konkretnie mu nie odpowiada.
- Na śniadanie chcę jajecznicę i kanapki. Curry zabiorę do akademika, a co. - stwierdził najwidoczniej przekonany, że tyle oczekiwać może i uśmiechając się w najbardziej szczeniacki sposób, jak tylko był w stanie w nadziei, że przyjaciela nie zirytuje jego roszczeniowa postawa. No, skoro ktoś już chce go gościć i jeszcze dla niego gotować to dajcie mu wykorzystać ten fakt do cna i wycisnąć z niego wszystko do ostatniej kropelki.
Uznając, że taka pozycja jednak nie jest wygodna, uniósł się do siadu i mocno przeciągnął, przymykając leniwie oczy.
- Jest dwudziesta druga, a ja już przysypiam. Co ty ze mną robisz? Albo twój dom. Pograjmy w coś chociaż, nie położę się o tej porze.
Oznajmił buntowniczo niemal, jak czternastolatek, jakby wczesne pójście wstać było największym z możliwych powodem do wstydu.

Widać było, że Nanao kompletnie nie miał pojęcia do czego owo "nie" przypasować.
- Co "nie"? Że nie będziesz spać długo, czy że nie chcesz curry na śniadanie?
Westchnął cicho, rozbawiony całą tą sytuacją.
- Następnym razem przygotuj menu na całą wizytę, dobrze? Bo nie przewidziałem pełnej doby hotelowej i chyba nie mam jajek w lodówce. - zaśmiał się. Po chwili wstał i poszedł do kuchni.
- Masz szczęście. Pięć jeszcze jest. To dostaniesz tę jajecznicę, mój gościu honorowy. - wrócił do pokoju i usiadł na kanapie, zauważając tym samym, że Yuto skondensował trochę swoje metr osiemdziesiąt i zostawił mu trochę miejsca siedzącego.
- Ha? Pograć? A niby w co? I jak? Jedyna gra, jaką mam, to bierki. Ewentualnie gdzieś w szafie powinna być stara talia kart. Chyba, że masz inny pomysł?

- Że nie chcę curry.
Odpowiedział wprost. Gdyby nie dano mu wyboru, zapewne by nie marudził, ale skoro może trochę podyrygować tym, co mu podadzą, trzeba korzystać. Wyczekiwał więc na informację, czy dostanie śniadanie, na jakie ma ochotę. Kiedy się okazało, że da radę, na jego twarzy pojawił się pełen zadowolenia uśmiech.
- W dobrym hotelu byliby przygotowani. Dopiszę to do minusów tej placówki, kiedy będę decydował, ile gwiazdek otrzyma. - stwierdził tonem prawdziwego krytyka hotelarsko-kulinarnego, kiedy Nanao wrócił.
- Mogą być i bierki. Można przy tym pogadać. I w sumie jest całkiem śmieszne, nada się. Nie grałem w to chyba z kilkanaście lat. - stwierdził, nie kryjąc rozbawienia. W sumie to nie miał pojęcia, jakim cudem coś takiego uchowało się w domu Nanao, ale skoro sam ma w pokoju kilka planszówek... cóż, dobrze, że jest i tyle.
- Dawaj/
Zatarł ręce i przesunął się w miejsce na boku stołu, żeby móc wygodniej wyciągnąć swoje stosunkowo długie nogi.

- Hotel "Kocia Mama" uniżenie przeprasza za niedogodności, jakie podczas pobytu w nim doznał klient, jednocześnie wyrażając szczerą nadzieję, że ocena nie będzie surowa oraz, że klient odwiedzi go jeszcze w przyszłości. W ramach rekompensaty oferuje spanie na kanapie, koc i dwa słoiki curry na wynos. - Nanao oświadczył patetycznym tonem, jakim zazwyczaj zwracając się do wściekłego klienta właściciele hoteli. Wiedział, że Yuto żartował, jednak postanowił pociągnąć tę śmieszną konwersację trochę dłużej.
- Okej, skoro pasują Ci bierki. - wstał od stołu i powędrował do sypialni. Rozsunął przepastne drzwi szafy, po czym ukląkł i rozpoczął poszukiwania w dolnej szufladzie. W końcu znalazł małe, brązowe opakowanie bierek i wrócił z nimi do salonu. Rozrzucił je po stole, a sam usiadł po przeciwnej stronie przyjaciela.
- Zaczynaj w takim razie.

- Na kanaaapie? No, wee, wyrzucasz mnie na kanapę? - spojrzał na niego, jak zbity psiak w momencie, kiedy oznajmia mu się, że nie, nie zostanie wpuszczony do wielkiego, ciepłego, miękkiego łóżka, a zamiast tego musi spać na dywanie. Nie widział nic zdrożnego w spaniu w jednym łóżku z przyjacielem nawet mimo tego, że obaj byli homoseksualni. Żaden nie miał nikogo, kto miałby być w związku z tym zazdrosny, a przyjaźnili się przecież od dawien dawna, nie było powodów, żeby mieli się siebie w jakiś niesamowity sposób wstydzić, czy sobie nie ufać.
Kiedy na stole wylądowała góra kolorowych patyczków, Yuto zatarł ręce i przysunął się bliżej, na początek zbierając oczywiście wszystkie, które poupadały poza kupką i zebranie ich nie będzie problemem.
- Lubię zaczynać. - oznajmił zadowolony, by w końcu zabrać się za wyciąganie bardziej kłopotliwego patyczka.

Mina zbitego psa działała zawsze, o czym Yuto doskonale wiedział, a teraz z premedytacją to wykorzystywał. Znali się już zdecydowanie za długo i przyjaciel miał już tę technikę opanowaną do perfekcji.
Nanao nie wyrzucał Yuto na kanapę dlatego, że się wstydził czy coś. Nie raz, nie dwa zdarzało im się już spać razem, pod jedną kołdrą i nie było potem z tego powodu pomiędzy nimi jakiś nieporozumień czy wstydów. Powód był prozaicznie prosty i prawie dorównywał w swej prostocie budowie cepa. Nanao po prostu nie chciał rano Yuto obudzić. Na pewno wstanie szybciej, żeby się ogarnąć do pracy, no i w dodatku zrobić szanownemu gościowi śniadanie.
- Dobra, możesz spać ze mną. - skapitulował w końcu, stwierdzając, że trudno, najwyżej przyjaciel będzie jutro marudził za pobudkę o siódmej trzydzieści.
- Wiem, że lubisz zaczynać. - zaśmiał się, widząc zadowolenie z jakim Abukara zbiera porozrzucane po stole "luźne" bierki. Przy którymś trudniejszym jednak skusił i nadeszła kolej Nanao. Jego zadanie było już trudniejsze, ale nie chciał poddawać się tak łatwo.

Na informację, że jednak prześpi noc w łóżku przyjaciela, uśmiechnął się absolutnie ukontentowany. Jego zbudzić nie było wcale aż tak łatwo. A nawet jeśli, leżenie w łóżku ze świadomością, że dostanie do niego zaraz śniadanie było całkiem przyjemną perspektywą.
Zaraz jednak do reszty zajął się grą, która choć dziecinna, potrafiła być całkiem wciągająca. I tak nawet udało mu się wygrać - i udawać przed sobą, Nanao i światem, że to nie tylko dzięki pozbieranym z boku bierkom. W końcu jednak zrobiło się późno. Przeciągnął się mocno i podniósł z podłogi.
- Noo. Pora spać. Ty tym bardziej powinieneś, skoro masz jutro pracę.
Oznajmił, a jego dłoń wylądowała na jasnych włosach Nanao, aby zburzyć ład w jakim się znajdowały.