Mieszkanie Nanao

- Często umiem przed egzaminami, a potem nie rozumiem zadań, albo łapię się na czymś podchwytliwym. Ale skoro dotrwałem już do tego etapu, nie może być chyba źle. - uśmiechnął się lekko, przyglądając się chwilę Nanao. Zaczął go zaczepiać i szturchać lekko w udo.
- To, że są niżsi od ciebie nie znaczy, że ty nie jesteś karzełkiem. - zawyrokował i nie wydawało się, żeby miał kiedykolwiek zmienić zdanie. Przymknął ślepia leniwie, nie biorąc się póki co za pakowanie. Ma na to masę czasu. Zgarnie wszystko do torby zanim pójdzie się myć.
- Nie lubię, kiedy to się zaczyna. Pierwszy egzamin zawsze jest spoko, bo była masa czasu na naukę. A potem coraz dalej, coraz więcej i wszystko na raz. Ale potem wakacje. Będziesz chciał gdzieś pojechać? Układam sobie powoli plany.
Dodał po chwili. Na pewno planował jakiś wypad ze znajomymi, choć nikt jeszcze nie wiedział gdzie, co i jak, więc nie proponował. Ale w sumie to i tego pracoholika wartoby odciągnąć chociaż na parę dni od sklepu.

- Nie jest źle. Przynajmniej z tego, co wiem. Hej, już niedługo końcówka. Wytrzymasz jakoś. - w odpowiedzi na szturchnięcie delikatnie uszczypnął Yuto w leżącą mu na kolanach prawą łydkę. Ot, tak po prostu, w ramach przyjacielskiej wymiany kuksańców.
- Ej, ale nie zasypiaj mi tu, bo nie dam rady donieść Cię do łóżka i będziesz spał na kanapie. - zagroził, widząc, że przyjaciel zamyka oczy. - Sam mi dokuczasz, że jestem krasnalem, więc nie dociągnę Twoich metru osiemdziesiąt do drugiego pokoju.
Zdziwił się na pytanie o wakacyjne plany. To już ten okres? Jakoś zupełnie stracił poczucie czasu.
- Nie wiem. - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Co wtedy ze sklepem? Niby jest Naoki, ale nie wiem, czy dalej będzie chciał u mnie pracować. W końcu w tym roku kończy liceum i pewnie wybiera się gdzieś na studia. Teraz też wiecznie jest zajęty. A ja nie mogę zostawić zwierzaków bez opieki. I chociaż chciałbym gdzieś wyjechać na dłużej, to pewnie nie będzie to możliwe. - westchnął. - A Ty? Co będziesz robił w wakacje? - zapytał.

- Postaram się dociągnąć swoje cielsko do łóżka, kiedy zdecyduję się iść spać, spokojnie. - odpowiedział z łagodnym uśmiechem i znów mocno się przeciągnął. W końcu nawet uniósł się do siadu i odciążył przy okazji kolana Nanao, siadając przy tym, jak przyzwoity człowiek.
- Możesz zatrudnić kogoś jeszcze. A chłopaka musisz wypytać, choćby żeby wiedzieć na czym stoisz. Choćby zadzwoń do niego, krótka rozmowa nie powinna zaważyć na jego zdam-czy-nie-zdam, czy coś.
Przez chwilę przyglądał się Nanao. Uśmiechnął się pod nosem. Wiedział, że nie byłoby sensu zapraszać go z większą ilością osób. Z resztą to by zepsuło klimat tej relacji i spokój, jaki wiązał z osobą młodszego chłopaka.
- Moglibyśmy chociażby we dwóch zrobić sobie biwak, nie wiem. Ja saam... na pewno posiedzę trochę u rodziców. Znajomi mnie gdzieś wyciągają, ale to jeszcze nic konkretnego. No i nie mogę rzucić pracy na całe wakacje, więc część będzie przyziemnie.
Przyznał. Choć sama praca bez studiów i tak będzie luźniejsza.

- Zadzwonię, zadzwonię. Ale już nie dzisiaj, bo późno się trochę zrobiło. - stwierdził, zerkając na zegarek. - O zatrudnieniu kogoś na wakacje ewentualnie też pomyślę. Tylko wtedy najpierw musiałbym poznać taką osobę, przeszkolić. Nie chciałbym zostawiać zwierzaków z byle kim. Ludzie często uważają, że praca w zoologicznym jest prosta i przyjemna. Cóż, przyjemna jest na pewno, jednak do prostych raczej nie należy.
Zamyślił się chwilę nad słowami przyjaciela. Biwak... nie pamiętał kiedy był na jakimś. Nie pamiętał w zasadzie, kiedy był na jakimkolwiek wyjeździe. Więc to mogła być miła odmiana.
- Brzmi ciekawie. - odezwał się w końcu. - I tak, zdecydowanie musisz posiedzieć trochę u rodziców. Ja się dziwię, że oni jeszcze nie zrobili Ci nalotu na akademik, tak rzadko się do nich odzywasz. A co do wyjazdu. Jak Tobie się skrystalizują plany i ja będę wiedział na czym stoję, to coś się zaplanuje. Chociażby tylko na weekend.
Wstał z kanapy, po czym spojrzał z góry na wygodnie moszczącego się Yuto.
- A teraz myślę, ze czas na jedną partię chińczyka i do spania. Nie wiem, na którą masz jutro ten egzamin, ale lepiej, żebyś na niego nie zaspał.

- Jasne, rozumiem. - uśmiechnął się pod nosem. - A rodzice chyba boją się, co by mogli zobaczyć. Wiesz, mama nie pozwalała mi kogokolwiek wpuścić do pokoju, póki nie było czysto, więc pewnie w akademiku nawet, kiedy ja uważam, że jest czysto, jakiś syf by znalazła. Czy to, co ona określa syfem. Nie wiem, woreczek, który bezpańsko, bez przyczyny leży na półce, czy coś. - uśmiechnął się pod nosem. Wiedział z resztą, że rodzice zdążyli mu już na powrót zaufać i wiedzą, że nie wchrzani się w jakieś beznadziejne kłopoty. Tak przynajmniej wnioskował z ich o dziwo, całkiem luźnego podejścia do wypuszczania syna w dorosłe życie.
- Ojciec za to pewnie doszedł do wniosku, że wbijając zachowałby się jak matka, a na to sobie pozwolić nie może. No i zajęci są resztą dzieciarni. - wzruszył ramionami. Na moment się skrzywił, jak pomyślał, że kiedy pojedzie do matki, zastanie tam jej faceta. Nie przepadał za nim, ale nie poradzi. Najwyżej w miarę szybko zmyje się do ojca.
- Tak, chińczyk to dobry pomysł, ale wezmę jeszcze prysznic przed tym. - stwierdził, uznając, że może chwilowo go to rozbudzi. Faktycznie poszedł do łazienki, by po paru minutach zanieść swoje ubrania do sypialni. Ubrany był w jakieś bokserki i luźną koszulkę.
- Myślę o nowym tatuażu. Nie mam pomysłu, ale jakoś mnie ciągnie. - powiedział, kiedy znów siadł z Nanao.

- Fakt, Twoja mama zeszłaby na zawał, gdyby zobaczyła w jakim stanie jest Twój pokój w akademiku. Nie mówię, że to akurat Twoja robota, podejrzewam o to bardziej Twojego współlokatora. Do dziś dnia nie mogę zapomnieć widoku tych bokserek na lampie.
Nanao był w odwiedzinach u Yuto jedynie raz. Po czym tak szybko jak wszedł do pokoju, tak szybko został z niego wypchnięty przez wściekłego przyjaciela, który groził jeszcze, że pozabija wszystkich, którzy maczali palce w dzikiej, nieplanowanej imprezce jego współlokatora. Co prawa Akito nie widział dokładnie, co działo się wewnątrz, bo większą część zasłaniał Yuto swoim masywnym metrem osiemdziesiąt, jednak wiszące na karniszu męskie bokserki w smoki utkwiły mu w pamięci na długi czas.
- Dobra, leć pod ten prysznic. Ja tu trochę ogarnę i znajdę chińczyka.
Gdy tylko przyjaciel zamknął się w łazience, Nanao uprzątnął rozłożone po całym stoliku i kanapie notatki, zbierając je w pokaźną kupkę i wkładając starannie do teczki. Zaraz też wygrzebał z szafy w sypialni obiecaną grę, przy okazji jeszcze ścieląc łóżko, żeby później jedynie się na nim położyć. Skończył akurat w momencie, kiedy to Abukara wyszedł z łazienki.
- Tatuaż? Kolejny? - wytrzeszczył oczy. - Ile Ty ich właściwie już masz? Nie czas już zastopować? Co prawda te Twoje nie są jakieś duże i szczególnie widoczne, ale nie chcę, żebyś potem skończył jak obraz Picassa.

- Gdybyś zrobił chociaż jeden to byś zrozumiał. Po każdym jednym mówię sobie, że na jakiś czas dość, a potem chce mi się jeszcze. To wciąga. Ale spokojnie, chcę wyglądać jak człowiek z tatuażami, nie na "ale fajne rysunki, EJ, ONE SIĘ RUSZAJĄ". - odpowiedział lekko rozbawiony, ostatnie zdanie przedstawiając niemal teatralnie. Wyciągnięty na łóżku zastanowił się chwilę.
- Sześć mam.  I dino to póki co mój ulubieniec. - stwierdził, przyciągając nogę, by zaprezentować małego dinozaura u samego dołu nogi, pod zewnętrzną kostką lewej nogi, który cieszył go już od trzech lat. Choć zdecydowanie wszystkie wzory na swoim ciele lubił i żadnego nie żałował. Cóż, każdy był w końcu jego decyzją, a gust najwidoczniej nie zmienia mu się zbyt szybko. Na jego szczęście.
Opuścił zaraz nogę, przez moment przyglądając się Nanao.
- Nie myślałeś nigdy o tatuażu? Tak totalnie nigdy-nigdy? - przechylił lekko łepetynę z widocznym zainteresowaniem. Nie potrafił sobie co prawda wyobrazić wytatuowanego przyjaciela, to chyba po prostu nie pasowało do jego natury, ale jednak. Myśl o takim zdobieniu ciała wydawała się Yuto naturalna, sam zawsze chciał mieć tatuaże. Przynajmniej odkąd je pierwszy raz zobaczył u kogoś i dowiedział się, co to jest.

- Bagno też wciąga. Ale raczej nikt nie chciałby się w nim znaleźć dwa razy. - stwierdził z przekąsem.
Zaśmiał się, oglądając zaprezentowaną jak na jakiejś wystawie dolną kończynę przyjaciela.
- Fajny zwierzak. Pomysłowy.
Zamyślił się, słysząc pytanie Yuto.
- Nie, raczej nigdy. Tatuaże i motory to Twoja działka, ja się w tym kompletnie nie orientuję. Poza tym... to boli prawda? Jak je robisz. Nie odstrasza Cię to? No dobra, chyba nie, skoro masz już sześć i jeszcze Ci mało. Ale mnie by odstraszyło skutecznie. - wyznał. Nie przepadał za bólem. Ani za krwią. Za tą drugą szczególnie.

- Ale tatuaże są fajne, a bagno zabija. Nędzne porównanie.
Odpowiedział, nie kryjąc rozbawienia i przez chwilę przyglądając się Nanao. Był trochę konserwatywny pod paroma względami. A może po prostu bardziej od niego dojrzały? Bardziej twardo stąpał po ziemi, czy coś z tych rzeczy. Jak zwał tak zwał.
- Boli... w sumie to zależy w jakim miejscu. Nie mam nic szczególnie wielkiego też, ale za pierwszym razem spodziewałem się, że będzie gorzej. - stwierdził. Na szczęście nigdy nie miał problemu z igłami.

- Okej, możenie było porównanie zbyt wysokich lotów. Ale w zupełności oddało moją obawę przed tatuażami. - stwierdził.
- I widzisz. Poza tym chyba na sam widok igły chybabym zszedł im na miejscu. Igły są gdzieś na równi z krwią w mojej skali lęku i fobii. Poważnie, nie śmiej się. - burknął, widząc, że Yuto bezczelnie się z niego naśmiewa. - Jakiś rok temu prawie zemdlałem w autobusie. Bo gościu, który siedział obok mnie zaciął się kartką w palec. Zrobiło mi się słabo od samego patrzenia i myślałem, że tam odjadę. Wysiadłem na najbliższym przystanku, ale i tak musiałem wyglądać strasznie, skoro zaraz jakiś mężczyzna rzucił się mi do pomocy. - skończył opowiadać, załamany nad własną słabością.
- Także mam zamiar omijać salony tatuażu szerokim łukiem. A Ty masz się pochwalić, jak zrobisz sobie nowy. Mam tylko nadzieję, że nie będzie wielki na całe plecy, powiedzmy. Dobra, rozkładamy tego chińczyka, czy kładziemy się od razu spać? Ty, jak widzę, jesteś gotowy do opcji numer 2. - parsknął śmiechem, widząc rozłożonego na całe łóżko przyjaciela. Nanao ostro musiałby kombinować, żeby znaleźć kawałek przestrzeni do spania dla siebie.

- Nanao... czy zanim nie trafił ci się fuks z tym sklepem, nie planowałeś aby zostania weterynarzem, czy kimś takim? - uniósł brew wyraźnie rozbawiony i nie obchodziło go widocznie żadne "nie naśmiewaj się". Miał zamiar się naśmiewać.
- Co, jeśli okropne i złe krwinki jakiejś wiewiórki by się na ciebie rzuciły i w czasie operacji musiałbyś z nimi walczyć o własne życie? Hm?
Przechylił łepetynę z uśmiechem wyobrażając sobie tę absolutnie abstrakcyjną scenę.
- Ja? Spać na takiej imprezie? Chyba kpisz. - podniósł zaraz pół swojego cielska do siadu i podciągnął nogi, żeby zrobić miejsce na planszówkę. - I nie lubię wielkich tatuaży, spokojnie.
Stwierdził leniwym tonem.

- Planowałem. - wyznał, cicho wzdychając. - Ale, jak widzisz, życie szybko zweryfikowało moje plany, tak, że mogłem je wyrzucić na śmietnik. Mówi się trudno, wykształcenia wyższego mieć nie muszę. - wzruszył ramionami. Nie chciał iść na studia na byle co, byle mieć papier. Męczyłby się pewnie, plus i tak nie miałby z tego żadnej satysfakcji.
- Ale śmieszne. - trzepnął Yuto w ramię. Lekko, bardziej dla zasady niż prawdziwej kary. - Nie uwierzę, że Ty, Panie Mądry, nie masz żadnej fobii. I nie śmiej się ze mnie. Bo naprawdę wyrzucę Cię na kanapę! - zagroził, chociaż sam wątpił, żeby udałoby mu się ową groźbę zrealizować.
- W takim razie rozłóż planszę, a ja skoczę się umyć. - wręczył przyjacielowi grę, a sam ruszył do łazienki. Zajęło mu to około pięć minut, a kiedy wrócił, gra była już rozłożona, a pionki czekały na rozpoczęcie rozgrywki.
- Ale gramy tylko jedną rundę. - zastrzegł. - Bo robi się już późno. - skomentował, rzucając kostką i wykonując pierwszy ruch.

- Wydaje mi się, że nawet bardzo dobrze skończyłeś, nie masz czego żałować. - odpowiedział. Nie sądził, by Nanao zrobił sobie ze studiów zabawę, co jemu w połowie się udało. W połowie, bo dostał już w życiu nauczkę za olewanie nauki i ponawiać jej nie miał zamiaru. Wystarczy już nie-zdań na jego dość krótkie póki co życie. Mimo to dla niego studiowanie łączyło się z trzymaniem się ostatnimi siłami błogiego dzieciństwa, imprezami, zabawą, mieszkaniem z dobrymi znajomymi zaraz obok. Nie sądził, żeby Nanao to bawiło, zawsze miał po prostu inny temperament, dla niego zapewne byłaby to po prostu kolejna szkoła, kolejny poziom edukacji do zaliczenia.
- Okej, chcę widzieć, jak to robisz. Bierz się za wyrzucanie. - odpowiedział widocznie szczerze rozbawiony tymi groźbami. Cóż, jasne, że miał lęki i Nanao mógł je kiedyś obserwować. Cholernie źle się czuł w otwartych przestrzeniach, na łąkach i tym podobnych. Nie był to olbrzymi lęk, ale wywoływało to w nim duży dyskomfort, ciągle się oglądał, miał wrażenie, że coś jest nie tak. Najgorszy jego lęk dotyczył przebywania na wodzie, której dna nie mógł zobaczyć. Dobrze pływał na basenach, ale w jeziorze nie było opcji, żeby odszedł daleko od brzegu. Do morza tym bardziej by nie wskoczył na głębszym fragmencie.
Posłusznie rozłożył grę i zaczekał na chłopaka.
- Okej. Chciałbym jutro być wyspany. - przyznał, zaczynając zaraz grę.

- I nie żałuję. Mam pracę i Księcia. Czego można chcieć więcej? - odparł poważnie, chociaż podejrzewał, że wielu osobom wielka, ruda, futrzasta kulka nie zapewnia pełni szczęścia.
Westchnął ciężko i machnął tylko ręką na ciągle śmiejącego się przyjaciela. Pod tym względem był na straconej pozycji, nie ważne jakby nie kombinował, Yuto za żadne skarby nie zamieniłby lokalizacji swojego metra osiemdziesiąt z wygodnego, acz trochę wąskiego łóżka na twardą kanapę.
Grali we względnym spokoju, dopóki to Nanao nie pisnął oburzony i nie nie szturchnął przeciwnika w ramię.
- To było wredne! Czemu zbiłeś mi pionka centralnie przed wejściem do domku? - jęknął.

- To się nazywa spryt i taktyka. - odpowiedział takim tonem, jakby ta gra wcale nie zależała w przeważającej większości po prostu od zwykłego farta. Grali tylko chwilę i tym razem Nanao udało się wygrać mimo zbitego wcześniej pionka, z czego Yuto widocznie był niezadowolony.
- Już nie lubię tej gry. - oznajmił rzecz jasna nie na poważnie, kiedy zbierali pionki i wrzucali wszystko do kartonowego opakowania gry. Potem otworzył trochę szerzej okno (zazwyczaj spał przy otwartym, w zimie tylko bywało różnie) i wlazł pod kołdrę, czekając tylko, aż przyjaciel znajdzie się obok.
- Przez ciebie znowu będę potrzebował pluszaków, czy coś. - mruknął sennie, bo fajnie było złapać mniejsze ciało i je do siebie przycisnąć do snu.

- Co nie zmienia faktu, że to było po prostu wredne. - naburmuszył się. - Mogłeś zbić tego drugiego!
Koniec końców i tak wygrał Nanao, nawet po początkowej stracie pionka. Uśmiechnął się jak na zwycięzcę przystało, zostawiając składanie gry przegranemu.
- Następnym razem też możemy w to zagrać. Będziesz miał okazję się odegrać. - zaśmiał się. Chińczyk był w końcu bardziej emocjonujący niż bierki. Chociaż zdecydowanie nie powodował kłótni i śmiertelnej obrazy jak to było w przypadku Monopola.
Odłożył pudełko z grą do szafy, później poszedł jeszcze do salonu, wyłączając światło i sprawdzając, czy drzwi wejściowe na pewno są zamknięte na klucz. Kiedy wrócił do pokoju, Yuto już zdążył wymościć się pod kołdrą. Szybko więc dołączył do niego.
- Pluszaki są fajne. Mięciutkie. - powiedział, również czując się coraz to bardziej sennie. Zamknął oczy, mruknął tylko jeszcze coś cicho, kiedy przyjaciel przyciągnął go nieco do siebie, po czym zasnął.

Zbudził się równo z budzikiem bardzo z tego faktu niezadowolony. Sięgnął po swój telefon i przeciągnął palcem po jego ekraniku, po czym zacisnął swoje długie ręce mocniej na Nanao. Gdyby nie durny test, w ogóle nie wstawałby z łóżka, olałby chyba dzisiaj zajęcia.
- Gdzie jest mama, z którą mógłbym walczyć o każde kolejne pięć minut? Nie lubię sam siebie pilnować. Jak jasna cholera.
Burknął pod nosem niezadowolony, bo i czasem trzeba sobie troszkę pojojczeć na złe aspekty coraz bardziej dorosłego życia. W końcu jednak puścił Kocią Mamę i uniósł się do siadu. Przeciągnął się mocno, przetarł twarz w nadziei, że go ten gest trochę przebudzi (nie podziałało) i w końcu podniósł się z łóżka. W łazience spędził parę minut więcej, niż wieczorem jako, że jego ruchliwość była zdecydowanie zwolniona. Ziewnął przeciągle i gotowy polazł do kuchni w nadziei, że jego przyszywana żona przygotowała śniadanie.

Spało mu się wyjątkowo dobrze i względnie wygodnie (zważywszy na fakt, że Yuto zawsze, ale to zawsze się rozpychał). Jednak dzwoniący niemiłosiernie głośno budzik, w dodatku centralnie przy jego uchu, wyrwał go z przyjemnego snu. Na pytanie przyjaciela jedynie mruknął coś nieskładnie, bo i o tak wczesnej porze sens zadanego pytania absolutnie do niego nie docierał.
Kiedy jednak Yuto wstał i poszedł do łazienki, Nanao także się podniósł. Co prawda z czystym sercem mógł jeszcze pospać sobie godzinkę lub półtorej, jednak w tej chwili priorytetem było wysłanie Abukary na ważny egzamin z pełnym żołądkiem.
Nastawił wodę i zrobił dwie kawy. Zaraz też zabrał się za robienie tostów, jajek sadzonych oraz smażenia skwierczącego boczku na patelni. Kiedy Yuto wychynął z łazienki, nadal nieco nierozbudzony, Nanao tylko podstawił mu pod nos przygotowane śniadanie.
- Dzień dobry. - przywitał się. - Mam nadzieję, że nieco Cię to dobudzi, bo w tej chwili wyglądasz jak siedem nieszczęść. - skomentował, sącząc swoją kawę.

- Dziękuję.
Mruknął, siadając do stołu. Kiedy nocował u Nanao, musiał wstać zdecydowanie wcześniej, kiedy spał spokojnie w akademiku, jednak plusem było to, że można tutaj liczyć na porządne śniadanie i kawę zrobione przez osobę trzecią.
Całkiem fajnie było patrzeć na przystojnego chłopaka krzątającego się po kuchni. Yuto uśmiechnął się pod nosem i sam się sobie zdziwił, kiedy uświadomił sobie, że myśli w ten sposób o swoim wieloletnim przyjacielu.
- Muszę być cholernie przystojnymi nieszczęściami. - dodał leniwie i zabrał się za jedzenie, kiedy tylko je dostał, zerkając przy tym na zegarek.

Nanao aż wytrzeszczył oczy, słysząc na jakie tory wkroczyły myśli nierozbudzonego jeszcze do końca przyjaciela.
- No pewnie, że jesteś przystojny. - odpowiedział spokojnie. - Nawet, jeśli wyglądasz, jakbyś miał lada chwila zemrzeć nad talerzem jajek sadzonych. - dodał, parskając śmiechem. - Zresztą pewnie nie raz już Ci to mówiono. I w tej chwili nie mówię o jajkach.
Nie był ślepy i zdecydowanie zauważał walory Yuto. Był wysoki, dobrze zbudowany i po prostu mógł się podobać. Nawet jemu samemu, chociaż Nanao postrzegał Abukarę nieco inaczej niż cała reszta potencjalnych kochanków.
- Na którą właściwie masz ten egzamin? Bo wiesz, na Twoją uczelnię z mojego mieszkania jest kawałek drogi.

- Ósma trzydzieści. Zdążę. Jak nie to pójdę na drugą grupę, ale wolałbym na swoją, bo marudzi na przepisywanie. - odpowiedział leniwie, wyżywając się na biednym jajku sadzonym, jakie zostało mu tego ranka złożone w ofierze. Kiedy już odpowiednio je zadźgał, wreszcie dojadł wszystko razem z grzankami i podniósł się, zerkając na zegarek. Wziął kubek kawy, żeby ją dopić.
- To narazie. Trzymaj kciuki. Narazie nie będę miał czasu, ale jak już rozgromię sesję, ogarniemy co z wyjazdem. Gdzieś cię wyciągnę.
Stwierdził z sennym uśmiechem i wyruszył w świat walczyć z egzaminami przy pomocy długopisu.

zt

Zerknął na zegarek, kiedy Yuto obwieścił, na którą ma egzamin.
- Wiesz, nie to, że Cię wyrzucam, ale wcinaj to jajo i zasuwaj. Dochodzi już ósma. - stwierdził.
Przyjaciel jednak w tym samym momencie się podniósł i dosłownie w kilka chwil zebrał się do wyjścia.
- Pewnie, że będę trzymał kciuki. I daj znać, jak Ci poszło. A z tym wyjazdem się jeszcze pomyśli. - uśmiechnął się, żegnając Abukarę w drzwiach.
Kiedy Yuto wyszedł, Nanao mieszkanie zdało się jakieś takie puste i ciche. Szybko jeszcze zmył naczynia, po czym położył się do łóżka. Chociaż miał jeszcze pełno czasu, nie bardzo umiał zasnąć. Z nudów więc zaczął czytać. O ósmej trzydzieści przesłał przyjacielowi mentalnego kopa w tyłek i mocno zacisnął kciuki życząc mu szczęścia.