Mail Wihte'a

Adres: j.sb.white@gmail.com
Kontakty:

White wysyła maile z telefonu. ~Błogosławiony rozwój technologii.

Po jakimś czasie od powrotu Daray’owi przypomniało się coś, co White zaproponował mu w ramach motywacji do nauki, więc postanowił mu o tym przypomnieć. Uśmiechnął się z zadowoleniem, a następnie wyszukał maila nauczyciela w kontaktach i napisał krótką wiadomość.
“Witam,
Chciałem się zapytać, co z tymi lekcjami jazdy na motocyklu, które obiecał mi Pan jakiś czas temu. Zgodnie z umową za znalezienie się w pierwszej dziesiątce, nie ma Pan teraz innej opcji jak się zgodzić.
D.A”
Po chwili kliknął wyślij i odłożył laptopa na łóżko, a następnie zabrał się za zaplatanie warkocza. Mimo wszystko liczył na to, że na odpowiedź nie będzie musiał czekać zbyt długo.

Telefon zapiszczał, a White sięgnął po niego, nie odrywając wzroku od jednej z kartkówek. Łokciem przytrzymał papier na stoliku, po czym zamaszyście skreślił wynik zadania i napisał przy nim wielkie zero. Dopiero po tym odblokował telefon i przeniósł wzrok na ekran.
I go zamurowało. Czy on proponował takie rzeczy na trzeźwo. Westchnął i zerknął na zegarek, po czym szybko odstukał wiadomość.
"Kiedy?"

Odpowiedź przyszła w zadowalająco krótkim czasie. Rzucił okiem na maila, jaki przysłał mu belfer i szybko wyskrobał kolejną wiadomość, tym razem nie bawiąc się w te przydługie, właściwie to nawet lekko zbędne formułki grzecznościowe.
"Ma Pan czas w tę sobotę?"
Na dobrą sprawę miał sporo czasu w ciągu tygodnia, ale uznał, że nawet nauczyciela czasami można pomęczyć w trakcie weekendu.

"Tak. Ale dopiero po południu. Spotkamy się o 13 w ruinach na obrzeżach, tam są dobre mało uczęszczane drogi.
Nie zapomnij się ciepło ubrać, bo zmarzniesz.
I przekaż klasie, że w piątek mnie nie będzie, ale kartkówkę i tak napiszecie. Jak nie będziesz chciał pisać to jesteś zwolniony, mój ulubiony uczniu nr 2.
Do soboty."
Odpisał szybko i nieświadomie się do siebie uśmiechnął, kręcąc głową.

Uniósł brwi i prychnął cicho, gdy przeczytał przedostatnie zdanie zawarte w wiadomości. "Uczeń nr 2" - on przynajmniej nie był tak nudny jak uczeń nr 1... Szybko jednak przestał o tym myśleć, nie zamierzał się irytować porównywaniem do mistera marudy.
"Oczywiście wszystko im przekażę."
Westchnął cicho, po czym zamknął stronę.