Wakacyjny Jarmark 2014 - Łąka za miastem (zakończony)

A więc i jego rozmówca miał tę kłopotliwą przypadłość, że co prawda wiedział, gdzie on sam się znajduje, ale za to nie miał pojęcia o lokalizacji czegokolwiek innego. Różnica między mężczyznami była taka, że biolog nie miał w pobliżu rodziny skłonnej go odnaleźć, google maps i mgliste pojęcie, którędy ostatnio szedł musiało w zupełności mu wystarczyć.
- Kłótnia z bratem to nic przyjemnego... - stwierdził, po chwili wahania zajmując miejsce zwolnione przez pluszową pandę. Nie dziwiło go już, że zastał Vendella z nosem spuszczonym na kwintę, w końcu przecież mógł stwierdzić z autopsji, jak upierdliwe może być rodzeństwo i jak potrafiła dopiec taka sprzeczka. - Daj mu trochę czasu, to się na pewno uspokoi. A na wszelki wypadek nie sprawdzaj, czy zamknięcie go w szafie załagodzi sprawę. - Mimowolnie wykrzywił wargi w lekkim uśmiechu, wspominając incydent sprzed przeszło dziesięciu lat, kiedy to padł ofiarą starszych braci i ich wspaniałych pomysłów. Przytoczył to jako anegdotę, żeby chociaż trochę rozwiać ponury nastój kolegi z pracy, chociaż do dziś została mu awersja do małych i ciemnych pomieszczeń, po spędzeniu kilka godzin w towarzystwie garsonek matki. Nie dało się zaprzeczyć, że miał mgliste pojęcie, jak kogoś pocieszyć, ale chociaż się starał.
- A co do zgubienia się... - dodał, ucinając w pół zdania, nie do końca pewny, czy sam wie, gdzie jest parking i jego ukochane BMW w jakże pedalskim odcieniu błękitu - ...to sam nie do końca wiem, gdzie jestem, ale mam dobrą nawigację w telefonie. W razie czego, mogę cię podwieźć, Vendell-sensei.

Uśmiechnął się kącikiem ust ze wzrokiem wbitym w twarz wróżki, a potem wstał i nachylił się nad stolikiem, przy którym siedziała. Ścisnął w pięści materiał jej ubrania na klatce piersiowej i przyciągnął nieco do siebie tak, by ich twarze dzieliło jedynie kilka centymetrów.

- Nie wiem co jest Twoim sekretem, ale jesteś dobra... Wiesz zbyt wiele... - Powiedział  z  pewną dozą aprobaty zmieszaną z subtelną groźbą, a potem puścił ją, odpalił papierosa i odszedł wolnym krokiem w kierunku wyjścia. Na dzisiaj miał dość obecności ludzi. Zamierzał porządnie zrelaksować się w towarzystwie kogoś miłego...

Spokojnie przyglądał się swojemu rozmówcy, słuchając jego dość długiej wypowiedzi. Na całe szczęście Arisee nie należał do ludzi odpowiadających monosylabami, za co powinien dostać co najmniej medal. No i nie wydawał się już być tak przygaszony, chociaż ewidentnie ciążył mu temat brata, najpewniej ogarniętego burzą hormonów.
- Widzisz, dlatego zawsze trzeba mieć telefon pod ręką... - skwitował, lekko wzruszając przy tym ramionami. Bez telefonu czuł się czasami jak bez ręki, więc fascynująca była swoboda, z jaką niektórzy obywali się bez tego dziecięcia techniki. A potem spróbuj się z takimi ananasami skontaktować. Graniczy to z cudem, co najmniej.
- To będą jakieś fajerwerki później? - Boże, pierwsze słyszę. Jeszcze tego trzeba, żeby się te szmaciane stragany podpaliły, na efektowny koniec dnia. - Na drugi raz chyba będę musiał uważniej przeczytać program imprezy, bo najwidoczniej ślepnę.

-Tu akurat masz rację, to nie jest czas ani miejsca na takie rozmowy. Przyjdź, Moriyama po jarmarku. Pojutrze Nana wyjeżdża, możesz wpaść jutro lub poczekać te dwa dni i później wpaść, pogadać na osobności.
Spojrzał na Shikiego, Natsu i znowu Shikiego.
-Astin, tak? Skoro już bierzesz się za Moriyamę, musisz wiedzieć, ze trafiłeś na kompletnego głupka. Odpowiadasz za niego i lepiej go pilnuj.-stwierdził z pełną powagą, marszcząc przy tym groźnie brwi. Nanami nie musiała patrzeć na brata by widzieć jakie miny stroi, znała go na wylot. Udowodniła to, przedrzeźniając go w tym samym momencie, marszcząc brwi jak on, a do tego marszcząc nos i strojąc minę jak naburmuszone dziecko. Przestała na chwilę nim Ryu na nią spojrzał. Zdążyła jeszcze puścić do Natsukiego oczko, a później przytuliła się do ramienia brata.

Daj spokój, Ryu, Shii na pewno będzie pilnować Natsu. Prawda, Shii? –‘zaćwierkała zdrabniając ich imiona i śmiesznie, może nawet na swój sposób uroczo, przeciągając „i” w ksywce Shikiego.
Pilnuj, go pilnuj, żeby nikt Ci go nie poderwał. – powiedziała przyciszonym, konspiracyjnym głosem. Niby tak, by tylko Shiki słyszał, ale dość głośno by doszło to też do uszu Ryu i Natsukiego.

-Ty go na pewno podrywać nie będziesz. –powiedział Endo szczypiąc delikatnie siostrę w bok, w miejsce, w którym miała koszmarne łaskotki.
-Chodź, chciałaś piec kiełbaski, a rozpalili już ognisko. Daj im trochę wolnego, widziesz, ze się od siebie odkleić nie mogą.
Nana była chyba mało zadowolona z tego, ze Ryu chce już iść. Uśmiechnęła się przepraszająco, poczęstowała jeszcze przed odejściem Natsu i Shikiego czereśniami, a później pożegnała się grzecznie i razem z bratem poszła w stronę ogniska.

Astin spojrzał na Natsu, potem na Ryu, i finalnie posłał Nanie urzekający astinowy uśmiech. Wydawała mu się przemiłą osobą, w dodatku prześliczną. Idealne połączenie.
- Dobrze, mamo, będę go pilnować. – westchnął Shiki i wymownie przewrócił oczami – Będę kładł go spać o dwudziestej pierwszej i zablokuję strony porno w Internecie.
Mężczyzna chciał zapalić kolejnego papierosa, ale okazało się, że paczka jest całkowicie pusta. Wywołało to w Shikim falę głębokiego żalu i smutku tak głębokiego, że jego jaźń zatopiła się w marzeniach erotycznych z dużym, dorodnym papierosem w roli głównej.
- Oczywiście, że będę pilnować papierosa. Znaczy Natsu. – wymamrotał Astin i podrapał się w głowę w geście niezrozumienia istoty świata. Spojrzał podobnie upośledzonym wzrokiem na Ryu i głupio się uśmiechnął, potem na Nanę i w końcu na Natsu.
- Tak tak, misiaczki, zmykajcie. – powiedział Astin nieco się ogarniając – My też sobie gdzieś pójdziemy z pap…z Natsu, nie?
Shiki poczęstował się czereśnią. Zabiła ona wyimaginowany smak papierosa w ustach i mężczyzna westchnął.
- Nie było tak źle. Nana jest śliczna. – rzucił, kiedy rodzeństwo Endo już odeszło – Ryu to taki burak trochę, ale nie można go winić. Co byś chciał teraz robić?

- Dzięki za twoje jakże wysokie zdanie o mnie - prychnął ponuro. - I nie chcę wam psuć wakacji, mimo że polubiłem Nanę. Fajnie cię było w końcu poznać
Natsu starał się zamaskować śmiech kaszlem, gdy dziewczyna zaczęła przedrzeźniać brata. Naprawdę polubił siostrę tego buraka, razem z tymi jej minami i konspiracyjnym szeptem do Shikiego.
- Shi! Ja i spanie o dwudziestej pierwszej? Zwariowałeś?
Westchnął ciężko, widząc jak mężczyzna szuka papierosa i jak jego myśli zdecydowanie stąd odlatują.
Nawet bardzo, skoro myli mnie z papierosem...
Wziął wiśnię od dziewczyny dziękując na odchodnym powiedział jeszcze z uśmiechem.
- Jakbyś miała go dość, to w telefonie ma mój numer. Zawsze możesz zadzwonić i cię od niego uratuję - zapewnił dziewczynę i pożegnał się z nią. I ze swoim przyjacielem oczywiście też, jakże by inaczej. Spojrzał na odchodzącą dwójkę.
- Shi, byłbym wdzięczny, gdybyś nie mylił mnie z papierosem. Poza tym przypominam, że czeka cię wizyta u lekarza odnośnie tych twoich nieszczęsnych płuc - przypomniał mu, po czym ruszył w stronę namiotu wróżki. Wszyscy się już zbierali na ognisko, więc u wróżki nie było już tłumu.
- I masz rację, Nana jest śliczna. I nawet nie myśl, żeby z nią coś robić, widzę, jka na nią patrzysz. Idziemy do wróżki - zawyrokował i pociągnął go w stronę wieszczki. Przywitał się w wejściu, chociaż pierw z kotem, którego też pogłaskał, a dopiero później z wróżką.
- Przyszliśmy po wróżbę - powiedział wesoło. Oczywiście od razu podał jej swoją dłoń, gdy o to poprosiła.

Gdy tajemniczy mężczyzna chwycił ją za przód ubrania i przyciągnął do siebie, Ariadna tylko zwęziła oczy i wpatrzyła się w tę chłodną i perfekcyjnie opanowaną twarz. Wiedziała od samego początku, że igra z ogniem. Ten mężczyzna mógł w każdej chwili po prostu ją zadźgać wyciągniętym w ekspresowym tempie nożem.

 

- Eee... Co ma pani na myśli mówiąc o blondynie? - zaczął przeszukiwać w pamięci wszystkie blond osoby, które znał. Czyżby chodziło o Juliena? Albo Naokiego, w końcu on też nie miał ciemnych włosów. - Co z tym blondynem nie tak?
Natsu bardziej niż bardzo się zdziwił na temat słów o otwartym związku. Skąd ona mogła wiedzieć o czymś takim?
Po prostu strzeliła. Nie widzę innego wytłumaczenia.
- A co do związków otwartych to nie sądzę, żeby była w nich zabroniona zazdrość. To logiczne, że jesteśmy zazdrośni, jeśli nam na kimś zależy - wzruszył ramionami. Jakoś tak... Nie mógł się przyzwyczaić do stwierdzenia, że są z Shikim w związku czy są parą lub cokolwiek podobnego.
- A powie mi pani coś na temat szkoły? A później niech pani jego zmolestuje
Postawił konika na stoliku wróżki, by przyciągnąć Astina bliżej i podać jego rękę kobiecie. Teraz miała dwie ręce przed sobą aż do czasu, gdy skończyła wróżbę Natsu.

Shiki stał karnie obok Natsu, słuchając słów wróżki. Kobieta albo miała zmysł obserwacji godny szpiega, albo po prostu szczęście. Shiki nie bardzo wierzył w jej zdolności, ale ich nie negował – a nuż kobieta ma jakieś tam umiejętności.
Natsu wydawał się zaciekawiony przepowiednią, więc Astin nie przerywał. Mimowolnie zaczął się zastanawiać nad konwersacją chłopaka i kobiety. Otwarty związek? Związek? Jak w ogóle można było określić to, co łączyło Natsu i Shikiego? Astin kochał ucznia i to było pewne. Nie traktował pracy jak zdrad. Emocjonalnie był związany tylko z Moriyamą.
Z zamyślenia wyrwałą go wróżka, dotykając jego dłoni. Z wyrazem bezbrzeżnego zdumienia na twarzy wysłuchał, co kobieta ma do powiedzenia. To było niemożliwe, ona nie miała prawa tego wiedzieć. Z jakiegoś powodu jednak logika zawiodła i wróżka wiedziała o małych, niezbyt subtelnych upodobaniach mężczyzny.
- Droga pani, jestem profesjonalistą. – uśmiechnął się w końcu. Wróżka go zainteresowała. – Mam nadzieję jednak, że żadna przykra niespodzianka na podobnym tle mi się nie zdarzy.
I znów się uśmiechnął.

Jakoś tak nie do końca dotarła do niego informacja o lokalizacji jeszcze nieodpalonych fajerwerków, z resztą nawet nie wiedziałby, o który kraniec łąki chodziło, łąka ma ich przecież więcej niż jeden. O ile w ogóle miałby w planach zastanawiać się nad lokalizacją, przy swojej niesamowitej znajomości kierunków "w lewo" i "w to drugie lewo". Na razie docierała do niego wiadomość, że Arisee właśnie jakby nigdy nic stwierdził, że jest homoseksualny i zapewne przez to nie dogaduje się od tych kilku lat z bratem. Ale właściwie czemu młodszy z Vendellów w ogóle czepiał się o orientację kogokolwiek, prócz własnej? Co innego, jakby go jakiś waginosceptyk nagabywał... To było dziwne i niezrozumiałe dla Briana, którego mało obchodziło cokolwiek niezwiązanego bezpośrednio z jego osobą. A to, czy ktoś wolał męskie tyłki od damskich, to kompletnie nie jego "broszka".
- Kiedyś się nauczy szanować cudze wybory. A na razie niech się poboczy. - Skwitował w końcu, przechodząc do porządku dziennego z jakże fascynującą informacją o homoseksualnym chemiku. Nie było to jakoś specjalnie wstrząsające, chociaż Raegan sam z siebie by nikomu nie zdradzał takich ciekawostek.
- Z tego, co widzę, to one fajerwerki będą za jakieś pół godziny. - Zmrużył lekko oczy, oślepiony jasnym wyświetlaczem telefonu, na którym sprawdzał godzinę. Teoretycznie bez swojej Motorolli by zginął marnie. W praktyce musiałby zakupić kompas i zegarek. - Potem zapewne będą ten cyrk zwijać.

Powoli robiło się już ciemno, część kramów zaczęto już składać, czereśnie Nany się już skończyły, tak samo jak jej ekscytacja jarmarkiem. Dziewczyna byłą już nieco zmęczona i Ryu wiedział, że za chwilę powinni się zbierać do domu. Miał jednak nadzieję, że będzie mógł się tego dnia spotkać z Arisee. Prz ognisku i przy fajerwerkach. Wiedział, że nie będzie mógł go przytulić ani spędzać z nim zbyt dużo czasu, ale chciał choć zamienić z nim słowo, wymienić kilka spojrzeń, może jakiś uśmiech. Tęsknił za partnerem, zwłaszcza że przez ich wspólny wyjazd zdążył się jeszcze bardziej do niego przywiązać i przyzwyczaić do jego obecności. Teraz trudno mu było znów spędzać całe dnie bez Arisee. Wypatrywał go w tłumie z coraz większym zawodem.
Przecież miałeś tu być, Arisee. Mówiłeś, że przyjedziesz…
Wyjął telefon i już miał do niego dzwonić lub pisać smsa. Miał tego nie robić by nie wzbudzać podejrzeń Nany, ale był już naprawdę zdesperowany. Spojrzał ostatni raz w stronę ogniska i zauważył znajome jasnobrązowe włosy związane w kucyk. Arisee siedział tyłem do niego i chyba z kimś rozmawiał, ale nie musiał się obracać by Ryu nie miał wątpliwości, że to on.
-Nana, pamiętasz jak mówiłem Ci o moim chemiku i wychowawcy z akademika? No wiesz… -zciszył głos do szeptu.-…tym, w którym się kocham. Siedzi przy ognisku. Możemy kupić po kiełbasce albo kilka pianek i podejść do ogniska, ale pod warunkiem, że obiecasz się nie wygadać.
Nana zaraz się ożywiła. Oczywiście zapewniła gorliwie, że nie da po sobie poznać, że wie cokolwiek i niczego nie będzie sugerować. Była ciekawa tego mężczyzny, w którym Ryu tak długo się podkochiwał i ‘nie miał odwagi do tego przyznać’.
Kupili paczkę pianek marshmallow (bo kiełbaski wyglądały mało apetycznie), znaleźli odpowiednie kijki i podeszli do ogniska „z zamiarem upieczenia sobie pianek”. „Przypadkiem” stanęli akurat obok Arisee i Briana.
-Och. Dobry wieczór, Reagan-sensei, Vendell-sensei. –powiedział z dobrze udawanym zaskoczeniem.
-Nie spodziewałem się, że spotkam tu kogoś ze szkoły, myślałem, że wszyscy wyjechali na wakacje z miasta… ach, to jest moja siostra, Nana, akurat przyjechała z odwiedzinami. –przedstawił siostrę, która przywitała się grzecznie i nisko ukłoniła.

Dobrze rozmawiało mu się z Brianem. Pomimo, że mężczyzna był raczej powściągliwy i nie mówił zbyt wiele, Arisee udało się znaleźć z biologiem wspólny język. Choć sporo jeszcze brakowało do swobody z jaką rozmawiał z Reyem lub Svenem.
- Miejmy nadzieję, że się nauczy. Póki co czepia się o wszystko co tylko, zrobię, powiem, lub nawet, o zgrozo, pomyślę. A fakt, że jest moim uczniem i mieszka w akademiku, którym się opiekuję, wcale nie działa na moją korzyść. 
Zerknął biologowi przez ramię, kiedy ten sprawdzał godzinę na wyświetlaczu telefonu. Zastanawiał się, czy jego rodzina dalej się tu gdzieś kręci, czy może odpuścili już i dawno temu pojechali do domu.
- Już teraz wygląda, jakby część stoisk się zwijała. - stwierdził rozglądają się po łące. - A po fajerwerkach pewnie zniknął wszystkie i trzeba będzie czekać aż rok na następny jarmark. 
Chciał coś jeszcze dodać, jednak nie zdążył. Tuż obok nich rozległo się przywitanie, a Arisee nawet nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, kto właśnie do nich podszedł.
Ale odwrócił się, usiłując przybrać zdziwioną minę ilustrującą to "niezapowiedziane" spotkanie. Starał się, żeby wyszło to realistycznie i po części tak było. Od kiedy po południu zauważył rodzeństwo Endo krążące między straganami, do tego momentu nie widział ich wcale. Podejrzewał, że do prostu poszli już do domu. Ryu jednak zrobił mu niespodziankę, pojawiając się tuż przed atrakcją kończącą cały jarmark.
Nie ukrywał, tęsknił za nim. Od momentu, kiedy to wrócili z onsen, cały czas mu go brakowało. A teraz znowu trzeba było udawać...
- Dobry wieczór. - przywitał się, uśmiechając się lekko. - Miło mi Cię poznać. - ostatnie zdanie skierował do Nany. Z bliska wydawała się jeszcze bardziej uroczą osóbką, bardzo podobną do swojego starszego brata. - Widzę, że chcecie piec pianki. Możecie... - szybko rozejrzał się dookoła, czy proponowanie uczniowi miejsca obok siebie nie będzie zbyt podpadające. Na całe szczęście, wszystkie ławki były już zajęte. - ... usiąść tutaj. Jest jeszcze kawałek miejsca. - wziął pandę na kolana i przysunął się bliżej Briana. - Chyba, że nie chcecie jeszcze w trakcie wakacji widzieć się z nauczycielami. - znowu się uśmiechnął.

Natsu zrobił się cały czerwony na słowa wróżki. Nie miał bladego pojęcia, dlaczego kieruje te słowa do niego. Albo raczej - skąd ona to wszystko wie, bo generalnie większość się zgadzała. Poza tym "otwartym związkiem, który nie jest niby otwarty".
- To chyba wszystko... To dziękujemy za wróżbę i miłego zwijania się. A my się zmyjemy na pokaz fajerwerków. Do widzenia - Natsu zakończył ichspotkanie w dość szybkim tempie i wyszedł z namiotu, wywlekając za sobą mężczyznę.
- Skąd ona to wszystko niby wie? Znaczy no nic odkrywczego mi nie powiedziała odnośnie nauki. W tym mieście to chyba każdy wie, że z przedmiotami ścisłymi sobie po prostu nie radzę. No ale no... - mruknął, nie mogąc uwierzyć, że kobieta tak dobrze rozgryzła Shikiego. Tej części o związku nawet nie brał pod uwagę, nie mogła mieć racji. Ale to o chorobach... - Shi, kiedy ostatnio się na te wszystkie różne świństwa badałeś?
Natsu jakoś tak nie puszczał dłoni czerwonookiego, zmierzając w stronę ogniska, ale starając się znaleźć jakieś miejsce na uboczu, w miarę z dala od ludzi. -To nie tak, że Ci nie wierzę, nie ufam czy coś! Tylko jakoś tak... Po prostu się zastanawiałem...
Ostatnie, czego chłopak chciał to załapać jakiegoś HIVa i zemrzeć za młodu. Chociaż posiadanie jakiekolwiek choroby wenerycznej także mu się nie uśmiechało.
Gdy już stali, czekając na pokaz sztucznych ogni, Natsu wtulił się plecami w mężczyznę, obejmując jego ramionami.

- Nie wiem, skąd wiedziała. – wzruszył ramionami Shiki – Ale wyglądała na ogarniętą.
Słysząc kolejne pytanie, Astin resztką wolnej woli powstrzymał się przed wymierzeniem Natsu siarczystego policzka. Nie znosił takich pytań na równi z tymi „a może jakiś rabacik?”. Shiki się pilnował, w dodatku lekarz pilnował jego. Medyk miał fioła na punkcie chorób wenerycznych u Astina. Czerwonooki nie potrzebował dodatkowego czepiania się tej materii.
- Badam się wystarczająco często. – wycedził zza zaciśniętych do granic możliwości zębów. Wyjaśnienia Natsu wydały mu się komiczne, i to w ten irytujący sposób. Shiki wybrał jednak milczenie zamiast objechania chłopaka od góry do dołu i zdecydował, że koniecznie musi jakoś się wyładować. Niestety, nie miał ani papierosów, ani alkoholu, ani gumek. Partnera lub partnerki tym bardziej.
Shiki miał niewypowiedzianą ochotę odsunąć Natsu od siebie i po prostu sobie pójść, ale wybrał wyższe dobro i po prostu siedział cicho, nie dając po sobie poznać, że ma ochotę na ludobójstwo.

Natsu może i był ślepy, ale zauważył zmianę w zachowaniu mężczyzny. czerwonooki zrobił się cały spięty i milczał więcej niż zazwyczaj. Natsu odwrócił się w końcu przodem do niego i wtulił twarz w jego ramię. - Shi, przepraszam, no... Jest szansa, żebyś mi wybaczył, czy nie bardzo? - spytał, oczekując najgorszego. Chwile mijały, aż chłopak zdecydował się powiedzieć - Wiesz, alkoholu ci nie załatwię, ale jeśli chcesz, to mogę się gdzieś ulotnić na najbliższy czas. Nie musisz przecież tu ze mną na siłę być. Odpoczniesz ode mnie i od mojego paplania bez zastanowienia.
Gdzieś bym się przekimał. Endo odpada, jest u niego siostra, Naoki siedzi u rodziców, poza tym wolę się senseiowi na oczy nie pokazywać, bo jeszcze stwierdzi, że wystawił mi za wysoką ocenę... Może Rey by mnie poratował. Przynajmniej do czasu, kiedy dostanę pozwolenie na powrót do akademika. W ostateczności wrócę do domu.
Natsu zaczął tworzyć plan awaryjny na wypadek, gdyby usłyszał "masz rację, muszę od ciebie odpocząć".
Delikatnie i powoli puścił Astina i odsunął się od niego, po czym przeczesał włosy. - Tylko jeśli mam się zwinąć na jakiś czas, to bym musiał chociaż po cześć moich rzeczy wpaść. W sumie nic dziwnego, że możesz mieć mnie i mojego gadania dosyć.

Shiki zacisnął pięści. Zaczął powoli odliczać w myśli do dziesięciu, by się uspokoić i nie uderzyć chłopaka za te głupoty.
- Tak, mam dość twojego gadania. – warknął Astin – Twojego paplania bez zastanowienia też. Zamknij się już.
I po prostu złapał chłopaka za ramiona i mocno pocałował, nie zwracając na nikogo uwagi. Zresztą, nikt nie zwracał uwagi na niego, gawiedź zapatrzona była w fajerwerki.
Shiki całował Natsu z pasją sobie właściwą, wsuwając język do ust chłopaka i wymuszając dominację, dziką dominację. Ślina ściekała im obu kącikami ust, tworząc cienkie, lepkie strużki.
W końcu Astin oderwał się od chłopaka z nieprzyzwoitym cmoknięciem i spojrzał mu w oczy.
- Uspokoiłeś się już i przestaniesz pieprzyć głupoty? – spytał Shiki – Bo jeśli nie, to zamierzam zabrać cię do domu i je skutecznie wybić ci z głowy przez tyłek.

Natsu mimo jakiekolwiek próby dominacji, poddał się. Nie miał szans, by przejąć dowodzenie, więc tylko zacisnął wolną dłoń na koszuli mężczyzny, chcąc się przytrzymać, by nie ugięły się pod nim kolana. Lubił, gdy Astin dominował i nie pozwalał my zmienić tej sytuacji. Uśmiechnął się, gdy już się od siebie odkleili i starł ślinę ze swojej brody.
Oparł czoło o ramię czerwonookiego, starając się uspokoić.
- Właśnie staram się uspokoić. I nie waż się teraz ruszyć, muszę ochłonąć. Przez ciebie.
Objął go w pasie, a chwilę później uniósł głowę, by wymruczeć mu do ucha. - Chociaż takie wybijanie też może być przyjemne... Ale później. - Nie odklejając się od Shikiego z lekko twardych powodów, ale cała jego postawa się nieco rozluźniła. Shiki nie zamierzał go wywalić, fajerwerków było dużo i były kolorowe... Ten wieczór mu się zdecydowanie podobał. Dał mężczyźnie buziaka w policzek.
- Dzięki, że przyszedłeś, Shi.

-Cóż złego jest w widzeniu nauczycieli w wakacje? W końcu to nie ich wina, że mamy tyle nauki, tylko tego, kto układa program nauczania.  Nauczyciele tylko muszą się męczyć z nami. Dobrze, że są wakacje, każdy ma okazję odpocząć. –stwierdził, dla odmiany uśmiechając się do biologa.
Szkoda tylko, że są takie krótkie, prawda, Arisee? Została nam już tylko ledwie połowa. Co gorsza, ta połowa, w której pilnujesz akademika.
-Dziękujemy. O tej porze na pewno nie znaleźlibyśmy już miejsc siedzących. –uśmiechnął się ciepło i usiadł obok Arisee. Blisko, aż dotykając go ramieniem. Obok niego usiadła Nana. Przez chwilę zapatrzyła się na malinkę na szyi Arisee i jakoś posmutniała. Ryu oczywiście zaraz to zauważył.
Pewnie myśli, że ktoś inny ją zrobił. W końcu wie, że się w Arisee kocham, a nie, że z nim jestem. Zapewne myśli, że to nieszczęśliwa miłość.
-Rozchmurz się trochę, wieczór już się kończy, ale najlepsze przed nami. Za chwilę pokaz fajerwerków, a my mamy jedno z najlepszych miejsc. –powiedział obejmując na chwilę siostrę ramieniem.
Nabił dwie pianki na patyk Nany, a później dwa na swój patyk i wyciągnęli patyki w stronę ogniska przypiekając je lekko, aż pianki miały złocista skorupkę.
-Poczęstują się panowie? Mamy ich jeszcze sporo. –zapytał grzecznie, Odciągając patyk z gotowymi piankami od ogniska, chwytając go nieco wyżej (choć był nieco gorący) w obie dłonie i podsuwając nauczycielom, by mogli osobiście zdjąć przypieczone pianki z patyczka. Sam natomiast skradł piankę z patyka Nany, która nie wyglądała ani trochę urażoną. Szybko zjadła swoją piankę i zaczęła pieć dwie kolejne.

Nie skwitował ani słowem żadnej z wypowiedzi Arisee, ponieważ po prostu nie było już nic do dodania w kwestii problemów z krnąbrnym rodzeństwem, ani tym bardziej z jarmarkiem, który nomen-omen, już się kończył. Nie lubił na darmo strzępić sobie języka, więc jedynie skinął głową, dając do zrozumienia, że słucha i się nie wyłączył. Gest tak często używany przez niego w pokoju nauczycielskim, czy nawet na lekcjach, że powinien być już czytelny dla otoczenia.
Nie zdziwiło go zbytnio przybycie jednego z uczniów, w końcu nie każdy musiał na gwałt wyjeżdżać podczas letnich ferii z miasta, a impreza za miastem niezaprzeczalnie cieszyła się uznaniem miejscowych. Grzecznie przywitał zarówno Ryu, jak i jego siostrę, strategicznie przesuwając się na sam koniec ławki i dając tym samym więcej miejsca dla młodzieży. Z resztą umożliwiło mu to uniknięcie kontaktu fizycznego.
Tak... każdy może odpocząć. Szkoda tylko, że po dwóch tygodniach szkoły cały ten odpoczynek wydaje się byc już tylko wspomnieniem.
Mentalnie popukał się w czoło na te myśli, odganiając czym prędzej ponure widmo szkoły i ławek obsadzonych opornymi uczniami. Na razie było ciepło i beztrosko, jedynym zmartwieniem była cena benzyny. Reszta nie jest istotna.
- Nie, podziękuję. Dzisiaj i tak przesadziłem już ze słodyczami. - Uśmiechnął się zdawkowo do chłopaka proponującego ciepłą piankę, poprawiając zsuwające się okulary. Poniekąd nie skłamał, ale prawdy też nie powiedział. Po prostu nie cierpiał pianek, po których nie jeden raz udało mu się jakimś sposobem pochorować. Wolał nie powtarzać błędów przeszłości w obecności ucznia, to by było dość absurdalne i krępujące.
Mimowolnie znów spojrzał na wyświetlacz telefonu, dostrzegając niewielką ikonkę koperty. Czym prędzej odczytał wiadomość, zagryzając nerwowo wargę. Sąsiad poproszony o "zajrzenie" do kotów nie miał dobrych wieści, co nieco zjeżyło włos na głowie Briana. Gdyby teraz pojechał i odpuścił sobie fajerwerki, to byłby nieco spokojniejszy, więc czemu by nie zaryzykować?
- Vendell-sensei, naprawdę przepraszam... ale jestem zmuszony opuścić już jarmark. - Bąknął zakłopotany, niezadowolony z faktu, że niejako nie dotrzymuje obietnicy. - Więc... - Westchnął. Nie, zdecydowanie nie byłby dobrym dyplomatą. Nawet nie za bardzo wiedział, co zaproponować "koledze" z pracy.