Pokój 121 - Gotti Felice/

Dwuosobowy pokój zajmowany chwilowo tylko przez Felice Gotti'ego.

Buszowanie po sklepach zdecydowanie było udane, o czym świadczyły usatysfakcjonowane miny obu delikwentów, oraz niedbale rzucone torby na łóżko po lewej stronie pokoju, należącej tymczasem do nikogo... co nie było w żaden sposób problemem dla właściciela tej prawej strony, gdzie fioletowo-czarne było wszystko, prócz wielkiego plakatu z półnagim Robertem Downey Jr., oraz nieco mniejszym, ale również obnażonym Ryanem Goslingiem, przy których dość dziwnie wyglądał pluszowy jeż plaszczący dupsko na poduszce. Felice (ten ubrany) natomiast nastawił wodę na herbatkę, gdyż czymś w końcu ugościć na "wejściu" wypada, a nowa herbatka tak pięknie pachnie~.
- Powiem Ci, że chyba dam sobie szlaban na wydawanie pieniędzy bez zastanowienia. - Burknął do swojego towarzysza, patrząc na ich łupy z rosnącym "ja pieprzę" wypisanym na twarzy. W pierwszej wersji miał powiedzieć "szlaban na chodzenie po sklepach", ale po mile spędzonym czasie w towarzystwie rudzielca miał ochotę na kolejne takie spotkanie. Nawet pomimo tej niezręcznej (szczególnie dla ekspedienta) chwili, w której Gotti dał się przekonać na przymierzenie uroczej, falbaniastej sukienki w odcieniu soczystej zieleni. Chłopak czuł się zupełnie jak winogron w liściach, ba, we własnym mniemaniu był równie apetycznym widokiem, co epicka kiść winogron.
- No, to teraz czekam na rewię mody. - Rzucił z rozbawieniem do Ichiro.

- Też powinienem. Choć jakiś czas chyba poradzę sobie bez zakupów. Mam o tyle szczęścia, że niewiele jadam, więc na to idzie niewiele kasy i zostaje na ciuchy. Kiedy patrzę na posiłki kolegów z internatu, nie mogę się nadziwić, że nie chodzą w workach po kartoflach. No, przynajmniej w większości.
Stwierdził, nie kryjąc lekkiego rozbawienia. Raz, czy dwa miał okazję przygotowywać śniadanie równocześnie z młodszym bratem nauczyciela chemii. Ten wydawał mu się dziwnie niechętny do nawiązania jakiejkolwiek rozmowy, trochę burczał i chyba się gdzieś spieszył, jednak widok olbrzymiego talerza zapchanego jajecznicą i chlebem sprawił, że Aiko zaczął się zastanawiać, gdzie ten człowiek ma zamiar pomieścić ten posiłek godny zawodnika sumo. Później zrozumiał, że część facetów (i niewiele kobiet) zostało obdarzonych żołądkiem pochodzącym od tego samego projektanta, co nie posiadająca dna torebka Hermiony z Harry'ego Pottera. Wracając jednak do tematu, poza sposobem składowania w żołądku posiłków, Ichiro przerażała myśl o kupowaniu aż takiej ilości jedzenia. Toć to równowartość kilku całkiem niezłych ciuchów miesięcznie!
Siadł zaraz na łóżku, by trochę odpocząć i spojrzał na roznegliżowanych przystoniaków na ścianie. Zdecydowanie bardziej podobało mu się to, co przedstawiał większy plakat.
- Jej, mam się przed Downey'em rozbierać? - spytał rozbawiony. Zaraz spojrzał na swoją paczkę. Rozważał wyjście gdzieś do łazienki w celu przebrania się (i polepszenia efektu wielkiego wejścia!), doszedł zaraz jednak do wniosku, że nie ma ochoty tutaj błądzić. W końcu nie rozbiera się do naga.
Bez większego oporu pozbył się więc ubrań, by zaraz zastąpić je nowo zakupioną, błękitną koszulką odsłaniającą brzuch i szortami z podwyższonym stanem, które dorwał na wyprzedaży.
- Hej, moment. Po pierwsze, gdzie jest wybieg, po drugie, gdzie lustra? Spraszasz modeli, kupujesz ciuchy, organizujesz rewię, a tu warunków nie ma. - stwierdził, zakładając ręce na piersi i uśmiechając się pod nosem.

- Haa, zazdroszczę Ci. - Jęknął, kwitując tym samym wypowiedź kolegi odnośnie odżywiania się. On sam przejadał zdecydowanie zbyt dużo pieniędzy, ale jak można przejść obojętnie obok piekarni, z której na ulicę bucha rozkoszna woń świeżych drożdżóweczek? Już pomijając, gdzie mogą się podziewać pochłaniane dziennie kalorie, chyba uciekają przerażone na widok motocykla. A może to tasiemiec.
- Nawet nie wyobrażasz sobie, jak czasami może być satysfakcjonujące może być zdejmowanie fatałaszków na oczach tego ciacha... Szczególnie po dwóch piwach. - Mimowolnie maślany wzrok wlepił w przystojną facjatę Iron Mana i w sumie gdyby nie towarzystwo, to gapiłby się tak przez jeszcze kilka chwil, ale nie mógł odmówić sobie, żeby nie zerknąć na przebierającego się Aiko. Kontrast między tym, co na plakacie, a tym, co w pokoju był zdecydowanie uderzający, ale takie ciosy przyjmuje się z pomrukiem zadowolenia, oczywiście mentalnym. Żeby nie było, to niekoniecznie typ Gottiego. Po prostu rudzielec miał na sobie jedne z fikuśniejszych majtasków, jakie ludzie mogli wymyślić. Śliczne!
- Co za faux pas z mojej strony, mogłem zadbać chociaż o część niezbędnych rekwizytów do pokazu. - Zachichotał, po krótkiej chwili zastanowienia zaciągając zasłony, by w pokoju zapanował półmrok, a następnie oświetlił Ichiro obiema lampkami z biurek, oraz latarką wygrzebaną spod łóżka razem z malutką, ale za to jaką poręczną cyfrówką. Od razu strzelił mu pierwszą fotkę, z zaskoczenia. - Jor ajs są takie hipnatajzn. A teraz przejdź się dla tatusia i pokaż, kotku, co masz w środku. - Zakomenderował tonem podstarzałego alfonsa z sycylijskimi korzeniami, aparat trzymając w pogotowiu. Potem Ichi zobaczy, jak wygląda w fatałaszkach.

Zaśmiał się, patrząc, jak ładnie Felice wykombinował wybieg na szybko.
- Chyba masz w tym wprawę. - stwierdził rozbawiony. Posłał buziaka w stronę obiektywu, "nakierowując" go dłonią i pochylając się w stronę fotografa. Następnie wyprostował się i opierając dłoń w talii ruszył pewnym krokiem w stronę fioletowowłosego. Stanął tuż przed nim na palcach, by lekko pocałować jego usta.
- Maj wszystko jest hipnotajzin. - stwierdził absolutnie pewnym tonem, przyglądając się przez chwilę chłopakowi. Pchnął go pewnym ruchem na krzesło, dalej pozując oczywiście do zdjęć. - A pan chyba sobie wiele po tej sesji wyobraża, panie fotografie. Sądzi pan, że za kilka ładnych ujęć w dobrej gazecie mógłbym zrobić coś niemoralnego?
Spytał jakby absolutnie taką myślą oburzony, jednocześnie siadając na kolanach chłopaka i opierając dłonie na jego piersi. Uśmiechnął się pod nosem ciekaw, co na to wszystko Felice. Sam był póki co po prostu rozbawiony. Delikatnie zadrapnął pierś kolegi swoim długim, zadbanym paznokciem.
- Jestem zbyt porządny i oddany sztuce. - dodał zaraz, przysuwając się, by zerknąć na zdjęcia, jakie nacykał mu Felice. Ichiro bardzo lubił być fotografowany. Lubił swój wygląd, lubił się wygłupiać przed obiektywem, stroić. Był ciekaw, czy jego wyjście na pokazie faktycznie będzie miało miejsce. Starał się na to nie nastawiać, bawiło go to i zdecydowanie taka propozycja była bardzo miłym komplementem, ale nadal wydawało mu się to zdecydowanie zbyt wielką i absolutnie nierealną przygodą.
Po akademikowej rewii mody i podsumowaniu zakupów, w końcu przyszedł czas, by Ichiro wrócił do swojego pokoju w szkolnym internacie.

zt