Pokój nr 15 - Vendell Naoki

Dwuosobowy pokój zajmowany chwilowo przez trzecioklasistę: Naokiego Vendell.
Wcześniej mieszkał w nim także Julien Niquet, jednak wyprowadził się.

Naoki już dawno był rozpakowany w swoim pokoju. W sumie to nie pytał, kto będzie jego współlokatorem i nie zastanawiał się nad tym jak dotąd. Był zbyt zajęty zajęciami i myślą o tym, że jego głupi brat umawia się z cholernym uczniem. Nie wierzył, że Endo tak po prostu łaził za nim, szukał kontaktu, a jednocześnie robił takie rzeczy z jego bratem.
Jednocześnie... no, po prostu martwił się o Arisee i tyle.
Teraz jednak myśli skupił na Emilce, którą wysunął spod łóżka i karmił. Dzisiaj większość osób wraca do szkolnego internatu. Szkoła już się zaczyna...
Duża część pokoju była już zawalona. Za biurkiem stała rzecz jasna jego teczka, kilka brystoli, czystych blejtramów, pod nim skrzynka z farbami i innymi rysunkowo-malarskimi przyrządami, gdzieś przez krzesło przerzucone były spodenki i koszulka z treningu, korki spoczywały gdzieś pod kaloryferem. Cała reszta Podstawowego Zestawu Małego Licealisty, czyli podręczniki spoczęły w biurkowej szafce, z której zapewne zbyt szybko wyjęte nie zostaną. W ich towarzystwie znalazły się zeszyty i długopisy.
Ubrania w większości przełożone były już do szafki. Część - ta noszona - zdołała przenieść się nawet na krzesło i łóżko.
Sam Vendell kucał teraz przy łóżku, przy odpowiedniej wielkości terrarium i przyglądał się swojemu pupilkowi z absolutną fascynacją wymalowaną na twarzy, nie zwracając uwagi na hałasy na korytarzu.

- Tak, mamo. Pamiętam, że Naoki ma szlaban i nie wolno mu używać komputera. I wiem, że zabraliście mu komórkę. Dlatego właśnie idę do niego, żebyś mogła mu to osobiście powiedzieć.

Arisee westchnął idąc korytarzem do pokoju młodszego brata. Rodzicielka nie odpuszczała i cały czas kazała mu pilnować Naokiego, żeby przypadkiem znowu nie wywinął jakiegoś głupstwa. Albo, żeby nie poczuł się zbyt pewnie, że tamten "spontaniczny wyjazd" nie uszedł mu na sucho. Jednak Arisee nie potrafił przyznać się rodzicom, że nie bardzo miał możliwość pilnowania braciszka. Ba, w ogóle nie bardzo potrafił z nim rozmawiać po tej awanturze z Ryu.
Jakimś cudem udało im się przetrwać wspólne lekcje. Chyba tylko dlatego, że udawali kompletnie obcych wobec siebie. Teraz jednak musiało dojść do bezpośredniej konfrontacji, skoro mama domagała się rozmowy z najmłodszym synkiem teraz, natychmiast. Arisee wszedł więc do pokoju Naosia... i tak szybko jak wszedł, tak szybko miał zamiar wyjść.
- Mamo, zadzwonię później. - wydusił tylko do słuchawki, po czym się rozłączył. Zrobiło mu się słabo. A wszystko ze względu na stworzenie, w które to jego brat wpatrywał się z niemym uwielbieniem. Stworzenie mające osiem owłosionych, długich nóg i będące po prosu wielkie i obrzydliwe.
- Naoki... - tylko chwila dzieliła go od panicznej ucieczki z pokoju. - Po co... dlaczego... Matko, weź to coś schowaj!! Czemu trzymasz coś takiego w internacie?! - wcisnął się w drzwi, byle by być jak najdalej od "zwierzątka".

Kiedy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi, uniósł ciekawsko twarz pewien, że zaraz zobaczy swojego tegorocznego współlokatora. Kto inny miałby wpaść? Co najwyżej inny mieszkaniec internatu tak, żeby pogadać. Ale Arisee? Nie. Starszy brat był zdecydowanie na samym dole listy osób, jakie Naoki spodziewał się zobaczyć.
Z tej przyczyny nie silił się na wybitne chowanie Emilki i z tej samej przyczyny teraz wziął swojego pająka na ręce na wypadek, gdyby starszy Vendell postanowił zapoznać jego pupilka ze swoim butem. Choć mało prawdopodobne, by zebrał odwagę i zbliżył się dostatecznie blisko.
- Przechowuję ją tylko. Kilka dni. To taki wielki problem? - wywrócił oczami i spojrzał na brata ostrzegawczo. Nie da wykurzyć Emilki ze swojego pokoju. Potem po prostu będzie jej bardziej pilnował. Spiął się lekko, ale miał nadzieję, że Arisee nie będzie robił wielkich problemów z kilkoma dniami. On po prostu tych kilka dni wydłuży. A opiekun internatu nie musi o tym wiedzieć.
- W ogóle to po co przyszedłeś?
Rozmowy im się nie kleiły od jakiegoś czasu. Nie wiedział, o czym miałby z Arisee rozmawiać. Wszystko już sobie wyjaśnili, a on chyba nie chciał już wiedzieć więcej.
- Nie piszcz, przecież to maleństwo cię nie zje. - dodał, układając sobie pająka na ramieniu. Poczuł, jak ten zbiega mu po plecach i uśmiechnął się na to lekko, znów biorąc go na dłonie. Niby nie powinien wyjmować go z terrarium, aale... nie robi tego często!

Oczywiście, że w pierwszej chwili miał ochotę po prostu potraktować "pupilka Naosia" kapciem. Bądź co bądź tak właśnie się robiło z pająkami maści wszelakiej. Tan jednak był tak ogromy i wydawał się Arisee tak przerażający, jakby miał napaść na niego w chwili, kiedy odsunie się od drzwi o 2 milimetry.
- Przechowujesz? Problem? No pewnie, że jest problem! Trzymasz to... zwierzątko pod łóżkiem w akademiku pełnym ludzi! A co jak Ci ucieknie? I kogoś pogryzie? Na pewno jest jadowite.
Arisee już oczami wyobraźni widział panikę wybuchającą w internacie, po ucieczce Emilki. Sam chyba zwiałby w pierwszej kolejności, a jego noga nie stanęła by w środku budynku do momentu, kiedy to znaleziono by uciekiniera i dokładnie sprawdzono, czy przypadkiem nie złożył nigdzie jaj.
- Nie piszczę. - powiedział oburzony, zaraz jednak wzdrygnął się i przeszedł go dreszcz na widok ogromnego pająka przechadzającego się po plecach brata. - Błagam Cię, schowaj go. Zamknij i nie dotykaj. - jęknął. Obawiał się, że niewinna wizyta w tym pokoju będzie mu się śniła przez dobre kilka tygodni.
- Mama dzwoniła. - mruknął cicho. - Chciała z Tobą porozmawiać, a, że masz szlaban na telefon zadzwoniła na mój. Chciała zapytać jak sobie radzisz. I czy na pewno stosujesz się do całej listy wytycznych.

- Nie to, tylko ją. Emilkę. I nie jest jadowita.
Wywrócił oczami na histeryczną reakcję brata i spojrzał na niego z politowaniem w oczach. Odłożył jednak swojego pupilka do terrarium i zamknął je porządnie. Miał ją jeszcze nakarmić, ale uznał, że lepiej jednak nie robić tego w obecności Arisee.
- I piszczysz, jak baba. To tylko mały pajączek, nie zrobi nikomu krzywdy. Nie pozbędę się jej przez twoje głupie fobie. - nie przyzna, że Emilka jest jego, ale nie musi mówić na ile ją ma. Nawet, gdyby tylko ją przenocowywał, nie oddałby ot tak swojego pupilka tylko dla tego, że ktoś się może go bać. Naoki nie spraszał do pokoju, a tylko w nim jest Emilka. Przy odpowiednich osobach może jej po prostu nie wyciągać, co za problem?
Na wiadomość o telefonie matki, uniósł wzrok na sufit i odczekał chwilę, żeby nie powiedzieć tego, co miał ochotę mówić. Kochał i szanował swoich rodziców, ale... ale uważał, że te całe szlabany to zdecydowana przesada. Ile ma tak funkcjonować?
- Ależ oczywiście, że się stosuję. Za to będę przeszczęśliwy, jeśli oddasz mi w końcu telefon i laptopa.
Dodał, przyglądając się szkolnemu chemikowi niechętnie. Wakacje się skończyły, a i tak mu nie odpuszczono. Jasne, Arisee nie pilnował go, żeby nie wychodził na dwór chociażby, czy sprzątał pokój i pod tym względem było łatwiej, ale nadal brak takich rzeczy był irytujący.
Choć i tak dobrze, że mógł zabrać farby i tym podobne rzeczy.

"Emilka"? No świetnie. To "cudo" ma nawet imię...
Odetchnął z ulgą, kiedy Naoki włożył pająka do terrarium, nadal jednak niepewnie przyglądał się szklanemu pojemnikowi, jakby pupilek brata i tak miał zamiar zaraz z niego wyskoczyć.
Odsunął się trochę od drzwi, na tyle, by podać Naokiemu własną komórkę.
- Masz. Dzwoń do mamy. A własną komórkę i laptopa oddam Ci, jak rodzice stwierdzą, że nadszedł koniec Twojego szlabanu. I nie przewracaj oczami. Dobrze wiesz, że sobie zasłużyłeś. Nieźle się wystraszyliśmy, kiedy zniknąłeś. Mama była gotowa dzwonić na policję.
- I nie piszczę. - mruknął jeszcze raz i wpatrzył się w okno. Postanowił poczekać, aż brat skończy rozmawiać i odda mu telefon.

Wziął telefon brata.
- Niejeden by dzwonił na policję z informacją, że pieprzysz się z uczniem, a jakoś nikt ci z tego powodu niczego nie zabiera. - powiedział mu chłodno. Wkurzało go, że Arisee faktycznie pilnuje tego szlabanu. Liczył, że od niego po prostu dostanie swoje rzeczy, przecież do cholery ich potrzebował.
Wyszukał jednak numer ich mamy, choć wybitnie nie miał ochoty znów wysłuchiwać jej żali i wcisnął zieloną słuchawkę, przystawiając aparat do ucha.
- Więzień numer 623 obecny, stan znudzony, tak, melduję, że wszystkie obowiązki wykonane, tak... - wywrócił oczami czując, że rodzicielka za chwilę znów się nakręci na tyradę pod tytułem "zachowałeś się, jak nieodpowiedzialny smarkacz, jak niby mamy cię traktować poważnie?". - Nie, nie wiem, co mu się stało, ma chyba jakieś chore fobie ze mną związane. - oznajmił na pytanie o Arisee, który nagle się rozłączył. - Tak, wszystko dobrze, chodzę na lekcje. Tak, dobrze mi idzie. Ja ciebie też. Ale bardziej, kiedy mam swoje rzeczy. No, pa.
Oddał telefon Arisee bez słowa, za to z wyraźnie wyczuwalną irytacją. Nic złego by się nie stało, gdyby brat tak zwyczajnie oddał mu laptopa i telefon.

Westchnął cicho. Domyślał się, że Naoki tak łatwo mu nie odpuści. Jednak nie sądził, że brat z własnej inicjatywy zacznie ten drażliwy temat. Nie zamierzał jednak wdawać się w bezsensowną dyskusję, która skończyłaby się najpewniej następną kłótnią.
Nie zabiera? Zabierają mi CZAS, Naoki. Ten, który mógłbym spędzić z Ryu.
- Ej! - zbulwersował się, słysząc wypowiedź brata. - Nie mam żadnych fobii. - dokończył już ciszej. No i co, że nie lubił pająków? Chyba nikt nie lubił. No, z małymi wyjątkami.
Odebrał telefon i zastanawiał się, co zrobić teraz. Czy wyjść, czy może zostać? Widział dokładnie, że młodszy Vendell jest nie w sosie, jednak takie okręcenie się na pięcie i wymaszerowanie z pokoju byłoby chyba nietaktowne.
- Wiesz... - zaczął ostrożnie. - Myślę, że jeśli przez pierwszy tydzień nie będziesz opuszczał lekcji i zdasz dobrze sprawdziany powtórkowe z drugiej klasy, to mogę porozmawiać z mamą, żebym mógł oddać Ci komórkę i komputer...

- Dzięki ci, łaskawco.
Prychnął cicho. Jak dla Naokiego, brat powinien być po jego stronie. Po prostu. Jako brat. Arisee za to zachowuje się, jak trzeci rodzic. Blondynowi zdecydowanie nie podobało się takie stawianie warunków, po prostu, bo to jego mały brat i tyle. Jasne, że zda te cholerne egzaminy, przez wakacje uczył się więcej, niż przez całe swoje życie i pierwszy raz ma wrażenie, że faktycznie coś z tej chemii wie. Na lekcje też chodzi, ogólnie nie opuszczał za wielu, czasem mu się zdarzyło. Z chemii zdecydowanie częściej, ale to inna sprawa.
Nie chciał oblać w ostatniej klasie. Po prostu. Obaj wiedzieli, że to praktycznie nie są warunki, ale młodszemu Vendellowi po prostu nie podobał się fakt ich postawienia.
- Ma żandarm coś jeszcze do powiedzenia?
Spytał niezbyt przyjemnie. I to nie to, że nie chciał rozmawiać z bratem. Im po prostu te rozmowy nie wychodziły i tyle. Arisee go denerwował. Najpierw tym swoim związkiem, teraz zachowanie, które jego zdaniem było zwyczajnie... no, spodziewał się po prostu czegoś innego. Tego, że starszy Vendell mógł zainteresować się wyjazdem, skorzystać z jakiegoś tematu, który nie dotyka homo-spraw. Ten jednak zachowywał się po prostu, jak rodzice.

Tak, wiem, że Cię irytuję. I, że oczekiwałeś ode mnie czegoś innego. Ale ja jestem po Twojej stronie. Chociaż ewidentnie tego nie zauważasz.
- Nie, nie ma. - i to właściwie było wszystko. Naoki wyraźnie dał mu do zrozumienia, że rozmowa skończona i może się już wynosić. Bo dalsza próba rozmowy skończy się krzykiem. I chociaż Arisee chciał raz jeszcze poprosić młodszego brata, żeby zachował jego sekret, to teraz nie było już na to najmniejszej okazji. Odwrócił się więc na pięcie, ściskając w dłoni komórkę. Kiedy miał już rękę na klamce, przypomniał sobie o czymś, co chciał powiedzieć już dawno. Jednak po tym całym zamieszaniu z Ryu, po prostu o tym zapomniał.
- Dziękuję za prezent. Wiesz, ten z Francji od Ciebie. - powiedział cicho. - Właściwie dotarł do mnie już dawno, ale ciągle zapomniałem Ci o tym powiedzieć. Jest naprawdę piękny. Stoi u mnie na parapecie, tuż obok zdjęć. - uśmiechnął się na wspomnienie o małej szklanej kulce, którą brat wysłał mu jako pamiątka z Francji. Zdziwił się, kiedy odpakował przesyłkę, bo naprawdę nie spodziewał się, że Naoki może kupić mu cokolwiek. Nie mówiąc już o takim cudeńku.

Chciał wrócić do Emilki - którą w końcu trzeba nakarmić - pewien, że Arisee zaraz po prostu wyjdzie. Ten jednak odwrócił się w drzwiach. Naoki właściwie był pewien, że przesyłka albo została zignorowana, albo po prostu zaginęła na poczcie. Wysyłał tylko to, a nie wiedział, jak działa poczta na taką odległość, kiedy nawet międzymiastowa bywa zawodna. Znów uniósł wzrok na Arisee, wzruszył nieznacznie ramionami.
- Nie ma za co. Cieszę się, że się podoba. Tam było stoisko przy stoisku, bibelot na bibelocie, aż się kręciło w głowie od nadmiaru, nie mówiąc już o wybieraniu czegokolwiek.
Odpowiedział chyba lekko skołowany. Dopiero co był zirytowany, ale jakoś... no, kiedy pomyślał o wyjeździe, humor mu się trochę poprawił. No i faktycznie chciał, żeby Arisee spodobał się prezent. Fajnie było znów czegoś dla niego poszukać, trochę, jakby ostatnich lat nie było. Jakby po prostu dorośli obaj bez awantur.
Cóż, tak jednak się nie stało i nie ma co gdybać.

- Bardzo mi się podobało. - przytaknął. - To w sumie taka namiastka "zagranicy'. A ja nigdy nie byłem nigdzie poza Japonią. No i nie zanosi się, żebym gdziekolwiek pojechał.
Samemu nigdy by się nie odważył, po już pierwszego dnia zgubiłby się na amen. Dodatkowo jeszcze bariera językowa... Nie, to zdecydowanie nie było dla niego...
Odsunął się nieco od drzwi, jednak nie podchodził bliżej. Ciągła obawa, że Emilce jednak zachciało by się wyskoczyć z terrarium na jego głowę, nie dawała mu spokoju i wolał po prostu nie ryzykować.
- A właściwie... warto było tam pojechać? Do tej Francji znaczy? Mama szalała z niepokoju o Ciebie. Ja też się martwiłem. Wszyscy się martwili... - dodał szybko, żeby nie wyszedł na jakąś nadopiekuńczą kwokę.

- Mógłbyś pojechać na coś organizowanego przez biuro podróży. Wiesz, taka, że masz zapewniony nocleg i możesz zapisać się na wycieczki. Nie są takie strasznie drogie, dałbyś radę w ciągu roku na to oszczędzić. - wzruszył ramionami. Wiedział, że jeśli chodzi o kwestie "przetrwania", Arisee jest zdecydowanie słabszy. Gubiąc się w obcym państwie pewnie by siadł i rozpłakał się z bezradności. Naoki nie miał tego problemu, nie zależało mu jakoś wybitnie, czy spędzi noc w hotelu, czy na trawie, byle tylko było fajnie. To też kwestia tego, że młodszy Vendell nie bardzo myślał o przyszłości i konsekwencjach. Był zwyczajnie nieodpowiedzialny, ale jak dotąd życie nie dało mu za to kopniaka. Co najwyżej rodzice, ale to już inna kwestia.
- Zostawiłem wam list. Nie wiem, jak mogła go przeoczyć. - odetchnął niezadowolony. Gdyby znaleźli tę wiadomość może byłoby łatwiej... - I tak, warto. Leciałem samolotem! Masakra, myślałem, że zaraz spadniemy przez chwilę. A potem... no, ja chcę zwiedzić wszystko, co się da. To był totalnie inny świat. I ci ludzie tacy dziwni, jednakowi praktycznie. Gdybym miał kolejną okazję, pewnie znowu bym pojechał.
Naoki zawsze marzył o podróżach i nic się w tej kwestii po prostu nie zmieniło. Tylko tyle, że pierwszą poważną miał już za sobą.

- Nie chodzi mi o pieniądze, bardziej o sam fakt "wyjechania gdzieś". Ja się potrafię w centrum handlowym zgubić. A co dopiero w innym państwie, gdzie nawet nie potrafiłbym się z ludźmi porozumieć. I podejrzewam, że nawet zorganizowana grupa i przewodnik na nic by się nie zdali. Bardziej potrzebowałbym kogoś, kto trzymałby mnie cały czas i prowadził jak dziecko. - wyznał zmieszany. Ze swojej nieporadności zdał sobie sprawę już dawno. Już jako dziecko namiętnie się gubił i rodzice nie raz szukali go w supermarketach czy nawet na zwykłym parkingu. On po prostu nie ogarniał przestrzeni w jakiej się znajdował. Całe szczęście, że odróżniał lewo od prawa...
- Pewnie będziesz miał okazję. Następnym razem tylko uprzedź, że wybywasz. I nie wyślizguj się nocą z domu. - uśmiechnął się lekko.
To było naprawdę miłe. Tak stać i normalnie rozmawiać z Naokim. Bez kłótni, krzyków i obrażania się.
Gdyby tylko tak mogło być zawsze. Gdyby dało się odkręcić to wszystko co stało się sześć lat temu...

- Kto ci każe jechać samemu? Zabierz ze sobą kogoś trochę bardziej rozgarniętego i tyle. Podróże są super. Chciałbym zwiedzić cały świat. Każdy kraj musi być tak kompletnie inny, nie tylko, że klimat, czy architektura, ale mentalność ludzi i w ogóle. Jak słuchałem tej francuskiej paplaniny, miałem wrażenie, że mam do czynienia z jakimiś kosmitami. - przyznał z widocznym rozbawieniem wypisanym na twarzy. Arisee pewnie ma przyjaciół, z którymi mógłby pojechać. O Endo po prostu starał się nie myśleć w tej chwili. Nie chciał psuć jedynej od dawna okazji, żeby po prostu porozmawiać, choć ten temat nadal po prostu gdzieś w nim siedział.
- Jeśli będę miał na tyle czasu, żeby jakoś przekonać rodziców. Widzisz ich puszczających mnie ot tak na taki wyjazd? Ani teraz, ani tych parę lat temu nie było opcji, żeby się zgodzili, a mi po prostu zależało. - wzruszył ramionami. Kiedy chodziło o wypad nad jezioro na kilka dni, nie mieli nic przeciwko i zawsze uprzedzał. Kiedy chciał na obóz, czy cokolwiek - okej. Dawali mu pieniądze i cieszyli się, że dziecko się rozwija. Ale taki nagły wypad za granicę?

Pojechać z kimś? Tylko z kim? Ryu? Byłoby fajnie, jednak on jest tak zabiegany i zapracowany, że pewnie nie znalazłby wolnej chwili. Rodzice? Odpada. Mimo, że świetnie się z nimi dogaduję, to za stary na takie coś jestem...
Westchnął cicho. Chyba poczeka sobie na taką wycieczkę. Bardzo długo...
- Cały świat to trochę Ci zajmie. Ale skoro Cię to interesuje, to czemu nie? - skwitował. Widać było, że młodszy Vendell miał już sprecyzowane plany na przyszłość. Chociaż mniej więcej. A Arisee ciągle tkwił w swojej nauczycielskiej rzeczywistości. I nawet, jak robił krok naprzód, to zaraz potem cofał się o dwa. I tak na okrągło.
- Jakbyś dobrze argumentował... Typu, że to wyjazd naukowy, śladem wielkich postaci historycznych albo ludzi nauki... Mamie zaraz by się oczy zaświeciły, a ojciec by pochwalił inicjatywę. I masz wyjazd murowany.... - wzruszył ramionami.

- Arisee, przypomnę, że to ja, nie ty. W życiu nie uwierzyliby mi w taką gadaninę. Wyjazd naukowy? Jeszcze mamie powiem, że nagle ścisłe przedmioty pokochałem i po szkole pójdę na jakiś matematyczny uniwerek, hm? Może, gdybym powiedział, że rysować, czy coś, ale dobrze wiesz, że nie traktują tego na serio. W życiu by się nie zgodzili. Z resztą na wyjazd naukowy też, to nadal wyjazd na drugi koniec świata do osoby o której w sumie to niewiele wiem.
Odpowiedział lekko rozbawiony. On i wyjazd naukowy? On, który właśnie zawalił chemię, matematykę zdał z trudem? Nie jest głupi, czy coś, ale jest leniwy pod względem nauki, na myśl o czytaniu podręczników boli go głowa i jego rodzice dobrze o tym wiedzą. To była najgorsza kara w ciągu całych tych wakacji.

- A poznawanie historii danego kraju nie można podciągnąć pod wyjazd naukowy? Zwiedzanie muzeów, zabytków, słynnych miejsc? To też forma nauki... - stwierdził.
Nie kazał od razu Naokiemu zwiedzać uniwerków i chodzić na wykłady słynnych profesorów.
- No i jestem zdania, że już prędzej Tobie by dali zgodę niż mnie. Ty się  przynajmniej nie zgubisz, ze mną nic nie wiadomo. - przeczesał grzywkę palcami. - To rodzice, wiadomo, że będą opiekuńczy. W końcu jesteś najmłodszym dzieckiem. Jednak jakbyś pogadał na spokojnie, to myślę, że coś by udało się wynegocjować.
- Robi się już późno. Muszę znikać i dopilnować pierwszaków. - mruknął cicho. Czasem obowiązki opiekuna internatu były naprawdę upierdliwe. - Wiesz... miło było tak pogadać...  - uśmiechnął się lekko, po czym kiwnął bratu na pożegnanie i wyszedł z pokoju. Humor dopisywał mu przez resztę dnia.

Sam stanął przed drzwiami, które rzekomo prowadziły do pokoju Naokiego. Niepewnie chwycił klamkę i pociągnął ją, tym samym uchylając drzwi. Wszedł do środka, a tam dostrzegł swojego starego przyjaciela. Jego usta wykrzywiły się w szczerym uśmiechu i wręcz podbiegł do niego.
- Nao? Cześć! - wyciągnął rękę w jego stronę - Pisałem do Ciebie, co się stało, że nie było żadnego odzewu?
- Zmienił się - przyjrzał się chłopakowi i znów uśmiechnął, gdy przypomniał sobie najróżniejsze historie z wyjazdów - Chociaż zapewne wciąż ma w sobie tą iskierkę..
W jego głowie trwał teraz mętlik, a raczej natłok pytań. Czy to oznaczało, że.. będą teraz widywać co dzień? Sam na samą myśl o tym ucieszył się, zresztą.. Każdy ich dzień na integracji polegał na wielu zabawnych sytuacjach i wypadach, więc nie jest to aż takie dziwne. Nie czekając na odpowiedź kolegi usiadł na jego łóżku i rozejrzał się. Fakt, że nie będzie w tym mieście całkowicie sam, tak jak było to przez ostatni czas sprawił, że poczuł się, jakby wypełniła go pewność siebie.

Po pół godzinie rozmowy z Naokim stwierdził, że ma dziś jeszcze wiele do zrobienia. Pożegnał się i wrócił do siebie
[zmiana tematu]

- Sam! Siema.
Na twarzy Naokiego pojawił się szeroki uśmiech, kiedy tylko zobaczył chłopaka. Humor w jednej chwili mu się poprawił. Z resztą o dziwo, pierwszy raz od dawna po rozmowie z bratem wcale nie był wściekły, ani zirytowany. Złapał dłoń przyjaciela i przy okazji pociągnął, żeby ten pomógł mu się podnieść.
- Julien mnie zaprosił do siebie. Wiesz, Francuz z mojej klasy, sprowadził się w sumie chwilę po mnie. Z resztą mam mieć z nim pokój. W każdym razie dwa tygodnie spędziłem w Europie, czaisz? - uśmiech na twarzy Vendell'a tylko się poszerzył, jego dłonie poruszały się, jak zawsze, kiedy mówił o czymś z entuzjazmem, entuzjazm za to niemal go nie opuszczał.
Zaraz jednak doszło do tłumaczenia dalszej części tej historii. Odetchnął niechętnie.
- No, w każdym razie rodzice nie do końca wiedzieli o tym wyjeździe. Zostawiłem im list, nie znaleźli go i w ogóle. No i nawaliłem z chemii, mam poprawkę. W każdym razie stanęło na tym, że resztę wakacji spędziłem w areszcie domowym, pozbawiony telefonu, laptopa, tableta. Nawet farby mi zabrali, piłkę, wszystko poza książkami z chemii. - zrobił cierpiętniczą minę, układając usta niemal w podkowę. Opadł na łóżko. - Rozumiesz ty ten sadyzm? Uczyłem się połowę wakacji, mam w głowie tyle wiedzy, że zaraz mi pęknie chyba. A sprzętu nie odzyskałem do teraz, Arisee go ma i czeka na zezwolenie od rodzicielki.
Dodał niezadowolony. Zaraz sięgnął do swojej szafki, w której trzymał ciastka i wyrzucił paczkę na łóżko. Nie jadł już prawie dwie godziny! Skoro jednak mowa o jedzeniu, zaczął też szukać pożywienia dla swojego pupila. Miał ją wreszcie nakarmić.

Rozmowa z kolegą zajęła mu jakieś pół godziny, po tym czasie ruszył w świat w celu zwalczania nudy.

Jakim cudem udało im się wdrapać na drugie piętro - nie wiedział. Dość, że zajęło to trzy razy więcej czasu niż normalnie. Pokonywanie schodów w kurtkach, z torbami, w towarzystwie 3 kul i jednego gipsu nie było rzeczą łatwą, więc gdy w końcu doczłapali do pokoju młodszego Vendella, Arisee miał niezłą zadyszkę.
Zero kondycji, po prostu...
- Okej, kładź się. I nogę do góry. Przyniosę Ci zaraz jakieś poduszki ode mnie.
Chwycił stojącą pod ścianą kulę od Reya i poszedł do pokoju. Wrócił po około piętnastu minutach, już bez kurtki i torby, za to z wielkim kartonem.
- Dzwoniłem do mamy. Zaczęła panikować, więc spodziewaj się wieczorem telefonu. Ale udało mi się przekonać ją, że się zanudzisz, leżąc dwa tygodnie w łóżku, więc dostaniesz z powrotem swoje rzeczy. Trzymaj. - podał bratu karton, w którym znajdowały się skarby blondyna, na czele z laptopem i farbami.
- Plus, jesteś głodny? Pożywnego obiadu to ja Ci nie ugotuję, ale mogę zrobić płatki. Albo zalewajkę z proszku.
Widać było, że naprawdę się przejął zdrowiem Naokiego. Nikt, kto by ich teraz zobaczył, nie uwierzyłby, że ta dwójka kłóci się ze sobą nieprzerwanie od sześciu lat.

Naokiego bawiło trochę zachowanie Arisee, jednak nie komentował tego, bo i jednocześnie... cóż, było to całkiem miłe, że tak się przejął. Położył się na łóżku, nie mając pojęcia w jakim celu ma dawać nogę do góry. Ale posłuchał brata, nie chcąc słuchać jego marudzenia. Zaraz jednak znów podniósł się do siadu, bo zobaczył pakunek ze swoimi skarbami.
Sam zdyszany nie był, tym bardziej bawił go stan Arisee, ale zamiast go o tym informować, po prostu przyjął swoje rzeczy, jednocześnie zdejmując z siebie płaszcz.
- Wreszcie kontakt ze światem. - powiedział radośnie, co najmniej, jakby na prawdę odzyskał skarb. No, w każdym razie telefonu bardzo mu brakowało. Choć i za laptopem tęsknił. Za tabletem też. Eh, cóż tu powiedzieć, dziecię dwudziestego pierwszego wieku.
- Ja zawsze jestem głodny. Skoro mogę cię wykorzystywać to chcę płatki na słodko. - oznajmił widocznie zadowolony. Telefonu od mamy i tak się spodziewał, nie ma nic przeciw temu, że ona wie. Grunt, że nie narobiła mu wstydu w szpitalu.

- Tak, dwa miesiące abstynencji od komputera i innego sprzętu elektronicznego, to kawał czasu. - zaśmiał się, widząc autentyczną radość malującą się na twarzy brata.
- Dobra, niech będą płatki. Ale nie licz na delikates prosto z restauracji. Sam doskonale wiesz, jak bardzo nie umiem gotować. - stwierdził, po czym ponownie poszedł do siebie. A raczej do laboratorium, wziąwszy tylko z pokoju mleko i płatki. Bo niestety dalej nie posiadał nawet mizernej kuchenki elektrycznej.
- Trzymaj. - wręczył bratu miskę z parującym mlekiem. Zaraz też podsunął mu cukiernicę. - Ale sam sobie posłodź, bo pewnie jak ja bym Ci zrobił "płatki na słodko" to mówiłbyś, że mdłe i niedobre.
- Pomóc Ci w czymś jeszcze? - zapytał po chwili.

- A, żebyś wiedział. Zero kontaktu ze światem, czegokolwiek. Odkryłem, jak genialnym wynalazkiem jest zwykły sms.
I, jak bardzo może go brakować. Podobnie laptopa, głupiego facebooka, poczty, no czegokolwiek! Człowiek na prawdę wielu rzeczy potrzebuje jednak do normalnego funkcjonowania. Bardzo, bardzo wielu.
Kiedy dostał jedzenie, solidnie je sobie dosłodził i zabrał się zaraz za jedzenie.
- Dzięki. - oddał cukiernicę. - Poradzę sobie już, spokojnie. I tak będę musiał się z tym nauczyć poruszać. Nie spędzę dwóch tygodni w łóżku. - Nie będę dwa tygodnie nosić gipsu... Nawet nie było na to opcji. Chyba, że odkryje sposób, żeby normalnie z tym chodzić, biegać, robić cokolwiek. Jasne, ma też zajęcia, przy których nie trzeba się za zbytnio ruszać, ale to nadal dwa tygodnie.
Zerknął na swoją nogę, ale nie miał najmniejszego nawet zamiaru zbytnio się tym przejmować.