Wakacyjny Jarmark 2014 - Łąka za miastem (zakończony)

Żeby stereotypowi staropanieństwa z kotami stało się zadość, Brian spędził dłuższą chwilę, mierzwiąc futerko Nostradamusowi, jak to nazywała się ta bestia. Zawsze musiało z niego dziwactwo wyjść wtedy, kiedy wolałby się niczym szczególnym nie wyróżniać. Szczególnie przy obcych osobach, zakutanych w kolorowe fatałaszki, a na dodatek twierdzących, że potrafią wróżyć. Tak, z pewnością, magia to coś, co istnieje...
Ciekawe, gdzie masz swój sznurek, Ariadno.
A więc przypałętał się sarkastyczny humor, czemu Brian jakoś niekoniecznie się dziwił. W końcu jak z dłoni można odczytać, co czeka człowieka w przyszłości? Niby miało to więcej sensu, niż takie na przykład wróżenie z fusów, czy kolorowych kart, ale mimo wszystko brzmiało to nieco absurdalnie.
- Cóż, właściwie to dlaczego nie. - Bo właściwie dlaczego nie? Skoro już tutaj jest, to może skorzystać z wątpliwej jakości usług magicznych. W końcu przyszedł na jarmark, żeby się odprężyć, czyż nie? Z westchnieniem zajął miejsce przed wróżką, niepewnie wyciągając przed siebie dłoń. A nuż usłyszy, że ma raka i za rok umrze. - A ile sobie liczysz za tę przyszłość, Ariadno?

200 jenów nie jest żadnym majątkiem, więc jakoś niespecjalnie było mu ich żal. W końcu później zawsze można pośmiać się z wymyślanych przez wróżkę przepowiedni. Kiedy ostatni raz korzystał z możliwości zajrzenia w przyszłość, kobiecina przepowiedziała mu drugie dziecko i rychły rozwód. Mniejsza, że żadnej żony, ani dzieci nie było, była tylko obrączka pożyczona od kolegi na tę wróżebną okazję. Chamstwo, ale skuteczne.
Tym większe było zdziwienie słowami Ariadny, która w kilku zdaniach prosto i dobitnie udowodniła, że albo zna go od lat, a Brian przez amnezję nie ma o tym pojęcia, albo naprawdę zna się na tym, co robi. W każdym razie blondynowi dosłownie szczęka opadła. Te koty jeszcze można wyjaśnić, mimo najszczerszych chęci i wałka do ubrań, zawsze pozostaną na tkaninach jakieś kłaczki, które każdy dobry obserwator wychwyci. Ale ten łuk? I początek roku szkolnego? Dziwne. I naprawdę niepokojące. Z tego szoku przestał głaskać prężącego mu się na kolanach kocura.
- Cóż, nie ukrywam, że jestem zaskoczony... - bąknął w końcu, po dłuższej chwili milczenia i wpatrywania się z niedowierzaniem w ewidentnie zadowoloną z siebie kobietę. Mogłaby w sumie chociaż udawać, że jej tak nie cieszy udowadnianie ludziom swojej "mistycznej mocy magicznej". - Dziękuję za życzenia... i cóż, kompletnie zapomniałem o wizycie u weterynarza, która się zbliża Alfonsowi.
Wszystko było pięknie, ładnie i magicznie, ale myśl o kopiącej w tyłek miłości jakoś zniechęciła Briana. Swoje już przeżył, miał czas, żeby poznać siebie i swoją niezdolność do zaangażowania się w związki, więc było mu zwyczajnie żal ewentualnej persony. Z głową pełną kłopotliwych myśli zapłacił Ariadnie należność za wróżbę, zsadził Nostradamusa z kolan i oddalił się od namiotu wróżki.

Astin miał ochotę zostać wieczystym pasywem, byleby tylko nie musieć wybierać między spotkaniem Endo a spotkaniem Endo.
Niestety, rzeczony Endo wysmarował wiadomość do Natsu, co sprawiło, że całkowicie odciął duetowi Natsu & Shiki możliwość odwrotu. Mężczyzna czuł, że każda komórka jego ciała wyklina jego opóźniony czas reakcji i wrodzony brak perspektywicznego myślenia. Przecież mógł złapać chłopaka za kołnierz i wiać. Im dalej, tym lepiej.
Niestety, to Natsu go złapał. Za rękę. I powlókł w stronę Endo stojącego z jakąś dziewczyną, na której widok Shiki ledwo się powstrzymał przed oblizaniem. Zauważył, że Natsu reaguje podobnie. Nie było się co dziwić, towarzyszka Ryu była śliczna i Astinowi przez chwilę mignęła myśl o seksie w trójkącie. Niemal zagwizdał. Albo w czworokącie… z Endo przywiązanym do kaloryfera.
- Dzień dobry. – skłonił się Shiki dziewczynie z ujmującym, firmowym uśmiechem, a potem przeniósł wzrok na Endo – My się znamy, prawda? W każdym razie jestem korepetytorem Natsu.
I tak, sugeruję, że nie widziałeś, jak mnie całował przed chwilą. Stary, to była aberracja światła, twoja imaginacja, tak naprawdę wszyscy jesteśmy mózgami na pożywce…
Shiki przysłuchał się rozmowie Endo z Natsu i zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. Zajął się za to prześliczną dziewczyną.
- Więc jesteś siostrą Endo-kun? Miło cię poznać. Nazywam się Shiki Astin. – powiedział z kolejnym uśmiechem, wyćwiczonym latami przymilania się do różnych ludzi.

Naoki siedział tak dobrą chwilę, w końcu jednak gapienie się na węża mu się znudziło, a i czekanie na karmienie go może zająć kolejne godziny, czy nawet dni, a jarmark się jutro z samego rana zwija. Tak, czy inaczej podniósł się wreszcie i wyminął brata, nie bardzo zwracając na niego uwagę. Rozejrzał się dookoła pierwotnie po prostu w poszukiwaniu rodziców. Zamiast nich jednak w oczy rzuciła mu się kobieta, która tak bardzo wyglądała jak wróżka, że nie miała prawa być absolutnie nikim innym.
Ruszył w jej kierunku uznając, że może poprawi mu humor słuchanie o gromadce dzieci, jakiej się dorobi i miliardach jenów, jakie będzie miał na koncie, kiedy już się ustatkuje i tak dalej i tak dalej.
- Dzień dobry.
Przywitał się uprzejmie. Może i to naciągactwo, ale zabawne naciągactwo. Kobiecina się wczuła dobierając strój i całe swoje otoczenie, a w końcu on daje się naciągnąć całkowicie z własnej woli.
- Chętnie posłuchałbym, co mnie czeka. - stwierdził lekkim, przyjaznym tonem.

Nana zachichotała figlarnie, gdy usłyszała komplementy ze strony Natsu.
”Natsuki? Brat mi dużo o Tobie opowiadał. Na początku nawet myślałam, że jesteście razem tylko Ryu nie chce się przyznać, ale widzę że jest inaczej… Ale cieszę się, że Braciszek znalazł tu takiego sympatycznego kolegę”-powiedziała

Ryu natomiast zmarszczył tylko gniewnie brwi.
-Oczywiście, że jest śliczna. A co myślałeś, Moriyama? W końcu mamy te same geny. I nie patrz tak na nią i ogarnij te swoje myśli, nie zapominaj, że to MOJA SIOSTRA. –powiedział i objął dziewczynę zaborczo.
Główna zasada męskiej solidarności: Trzymaj łapska z dala od siostry i matki kumpla. One dla Ciebie nie istnieją. Złam ją, a ja połamię Ci kości. Wszystkie na raz. Łącznie z tymi maleńkimi kosteczkami stępu.
- Korepetytor? Chyba japońskiego ustnego, tyle, że bez japońskiego.
Nie będę mu wygrażać, ale Moriyama, informuję Ciebie, ze gdyby cokolwiek złego się stało i gdyby KTOKOLWIEK sprawił Ci przykrość, wiesz gdzie mnie znaleźć. I jeśli nie będzie chodziło o bzdury typu ‘nudzi mi się’ tylko będzie Ci naprawdę źle to wal jak w dym i nie przejmuj się tym że jestem zajęty czymś innym lub kimś innym.

W tym samym czasie Nana uśmiechnęła się uroczo do Shikiego znowu wesoło ‘ćwierkając’.
”Ja jestem Nana Endo. Miło mi pana poznać, panie Astin” Zaraz jednak objęła Ryu za szyję
”Braciszku daj spokój. Pan Astin na pewno nie sprawi Natsu przykrości, przecież widać, że się lubią”.-powiedziała tym swoim słodkim głosem i ukradkiem puściła Natsu oczko.

- Nana, chciałem być z twoim bratem, ale nie wyszło, bo był jak ostatni kretyn zapatrzony w kogoś innego, nie zwracając na ludzi dookoła uwagi - powiedział wesoło. - Aż się boję wiedzieć, co takiego o mnie opowiadał.
Gniew Ryu sprawił, że Natsu nieomal się nie roześmiał. Starał się pohamować, więc tylko krótko parsknął śmiechem. Przecież nie tknąłby jego siostry. Może i byłą śliczna, ale wolał nie ryzykować utratą głowy czy też innych części ciała.
- Może i macie te same geny, ale geny urody które ty dostałeś chyba mają jakieś ubytki, jak tak patrzę na Nanę. Sory, przyjacielu, ale urodą to jej nie dorównujesz - powiedział wesoło. Mina mu zrzedła, kiedy okularnik zaczął mówić takie niestworzone rzeczy. Teraz na jego twarzy pojawił się gniewny wyraz. - Pogięło cię do reszty? Jak ty dla mnie nie miałeś czasu, bo ślęczałeś nad swoją wymuskaną średnią, to coś zrobić musiałem, żeby nie mieć poprawek u Rose'a na przykład. Nie miałeś czasu nawet na przerwach ze mną porozmawiać, bo wiecznie siedziałeś z nosem w notatkach. A ta znajomość mi na dobre wyszła. Poza tym ty mnie nie chciałeś to swoją szansę na dobieranie mi odpowiedniego partnera, jeśli to chcesz insynuować.
Skrzyżował ramiona na torsie, przy czym ukuł się jedną z wykałaczkowych nóżek kasztanowej figurki i syknął z bólu. Mogłem bardziej uważać
. Dopiero Nana poprawiła mu nieco humor i sprawiła, że się delikatnie uśmiechnął.
- Twoja siostra jest chyba mądrzejsza od ciebie - powiedział rozbawiony. - Dzięki, Nana

Wyciągnął dłonie ciekaw, co usłyszy. Pytanie o brata zbytnio go nie zaskoczyło, wystarczyło się im odrobinkę dłużej przyglądać, żeby to dostrzec - a co innego, niż obserwować ludzi można robić. siedząc i czekając na klientów?
Wzruszył jedynie ramionami, nie bardzo mając ochotę o tym opowiadać. Wątpił z resztą, by kobieta faktycznie opowieści od niego oczekiwała - na własne szczęście wybrała sobie zawód jarmarcznej wróżki, nie psychoterapeuty rodzinnego.
Na dalszą część wróżby jedynie uniósł brwi wyżej i zabrał rękę.
- Bardzo źle pani trafiła z tego typu wygłupami. - oznajmił chłodno, wyraźnie mocno poirytowany tą jedną sugestią. Nie miał już ochoty na ten pieprzony jarmark, najpierw wkurzył go Arisee, teraz to. Czy ten cholerny, tęczowy świat da mu kiedyś spokój? Kiedykolwiek?!
Nie zamierzał robić większych scen, choć na jego twarzy wyraźnie malowała się złość i irytacja. Po prostu odwrócił się i odszedł, nie zamierzając dalej słuchać tych debilnych żartów.

Shiki podrapał się za uchem i zapalił papierosa na dobry humor. Poklepał Natsu po głowie.
- Już, już, Nacchan. Nie ma co prać brudów. – rzucił lekceważąco, po czym przeniósł wzrok na Endo – Nie sądzę, by nasza znajomość wymagała twojej interwencji. Dzięki za troskę o Nacchan. Jak już postanowię zejść z tego padołu, z pewnością skontaktuję się z tobą.
Shiki uśmiechnął się uprzejmie, po czym zwrócił się do Nany.
- Oczywiście, że nie skrzywdzę tego małego idioty. – wskazał głową na Natsu – Co złego to nie ja.
Zaciągnął się szlugiem i wypuścił dym, dbając, by nie owionął nikogo.
- Uważaj trochę. – syknął Shiki, kiedy zobaczył, jak Natsu ukłuł się wykałaczką – Rozwalona figurka nie przyda się Kaori, a pokłuty ty nie przydasz się mi. – rzucił, gasząc papierosa butem.
Można było się zastanawiać, czy kasztanowa figurka w ogóle przyda się denatce, ale Shiki wolał o tym nie myśleć.

Odepchnął mocno od siebie Arisee, kiedy ten znalazł się blisko niego. Przystanął, nie po raz pierwszy w niższym od siebie bracie umieszczając pochodzenie całego swojego zirytowania.
- A o czym mogła ględzić jakaś naciągaczka w tym cholernie spedalonym świecie, co?
Spytał ze złością. Nie bardzo obchodziło go, czy brat wpadnie na kogoś, upadnie, czy się utrzyma. Nie jego problem. Możliwe, że zareagował zbyt impulsywnie, ale na deser po dniu spędzonym z Arisee i tej pieprzonej malince, od której teraz nie umiał oderwać wzroku to było po prostu za wiele.
- W ogóle co cię to obchodzi? Wynieś się już lepiej do tego swojego faceta, będzie spokój. - dodał. Wiedział, że to, co mówi jest podłe, ale nie bardzo go to obchodziło. Zdarzało mu się mówić podobne rzeczy po prostu, żeby podziałały, żeby dokopać rozmówcy. W kłótni niestety nie za często używał mózgu - bo wbrew pozorom wcale nie nienawidził brata. Ale to już inna sprawa.
- Znajdę rodziców. - mruknął i po prostu ruszył dalej w tłum.

Uwagę odnośnie ‘lepszych genów Nany’ zignorował. Ignorował też te ciągłe komplementy w jej kierunku i właściwie zupełnie nie brał ich poważnie. Dla niego Nanami była wciąż tą małą, naburmuszoną dziewczynką upierającą się by skracać jej imię, podbierającą opiekunce kosmetyki (bo kosmetyki matki były zbyt ponure i poważne) i wiecznie narzekająca na to, że koleżanki mają ładniejsze ubrania (mimo, że sama często miała sukieneczki prosto od projektantów).
Słysząc słowa Moriyamy Endo nawet przestał się złościć. Zrobiło mu się zwyczajnie przykro. Fakt, końcówka roku była dla niego ciężka i nie nadążał za niczym. Wszystko kręciło się wokół szkoły i pracy, z drobnymi przerwami na spotkania z Arisee. Ryu wiecznie się uczył i starał się, ale i tak było ciężko. W prawdzie miał najwyższą średnią w klasie, jeśli nawet nie w szkole (możliwe, że któryś pierwszoklasista miał podobny wynik), ale i tak nie było idealnie. White nie dał mu celującej, zapewne dlatego, że Ryu nie startował w tym roku w żadnym konkursie i mimo samych piątek nie zrobił niczego ponadprogramowego. U Rose’a było trochę łatwiej. Reszta przedmiotów jakoś poszła, całkiem dobrze, ale poza matematyką, fizyką i chemią Ryu niespecjalnie się nimi przejmował. Byle tylko średnia była wysoka. Tak czy inaczej o tę wysoką średnią trzeba było się postarać i rzeczywiście Endo przed końcem roku nie miał czasu. Pewnie znalazłby go na korepetycje z Natsu, ale Moriyama już po korepetycje nie przychodził. Na inne zajęcia Ryu czasu nie miał więc jakoś kontakt z Natsu się zatarł. Nie sądził jednak, że Natsuki ma aż takie podejście do sytuacji. I że mógłby nie powiedzieć mu o tym, że kogoś ma.
Najgorsza była świadomość, że faktycznie zaniedbał Natsukiego. Z drugiej strony nie miał jednak pojęcia jak miałby pogodzić to wszystko ze sobą i jeszcze znaleźć czas dla niego.
-Nie chciałem z Tobą być, bo czułbym się tak samo idiotycznie jakbym się związał z Naną. Myślałem, że to temat zamknięty. Z resztą wolałbyś żebym był z Tobą i nadal był zapatrzony w tamtą osobę? Bo on wtedy jeszcze nie wiedział co do niego czuję i sam wiesz, ze prawdopodobieństwo, że coś z tego wyjdzie było prawie zerowe. Mogłem wtedy być z Tobą. Wyobrażasz to sobie? Pieprzyłbym się z tobą i fantazjował o nim. Zawsze to lepsze niż fantazjowanie o nim w samotności, prawda? Chciałbyś tego? Skoro uważasz, że nic między nami nie ma i nie mam prawa się o ciebie martwić, a tym bardziej nie ma powodu byś mi mówił o tym, ze masz kogoś, to dobrze. Niech tak będzie. Widocznie coś mi się pomyliło. I wybacz, że ja czułem się zobowiązany by informować Cię o swoim życiu prywatnym, nawet o tych najbardziej delikatnych kwestiach. To pewnie męczące słuchać tajemnic zupełnie obcej i obojętnej ci osoby. Widocznie coś mi się pomyliło, Moriyama. –powiedział, starając się brzmieć zupełnie obojętnie. Cofnął się o krok i objął mocno siostrę, jakby się bał, że zaraz ona też postanowi go poinformować, że właściwie to są tylko znajomymi i brat właściwie nic dla niej nie znaczy, bo przecież wyjechał i widują się tylko kilka razy do roku.
-Chodź, Nana. Chciałaś zdjęcie z tygrysem, a akurat nie ma kolejki.

Jarmark. - Głośne, wypchane po brzegi roześmianymi ludźmi miejsce z tysiącem okazji do naiwnego rozpieprzania pieniędzy. Ponadto, perfekcyjna lokacja dla kogoś, kto niekoniecznie chce być zauważony. Stav był tu służbowo i chwilę temu dobił targu z klientem, który w przyszłości może się okazać bardzo wartościowym spojusznikiem. Obecnie stał pod murem i bez szcególnego zainteresowania obserwował ten śmieszny świat zwyczajnych ludzi, sunących od jednego stoiska do drugiego i marnotrawiących pieniądze. Odpalił papierosa i ruszył w kierunku stoiska, które ze wszystkich wydało mu się najbardziej absurdalne. - Do wróżki. Ciekawiła go nie tyle jego własna przyszłość, co rodzaj oszustwa, którym kobieta mamiła oczy tłumom i z zdzierała kasę. Usiadł przed nią, zaciągnął się szlugiem i rzucił jej banknot o nominale 1000.
- Słucham zatem... - Powiedział charakterystycznym dla siebie ochrypniętnym, niskim głosem i spojrzał na nią chłodnym spojrzeniem. Było ciężko wyczytać cokolwiek z jego kamiennej twarzy, ale w głębi rzekomej duszy był ciekaw, co kobieta wymyśli, by usatysfakcjonować klienta.

Powoli zaczynało się ściemniać. Z jarmarku zniknęli państwo oferujący zdjęcie z tygryskiem (bo tygrysek był już zmęczony, a zdjęcia i tak kiepsko by wychodziły w tym świetle), wydawało się też, że jest trochę spokojniej, bo znaczna część rodziców z dziećmi wróciła już do domów. Sporo osób zniknęło z jarmarku, ale pojawiły się też nowe osoby, które przyszły tylko po to by zobaczyć ogromne ognisko. Na łące pojawili się strażacy, czuwający by ogień nie wymknął się spod kontroli. Siedzieli oni pod lasem, by nie rzucać się w oczy, nie niepokoić zbierających się wokół ogniska ludzi i nie psuć nastroju. Skrzypek zaczął grać wolniejsze melodie, przekupki przy straganach jakoś na chwilę przestały być głośno, bo one również skupiły się podpalonej kępce słomy, która zaraz znalazła się między przygotowanymi na ognisko drwami. Płomienie lizały leniwie cienkie patyczki, które zaraz zajęły się ogniem, a z niewielkiego, na razie, ognia uniosły się pierwsze iskry. Ludzie zaczęli siadać na rozstawionych wokół ogniska ławeczkach, by zajać dobre miejsca.

Natsuki zauważył, że jego przyjacielowi niespecjalnie podobają się komplementy skierowane w stronę siostry, ale zignorował to. Dziewczyny przecież lubią być rozpieszczane, a Ryu nie wyglądał, jakby siostrę zasypywał jakimiś uroczymi słówkami.
- Przynajmniej miałbyś coś z tego, jakbyś mnie "pieprzył" myśląc o innym, jak to sam określiłeś. W ogóle ładnych słów używasz przy siostrze - wzruszył ramionami. Przy Shikim jakoś zmienił opinię odnośnie odbywania stosunku. Seks to... Seks. Po prostu. Nie widział w tym wyższej ideologii pokroju "duchowe połączenie z ukochaną osobą", w które prawdopodobnie wierzyła większość osób. Natsu poczuł, że coś poszło nie tak i nie powinno tak być, nie powinien tak myśleć. A na pewno nie w wieku 18 lat. Powinien raczej wierzyć w coś w stylu "forever love".
- Endo czekaj! Ryu! - zatrzymał go. Muszę chyba sobie wyrwać język, żeby przestać mówić, zanim pomyślę, CO takiego mówię.
- To wszystko jest po prostu bardzo skomplikowane... Powiedzieć ci źle, nie powiedzieć jeszcze gorzej... - przeczesał palcami włosy nieco nerwowym ruchem. - To chyba nie jest najlepsze miejsce na rozmowę o tym. To nie tak, że nie chciałem ci powiedzieć. Zamierzałem, nawet parę razy, ale jakoś tak nie wyszło... Ty sam się czaiłeś jak czajnik i to ja cię spytałem czy się spotykasz ze swoim facetem. Więc sam wiesz, że czasem trudno się do czegoś przyznać ze względu na to, jak inni mogą na nas patrzeć - miał nadzieję, że Endo odpuści na razie temat i pozwoli się jakoś ułagodzić. - Poza tym też ci mówiłem wiele. Chcesz to wszystko tak po prostu... Uciąć?
Przez chwilę myślał jeszcze, w jaki sposób może jakkolwiek odbudować to, co między nimi było, ale jakoś nie bardzo widział taką możliwość. Miał nadzieję, że się myli. Poza tym co miał mu powiedzieć? "Hej, Endo, to mój facet. Zajmuje się handlem narkotyków, prostytucją i zabijaniem na zlecienie"? Już widzę jego przyzwolenie na spotykanie się z Shi po takim przedstawieniu...
- Dobra, przyznaję, jestem tchórzem i dlatego ci nie powiedziałem. Ale miałeś wystarczająco dużo na głowie, żeby nie musieć się jeszcze mną martwić - powiedział zrezygnowany. Nie chciał tracić przyjaciela. Owszem, miał dużo kolegów i znajomych, ale kogoś bliższego nie.
- Możemy o tym porozmawiać sami na spokojnie, zamiast wałkować to tutaj? - wolał, zeby Ryu i Shiki nie przebywali w tym samym miejscu, kiedy będzie miał opowiadać o tym co go łączy z mężczyzną. No i część rzeczy będzie musiał oczywiście pominąć, to nie było nic dziwnego. Pytanie tylko jak dużą część...

Tak jak przypuszczał, wróżka ma niesamowity zmysł obserwacji... Chyba, że rzeczywiści widzi więcej, ale nie chciała tego pokazać... Oczywiście, że każde jej słowo zbiegało się z rzeczywistością, jednak pozostanie tajemnicą fakt, czy to zdolność doskonałej interpretacji wyglądu i zachowania, czy nadprzyrodzona umiejętność czytania z ludzi i widzenia przyszłości.
Biała plama? - Krótka chwila zastanowienia nad tą częścią przepowiedni nie przyniosła Stavowi, żadnych domysłów, poza jednym. Ale co on mógł mieć wspólnego z jego przyszłością?
Rzucił na stół kolejny banknot o takim samym nominale. Nie miał w zwyczaju działać charytatywnie, jednak zaintrygowała go ta kobieta i mógł sobie pozwolić na to, by nieco bardziej połechtać jej dumę.
Powiedz mi więcej o plamie... Tej białej. - Powiedział nieprzyjemnie brzmiącym tonem. Był ciekaw, co kobieta powie tym razem...

Oho, mały melodramat.
Shiki westchnął i podrapał się za uchem. Relacje Natsu-Ryu wydawały mu się dość napięte, przynajmniej w tej chwili. Widział jednak, że Moriyamie zależy na gburowatym Endo, w zasadzie pewnie z wzajemnością. Shikiemu przyszła na myśl jego relacja z lekarzem i zachichotał w duchu. Choć czasem troska mężczyzny wydawała mu się absolutnie wkurwiająca, zbędna i przesadzona, Astin cenił medyka. Zachowywał się wobec Shikiego jak starszy brat, nieco nadopiekuńczy zresztą.
Shiki wolał milczeć niż wtrynić się w dyskusję między dwoma uczniami. Zdecydowanie preferował brak kłótni między nim a Endo, która pewnie w którymś momencie byłaby nieunikniona. Astin spojrzał na Natsu przenikliwym wzrokiem, zastanawiając się, ile ściemy chłopak będzie musiał wpakować w gardło Ryu, ile półprawd będzie musiał mu sprzedać, a nawet ile kłamstw. Było jasne, że Endo nie zaakceptuje Shikiego, wiedząc, czym ten się zajmuje. Astin nagle pożałował znajomości z Natsu – sprawiało to mnóstwo kłopotów i miało zniszczyć relacje chłopaka z przyjacielem. Teraz już nie było odwrotu i mężczyzna poszedłby za Moriyamą w ogień, jednak ciągle dręczyła go myśl kogo w razie wojny wybierze jego młody kochanek. Shiki wcale by się nie zdziwił, gdyby Natsu wybrał porządnego Endo zamiast kogoś tak nieodpowiedniego jak Astin. Mężczyzna doskonale zdawał sobie z tego sprawę i nie był w stanie określić, co by zrobił, jeśliby Natsu od niego odszedł. Jeśli odejście chłopaka oznaczało trans i otępienie, jakiego doświadczył po śmierci siostry, to Astin wolał się zaćpać niż przechodzić przez ten stan drugi raz.
Obserwował rozmówców z nieodgadnionym wyrazem twarzy, cały czas milcząc.

Naoki odszedł na bok. Nie chciał myśleć o Arisee i tym wszystkim. Miał dość tego tematu, bo jest WSZĘDZIE, dosłownie wszędzie i bez przerwy. Pomijając, że jest dla niego irytujący. Po prostu jest go za wiele, a przez to denerwuje jeszcze bardziej, a w połączeniu z myślami, jakie coraz częściej wpadają mu do głowy... nie. Te myśli muszą być po prostu tym wywołane. Koniec.
Siadł na jednej z ławeczek niedługo przed tym, jak zapalono ognisko i siedział, aż rodzice nie podeszli. Zapytali co z Arisee, ale tylko wzruszył ramionami, nie bardzo miał ochoty im wyjaśniać, że po raz miliardowy wyżył na nim swoją złość, frustrację, czy jak zwał tak zwał - po prostu negatywne emocje.
Znowu dostał coś do jedzenia, ale zaczynało go drażnić, że przyszedł z rodziną, nie z kolegami. Nie dlatego, że nie lubił swojej rodziny - serio, kochał każdego jej członka, ale dlatego, że koledzy zaraz by go czymś zajęli, odwróciliby jego uwagę i na nowo byłoby po prostu fajnie. Tak siedział po prostu w kiepskim nastroju. Trochę miał nadzieję, że Arisee trafi na jakiegoś znajomego, ale głównie nie miał ochoty już z nim dzisiaj rozmawiać. Nie szukał go, bo i skończyłoby się to pewnie kłótnią, miał w sobie za dużo złości i tyle.
Przyglądał się po prostu płonącemu stosowi.

Nie odpowiedział na żadne z zadanych pytań, nie odczuwał potrzeby, aby się spowiadać temu ciekawskiemu stworzeniu. Mógłby mu powiedzieć, żeby sobie poczytał o tym w internecie, ale tamten zaraz by wyskoczył z tym, że najlepsze są informacje z pierwszej ręki... Z resztą szarooki nie był na tyle naiwny, by uwierzyć w to, że rudzielec darowałby sobie zdobycie wiedzy na temat czegoś, co Black chciałby ukryć. Nieraz już próbował go w takich sytuacjach zbyć i nigdy mu się to nie udawało.
Wywód na temat przebijania sobie różnych części ciała zignorował całkowicie. Jego kuzyn miał o tym swoje zdanie, on miał swoje, więc nie było sensu się sprzeczać. Mu się kolczyki podobały, co prawda nie na nim lecz na innych, ale jednak podobały.
-Ichi nie odpowiem Ci, koniec kropka. I tak już za dużo wiesz o tym, co ja chciałbym ukryć.-mruknął i pogłaskał niższego chłopaka po głowie niszcząc mu przy tym fryzurę. Uśmiechnął się bezczelnie na widok bałaganu jaki mu zrobił na głowie i przeniósł wzrok na biżuterię, o której wspomniał Aiko.
-Jakiś z zielonym oczkiem pasowałby ci do oczu.-powiedział nawet nie zastanawiając się nad tym co mówi, po prostu po kilku sesjach zakupowych z Ichiro nauczył się kilku automatycznych odpowiedzi, które zazwyczaj zdawały egzamin celująco.

- Odpowiesz, bo jestem ciekaw. No weź, jak możesz ukrywać takie rzeczy przede mną? To nie fer. A gdybym ja sobie chciał zrobić i się bał, co? Nie powinieneś przede mną ukrywać takich rzeczy. A jak mój partner będzie miał i nie będę wiedział, co mam zrobić? Pomyślałbyś czasem o koledze, a nie tak.
Odpowiedział pewnym tonem, za to kiedy dłoń Erina dokonała zła najgorszego, klęski gorszej od armagedonu w wykonaniu pieprzonych czterech jeźdźców, dokładniej mówiąc - zniszczyła mu fryzurę... pewnym, zdecydowanym ruchem odepchnął jego dłoń.
- Teraz to musisz mi powiedzieć, jeśli nie chcesz dowiedzieć, jak wyglądałoby połączenie mojego kolana i twojego kolczyka. - oznajmił mu pełnym niezadowolenia tonem. Pochylił się do lusterka przygotowanego dla klientów i zaczął poprawiać dokładnie każdy kosmyk ostrożnie, jakby rozbrajał bombę. Z małej torebeczki wyjął podręczną szczotkę i doprowadził się do wcześniejszej perfekcji w jakieś dwie minuty.
- Zielone, powiadasz? - zerknął we właściwym kierunku. - Ten fioletowy pasowałby mi do nowej spódniczki. - stwierdził z zastanowieniem. - Za to ten ma ładny wzór. - wskazał na inny z pełną cierpienia miną.

Snucie się po jarmarku było dość zajmującą czynnością, o ile nie praktykowało się tego przez dłuższy czas. Brian bez zdziwienia powitał uczucie nudy, które zaczynało wkradać się w jego wypełnioną najróżniejszymi myślami głowę. Co chwilę przemykała mu w pamięci dziwaczna wróżba, którą został uraczony za jedyne 200 jenów. Zawody w łucznictwie? Ale przecież ostatnio parał się tym już dobre kilka miesięcy temu, tak więc prawie zdążył zapomnieć, jak przyjemnie gra naciągnięta cięciwa, wypuszczająca strzałę. I pełne niedowierzania spojrzenia chełpliwych współzawodników, kiedy jakiś okularnik trafia do celu jakby od niechcenia. To nie byłby zły pomysł na zakończenie wakacji.
Już się zmierzcha? Sądziłem, że jest nieco wcześniej... - Zadumał się, z głową zadartą do góry, wpatrując się w pociemniałe niebo, na horyzoncie barwiące się na różowo. Ani nie zauważył, kiedy słońce zaszło i zrobiło się chłodnawo. Organizatorzy jarmarku byli jednak nieco bardziej czujni od biologa, w centrum placu płonęło już wesoło wielkie ognisko, skupiając wokół siebie coraz to więcej ludzi.
Jak ćmy do żarówki.
Ćmą to może nie był, ale również poszedł w stronę płonącego stosu drewna, żeby ogrzać się i zastanowić, czy jeszcze warto przespacerować się po wydeptanej trawie, czy też wrócić do domu, licząc, że serial jeszcze się nie skończył. Chociaż z drugiej strony, oglądać od połowy? To zupełnie, jakby zrzucić z pizzy wszystkie składniki i zajadać się samym ciastem. Ani to przyjemne, ani mądre. Podszedłszy w pobliże ogniska, Brian odwrócił się plecami do rozżarzonych szczap, grzejąc sobie tę część ciała, gdzie go mogą ludzie w dupę pocałować i rozejrzał po roześmianych gębach. Nie oczekiwał, że zobaczy kogokolwiek znajomego, ale mimo wszystko natrafił na w miarę znajomą twarz, którą na dodatek dziś już raz widział. Właściwie, to na początku zobaczył absurdalnych rozmiarów pluszową pandę ze strzelnicy, a potem dopiero Arisee Vendella, ale liczy się, że przynajmniej go rozpoznał. Mężczyzna nie wydawał się być w podobnym nastroju, co cała reszta gawiedzi, nie wyglądał na radosnego. Raczej na smutnego i z lekka zagubionego. Aż człowiekowi robiło się przykro.
- Dobry wieczór. - Odezwał się, podchodząc do siedzącego na ławce chemika. Nie chciał się narzucać, więc przystanął jakieś dwa metry od niego, mając dość blade pojęcie, dlaczego w ogóle postanowił zagadać. Może to ta emanująca od jasnowłosego stworzenia aura bezradności, a może to ta panda? - Dlaczego siedzi pan tu sam?