Kuchnia młodzieżowa

- Jaka znowu dziewczyna?
Uniósł brew i dopiero po chwili zrozumiał sens wypowiedzi Arisee. Odwrócił wzrok i bezmyślnie, odruchowo potarł malinki na swojej szyi. Pieprzony Francuz. Cholerny pedał. Wykpił go i tyle go było. Pewnie pieprzy jakieś gejowskie dziwki i jest mu z tym cholernie dobrze.
- Nie ma żadnej dziewczyny. Po prostu jestem popaprany, to wszystko. - dodał po chwili. Pieprzone pedały. Wszyscy są tacy sami. Pewnie ten sukinsyn Endo podobnie. Tylko on w to zabrnął dalej.
Spojrzał na Arisee z mieszaniną smutku i złości wypisaną na twarzy.
- Twoja życiowa miłość w tym roku kończy szkołę. Zamierzasz dalej się z nim spotykać? - spytał, starając się o pogardliwy ton wypowiedzi, choć zwyczajnie się o brata martwił. I wkurzało go to.
Na słowa o pająku już nie odpowiedział. Podpiął z powrotem mikrofalówkę i czajnik. Nastawił wodę na kawę.

- Eee, no Twoja dziewczyna. - Arisee zdziwił się, nie mniej niż Naoki jego pytaniem. - Ta, co Ci porobiła te malinki.
Brat się zmieszał. Widać więc było, że wie o co chodziło. Jednak jego odpowiedź nie była tym czego Arisee oczekiwał.
- Jak to nie? No to... - zawiesił się na chwilę, po czym wytrzeszczył oczy, jakby właśnie uświadomił sobie prawdę. Chyba najgorszą z możliwych. - Boże, Naoki. Mam nadzieję, że nie zrobiłeś tego o czym myślę...
Błagam, powiedz, że nie szlajałeś się po burdelach i nie rozładowywałeś stresu z pannami lekkich obyczajów.
Na fakt, że wstydliwe ślady na szyi młodszego brata mógł zostawić inny chłopak, Arisee nie wpadł. Dla niego Naoś był tak zaciekłym homofobem, że wszelkie próby zbliżenia się takiej osoby do niego na bliżej niż metr mogły skończyć się jedynie jego pobytem w szpitalu. A młodszego Vendella na komisariacie.
Na pytanie o Ryu drgnął i niepewnie spojrzał na chłopaka. Domyślał się, choćby po tonie wypowiedzi, jakiej odpowiedzi oczekuje. Jednak nie mógł go okłamywać.
- Tak, zamierzam. - odparł w końcu. - I mam w planach nawet z nim zamieszkać. - dodał nieco ciszej.
I tak by się dowiedział. Więc Arisee wolał sam Naokiego uświadomić, niż żeby później brat miał do niego pretensje.

- To mnie oświeć o czym myślisz, bo czytania w myślach jeszcze nie opanowałem.
Uniósł brwi, widząc szok malujący się na twarzy starszego brata i nie mogąc dojść do tego, co jest jego przyczyną. Co on sobie pomyślał? On sam uznałby, że pewnie wydurniał się z jakąś koleżanką i tyle. Nie sądził, by Arisee był w stanie podejrzewać go o kontakty z jakimkolwiek facetem, ale do głowy mu nie przyszło, że starszy Vendell mógł pomyśleć o domach publicznych. Naokiemu nigdy nie przyszłoby coś takiego do głowy. Nawet, gdyby zaczęło mu ciążyć bycie prawiczkiem, zapłacenie za seks byłoby zdecydowanie zbyt uwłaczającą opcją, żeby w ogóle brać ją pod uwagę.
Na informację o planach brata, Nao spojrzał na niego przez chwilę.
- Naprawdę wydaje ci się, że to ma jakąś szansę? Myślisz, że coś do niego czujesz? Przecież to kompletnie bezsensowne. To facet. Ty też jesteś facetem. W końcu mu przejdzie i pójdzie pieprzyć kogoś innego.
Dało się wyczuć, że jego wypowiedzi były zdecydowanie bardziej dobitne, brutalne. Głównie myślał o tym, jaki sam był naiwny, kiedy pomyślał o tym, że to może mieć jakiś sens, jednak równie dobrze zwiększenie jego negatywnych emocji w tym temacie można wytłumaczyć ogólnym poddenerwowaniem.

- Nie chodzisz po domach publicznych i nie rozładowujesz w ten sposób stresu, prawda? - zapytał, mając nadzieję, że Naoki zaprzeczy i wyzwie go od bezmyślnych głąbów wyobrażających sobie za wiele. Już nawet zniósłby to obrażanie, byle tylko nie byłaby to prawda.
Westchnął cicho. Nie chciał się kłócić. Nie chciał znowu wałkować tego tematu, rozmawiać o Ryu, bo to się po prostu nie mogło dobrze skończyć. Naoki był uparty i byłby w stanie bronić swojej wersji nawet, jeśli nie miałaby ona racji bytu. Czasem z czystej przekory.
- Wierzę, że to ma szansę. I co do niego czuję? Kocham go. Po prostu. I chcę z nim być. Wiesz, może w przyszłości rzeczywiście się tak zdarzy, że się rozejdziemy. Tego nie da się przewidzieć. Ale teraz chcę z nim dzielić swoje życie. Naoki, ja na prawdę nie chcę się kłócić. - dodał cicho. - A to jest naprawdę grząski grunt.

- Matko święta, jasne, że nie. - nawet w sumie rozbawiło go takie twierdzenie. Choć dziwnie mu trochę było z myślą, że Arisee prędzej podejrzewałby go o chodzenie po burdelach, niż o zwykły, darmowy przygodny seks z jakąś koleżanką, których to wcale mu nie brakowało.
- Do tego wszystkiego brakuje, żebym jakiegoś syfa jeszcze złapał. - no, poza faktem, że uważał taką sytuację za absolutnie żenującą, bałby się spotkać z prostytutką, bo zwyczajnie brzydziłby się tego, jak wiele osób było z nią ledwie przed chwilą.
- Okej. Po prostu staram się to zrozumieć. W ogóle jakoś to wszystko ogarnąć. Popieprzone to wszystko i tyle. - spojrzał na Arisee przez chwilę w milczeniu. Ten wydawał się absolutnie pewien, że kocha Endo. On sam nie mógł przestać myśleć o tym cholernym Francuzie i bardzo niewygodną była dla niego teraz myśl, że to wszystko może być prawda.
- Nigdy nie wydawało ci się, że to sztuczne? Że nie wiem, pociąga cię fizycznie, a resztę sobie dopisujesz? - spytał trochę łagodniej. Był w stanie przyjąć, że jest po prostu zboczony. No, są gorsze odchyły! Ale z takimi odchyłami na tle czysto seksualnym można walczyć, nie dopuszczać ich do siebie. To zdecydowanie lepsza opcja, niż przyjąć, że facet może kochać faceta.

- To dobrze. - odetchnął z niemałą ulgą. Jeszcze tego brakowało, że musiałby wybijać z głowy Naokiego spotkania z pannami lekkich obyczajów. Jednak coś mu się tu nadal nie zgadzało.
- To skąd te malinki? - zapytał, zanim zdążył ugryźć się w język. - Oczywiście nie musisz odpowiadać jeśli nie chcesz. - dodał szybko, zanim brat naskoczy na niego, że wytka nos w nie swoje sprawy.
Ale Arisee bardzo często łapał się na tym, że patrzy na młodszego brata jak na małego chłopca, który dalej bawi się klockami Lego, buduje zamki w piaskownicy i biega za nim, krzycząc, żeby razem się pobawili. Chociaż tym chłopcem już dawno nie jest.
Cieszył się, że brat usiłował go chociaż trochę zrozumieć. To już spory krok na przód, nawet, jeśli nadal uważał całość za zdrowo popieprzone.
- Sztuczne? W jakim sensie? - zapytał. Zaraz jednak sam zrozumiał, o co chodziło Naokiemu. - A, o to Ci chodzi. Wiesz, jasne, że on mnie pociąga fizycznie. Bo to raczej pierwsza rzecz na jaką patrzysz, prawda? Czy ta osoba Ci się podoba. Ale to nie wszystko. Poznałem go trochę i wiem, jaki jest. Nie kocham go tylko za wygląd, ale za, jakby to ująć, całokształt. Za to, jaki jest. - powiedział, obejmując się ramionami. Właściwie pierwszy raz się tak komuś zwierzał. Nie mówił tak o Ryu nikomu wcześniej, bo nawet nie mógł powiedzieć. Swoistą ironią było, że to właśnie Naoki, który jako pierwszy go odrzucił, teraz jako pierwszy słuchał jego zwierzeń.

Słuchał wszystkiego i starał się przekładać. Długo obiecywał sobie, że nikt nie dowie się o wszystkim, co działo się w jego głowie, ale tym bardziej teraz czuł, że chyba potrzebuje pomocy, jeśli ma dojść z tym do jakiegokolwiek ładu.
Chwila milczenia po ostatniej wypowiedzi Arisee się przedłużała, bo i Naoki szukał słów, przez które ta wypowiedź nie brzmiałaby idiotycznie. Ale w jego głowie każda wersja właśnie taka była.
- Odpierdala mi od całego tego stresu i to wszystko. To pewnie też po części przez ciebie. Napatrzyłem się na całe to cholerne zboczenie. Ciągle starasz się mi wmówić, że to może być normalne.
Powiedział najpierw, bo i te tłumaczenia to pierwsze, co przychodziło mu do głowy. Znów zaczynał się denerwować. Podszedł do okna i oparł się o parapet. Znowu spojrzał na brata i znowu odwrócił wzrok.
- Niquet. - powiedział w końcu, jakby to jedno nazwisko mogło wszystko wyjaśnić i modlił się w duchu, żeby Arisee okazał się choć odrobinkę domyślny, żeby nie musiał mówić tego wszystkiego. - Po prostu pojebało mi się w głowie przez tego pedała.
Dodał po chwili, opierając swoją blond czuprynę o framugę okna.

- Nigdy nie mówiłem, że to normalne. - mruknął cicho.
Mówiłem, że tak już jest i trzeba to samemu zaakceptować.
Ewidentnie widział, że Naokiego coś gryzło. I to mocno, biorąc pod uwagę jak bardzo dusił to w sobie. W końcu jednak postanowił coś powiedzieć. A to COŚ sprawiło, że Arisee najpierw nie zrozumiał, potem chciał prosić o powtórzenie, a na końcu, jak zrozumiał, momentalnie osłupiał.
- Że co?! - to było pierwsze co przyszło mu do głowy.
Okej, nie spodziewał się totalnie, że autorem rzeczonych malinek będzie nie kto inny tylko Julien Niquet.
Nagle wszystko wskoczyło na swoje miejsce. Te ich kłótnie, wyprowadzka, pojawiający się jako powód naosiowy homofobizm. Jego brat miał racjł rację. To wszystko było zdrowo popieprzone.
- Słuchaj. - zaczął spokojnie, podchodząc bliżej do chłopaka. - Nie wiem, jak to wszystko się odbyło. Ale jeśli on się do Ciebie dobierał wbrew Twojej woli, to, Bóg mi świadkiem, on nie dożyje do testów. - zagroził. Uaktywniła się w nim uśpiona przez sześć lat potrzeba bezwarunkowego bronienia Naokiego. Był w końcu starszym bratem, prawda?

- Arisee, nie jestem babą, ani pięciolatkiem. - odpowiedział zirytowany samą rozmową, którą sam zaczął właściwie. Nie chciał, żeby Arisee uznał go za biednego, wykorzystanego dzieciaka. Przyglądał mu się przez chwilę, znowu myśląc, jak to wszystko powiedzieć, jak dobrać słowa.
- Nie umiem tego wszystkiego powiedzieć. Przez chwilę uwierzyłem, że coś by z tego mogło być. A potem się okazało, że po prostu sobie ze mnie zakpił. Jebany pedał. To wszystko. Tylko nie umiem się pozbyć myśli o nim. Jakby mnie coś kurwa zatruło.
Najwidoczniej nie przejmował się faktem, że z każdym dniem więcej przeklina, a jego mowa coraz mocniej przypomina rynsztokową. Jednocześnie pomagało mu się to po prostu wyżyć i chyba wyrażało emocje, jakie w sobie tłumił. W tej chwili miał na ten przykład ochotę zacząć wrzeszczeć. Miał cholernie złamane serce, jakkolwiek by to nie brzmiało i przez chwilę dało się to po nim poznać. Czuł się, jak cholernie oszukany dzieciak.
- Nie ważne. Przejdzie. Powinienem się zbierać. To samo minie, pojebane to jest. - w jednej chwili poczuł się po prostu totalnie obnażony, kiedy uświadomił sobie, że powiedział to wszystko i to swojemu starszemu bratu.

- Tak, tak. - westchnął ugodowo.
Sam już nie wiedział, co o tym sądzić. Naoki zawsze i wszędzie deklarował, że jest hetero, a wszystko co homo, z Arisee włącznie, najlepiej żeby zniknęło i nie pokazywało mu się na oczy. Teraz jednak dowiadywał się, że dopuścił do siebie swojego byłego współlokatora, który narobił mu malinek i, co najdziwniejsze, nie został zamordowany w afekcie. Znaczy, że młodszy Vendell dopuścił go do siebie z własnej woli.
I tu się sprawy pokomplikowały. Arisee nie wiedział, czy nagle się Naosiowi bycie hetero znudziło, czy po prostu eksperymentował jak to jest. Czy, co też prawdopodobne, zauroczył się przystojnym Francuzem.
Jedno było pewne. Chłopakowi ten stan rzeczy bardzo nie odpowiadał. Widać to było po tym, jak się miota, nie wiedząc, czego tak naprawdę chce. A co najgorsze, on nie wiedział jak mu pomóc. Bo oklepane "wszystko będzie dobrze" albo "niedługo się ułoży" na pewno by sprawy nie załatwiło.
- Wiem, że może to nie będzie proste co teraz powiem, ale w pierwszej kolejności spróbuj skupić się na testach. Jak się skończą, będziesz spokojniejszy, stres Ci trochę spadnie i może wtedy spojrzysz na całą sprawę inaczej. Tak czy inaczej, zawsze możesz przyjść do mnie pogadać. - oświadczył.
Ruszył do mikrofalówki i wyciągnął z niej jeszcze w miarę ciepłą lasagne.

- Jasne. Prawie zapomniałem, że jesteś moją rodziną. - mruknął. Jakby się na testach nie skupiał przez cały ostatni miesiąc. Testach, egzaminach, ostatnich ocenach i wszystkim, co szkolne. A kiedy w końcu powiedział coś takiego, doczekał się polecenia skupienia się na szkole.
- Nie ma o czym gadać. Odjebało mi, to wszystko. Bez znaczenia. - dodał po chwili, zbierając swoje rzeczy. Wsypał do kubka dość sporo kawy, zalał wodą, którą ledwo co zagotował. Był trochę zawiedziony, choć chyba sam nie wiedział, na co liczył, wyrzucając z siebie to wszystko przed bratem, z którym prawie nie rozmawiał od paru ładnych lat. - Smacznego.
Wziął swój kubek i po prostu wyszedł do podręczników. I tak długo się w tej kuchni zasiedział.

zt

I znowu Naoki źle go zrozumiał. Nie chciał mu truć o nauce. Chciał raczej zaznaczyć, żeby nie zmartwiał się o Juliena, malinki, orientacje i co tam jeszcze mu po głowie chodziło teraz, kiedy stres nie daje mu nawet w spokoju zjeść obiadu. Że nadejdzie na to odpowiedni moment, kiedy będzie spokojniejszy i będzie w stanie racjonalnie spojrzeć na całą tę sytuację. I na pewno dojdzie wtedy do konstruktywniejszych wniosków.
A wyszło jak wyszło i znowu został etatową zrzędą. Westchnął ciężko, kiedy brat smętnie wyczłapał z kuchni, z mocną jak siekiera kawą w ręce i miną skazańca na twarzy. Zdążył jeszcze tylko cicho odpowiedzieć "Dziękuję" na rzucone mimochodem smacznego.
Został w kuchni sam. Wziął więc swój obiad "na wynos" i zaszył się w pokoju, analizując tę całą nieprawdopodobną historię. Zaczynał się martwić. W pierwszej kolejności o targanego nieznanymi uczuciami Naosia. Z drugiej, czy Emilka nie postanowi złożyć mu wizyty, przyciągana przez woń sosu bolognese.