Sklep odzieżowy

Reito westchnął ze zrezygnowaniem.
Cudowny pomysł, by obdarować matkę nową bluzką, wcale nie okazał się taki cudowny w ogólnym rozrachunku. Mimo iż Akarai znał rozmiar jej ubrań i gust, nie umiał nic kompletnie wybrać. Przytłaczał go ogrom możliwości, krojów i fasonów, kolorów i tkanin. Połowę z tych dziwnych rzeczy widział po raz pierwszy w życiu.
Pod tym względem Akarai Reito, chociaż homoseksualista, był stuprocentowym mężczyzną. Kompletnie nie znał się na babskich ubraniach, dodatkach i kosmetykach. Przy atłasach i bawełnach całki wydawały się tak cudownie proste…
Westchnął drugi raz. A przecież tylko chciał dać mamie jakiś prezent… Bez okazji. Ona sama często dawała mu różne upominki, więc Reito chciał się jej jakoś odwdzięczyć.
- Zginę śmiercią odzieżową. – wymamrotał do siebie i spojrzał na swoje ubranie. Granatowe, luźne dżinsy, trampki i czarna bluzka z długim rękawem. Prosto. Wygodnie. Przeniósł wzrok na jedną z koronkowych bluzek i mimowolnie zaczął się zastanawiać jak dziewczęta mogą w tym chodzić. Wyglądało co prawda ładnie, ale jakie to musiało być niepraktyczne…

Ichiro był w swoim żywiole. Właściwie to wybrał się tylko pooglądać, jednak oglądanie i nie kupowanie to sztuka, jakiej rudowłosy jeszcze nie opanował. To ciężka sprawa niestety. Teraz trzymał w rękach zaledwie trzy wieszaki. Na jednym były spodnie, proste dżinsy ładnie przylegające do nóg, z mankietem nad kostką, do tego z wysokim stanem, na kolejnym sukienka w przyjemnym, kremowym odcieniu, na trzecim luźna koszulka, idealna, żeby wsunąć ją do spodni z wysokim stanem.
Wtedy usłyszał marudzenie osoby obok siebie.
- Ja też. Ale zaraz za tym trafię do raju w którym konta bankomatowe nigdy nie pustoszeją.
Posłał nieznajomemu przyjazny uśmiech, lustrując go spojrzeniem. Musiał być w jego wieku, maksymalnie odrobinę starszy. Ichiro obserwował go przez chwilę, jak zawsze odliczając sekundy do chwili, kiedy do myśli rozmówcy dociera ta jedna... "Jakiej to to jest płci?".
Dziś z resztą tym bardziej można się zastanawiać. Włosy dokładnie zaczesał, żeby opadały na ramiona idealnie prostymi strumieniami, miał luźną koszulkę - mgiełkę, a w piersi przepaskę, która przy takiej bluzce mogła spokojnie uchodzić za stanik. Dla niego była po prostu ładna, koronkowa. Taki dodatek. Poza tym spódnica na wysokości pępka i ładne lakierki w kolorze dopasowanym do spódnicy. Prócz tego kilka przyjemnych dla oka dodatków.
- Z czymś pomóc? Nie jestem obsługą, ale jeśli nie zajmę się cudzymi zakupami, chyba kupię to wszystko. - spojrzał na przedmioty w swoich dłoniach ze zbolałą miną. Musi jeszcze bardzo poważnie to przemyśleć. Eh... życie jest ciężkie!

Na pierwszy rzut oka Reito miał wrażenie, że zaczepiła go jakaś ładna dziewczyna, ale po bliższej analizie anatomicznej uznał, że ma do czynienia z chłopcem w damskich ciuszkach.
- Eee… - wydukał, nie bardzo wiedząc jak ma zareagować. Bądź co bądź pierwszy raz był w takiej sytuacji… W końcu uznał, że prosty uśmiech będzie najlepszy.
- Dziękuję. – skinął głową i widząc naręcze ubrań nieznajomego, zaśmiał się nerwowo – Matka Boska Pieniężna nie obdarowała łaską…?
Z ulgą zaakceptował propozycję chłopaka. Teraz przyjrzał mu się bliżej – crossdresser z pewnością znał się na rzeczy. Wyglądał całkiem ładnie, gdyby nie fakt, że były to dziewczęce ubrania, które raczej nie przystoją chłopcom. Inna sprawa, że gdyby on sam ubrał na przykład gorset, nie dałoby się poznać, że wcale nie jest niewiastą.
- Szukam damskiej bluzki. – wymamrotał – Dla mamy, ale po prawdzie ona wygląda bardziej na moją siostrę niż matkę…
To była prawda. Yuukina wyglądała na zdecydowanie młodszą niż jest w rzeczywistości, przez co czasem brano ich za rodzeństwo.
Reito westchnął. Powinien był iść do jubilera po jakąś biżuterię… Po chwili jednak zdał sobie sprawę, że w sklepie z kolczykami i innymi świecidełkami czułby się dokładnie tak samo zagubiony. Uznając, że z pewnością nie ma innego wyjścia, Reito spojrzał prosząco na wieszaki, a później na nieznajomego.

Uśmiechał się wesoło. Był dość otwartą osobą i nigdy nie miał problemów z zagadywaniem kogoś, choć to różnie się kończyło. Dzisiaj... cóż, przeżyłby, gdyby to wszystko kupił, ale nie stać by go było na pożywienie, a do domu wraca dopiero za kilka dni. Przekona siebie, że nie potrzebuje absolutnie i w stu procentach nowej sukienki, ale pod warunkiem, że uda przy tym cudze pieniądze. A co.
- Powiedzmy, że czuje się niedoceniana i twierdzi, że zawsze mi mało. - odpowiedział w końcu z rozbawieniem. Rodzice Ichiro byli całkiem przy kasie. Może nie bogaci, ale stać ich było na większość jego zachcianek. Mimo to nie chcieli zbytnio rozpuścić swojego dziecka - plus chcieli nauczyć syna odpowiedzialności i rozporządzania pieniędzmi, więc dawali mu konkretną sumę, jaka miała starczyć na wszystko. Gdyby zadzwonił i oznajmił im, że głoduje, pewnie prócz wykładu na temat własnej nieodpowiedzialności dostałby jakieś dodatkowe pieniądze, ale... cóż, starał się sobie radzić.
- Też jest wysoka i szczupła? Jaki ma kolor włosów i oczu? I karnację? Łatwiej by było, gdybyś miał jej zdjęcie. Wiesz, czasami ładny ciuch na niewłaściwej osobie potrafi oszpecić człowieka.
Stwierdził to z miną znawcy i wzruszył ramionami, aby podkreślić swoją bezsilność do tego strasznego stanu rzeczy. No, przykra sprawa. Ale z drugiej strony dzięki temu osoby, które dobrze dobierają ubrania tak się wyróżniają.

Reito podrapał się po głowie i zachichotał.
- Niestety, tak z nią jest. – odparł wymijająco. Akarai miał dostęp do ogromnej sumy pieniędzy, jednak po prostu z niej nie korzystał. Kiedy czegoś potrzebował, informował o tym i po prostu szedł na zakupy.
- Mam jej zdjęcie. – powiedział szybko i wysupłał komórkę z kieszeni. W galerii odszukał zdjęcie, na którym było widać ją całą – a przynajmniej jej większość. Ona i Reiji stali razem przy jakimś stoliku. – Jakbyś nie widział, ma ciemnozielone oczy.
Sama Yuukina miała najwyżej metr siedemdziesiąt, szczupłą sylwetkę i obfite piersi. Jej cera była równie blada jak cera jej syna i brata. Miała długie, czarne włosy upięte w wysoki kucyk z kokardą.
Reito upewnił się, że chłopak przyswoił wygląd jego matki, i schował telefon.
- Więc co proponujesz? Mama lubi takie bluzki… No jasne i takie…kurde… - zaczął się plątać, aż w końcu się poddał. – Sam coś wybierz. Ja się na tym kompletnie nie znam.

- Jasne. To już jakaś wskazówka.
Odpowiedział z rozbawieniem, patrząc na urocze, rodzinne zdjęcie. Przyjrzał się uważnie rozmówcy z wyraźnym zastanowieniem, po czym ruszył w konkretnym kierunku sklepu. Młodzieżowe ciuszki można sobie odpuścić, a właśnie przy takich zaczepił nieznajomego, ale coś prostego, lekkiego akurat na lato powinno się znaleźć.
- Nie, na codzień nie poluję na obcych ludzi po sklepach. Wydałeś mi się zagubiony. - odezwał się pewnym, lekkim tonem, żeby zacząć jakąś rozmowę i nie wyjść na dziwadło, które robi za ekspedientkę-wolontariuszkę.
Spojrzał na lekką, białą koszulkę, ale zaraz pokręcił głową.
- Hmm...
Mruknął, przesuwając wieszaki i przyglądając się kolejnym bluzkom, koszulom i tym podobnym, co jakiś czas wciskając jakiś wieszak bez słowa w ręce nowego znajomego.
- Nazbiera się trochę i wybierzemy najlepszą, hm?
Objaśnił mu swoją taktykę, wyjmując prostą, błękitną koszulkę z kieszonką na piersi. Zaraz jednak ją odłożył.

Reito obserwował chłopaka, który chyba czuł się jak w niebie. Przerzucał ubrania, wybierał, dobierał, a wszystko to wieszał na Akaraiu, który z niepewnym uśmiechem się na to zgadzał.
- Bo jestem zagubiony. – przyznał Reito – Nie ogarniam kobiet i ich ubrań.
Chłopak dalej wybierał coraz to nowe bluzki, a fioletowooki nie mógł wyjść z podziwu. Crossdresser ratował jego upośledzony odzieżowo tyłek i ten był mu za to niesamowicie wdzięczny.
- Jak masz na imię? – spytał nagle granatowowłosy – Ja nazywam się Reito. Akarai Reito. Jak mogę ci się odwdzięczyć za pomoc?
Spojrzał na nieznajomego z wyczekiwaniem.
- Będę czuł się głupio jak ci się nie odwdzięczę… W końcu zajmuję twój czas, no, ale ty radzisz sobie z tym wszystkim lepiej ode mnie… - mówił Reito, starając się podtrzymywać rozmowę. Nie chciał wyjść na gbura, starał się być miły i tolerancyjny. Jeśli nieznajomy lubił ubierać dziewczęce ubrania, to była jego sprawa. Przynajmniej Akarai znalazł kogoś, kto mógłby wyjaśnić mu różnicę między podkładem a gładzią szpachlową… Nie żeby Yuukina musiała tego używać, ale na tych wszystkich głupich galach Reito naoglądał się kobiet, których mężowie każdej nocy musieli używać dłuta, by móc dobrać się do swojej ukochanej…

Na wyznanie chłopaka, Ichiro uśmiechnął się jakby z niewielką dozą litości, zaraz jednak wzruszył ramionami. Bawiła go męska nieporadność w takich sytuacjach. Kiedy trzeba dobrać coś bardziej skomplikowanego, niż prosty t-shirt do prostych dżinsów, czują się zwykle, jakby układali pizzle składające się z co najmniej tysiąca części.
- ]Rozumiem. Ciężko znaleźć faceta, który czuje się w takim miejscu swobodnie, choć nigdy tego nie rozumiałem. To fajne. Możesz zrobić z siebie kogo tylko chcesz, zmieniać styl, image. Od ubrań wiele zależy. - puścił mu oczko, bo tego stwierdzenia był pewien. Gdyby zamiast spódnicę miał na sobie proste, przyduże (bo jego rozmiary w dziale męskim zwykle nie istnieją) spodnie i koszulkę, najpewniej wzbudzałby raczej litość, niż zaufanie, że potrafi coś ładnego dobrać, prawda? Ludzie by patrzeli myśląc, że jest jakimś ubogim trzynastolatkiem, który kompletnie się pogubił.
- Ichiro Aiko. Miło cię poznać. - oznajmił, dając mu kolejną bluzkę i najwidoczniej uznając, że wystarczy. - A teraz do przymierzalni. Tam jest pod ścianą długi drążek, będzie można je wszystkie powiesić i się przyjrzeć. - oznajmił, kierując się we właściwym kierunku. Dobrze znał ten sklep, ale to raczej dla nikogo nie powinno być zaskoczeniem.
- Sam się zaoferowałem, żeby odwrócić uwagę od własnych zakupów, czy raczej "przyjścia pooglądać". - odpowiedział rozbawiony, bo i nie miał pomysłu, czego mógłby chcieć. Pomaganie tak czy inaczej było opłacalne - zbieranie pozytywnych znajomości zawsze jest dobrym ruchem.
- Chociaż... możesz mnie zaprosić na lody. - stwierdził po chwili uznając, że to nie powinno być nadmiernym problemem dla kolegi. Co najwyżej może się bać pokazać w lodziarni z transwestytą (Ichiro bardzo nie lubił tego określenia), ale niech tylko spróbuje to zasugerować, a biada mu, oj biada.
Nie wyglądał z resztą, jakby obchodziło go, czy pod ubraniami jest kobieta, czy facet. Grunt, że potrafi mu pomóc, prawda? A Aiko chętnie coś przekąsi, pogoda na lody jest idealna. I po lodach spokojnie wróci do akademika.

Akarai dobrze wiedział, że od ubrania zależy wiele. Wystarczyła zmiana odzienia i z brudnej sieroty zmienił się w młodego panicza. I wcale nie chciał tego zmieniać.
Reito nerwowo podrapał się po głowie. Znowu. Obecna sytuacja była dla niego dość nietypowa, a osią nietypowości był fakt, że jego nowy kolega ubierał się jak dziewczynka.
- Eee…. Okay. – podreptał grzecznie za Ichiro w stronę przymierzalni.
- Jak zamierzasz coś z tego wybrać? – spytał całkiem poważnie, ponieważ możliwości było od groma – Wszystko wygląda ładnie i w ogóle…
Zadumał się na chwilę, po czym uśmiechnął.
- Lody brzmią świetnie. Dzisiaj jest dość bardzo-ciepło. – rzucił. Lubił bezchmurną pogodę, ale było dla niego nieco za gorąco. Najchętniej zaszyłby się w domu, przy wiatraczku, pomalował coś albo obejrzał film. Yuukina ostatnio czuła się coraz lepiej, na dniach miał przyjechać wuj, więc było wyjątkowo spokojnie. Akarai lubił takie dni.
Westchnął.
- Kamuflujesz płeć z jakiegoś konkretnego powodu, czy po prostu tak lubisz? – zainteresował się Reito. Trawiła go ciekawość, po raz pierwszy widział crossdressera.

- Zwyczajnie. Dobrać to, co najlepiej będzie leżało na twojej mamie. - odpowiedział z uśmiechem. - Wiesz, to ten moment, gdzie kobieta w filmie siedzi w przymierzalni i wychodzi do koleżanek co chwila w nowych ciuchach krokiem modelki, a one decydują, która wersja jest lepsza. - puścił mu oczko z wesołym wyrazem twarzy. - Przydałaby się tu twoja mama, ale i bez tego damy radę.
Dodał wesołym tonem. Nie obchodziło go, że ludzie patrzą na nich, kiedy wywiesił ładny szereg najróżniejszych koszulek wzdłuż ściany przymierzalni. Nie było sensu, żeby sam to mierzył, bo miał inną sylwetkę - przede wszystkim nie był biuściasty. Nigdy z resztą o tym nie marzył.
- To ustalone. I nie wiem, czy kamuflowanie płci to dobre określenie. - dodał spokojnie, odsuwając na bok jedną z koszulek. - Tamte zielona ma lepszy dekolt. - przerwał na moment wypowiedź i oparł się o ścianę. Do wszystkiego dojdzie porównując kolejne koszulki i tyle.
- Nie maskuję szyi i nie próbuję mówić jak kobieta. Nie zamierzam też zmieniać płci. Jestem facetem. Tyle tylko, że lubię dobrze wyglądać. To mi najlepiej pasuje.
Nie wydawał się mieć kompleksów w związku z tym, że nie osiąga nawet cholernego metra sześćdziesiąt, jest bardzo szczupły i zdecydowanie brak mu typowo męskich, silnych ramion. Jego nogi były zgrabne i delikatne.
- Po co zwracać uwagę na głupie ograniczenia? - dodał, zdejmując dwie kolejne koszulki. - Jedna może za mocno opinać biust, druga... po prostu ta byłaby lepsza. - wskazał na kolejną koszulkę. Teraz wahał się między dwiema. - Wydaje mi się, że obie mogą dobrze wyglądać. Rozmiar dopasowuję tylko po fotce, więc lepiej się upewnij. I sam wybierz, obie są super.
Obie miały delikatny dekolt i ładnie powinny podkreślać smukłą talię. Jedna była trochę bardziej oficjalna, druga lekka i zwiewna, jedna jasno błękitna, druga zielona.

- A…ha. – mruknął Reito, patrząc, jak chłopak wybiera pomiędzy bluzkami. – Niestety, z racji tego, że to niespodziewanka, matuli nie ściągnę.
Akarai westchnął nieznacznie, podrapał się po głowie i posłał Ichiro niepewny uśmiech. W tym, co chłopak mówił na temat swojego stylu było dużo prawdy, sam Reito jednak wolał pozostać ograniczany przez kanony męskiej mody. Akarai był zdecydowanie za wysoki na crossdressera, i jego sylwetka, mimo że bardzo szczupła, nie nadawała się na opinanie damskimi ubraniami. Poza tym wuj Reiji chyba dostałby ataku… Rodzina Akarai nie miała problemów z tolerancją, jednak pierwszy szok był najgorszy. O reakcji Yuukiny wolał nawet nie myśleć.
W końcu po długiej chwili dumania Reito wybrał jasnobłękitną, nieco oficjalną bluzkę. Takie ubrania pasowały do jego matki. Miał nadzieję, że się spodoba.
- Wezmę to. – wskazał na koszulkę – Nie martw się rozmiarem, będzie pasować.
Uśmiechnął się, wziął rzeczy i poodwieszał je na miejsce. Z tą jedną bluzką skierował się do kasy, zapłacił uśmiechniętej kasjerce i następny uśmiech posłał Ichiro.

- W takim razie cieszę się, że mogłem pomóc. Poczekam przy wyjściu.
Uśmiechnął się wesoło nie chcąc stać na chłopakiem, który będzie szedł do kasy zapłacić za wybraną przed niego koszulkę. Zapomniał o własnych zakupach i to bardzo dla niego dobrze - powinien zapomnieć na kilka ładnych dni, jeśli nie chce wydzwaniać i żebrać rodzicom o jakieś dodatkowe pieniądze przed powrotem.
Z resztą nie mówcie mu tego pod żadnym pozorem, ale Ichiro ma od jasnej cholery ciuchów i właściwie to nie musi kupować. Oczywiście sam uważa, że musi, ale to całkowicie inna sprawa związana z dość zawiłym sposobem jego rozumowania.
Czekał, aż chłopak do niego podejdzie z ładną torebeczką z logo sklepu. W tym czasie odruchowo poprawił swoje włosy, które z resztą i tak wszystkie były idealnie na swoim miejscu.
- Więc teraz na lody?
Odezwał się, posyłając nowemu koledze wesoły uśmiech i ruszyli w kierunku lodziarni.

zt x 2

Ichiro postanowił dziś nad ranem, że czas dać sobie nagrodę za swoją oszczędność. Erin wisi mu zakupy, więc możnaby powiedzieć, rudy jest o ciuch do przodu, a pieniądze zachowa. Na jarmarku wcale nie wydał za wiele, ostatnie zakupy zakończyły się katastrofą (Ichiro uznał, że NIC mu się nie podoba) i tak się stało, że w jego portfelu mimo końca miesiąca znajdowało się jeszcze coś, za co można kupić ubrania.
Nie, to nie zdarza się często.
Idąc ładnie (czego o większości kobiet powiedzieć nie można) w bardzo wysokich obcasach i kobaltowej sukience, luźno puszczonej od okolic pępka, po połowę ud, Ichi cieszył się ostatnimi dniami najcieplejszej pory roku. Już mijając wejście, kątem oka dostrzegł zapewne nowego pracownika. Jeśli nie jest nowy, rudzielec nie ma pojęcia, jak to możliwe, że do tej pory na niego nie trafił.
Co jakiś czas dyskretnie rzucając okiem, po prostu zabrał się za buszowanie między ubraniami, oglądanie, przerzucanie sobie niektórych przez przedramię. W końcu dotarł do momentu, którego bardzo nie lubił. Górne półki. Nie mógł pojąć, po co one w sklepach są. Nawet, gdyby miał te metr sześćdziesiąt coś, jak przeciętna kobieta (w sumie to w tych obcasach na pewno ma), i tak by tam nie sięgną! A tam zawsze, ale to zawsze jest coś wartego uwagi. Zawsze trzeba wołać ekspedientki, które będą się tam wspinać i, jeśli nie kupi tego, co zdejmą, będą niezadowolone. Ale co to - jego wina?
Już miał się odzywać, kiedy wpadł na lepszy pomysł. Interakcja z przystojnym pracownikiem daje większe korzyści, niż z którąś z ekspedientek, jakie Ichiro zna. Po pierwsze: nowy pracownik jest przystojny. Po drugie: jest wysoki, wyższy od nich, więc nie będzie miał z tym problemu.
- Przepraszam bardzo. - zagadnął, kiedy podszedł dość blisko. - Mógłby mi pan pomóc?
Spytał, posyłając najbardziej uroczy ze swoich uśmiechów w kierunku mężczyzny i zastanawiając się, czy i, kiedy ten połapie się, że nie ma do czynienia z kobietą. Tak. Ichi bardzo lubił obserwować ten moment. W sklepie było to z resztą bezpieczne, tutaj nikt raczej burdy nie zrobi.

Shinya od niedawna zaczął praktykę w sklepie odzieżowym. Wymagały to od niego jego studia. Miał za zadanie uratować chociaż parę kobiet od wpadki modowej. Jakiż to szczytny cel, prawda? ... Oczywiście mu to całkowicie odpowiadało, bo jakżeby inaczej.
Dziś zaczynał praktykę. Nie wiadomo dlaczego od razu posadzili go za kasą. Cholerny manager... Yh, że niby co, ma przyciągać klientki? Jeszcze czego! Niestety przez najbliższe dwie godziny stał tam niczym pieprzony słup. Idiotyzm. Też sobie kretyni znaleźli marketing. Ale fakt to się całkowicie im opłacało. Dlatego ,że odkąd tam stał wpadały tłumy roześmianych licealistek. Oby tylko... Zaglądały nawet takie po 50-tce i od razu zaczęły przeglądać ciuchy blisko lady, za którą mieścił się Nowicjusz. Ich napalone spojrzenia, aż wypalały w nim dziury. Coraz bardziej go to obrzydzało. No ale trzeba zacisnąć zęby i pracować dalej. Znalezienie teraz innych praktyk jest raczej niemożliwe. To już jego dziesiąte z kolei. Dziwnym trafem zawsze wpadał w kłopoty, kiedy był w pracy. Z pierwszych praktyk zrezygnował, gdyż kolega ze zmiany w dość nachalny sposób przypominał o swoim istnieniu. Z drugich zrezygnował z powodu napalonego męża właścicielki. Z trzecich, po zaproponowanym trójkącie przez właścicieli… No i tak to się ciągnie, aż do dziesiątki. Czy ludzie serio uważają, go za taką osobę?
Widocznie tak, bo do lady zbliżała się „starsza” kobieta. Na pewno już po czterdziestce, ale po licznym „dopiększaniu swojej urody”, więc jakby nazwało się ją starą… Oh, cóżby tu się działo. Regał by leciał za regałem. Najbardziej męska broń – torebka – pewnie wybiłaby nie jeden ząb ochronie, która chciałaby ją wyprowadzić. Nie wspominając już o zabójczych szpilach – tylko dziesięć, no może nieco więcej centymetrów mają te obcasiki.
Jakąż ulgę poczuł, kiedy to miała zastąpić go inna pracownica. Naprawdę wolał już roznosić ten cholerny towar, rozkładać go i choć na chwilę uciec od tych bab.
Poprawiając swój jakże szykowny uniform pracowniczy składający się z pedalskiego sweterka w paski i obcisłych rurek - szyk nad szyki, a projektant ma da fak wymazane na twarzy - zaczął z magazynu wynosić nową kolekcję. Kolory kolorami, fasony fasonami... A przerwę diabli biorą. Pewnie spędzi na tym następne parę godzin, no aż do końca swojej zmiany.
Można powiedzieć, że uratowało go to jedne pytanie: "Czy może pomóc?". Niemalże od razu odwrócił się w stronę nieznajomego.
- Ależ oczywiście, z przyjemnością pomogę. - Odpowiedział od razu.
Tak! W końcu się na coś przyda, będzie mógł komuś doradzić, pomóc... A nie tylko stać, ładnie wyglądać, przyciągać uwagę lub bóg wie co jeszcze sobie wymyślą.
- Witam... - Poprawił się zaraz. - Mam na imię Shinya i z przyjemnością pomogę... – I tu nastała cisza, bowiem musiał uważnie przyjrzeć się postaci przed sobą. Coś tu nie grało, bo ten dziwnie mu się przyglądał.
Była to naprawdę piękna osoba tego nie da się zaprzeczyć. Idealna figura, fryzura, makijaż… A jednak coś nie tak. Coś uporczywie mu wmawiało: „Houston mamy problem!” Może ta cisza była coraz bardziej niegrzeczna w stosunku do nieznajomej osoby, ale musiał si….
Dobra już wiem… To jest facet, dlatego mi się tak przygląda… Ech, to jest jakiś zakład czy jak? Chcą nagrać moją reakcję na to czy, co? Ukryta kamera? Idioci, pewnie to ten kretyn, Manager. Znalazł sobie zabawę! Ech, po prostu się uśmiechaj i pomóż… Pójdzie sobie i będzie ok. A ja znajdę tą kamerę i rzucę w pysk temu idiocie na zapleczu.
- Panu w znalezieniu i dopasowaniu odpowiednich ciuchów do Pańskiej figury. - Lekko się ukłonił.
No i zagadka rozwiązana, może wracać do pracy. Zdjął z górnej półki ciuchy, zaraz to prezentując je chłopakowi.
- Czy ten zestaw Panu odpowiada?

Obserwował uważnie mężczyznę, którego zaczepił, jak zawsze, chcąc uwiecznić w pamięci moment jego "olśnienia". Bawiło go to zawsze i niezmiennie - oczywiście w takich sytuacjach, jak ta. Bezpiecznych. W miejscu bardziej odosobnionym, raczej by się ukrywał, tu jednak nic mu nie grozi.
- Ja jestem Ichiro, bardzo mi miło. - odpowiedział, dygając przy tym delikatnie i uśmiechając się po swojemu, odrobinę flirciarsko, wesoło.
- Właściwie to chciałem poprosić o zdjęcie czegoś. Z nieznanej mi przyczyny, wnętrza sklepowe projektuje się tak, by tylko wysoki mężczyzna mógł sięgnąć na najwyższe półki, a ci niestety z reguły wolą unikać tego typu pomieszczeń.
Dodał, wyrażając swoje niezadowolenie. Wcale nie chodziło o ten jeden sklep - zawsze znajdowała się jakaś półka, czy jakiś wieszak, do którego osoba jego wzrostu nie miała szansy sięgnąć. I zawsze, ale to zawsze było tam coś wartego uwagi.
Póki co pracownik sprawował się bardzo dobrze. Nie okazywał irytacji, ani nie chęci, ba - nie dało się dostrzec nawet zaskoczenia na jego twarzy. Albo więc jest bardzo tolerancyjny, albo bardzo lubi swoją pracę. W każdym razie Aiko uśmiechnął się tym weselej, może i czasem lubił prowokować, ale towarzystwo przystojnego, dobrze wychowanego mężczyzny jest zdecydowanie więcej warte.
- Choć chętnie skorzystam z pomocy, skoro ją pan oferuje. - dodał zaraz. Jego ramiona były już pełne ubrań i, jeśli ma nie pozostawić w tym sklepie wszystkich swoich pieniędzy, będzie potrzebował pomocy. Co prawda domyślał się, że każdy normalny pracownik postara się właśnie o to, żeby wydał jak najwięcej, jednak... cóż, czy ma jakiś większy wybór? Cóż, ma, ale ma też słabość do przystojnych twarzy.
- Szukam już raczej jesiennych rzeczy. Za chwilę pewnie zacznie robić się chłodno. - podkreślił jeszcze, bo i widział wszędzie dookoła miłości swego życia (czerwone karteczki z napisem "PRZECENA") przyczepione do resztek letnich kolekcji. On jednak musiał zmusić swój umysł do odrobiny racjonalnego myślenia i skupić się na tym, co bardziej mu się przyda.
Letnie rzeczy już masz. - podkreśla co chwilę Ichirowy dr. Jekyll. Ale one są PRZECENIONE! - krzyczy Hyde... i weź tu, człowieku nie oszalej.

- W końcu od tego tutaj jestem, Ichiro-Kun. – Odpowiedział pogodnie chłopak.
Przecież taka była jego praca, ma pomóc, więc pomaga. Nie jest typem naciągacza, co prawda lubi doradzać, ale bez przesady. Naciągać kogoś na najdroższe ciuchy, bo tak… Nie potrafiłby. Uśmiechając się pod nosem, zaczął przeglądać jesienną kolekcję.
- Dopiero co ją dostaliśmy. Co prawda nie jest jeszcze rozpakowana, ale… Możliwe, że właśnie w tym coś dla Pana znajdziemy.
Po chwili gwałtownie odwrócił się w stronę chłopaka. Musiał mu się dokładnie przyjrzeć.
Wąskie biodra, szczupłe ramiona…. Płaski.
- Twoja drobna postura całkowicie ułatwia mi pracę. – Dodał jakby sam do siebie. – Co Pan powie na płaszcz w kolorze burgundu? Hm.. Chociaż może w tym przypadku… - Ujął w palce kosmyk jego rudych włosów. – Coś podchodzącego pod popielaty róż, a może beż… Ciemna zieleń, też nie byłaby głupim pomysłem. Umówmy się, że poczeka Pan w przymierzalni, a ja zrobię co w mojej mocy, aby zadowolić Pańskie gusta odnośnie dobrania odzieży jesiennej.
Wrócił na zaplecze. W końcu tam znajdowały się ciuchy z jesiennej odzieży. Raczej nic się nie stanie jak je weźmie i da do przymierzenia, klientowi.. Prawda?
Rozciął zabezpieczenie kartonu – w postaci taśmy – po czym z wielkim zapałem zaczął swe poszukiwania. Na uwadze oczywiście miał fakt, że Ichiro to mężczyzna… No ale miał posturę nastolatki, do tego ta jasna skóra… Postanowił nieco zamieszać. Zebrał trochę ciuchów z działu męskiego, jak i damskiego.
Nie powinno być tak źle…
Wchodząc do przymierzalni, miał na swych barkach prawdziwy ciężar – i nie chodzi tu o ciuchy.
- Ichiro-Kun… Mam nadzieję, że coś z tego wybierzesz…

- Burgundu? - zmarszczył lekko nos i pokręcił lekko głową. - Absolutnie nie. W dodatkach może być, ale przy nadmiarze takich kolorów wyglądam, jak chodzący burak. - zapewnił. - Beż będzie najlepszy z wymienionych kolorów.
Miał ostatnio ochotę na jasne kolory. Taki nastrój. Innym razem kupi szare i czarne rzeczy, innym wyraziste. Szafa Ichiro zawsze zapełniała się w zależności od jego humorków, a dzięki temu znaleźć można w niej dosłownie wszystko, w każdej tonacji i w każdym kroju.
Miał w ręku rzeczy, jakie wcześniej sam wybrał i z nimi ruszył do szatni, postanawiając zaufać pracownikowi sklepu, jednocześnie zaciekawiony jeszcze nierozpakowanym towarem.
Zajął tę największą, jaka często jest gdzieś z rogu, zawiesił to, co już sam wybrał i zabrał się za mierzenie spódniczek i koszulek, bo i te dzisiaj najbardziej rzuciły mu się w oczy - i dzieleniem ich na stos "kategorycznie nie", "być może" i "tak".
Kiedy mężczyzna zapukał, otworzył mu w wełnianej sukience przewiązanej paskiem, która zdecydowanie trafi na pierwszy ze stosików.
- Hmm... pewnie coś się znajdzie. Dziękuję. Póki co niewiele mam... co prawda kupię pewnie jedną, góra dwie rzeczy, ale wie pan, jak to jest. Trzeba mieć z czego wybierać. - stwierdził, rozwieszając w szatni przyjęte rzeczy i zaraz wychodząc w kolejnym komplecie. Spódniczce, jaką sobie upatrzył - i o której zdjęcie prosił, chromowo żółtej, wełnianej z "warkowczanymi" wzorami - i dopasowanym, kremowym sweterku.
- Sweterek odpada. Źle leży. Ale spódniczkę wezmę, polowałem na taką. - stwierdził, wychodząc do dużego lustra na bosaka, jak miał to w zwyczaju (komu chciałoby się ściągać i zakładać buty przy każdych spodniach etc.?). Okręcił się, żeby pokazać się swojej dzisiejszej pomocy i wysłuchać komentarzy... i znów zniknąć w przymierzalni, za kolejnym kompletem. Wyszedł tak dobrych dziesięć razy, zanim oddał stosik z "kategorycznie nie" i "być może". Pozostało mu kilka rzeczy z "tak", ale wszystkich zabrać nie mógł. Narzucił na siebie biały sweterek w skandynawskie wzory i ołówkową spódniczkę i znów wyszedł.
- Sześć rzeczy. Dwie góra mogę wziąć. Noo... nie jest źle.
Uśmiechnął się już odrobinkę zmęczony, ale zadowolony. Podjęcie wyboru zdecydowanie zajmie mu... trochę czasu. - Ta spódniczka by mi się przydała do wielu kreacji. I mogę ją wykorzystywać, jako długą, naciągać na górę brzucha, albo chować nadmiar pod sweterkiem. - stwierdził z namysłem. - Ale wełniane są teraz modne... i tamta ma piękny kolor. - stwierdził, gapiąc się uparcie w lustro. - Za to swetry wszystkie są piękne. I ten płaszcz też...
Zrobił cierpiętniczą minkę.

Zaintrygowały go te piętrzące się górki ciuchów. Wyglądało to trochę jak casting na idealny zakup. Ichiro był bardzo wymagającym jury. Świadczyła o tym ta cholerna sterta, a ona coraz bardziej rosła i rosła. Jak sądzicie kto to musiał sprzątać? No właśnie. Pocierając palcami o skronie, starał się nieco uspokoić. W przymierzalni powoli nie było miejsca, a przecież do przymiarki została jeszcze jesienna kolekcja.
Powoli zaczął pozbywać się kupki „kategorycznie nie”. Latał po całym sklepie rozwieszając ubrania. To było już samo w sobie męczące, a myśl o tym co jeszcze przed nim, wręcz go osłabiała. Jednak klient to klient i nie powinien wybrzydzać. Po prostu trzeba przykleić sobie uśmiech na twarz i bez marudzenia, sprostać oczekiwaniom Ichiro.
Kolejny stosik został rozwieszony – w tym przypadku „być może”
Yeah! Coraz bliżej końca.
Czasem się zastanawiał, czemu chciał zostać projektantem. Serio, to wcale nie jest takie łatwe, a jeszcze te praktyki…
Wzdychając cicho, oparł się o framugę drzwi.
- Ichiro-Kun… Mogę przerwać? – Odetchnął głęboko. – Jesienna kolekcja dopiero wchodzi do użytku, a nasz szef wprowadził takie małe cholerstwo… Mniej więcej „Kupując trzy rzeczy, jedną masz prawie za gratis.” Tak więc skoro masz sześć rzeczy, znajdziemy zawsze jakiś rabacik, a ty nie będziesz musiał z nich rezygnować…
Niech was nie zmyli ta dobroć, on po prostu nie ma już sił na słuchanie tych gadek. Przechodził trudne chwile w życiu prywatnym, a jakoś nie uśmiechało mu się obsługiwanie niezdecydowanego klienta.
- Więc jeżeli chcesz… Mogę się tym zająć dla Ciebie. Pogadać z szefem, czy coś…

Ichiro zawsze w podobny sposób robił zakupy. Wchodząc do sklepu, chce zobaczyć i przymierzyć wszystko, w czym może dobrze wyglądać i koniec. Osoby za to odpowiedzialne nie powinny marudzić, że muszą coś przynieść, lub odnieść, taka jest ich praca, same się na nią zgodziły - on nie zamierza się krępować, bo chce zrobić porządne zakupy. Jasne, że dla takich osób może być to frustrujące, ale nie jest to jego winą.
- Trzy rzeczy... byłoby super.
Jego oczy aż zaświeciły, kiedy usłyszał o promocji. Wybranie trzech z sześciu będzie łatwiejsze. Zawsze to jedna dodatkowa rzecz, prawda? Odetchnął i zerknął na rzeczy na wieszakach. Płaszczyk wykluczył póki co ze względu na cenę, po to przyjdzie, kiedy rodzice dadzą mu konkretnie na to i na zimowe buty. Więc odłożył go z niemałym bólem serca poza przymierzalnię.
Posprawdzał metki, żeby wszystko mu się na pewno kalkulowało. Liczył w sumie na pomoc z wyborem ze strony ekspedienta, ale skoro ten powstrzymał się od jakichkolwiek komentarzy, po prostu zamknął się w szatni, ubrał w swoje rzeczy i ciężko zastanawiał przez ładnych kilka minut.
W końcu wyszedł z dwiema spódniczkami i jednym swetrem, resztę rzeczy zostawiając w miejscu na to przeznaczonym - na rurce za przymierzalniami.
- Więc, jeśli się uda, biorę to. Jeśli nie, czekają mnie godziny tortur emocjonalnych i porzucenie którejś z tych pięknych rzeczy.
Westchnął. Był już zmęczony i bolały go nogi, ale jednocześnie był jak najbardziej zadowolony z zakupów.

Chłopak z łagodnym uśmiechem na ustach, czekał na decyzję chłopaka. Miał nadzieję, że szef zgodzi się na tą promocję. Nie chciał, aby jego klient wyszedł ze sklepu niezadowolony. Kiedy ten był jeszcze w przymierzalni, Shin wybrał się na zaplecze, aby zadzwonić do góry i spytać o możliwość „wplątania” ich gratisu w nową kolekcję.
Weź głęboki wdech… Chwila… Mogę dzwonić.
Szef go trochę przerażał. Taki typowy macho, który to może mieć każdą. Sklep to był jego kaprys. Można powiedzieć, że na niego wyrywa nowe laski.
Ale mniejsza o to. Chyba trzy razy próbował się do niego dodzwonić. W końcu ta ostatnia próba była udana. Pierwsze co usłyszał ze słów szefa to wiązanka przekleństw. Chyba Shin wybrał sobie zły moment. Raczej wolałby uniknąć tekstu: „Mów szybko, bo mi stoi…”
Na początku nie mógł otrząsnąć się z tego „szoku”. Ale na szczęście to była tylko chwilka, potem zaczął przedstawiać mu cały zarys sytuacji. Wiedział, że szef straci na tym trochę kasy, ale może… Może się uda?
Kolejna salwa przekleństw.
Po co dzwonię? No chyba tłumaczę… Co za facet. Rozumiem, że mu kobieta stygnie w łóżku, ale nie musi mi to powtarzać, co drugie zdanie. No ludzie! To tylko moment… Powiedz mi w końcu czy się zgadzasz, czy nie.
Pięć minut pitolenia o sobie, chwila ciszy… I zgoda. To było aż takie trudne?
Serio szefie?!
Z dobrą wiadomością wrócił do swego klienta. Miał nadzieję, że taka wiadomość zadowoli Ichiro-Kun.
- Ah… Dobrze. Ten sweter to będzie nasz hit, a Pan będzie pierwszą osobą, która ją od nas kupi. Gratulacje. Szef zgodził się na promocję, więc… Przejdźmy już do kasy. – Uśmiechnął się pogodnie. – Założę się, że nie jedna osoba zwariuje na Pana punkcie w tych spódnicach.

- Cudownie!
Ichiro uśmiechnął się radośnie, jakby to była co najmniej wygrana na loterii. Kochał tego typu przeceny, dzięki temu wydał co prawda więcej, niż planował, ale za to zdobył zdecydowanie więcej! To też miało znaczenie. Spódnica faktycznie się przyda, a sweter jest po prostu piękny i jedyny w swoim rodzaju. W dodatku kupił go jeszcze zanim towar został wystawiony na półki! Tak, zdecydowanie cieszyło go, że dostał taką możliwość.
- Dziękuję za pomoc. Wiem, że zakupy przy mnie nie są zbyt łatwe, ale kiedy już wchodzę do sklepu, muszę być pewien, że nic nie przeoczę. - dodał lekkim, wesołym tonem, idąc z pracownikiem do kas z miną co najmniej zwycięzcy jakiegoś wielkiego maratonu. Zakupy zdecydowanie sprawiały mu przyjemność. Nawet, jeśli męczyły to zmęczenie było rzeczą drugorzędną przy fakcie, że ma nowe ubrania, w których będzie się pięknie prezentował. W końcu każdy lubi dobrze wyglądać, prawda? Już na pewno każdy, kto interesuje się modą. Ichiro uważał, że dbanie o siebie za coś oczywistego, a dobieranie sobie odpowiednich ubrań właśnie za część dbania. Nie przesadzał do tego stopnia, żeby płakać nad złamanym paznokciem, ale... no, była to dla niego bardzo istotna sprawa.
- Proszę nie mówić mi "pan". - dodał przyjaźnie. Zależnie od osoby, czasami wolał, kiedy druga osoba zwracała się do niego oficjalnie, czasami jednak taka luźniejsza rozmowa wydawała mu się bardziej naturalna. Z Shinyą przyjemnie mu się spędzało czas, choć teraz właściwie już się rozchodzili. Pewnie, kiedy tylko jego konto trochę się wzbogaci, wpadnie tu znowu.
Nie był pewien, czy wypada mu przechodzić z bądź, co bądź nawet, jeśli niewiele to starszą od siebie osobą na "ty", ale... cóż, jeśli sprzedawca poczuje się urażony, Ichiro może pozostać przy oficjalnej wypowiedzi. Sam woli, żeby odnoszono się do niego w sposób luźniejszy.
Wyjął portfel, żeby odliczyć należną kwotę i zaraz wręczyć ją mężczyźnie.
- Zakupy uważam za bardzo udane. Jeszcze raz dziękuję za pomoc. - uśmiechnął się przy tym wesoło.

Na kasie Shinya podliczył całkowitą kwotę za zakupy Aiko. Musiał przyznać, że te zakupy nawet nie były takie złe. Były gorsze zakupoholiczki. Raz za jedną kobietą biegał z wypożyczonym wózkiem! Rozrzucała ciuchy po całym sklepie... I to te, które jej się podobały i chciała przymierzyć. Trochę chore. No ale ludzie to ludzie, ich się tak po prostu nie da zmienić. Ale może to i lepiej?
Unosząc wzrok na swego rozmówcę, podał mu rachunek.
- W takim razie Ichi~Chan tak? - Uśmiechnął się pogodnie. - Mam nadzieje, że zakupy w naszym sklepie należały do udanych i jeszcze nas odwiedzisz. Aaa! No i oczywiście jakbyś miał jakiś problem z doborem ubrań, możesz zawsze się do mnie zgłosić. - Do zakupów dołączył swoją wizytówkę. - Pozwól, że odprowadzę Cię do drzwi.
Wziął torby z ciuchami, swego klienta i zaniósł je pod same drzwi.
Aż trochę mu było szkoda, że nie będzie mógł już pomóc Ichiro. No ale może ten jeszcze kiedyś zdecyduje się na ich sklep...
... Może jeszcze będę tu pracował. Może.
- W takim razie do zobaczenia Ichiro... - Ukłonił się. - Zapraszamy ponownie i... Do zobaczenia.



[ zt x2 ]

Skandynaw bił się z myślami, idąc w stronę sklepu odzieżowego w okolicznym centrum handlowym. Został tu wysłany niemal na siłę, gdyż Kylikki uważała świąteczne wyprzedaże za niemal idealny powód do zakupu nowych ubrań.
Na szczęście dla mężczyzny, ona sama została w domu, podobnie jak Kazuya, stwierdzając, iż jej brat jest na tyle dorosły i samodzielny, że może sobie poradzić z tym zadaniem sam.
Tak więc Sven przemierzał właśnie alejki, przeglądając zawartość Skandynaw bił się z myślami, idąc w stronę sklepu odzieżowego w okolicznym centrum handlowym. Został tu wysłany niemal na siłę, gdyż Kylikki uważała świąteczne wyprzedaże za niemal idealny powód do zakupu nowych ubrań.
Na szczęście dla mężczyzny, ona sama została w domu, podobnie jak Kazuya, stwierdzając, iż jej brat jest na tyle dorosły i samodzielny, że może sobie poradzić z tym zadaniem sam.
Tak więc Sven przemierzał właśnie alejki, przeglądając zawartość regałów i próbując zlokalizować coś dla siebie. Swoją cienką kurtkę zdjął i przewiesił przez ramię, pozostając w koszuli i marynarce. Zamiast skupić uwagę na ubraniach, ta powędrowała do innej rudowłosej istoty, która najwyraźniej czuła się tutaj jak ryba w wodzie. Tę osobę Petersson kojarzył ze szkoły, ale nigdy niw zainteresował się bliższym spotkaniem. Aż do teraz.
- Co tak piękny chłopak robi tutaj całkowicie sam?
Przyglądał się szamaragdowym oczom. Nie dał się zwieźć kobiecym ubraniom, to był chłopak i na dodatek odzież ta zupełnie mężczyźnie nie przeszkadzała, a trzeba przyznać, iż miał całkowitą awersję do kobiet. Chwycił delikatnie jedno z rudych pasm, pozwalając mu przesunąć się między palcami.
- Wydajesz się tu czuć niczym ryba w wodzie, a ja zdecydowanie potrzebuję pomocy kogoś, kto zna się na odzieży.
W jego słowach czaiła się skryta prośba. Kosmyk włosów licealisty wysunął się leniwie z palców, na co Sven pozwolił i leniwie zabrał dłoń.

Ichiro był długo jeszcze zirytowany po całej tej sytuacji z Shikim. Był też absolutnie pewien, że zwyczajnie mu tego nie daruje. Nie było opcji. Chodził tak podminowany, aż postanowił poprawić sobie humor zakupami, żeby nie stanęło na tym, że to on w ramach rozładowywania napięcia zamorduje w tym roku karpia.
Skierował się do jednego, konkretnego sklepu z myślą o kimś, kto ma nadzieję przywrócić jego wiarę w mężczyzn. Ta osoba okazała się jednak mieć dzisiaj wolne. Aiko nie mógł więc zrobić nic ponad oglądanie wystawionego towaru i poszukiwanie czegoś, co nadałoby się do jego szafy, kiedy usłyszał czyjś głos. Mówiąc dokładniej, głos pracownika szkoły do której uczęszczał. Tylko czym ten człowiek się właściwie zajmował? Woźny? Konserwator? Portier? Jakiś elekryk? Albo prowadzący jakiegoś koła? Ichiro zaledwie kojarzył jego twarz, ale nic ponadto.
- Robi zakupy, jak zapewne każdy w tym sklepie. - możliwe, że odpowiedziałby przyjaźniej, gdyby był w lepszym nastroju. W tej chwili jednak - zapominając, że sam jest przedstawicielem płci brzydkiej - zajęty był psioczeniem na całą męską rasę i powtarzanie, że to wszystko są palanci, którym tylko jedno w głowie, a jak dostaną, czego chcieli to nawet zachować się nie potrafią.
Nawet niemal nie dosłyszał komplementu, który zaledwie delikatnie pogłaskał jego wyrośnięte ego. Nie mógł jednak zignorować ubraniowej prośby. Na jego twarzy pojawił się nawet łagodny uśmiech.
- Czego pan szuka w takim razie?
Oh, lepsze od własnych zakupów jest tylko wydawanie cudzych pieniędzy, doprawdy...