Telefon Arisse

Model: Motorola Gleam+
Tapeta: Niebiesko-fioletowe klocki
Dzwonek: wyłączony (jedynie wibracje)

Kontakty:
- Endo Ryu
- Moriyama Natsuki
- Naoki
- Rey
- Sven

"Sensei, spóźnię się dziś z powrotem do akademika i przyprowadzę ucznia naszej szkoły, zanocuję go kilka dni. Mam nadzieję, że nie jest to problem, chłopak nie bardzo ma gdzie się podziać. Shon Marks"

"Nie ma sprawy. Będę tu jeszcze kilka dni, więc możecie zostać w akademiku, póki nie zacznie się remont. Daj tylko znać portierowi, że kolega zostaje u Ciebie. I dziękuję, że mnie powiadomiłeś. A.V."

Od rozmowy z Naokim kontakt Endo i Arisee był bardzo ograniczony. Ryu sam po prostu bał się że ktoś ich znowu przyłapie. Tęsknił niesamowicie ale unikał kontaktów z Arisee w szkole i w internacie. Żaby nie irytowac i nie prowokować Naokiego. W szkole starał się schodzić mu z oczu i zupełnie nie wchodzić w drogę. Poza nieobecnym od pewnego czasu Moriyamą Ryu i tak nie utrzymywał z nikim kontaktów, więc nie wyglądao to podejrzanie. Niedługo niestety czekały go pierwsze zajęcia z chemii i pewnym było, że nie uniknie spotkania z Naokim i Arisee. Nie wiedział jak wtedy Naoki się zachowa i czy czasem nie palnie czegoś głupiego. Denerwował się i domyślał się, że Arisee pewnie też się denerwuje. Powinien z nim porozmawiać i dodać mu trochę otuchy, zapytać jak teraz sobie radzi z Naokim i jak się czuje. Poza tym może uda im się jakoś umówić na weekend. Miał wrażenie, że zwariuje jeśli wreszcie nie spędzi trochę czasu z ukochanym.
Skończył pakować torbę na następny dzień, wziął prysznic, położył się na łóżku i gotów już do snu wyjął telefon i wybrał numer Arisee. Wiedział, że partner jeszcze nie śpi, zapewnie ledwie skończył obchód po internacie.
-Arisee?-zapytał od razu gdy tylko usłyszał dźwięk podnoszonej słuchawki.
-Masz wolne kilka minut na rozmowę?

Arisee był piekielnie zmęczony, a mijał dopiero pierwszy tydzień roku szkolnego. Uczniom przez wakacje naładowały się baterie i teraz codziennie przeżywał katorgi zarówno na lekcjach, usiłując uspokoić niesforną młodzież, jak i już w internecie, kiedy walczył z wychowankami o zachowanie ciszy nocnej.
A przede wszystkim tęsknił za Ryu. Od draki z Naokim praktycznie ze sobą nie rozmawiali, ani nie widzieli się. W szkole mijali się tylko przelotnie na korytarzach, nie zamieniając ze sobą ani jednego słowa. Było to szalenie frustrujące. W dodatku zbliżał się piątek, czyli dzień, w którym IIIB miała mieć chemię. Arisee nieustannie myślał o tym i takie spotkanie całej trójki w jednej małej klasie po prostu nie mogło się dobrze skończyć.
Będąc już po obchodzie, umyty i przebrany w ciepły dres, zaległ na łóżku, z komputerem i starał się nie zasnąć. Gdyby tylko to zrobił, internat zamieniłby się w jedną wielką imprezownię.
Od tępego wpatrywania się komputer oderwał go dźwięk dzwonka. A kiedy zobaczył, kto dzwoni, aż podskoczył i szybko odebrał.
- Tak? - odezwał się, starając się brzmieć normalnie. - Tak, to ja, Ryu. Pewnie, że mam chwilę. Coś się stało? - zapytał niepewnie.

Zupełnie odruchowo uśmiechnął się szeroko słysząc głos ukochanego. Wsunął się pod kołdrę i otulił nią. Przez chwilę przeszło mu przez myśl jak bardzo chciałby by Arisee był obok... Cóż, do weekendu już blisko, może Arisee wpadnie na piątek i sobotę jak miał to w zwyczaju w zeszłym roku szkolnym.
-Spokojnie, Kochanie. Nic się nie stało. Po prostu stęskniłem się i chciałem Cię usłyszeć. Poza tym troszkę się o Ciebie martwię. Jak sobie radzisz? Jak Twoje relacje z Naokim? -zapytał starajac się brzmieć dość lekko i neutralnie, choć denerwował się i w napięciu czekał na odpowiedź.

- Też się stęskniłem. - westchnął cicho, ciesząc się jednocześnie, że nic poważnego się nie stało. - Nawet nie wiesz, jak bardzo. A z Naokim... bez zmian, można powiedzieć. Nadal ze sobą nie rozmawiamy, udając wręcz, że się nie znamy. Od tamtego czasu rozmawiałem z bratem tylko raz. Nie pokłóciliśmy się, co można zdecydowanie podać za plus, ale to tylko dlatego, że rozmawialiśmy na w miarę neutralny temat. Gdy tylko któryś z nas wspomina o szkole, gejach, a już szczególnie o Tobie, atmosfera robi się nieprzyjemna. - westchnął raz jeszcze.

Westchnął cicho. Choć Arisee pewnie tego westchnienia nie słyszał. Wtulił się mocniej w poduszkę milcząc przez chwilę.
-Arisee, zastanawiałem się nad piątkowymi zajęciami… Trochę się boję, żeby nie sprowokować Naokiego i żeby nie palnął czegoś głupiego przy całej klasie. Sam rozumiesz… może nie mieć w intencji wydania nas, ale pod wpływem chwili może rzucić coś podejrzanego nie zastanawiając się nad tym… Pewnie też się tego boisz, prawda? - zawiesił głos na chwilę jakby zastanawiając się jak dobrać słowa.
-Wiesz… zgłosiłem się w tym roku do olimpiady matematycznej. W prawdzie wymaga to dużo nauki i dużo przygotowań, ale mogę sobie w ten sposób podnieść ocenę, zarobić parę punktów rekrutacyjnych na studia, a gdybym zajął jedno z 3 pierwszych miejsc w etapie krajowym byłbym nawet zwolniony z egzaminu na koniec trzeciej klasy… tylko mam mały problem z zajęciami przygotowawczymi do konkursu… Mam możliwe dwa terminy, jeden podczas naszych piątkowych zajęć chemii, drugi podczas zajęć fizyki. Zastanawiałem się… Wszystkie klasy idą tym samym programem, prawda? Któraś ma może zajęcia w poniedziałek na siódmej godzinie albo środę jakoś po piątej lekcyjnej? Może mógłbym przez jakiś czas chodzić na chemię z inną klasą? Dyrektor na pewno by się zgodził, wiesz, gdybym dostał się gdzieś wyżej wpłynęłoby to na renomę szkoły. Co o tym myślisz? Przy okazji oszczędziłoby to nam bezpośrednich spotkań z Naokim podczas zajęć, przy świadkach, we trójkę.

- Też myślałem o piątku. Nie sądzę, żeby Naoki zrobił coś umyślnie, jednak może narobić zamieszania nawet nieumyślnie. Bądź co bądź, jest troszkę w gorącej wodzie kąpany i mówi, zanim pomyśli.
- Wiesz, jak dla mnie nie ma problemu, żebyś na mój przedmiot chodził do innej klasy. Dyrektor pewnie też temu przyklaśnie, w końcu jego motto to "wszystko dla dobra uczniów" - zaśmiał się. - Osobiście proponuję Ci środowe zajęcia. Wtedy mam lekcję z klasą A. W poniedziałki jest C, ale... ciężko tam się prowadzi lekcje. - wyznał. - Mają kilku delikwentów, którzy wolą gadać niż uważać i czasem naprawdę muszę krzyknąć, żeby się uspokoili. W IIIA jest spokojniej, plus nie chcę, żeby się stresował i denerwował na lekcjach. A tak, w rozgardiaszu, pewnie nie mógłbyś się skupić na lekcji. - zakończył, naprawdę mając nadzieję, że Endo wyniesie wiele z jego zajęć.
- Masz ambitne plany z tym konkursem. - uśmiechając się lekko, nawet, jeśli kochanek nie mógł tego zobaczyć. - I pewnie będziesz teraz jeszcze bardziej zapracowany, hm? Będę trzymać kciuki, żeby wszystko Ci się udało.

-Ambitne plany? Wiesz, szczerze mówiąc nie liczę na miejsce na podium. Po prostu zwracam uwagę, że olimpiada jest atrakcyjna, bo laureatów zwalnia z egzaminu. Liczę raczej na podniesienie oceny z matematyki i może jakieś bonusy ze sprawowania za reprezentowanie szkoły… -przyznał szczerze. Cóż, oczywistym było, że nie bierze udziału w olimpiadzie dla własnej satysfakcji. To tylko dodatkowy obowiązek.
-Chwilowo zawieszę udzielanie korepetycji. Chcę się skupić na pracy i nauce. Przyjdę na zajęcia w środę. Jutro jeszcze pójdę na przerwie do dyrektora, ale myślę, że się zgodzi. Powiem, że to tylko 2-3 miesiące a później wrócę do swojej klasy. Z resztą materiał jest ten sam… Rezygnuję z korepetycji, może będzie trudniej finansowo, ale kasa nie jest najważniejsza. No i chcę mieć trochę czasu dla Ciebie. Arisee wariuję bez Ciebie. Niesamowicie tęsknię, wpadam w złość bez powodu, dekoncentruję się… Właśnie… Arisee, myślisz, że w tym roku też możesz wpadać do mnie na piątkowe noce? Regulamin internatu chyba się nie zmienił, prawda?

- Jak dla mnie i tak to są ambitne plany. Mnie by się pewnie nie chciało uczyć ponad program. - mruknął cichutko i tak jakby z zażenowaniem własnym lenistwem.
- Skup się spokojnie na nauce, praca nie ucieknie. A dyrektor na pewno się zgodzi. Jak będzie miał jakieś problemy, zawsze mogę się do niego przejść. Zwłaszcza, że tak jak mówisz, materiał jest taki sam.
Zamilkł na chwilę, odetchnął, po czym mówił dalej.
- Mnie Ciebie też brakuje, Ryu. I oczywiście, że mogę do Ciebie wpadać w piątki. O ile nie będzie Ci to z niczym kolidowało. A o regulamin się nie martw. Nie zmienił się. Co prawda przybyło paru problematycznych pierwszaków, ale dam sobie z nimi radę.

-Skoro Ty uważasz to za ambitne, zdecydowanie warto się przyłożyć i pouczyć. –stwierdził z nutką rozbawienia.
-Arisee przecież wiesz, że jesteś jedyną osobą, na której chcę robić dobre wrażenie i której mógłbym chcieć zaimponować. Motywujesz mnie.
Inna sprawa, że nauka ta przyda mi się do egzaminu za rok.
-Przyjedź w piątek. O moje plany się nie martw, już ja się postaram by z niczym mi te nasze spotkania nie kolidowały… wyślij mi wcześniej sms o której będziesz to postaram się o jakiś dobry obiad. Pewnie znowu jadasz na obiad zupki chińskie i gotowe obiadki z marketu, hm? Nie mogę się już doczekać aż wreszcie będziemy mogli zamieszkać razem i będę mógł zadbać o ten Twój biedny żołądek… Masz problemy z pierwszakami? Coś poważnego?

- Cieszę się, że motywuję Cię do nauki, jednak nadal średnio wiem, jak to robię. Ale to nieważne. - dodał szybko. - Ważne, że chcesz się uczyć i masz konkretne plany co do przyszłego życia.
- Skoro tak, to przyjdę. A obiad... - zawiesił na chwilę głos, patrząc na stojący na stole pusty kubek po makaronowej zalewajce. - ... tylko się nie przemęczaj z nim, dobrze? Cokolwiek będzie dobre. - nie usiłował nawet walczyć. Ryu miał dar wyczuwania, kiedy żywił się zupkami z paczki, wolał więc nie denerwował go argumentem "zjem coś sam". - A mój żołądek już się uodpornił. Chociaż, nie powiem, Twoje pyszne domowe obiadki... codziennie.... To byłby luksus. - zaśmiał się.
- To nic poważnego. Po prostu oni jeszcze nie przyzwyczaili się do życia w internacie i, że panują tu pewnie zasady. Zachowują się troszkę, jakby zerwali się z rodzicielskiej smyczy. Ale to nic, z czym bym sobie nie poradził. Nie martw się.

-Jesteś, Arisee. To wystarcza. Mam teraz dla kogo się starać, dla kogo się uczyć i walczyć o dobrą przyszłość. Bo w końcu od tego jak się będę uczył i jakie wykształcenie zdobędę zależy nasza przyszłość. Zależy od moich i Twoich decyzji. –wyznał szczerze. Właściwie gdyby nie Arisee, Ryu poddałby się już na początku. Żył z dnia na dzień i nie przejmował się tym co będzie jutro. Bo po co? Nie chciał jednak o tym mówić wprost.
-Dzieciaczki zerwały się z rodzicielskiej smyczy, ale sensei nie pozwoli im się rozbrykać i włoży im nową smycz? Na pewno dasz sobie z nimi radę, Arisee. Tylko nie bądź zbyt łagodny i pobłażliwy. Czasem naprawdę jesteś zbyt dobry dla swoich wychowanków. Jak taka kochająca mamusia która wie, że dziecko zrobiło źle, ale nie ma serca go ukarać... Dobrze, że nie grozi nam wychowywanie dzieci w przyszłości, bo pewnie strasznie byś je rozpieścił, a ja byłbym wiecznie "tym złym".

Zaniemówił na chwilę i chyba nawet lekko się zarumienił. Ryu od samego początku mówił o swoich planach i marzeniach tak otwarcie, że dla Arisee, który nigdy nic nie planował, bo będąc wiecznym pesymistą bał się zapeszyć, było to czymś niezwykłym. I chociaż przez te pół roku zdołał się już przyzwyczaić do planów kochanka, nadal wywoływały one u niego nieco niepohamowane podskoki żołądka.
- Tak. Wszystko zależy tylko od nas. - odparł w końcu. - A dla dzieciaków staram się być surowy. Tylko... czasem mi nie wychodzi. - westchnął, przyznając się do własnej słabości. I nie rozpieszczałbym NASZYCH dzieci. - mruknął. - No, może troszkę. Ale na pewno nie pozwoliłbym, żeby miały Ciebie za "tego złego". Byłbyś takim rozsądnym tatusiem, który dba o swoje dzieciaczki i chce ich dobra. - zaśmiał się.

Roześmiał się słysząc tłumaczenia partnera.
-Oczywiście, Arisee, że nie rozpieszczałbyś naszych dzieci. Zapewne „starałbyś się być surowy, tylko… nie zawsze by Ci to wychodziło”. –stwierdził z rozbawieniem, wciąż się przez chwilę śmiejąc. W końcu westchnął głęboko.
-Czasami jesteś naprawdę przeuroczy. Zwłaszcza kiedy starasz się być „surowy”. Masz zbyt wielkie i zbyt ciepłe serce do tego. I ogólnie jesteś zbyt kochany. W życiu nie widziałem Cię choć trochę „surowego”. –mówił z jakimś takim rozczuleniem. Słychać było, że się uśmiecha. Po ostatnich dniach naprawdę potrzebował takiej luźnej rozmowy z ukochanym. Od razu dodawała mu sił i czuł, że dzięki temu łatwiej będzie mu dotrwać do piątku.
-Szczęście, że nie grozi nam rodzicielstwo, bo byłbym zapewne potwornie zazdrosny o każdą osobę, z którą musiałbym się dzielić Twoją miłością.

- Nieładnie się tak śmiać. - burknął, chociaż nie wydawał się zły. - Dobrze wiem, że nie potrafię długo się złościć, ani być surowym dla dzieciaków.
- Tak, całe szczęście. - przytaknął. - Nie potrafię sobie wyobrazić siebie w roli rodzica. Dzieciaki chyba faktycznie weszłyby mi na głowę. Ale i tak nie miałbyś o co być zazdrosny. Kochałbym Cię tak samo bez względu na to, czy w naszym życiu pojawiłoby się jakieś dziecko czy nie. I mam nadzieję, że o kotka zazdrosny nie będziesz. - zaśmiał się cicho.

-Dobrze, w takim razie nie byłbym zazdrosny o Twoją miłość tylko o Twoją uwagę, którą musiałbyś między nas dzielić. Tak lepiej? –Uściślił.
-Jeśli obiecasz, że jeśli pojawi się kotek to nadal będziesz mnie kochać tak samo mocno, to o kotka zazdrosny nie będę. Z resztą one zwykle chodzą swoimi ścieżkami. Chyba, że trafi nam się jakiś wyjątkowy pieszczoch. Zastanawiałeś się już jakiego chcesz tego koteczka? Zostało właściwie osiem-dziewięć miesięcy. Jeśli chcemy rasowego to już pora powoli się zastanawiać. Wiesz, kotka nosi młode jakieś 3-4 miesiące, kociaki przy matce muszą zostać prawie 3 kolejne miesiące… to już jakieś 6 miesięcy. O dachowca łatwiej, ale takiego rasowego najlepiej zamawiać zaraz jak ktoś się ogłosi, że ma kotną kotkę. Wtedy ma się pierwszeństwo przy wyborze. Myślałeś już czy chcemy kotkę czy kotka? I jak go nazwiemy?
Już jakiś czas temu ustalili z Arisee, że chcą zaopiekować się kotkiem. Ryu oczywiście zależało na tym, by Arisee był w pełni zadowolony, więc dowiadywał się już jak wygląda adopcja kotka.

- Faktycznie, kotek pewnie dopominałby się o uwagę. Szczególnie na początku, kiedy trzeba by pilnować, żeby niczego nie zbroił, nie wchodził w niebezpieczne miejsca, załatwiał się do kuwety. - wyliczał. - I oczywiście, że będę Cię kochał tak samo mocno, głuptasie jeden. - oświadczył. Dla niego to od początku było oczywiste.
- Ryu, nie mam pojęcia. - wydusił, słysząc tę całą wyliczankę. - Szczerze powiedziawszy, jest mi to obojętne. Czy będzie rasowy, czy dachowiec, czarny, biały czy w ciapki, będzie NASZ. I to my będziemy się nim opiekować. Nie musi mieć rodowodu, żebym go kochał. A co do imienia... może Ty masz jakieś propozycje?

-Zobaczymy. Wymyślę sposób, w piątek zrobię pomiar Twojej miłości, a później zrobię drugi po tygodniu posiadania kotka i porównam. A niech tylko wyniki się nie zgadzają. –zagroził. Oczywistym było, że takiego pomiaru nie da się wykonać, ale Ryu brzmiał całkiem poważnie.
-Dużych wymagań to Ty nie masz… Za rasowego trzeba zapłacić, ale jest z nim o tyle wygodniej, że łatwiej z nim podróżować. Takiego kotka z rodowodem nawet samolotem przewieziesz. Z dachowcem już jest trudniej. Z drugiej strony, dachowca można przygarnąć ze schroniska. Wepchnie będzie zapchlony, ale mimo wszystko to bezdomny kociak… Kochanie lepiej nie zostawiaj mi wyboru imienia, bo jeszcze nazwę go Lucyfer, albo jakoś równie uroczo.

Parsknął śmiechem, słysząc o planach kochanka dotyczących "pomiaru miłości".
- To może być całkiem ciekawy eksperyment. - wydusił, usiłując powstrzymać się od śmiechu. - Już się nie mogę doczekać. Chociaż... przykro mi to mówić, ale wynik i tak pewnie nie będzie się zgadzał. - powiedział, udając smutek. - Wiesz, słyszałem, że takie przygarnięcie zwierzaka jeszcze bardziej zbliża do siebie ludzi, więc drugi pomiar może być nawet wyższy. - zaśmiał się po raz kolejny.
- Lucyfer to takie... urocze imię. Chociaż mało praktyczne. Chodzisz po domu, wołasz "Lucio, gdzie jesteś? Kolacja w misce", a sąsiedzi mają Cię za wariata. Puszek i inny Okruszek też nie pasują... Pomyślimy jeszcze o tym, dobrze?
- A taki kot ze schroniska... słyszałem, że one są dozgonnie wdzięczne właścicielom i kochają ich do końca. A z rasowcami to różnie. Mają swoje humorki. Tylko ja nie mógłbym iść do schroniska, bo skończyłoby się na tym, że wziąłbym wszystkie kociaki ze sobą. Serce by mi chyba pękło, gdybym zobaczył te smutne mordki za kratami.

-Jeśli po przygarnięciu kociaka masz mnie kochać bardziej, to możemy przygarnąć ich nawet cały tuzin. Tylko nie wiem czy nad nimi zapanujemy. Coś czuję że z jednym będzie ciężko, a co dopiero z dwunastoma… Już czuję jak jestem cały podrapany –jęknął cierpiętniczo.
-Skarbie taki mały kotek jak podrośnie to i tak nie będzie pamiętać że go ze schroniska wzięliśmy. Ale dobrze, jeśli wolisz, może być kotek ze schroniska. Nie mam nic przeciwko. Wiesz mam wrażenie, ze bez względu na to skąd go weźmiemy, pozwolisz mu się rozbrykać i będę musiał pilnować by nie wlazł Ci na głowę. Ty naprawdę masz zbyt miękkie serce… Ale wiesz, to między innymi za to Cię tak kocham. W życiu nie spotkałem bardziej kochanej i współczującej osoby…-dokończył już spokojniejszym głosem.
-Arisee, tak strasznie chciałbym byś był teraz obok… zagrzałem Ci nawet Twoją połowę łóżka. Ale zaraz wracam na swoją… łatwiej mi będzie nie myśleć o tym, że Twoja jest pusta. W piątek naprawdę nie wypuszczę Cię z objęć.

- Tuzin to trochę dużo. Ale byłby to pewnie bardzo uroczy i puchaty tuzin. - mimowolnie wyobraził sobie dwunastkę słodziutkich kociąt, biegających w tę i z powrotem po mieszkaniu. Albo śpiących zwiniętych w kuleczki na środku łóżka, a oni musieliby zadowolić się marnym kawalątkiem na brzegu.
- Wiesz, już się nie mogę doczekać. - przyznał. - Tego kotka, mieszkania z Tobą... Piątku też nie mogę się doczekać. W końcu to bliżej, niż cała reszta. Tęsknię za Tobą. Chciałbym się przytulić do Ciebie i przeleżeć tak cały dzień. Tu w internacie mogę się jedynie poprzytulać do pandy, którą dostałem od Naokiego na jarmarku. - przyciągnął pluszaka bliżej i wtulił się w niego. - Ale piątek już niedługo. A wcześniej zobaczymy się na lekcji w środę.

-A może po prostu przebierzemy Cię w futrzasty sweterek? Będzie i uroczo i puchato i nawet mruczałbyś przyjemniej… byłbyś takim moim własnym kociakiem. I nie byłoby problemów z drapaniem i niszczeniem rzeczy… -nagle na myśl mu przyszedł widok Arisee z kocimi uszkami na głowie, ubranego w puszysty, sięgający połowy ud sweterek. SAM sweterek. Przygryzł wargę z uśmiechem, starając się nie zdradzić swoich myśli. Spoważniał gdy Arisee przyznał, ze nie może się już doczekać wspólnej przyszłości.
-Skarbie jeszcze trochę… Jeszcze troszeczkę. Dziewięć miesięcy. Zaraz gwiazdka, później nowy rok, ferie, święta, egzaminy… to naprawdę szybko minie, zobaczysz. A później już nic nie stanie nam na drodze. Wynajmiemy razem mieszkanie, przygarniemy kociaka i będziemy żyć długo i szczęśliwie. Obiecuję.

- Futrzasty sweterek mówisz? Pomyślę nad tym. Ale kociak też musi być. Przypilnuje się go, żeby nie niszczył mebli i będzie dobrze. Na drapanie raczej nic się nie poradzi, ale znam dobrą maść na rany po pazurkach.
- To zarazem tylko i aż dziewięć miesięcy. - westchnął. - Ale mam nadzieję, że po Świętach już szybciej zleci. I tak myślę, że chyba z odpowiednim wyprzedzeniem będę musiał złożyć dyrektorowi moje wypowiedzenie jako opiekuna internatu. Zacznie pewnie dociekać "a czemu? a po co?", ale wolę zrobić to szybciej. Bo gdy po końcu roku dowiedziałby się co takiego nas łączy, to mógłby z czystej złośliwości i w ramach zemsty "uwięzić" mnie w internacie do końca życia. Albo, co jest chyba bardziej prawdopodobne, wylałby mnie z hukiem i nawet nie zdążyłbym powiedzieć 'do widzenia'.