Pukać przed wejściem! Pokój Arisee - TEMAT ZAMKNIĘTY

Pierwsze, co rzuca się w oczy, jeszcze przed wejściem do środka, to kartka naklejona na drzwi, tuż obok oficjalnej tabliczki informującej wszystkich naokoło, że to pokój opiekuna akademika. Napis brzmi: „PUKAĆ PRZED WEJŚCIEM, TO NIE OBORA!!”. Kartka ta naklejona została już w pierwszym tygodniu mieszkania Arisee w akademiku, kiedy to przez jego pokój przewalała się niewyobrażalna ilość ludzi, najczęściej  dosłownie wpadająca do niego o różnych porach dnia i nocy, nierzadko myląc drzwi.
Nie to, że nauczyciel nie lubi gości. Jeżeli uczniowie przychodzą do niego z problemami lub prośbami, bądź też po prostu chcą pogadać, na pewno ich wysłucha. Wolałby jednak o gościach wiedzieć wcześniej, chociażby poprzez zapukanie do nieszczęsnych drzwi.

Pokój zajmowany przez Arisee różni się od reszty jedynie faktem, że jest bezpośrednio połączony z klaustrofobicznie małą łazienką do użytku własnego. Miejsca starczyło tylko na toaletę, prysznic i umywalkę nad którą wisi zamykana szafeczka z lustrem.
Sam pokój także jest niewielki. Pod jedną ze ścian stoi jednoosobowe łóżko z materacem, zwykle pościelone byle jak i na szybkiego przykryte puchowym brązowym kocem. Centralne miejsce pod oknem zajmuje biurko na którym stoi laptop oraz leży wielgachna sterta klasówek, notatek i specjalistycznych książek. Obok, wypełniona po brzegi i uginająca się pod ciężarem szpargałów różnej maści i przeznaczenia, stoi wysoka półka. Na parapecie stoją, w szklanych zlewkach laboratoryjnych, roślinki, o których to notorycznie Arisee zapomina.
Jedyne miejsce, które nie jest zawalone książkami i notatkami to niski kwadratowy stolik oraz stojący obok niego fotel. Na stoliku zazwyczaj stoją kubki i cukiernica w niebieskie, tańczące słonie. Czasem też pojawia się mleko, oczywiście w zlewce. Wszystko to czeka na gości, którzy wstąpią do pokoju, skuszeni wizją ciepłej herbaty.

W pokoju Arisee nie ma zbyt wiele prywatnych rzeczy. Z reguły wszystkie są pochowane w szafie lub w szufladach. Czujne oko może jednak zauważyć dwie ramki ze zdjęciami stojące na biurku. Jedno z nich przedstawia jego rodzinę: rodziców, uśmiechniętą starszą siostrę, niezwykle podobną do nauczyciela, oraz naburmuszonego młodszego brata, który prawie o głowę przewyższa resztę rodziny. Druga ramka leży płasko, więc nie sposób zobaczyć, kto jest na zdjęciu. Arisee nie lubi rozmawiać o tym zdjęciu. Ma jednak do niego wielki sentyment i nie ma na tyle silnej woli, by się go pozbyć.

Były już wakacje i nie mógł wytrzymac do sobotniego spotkania z Arisee. Przecież teraz każdy dzień był jak weekend. Internaty były niemal opustoszałe. Pozostały tu tylko osoby pełnoletnie i te, które nie miały możliwości powrotu do domu i mieli pozwolenie na przebywanie w internacie bez opieki wychowawcy. Arisee miał wolne. Ryu też odpadły korepetycje i obowiązki szkolne, więc mieli mnóstwo czasu dla siebie. Nie w porządku było, że spędzali go osobno. Ryu, choć to do niego niepodobne, chciał trochę zaszaleć i zrobić Arisee niespodziankę. Wejście do internatu było proste. Powiedział portierowi, że Moriyama wyjechał na wakacje, ale zapomniał z pokoju czegoś ważnego co trzeba przekazać pilnie jego siostrze. Zamachał kluczami – rzekomo od pokoju Natsu i bez problemu wszedł do środka. W końcu w internacie i tak prawie nie było nikogo. Poza tym Ryu mieszkał tu w zeszłym roku, portier pamiętał go jako spokojnego, grzecznego i bezkonfliktowego wychowanka, więc go wpuścił. Teraz Ryu ostrożnie przemierzał korytarze. Kiedy upewnił się, że nikt go nie zobaczy dotarł pod pokój wychowawcy, przybrał na twarz najbardziej uwodzicielski uśmiech na jaki było go stać. Z resztą – samo uśmiechanie przyszło mu bardzo lekko, bo cieszył się, że zaraz zobaczy kochanka. Jeszcze raz sprawdził czy nikogo nie ma na korytarzu i zapukał do drzwi.

Arisee się nudził. Nudził się potwornie i nie miał pomysłu co ze sobą zrobić. Teoretycznie były wakacje, a on nadal siedział w internacie. Właściwie nie musiał tu być. Praktycznie wszyscy uczniowie wyjechali już do domów. Została garstka, która dostała oficjalne pozwolenie na dalsze mieszkanie.
Jednak, o ile na początku obiecywał sobie, że zniknie stąd zaraz po końcu roku, to sprawy potoczyły się tak, że nadal nie mógł zebrać się do wyjazdu. Przecież trzeba było popakować rzeczy, zrobić segregacje, które zostają, a które wywiezie do rodziców. Musiał też skończyć pisać coroczne raporty i jeszcze posprzątać jako tako w szkolnym składziku, skoro Sven chciał zrobić tam generalny remanent.
I właściwie nie spodziewał się żadnych gości. Dlatego, kiedy usłyszał pukanie, początkowo nie zareagował. Dopiero po chwili ocknął się, że ktoś dobija mu się do drzwi i ruszył je otworzyć.
Widząc Endo, stojącego na progu, aż otworzył usta ze zdziwienia.
- Ryu! - udało mu się tylko wydusić, dalej tkwiąc jak kołek w progu. Po sekundzie dopiero zreflektował się i wpuścił gościa do środka. - Co Ty tu robisz? Portier przepuścił Cię bez problemu?

W pierwszej chwili się zdziwił i nieco wystraszył że u Arisee ktoś może być, dlatego dopóki nie wszedł do środka, nie odzywał się by się przypadkiem nie zdradzić. W pokoju zamknął za sobą drzwi, ujął Arisee pod brodę i pocałował w usta.
-Co tu robię? Przyszedłem odwiedzić mojego mężczyznę, skraść całusa, pomóc Ci w ostatnich obowiązkach i porwać na wakacje. Obiecałeś, że wyjedziemy razem, prawda? Poza tym mamy dużo czasu wolnego, więc moglibyśmy spędzać go razem…
Tylko jak znam Ciebie nadal masz mnóstwo na głowie i nie wiesz pewnie jak się za to zabrać, hmm?
Ryu potarł nosem o nos Arisee, jeszcze raz cmoknął go krótko w usta i odsunął się by wejść w głąb pokoju. Spojrzał na leżące na biurku sprawozdania. Pokój wyglądał jakby Arisee nawet nie zaczął pakowac się na wakacje, ale przynajmniej sprawozdania wyglądały na prawie skończone.
-Wspomniałeś coś kiedyś o remoncie w wakacje i o tym że masz posprzątać strych, schowek, składzik czy coś takiego… no mniejsza o to, zanim pan Pettersson się zajmie remontem. Pomyślałem, że przyda Ci się pomoc. Powiedziałem portierowi, że mam coś odebrać z pokoju Moriyamy, więc za jakąś minutkę skoczę jeszcze raz na dół i poinformuję go, że spotkałem Cię na korytarzu i poprosiłeś mnie o pomoc w porządkach w zamian za wspomnienie o tym mojemu wychowawcy by wpisał mi jakąś dodatkową ocenę ze sprawowania… Wiesz, nie chce żadnych dodatkowych ocen, ale portier nie musi o tym wiedzieć a bezinteresowność wyglądałaby podejrzanie.

- Ano obiecałem. - powiedział, uśmiechając się lekko, kiedy tylko Ryu go pocałował. Nie ukrywał, że cieszył się na te odwiedziny. Mieli co prawda zaplanowane spotkanie w sobotę, jednak w końcu były wakacje. I to chyba oczywiste, że chcieli spędzać razem jak najwięcej czasu. Bo w roku szkolnym nie mogli sobie na ten luksus pozwolić.
- Składzik. Ale praktycznie jest już posprzątany. Resztę Sven może zrobić po swojemu i nie chcę mu wchodzić w kompetencje. Dla mnie do zrobienia zostało jedynie skończenie raportu. No i spakowanie się. Zrobić Ci kawy? - spytał i, nie czekając na odpowiedź, nastawił wodę.
- Wspominałeś o wyjeździe. Jakiś pomysł, gdzie moglibyśmy pojechać? - Arisee zapytał, wyciągając kubki z szafki i stawiając je na biurku. Przezornie, nieskończone sprawozdanie przesunął na bok. - A co z Twoją pracą? Możesz wziąć trochę wolnego?

-Przepraszam, że nie wpadłem wcześniej. Pomógłbym Ci z tym składzikiem, tylko siedziałem trochę przy pracy, właśnie ze względu na wakacje. Musiałem wywiązać się z najważniejszych obowiązków przed urlopem. W sklepie mogę wziąć dwa tygodnie wolnego, jeśli chodzi o sklepy internetowe, muszę wziąć ze sobą na wyjazd laptopa by w razie czego móc dodać nowy towar do sklepu albo zablokować zamawianie towaru, który się wyprzedał… ale to zajmuje 5-10 minut i na pewno nie będzie zdarzać się często. Większych zleceń na razie dostawać nie będę
Kiedy Arisee zaproponował kawę, a Ryu nawet nie zdążył odpowiedzieć pokręcił głową i zaśmiał się cicho. Podszedł do niego i gdy woda była wstawiona objął go od tyłu i przytulił.
-Jak Ty mnie zdążyłeś już poznać. Tak, poproszę kawę. Kawa przygotowana przez Ciebie zawsze jakoś lepiej mi smakuje.
Wsunął nos w jego włosy, odsunął je z karku, by móc go właśnie w kark ucałować. Normalnie pewnie nie pozwalałby sobie na tyle czułości w szkolnym internacie, ale Arisee nie ponosił już odpowiedzialności za pozostających tu uczniów, nikt nie musiał go pytac o zgodę na nic, nikt nie przychodził załatwiać spraw szkolnych, więc było bezpieczniej niż zwykle.
-Jeśli o wakacje chodzi… co powiesz na trochę relaksu w onsen?

- Przecież sprzątanie składziku to nic takiego. Daliśmy sobie ze Svenem radę. Poza tym, nie mogłeś się urwać z pracy. Rozumiem to. - uśmiechnął się delikatnie.
Gdy Ryu objął go i przytulił, Arisee tylko westchnął cicho i oparł się lekko o partnera. Brakowało mu tego. Tej bliskości. I w tej chwili nawet nie przeszkadzała mu myśl, że sąw internacie - miejscu potencjalnie niebzpiecznym. Po prostu tęsknił za Endo. Mimo, że widywali się, to bezpośrednio przed końcem roku, jak i zaraz po, żaden z nich nie miał za bardzo czasu, by spędzać ze sobą tyle czasu ile by chcieli. Dlatego ten wyjazd mógł być doskonałą okazją do nadrobienia tych braków.
- Onsen mówisz? Dawno w żadnym nie byłem. Ostatni raz z rodzicami, kiedy chodziłem do liceum. Wtedy jeszcze nie byłem pokłócony z Naokim i pamiętam, że miał niezłą frajdę z tego wyjazdu. - rozmarzył się mimowolnie. Nie trwało to jednak długo, bo woda się zagotowała i zalał przygotowaną kawę i herbatę. - Kompletnie mi nie przeszkadza, że zabierzesz laptopa ze sobą. Skoro, jak sam mówiłeś, praca nie zajmie Ci dużo czasu. - stwierdził, podając ostrożnie kubek Ryu i siadając na łóżku.

-Musiałem przeszkolić kumpla z pracy żeby wiedział co gdzie znaleźć w moim dziale i na magazynie. Odpowiada za dział gier pod moją nieobecność. Przepraszam że muszę wziąć komputer, chciałbym zupełnie odciąć się od świata i skupić tylko na Tobie, ale na razie nie jestem w stanie odciąć się od wszystkich zobowiązań… ale poczekaj tylko, skończę szkołę, zacznę studia i zacznę jakąś bardziej regularną pracę i dam sobie spokoj z korepetycjami i sklepami internetowymi. Może po pierwszym semestrze, jak się przyłożę do nauki, uda mi się znaleźć gdzieś pracę jako młodszy programista i będzie mi już jakieś doświadczenie do życiorysu wpadać…
Jeszcze 4 lata. Rok liceum i 3 studiów. Tytuł inżyniera mi wystarczy. A później znajdę pracę na jeden pełny, normalny etat i będę mieć mnóstwo czasu dla Ciebie. Obyś tylko Ty zechciał znaleźć też dużo czasu dla mnie i ułożyć ze mną naszą wspólną, spokojną przyszłość.
Oparł głowę na ramieniu Arisee wciąż tulac go mocno do siebie. Puścił dopiero gdy czajnik zakomunikował, że woda się już zagotowała. Po chwili wziął od niego kubek z kawą i przysunął pod nos wciągając cudowny aromat kawy. Tak, kawa przygotowana przez Arisee jakoś nawet pachniała lepiej. Przysunął sobie krzesło od biurka i usiadł naprzeciwko kochanka.
-Wiesz, wciąż mam nadzieję że kiedyś uda nam się przekonać Naokiego do siebie i może nawet kiedyś razem wyskoczymy na wakacje. Naoki naprawdę jest w porządku. Kiedy był u mnie na nocce całkiem dobrze się bawiliśmy… poza małą awanturą na temat homoseksualizmu. –westchnął.
-Chyba potrzeba jeszcze trochę czasu

- Już mówiłem, kompletnie mi to nie przeszkadza. Taki urok Twojej pracy. - zaśmiał się cicho.
Poza tym, Ty znosiłeś mnie i moje stosy klasówek, więc nie mogę narzekać na taki, a nie inny tryb Twojej pracy. - pomyślał, sącząc powoli gorącą herbatę z kubka.
- Kiedyś pewnie to się uda. Choć nie sądzę, aby przebiegło to szybko i bez wrzasków i wyzwisk. - westchnął słysząc, że nawet Ryu nie udało się uniknąć kłótni o homoseksualizm. - Naoki jest uparty. Łatwo nie odpuści i nie da przekonać się do innego zdania. Dlatego jeszcze bardziej jestem Ci wdzięczny. Że próbujesz. Bo ja już chyba dawno się poddałem i oswoiłem z myślą, że mój własny brat mnie nienawidzi.

-Arisee jestem pewien, że to wcale nie jest tak, że Naoki Cię nienawidzi. Buntuje się, owszem, ale to nie może być nienawiść. W końcu jesteście braćmi.
Poza tym kogoś takiego jak Ty nie można nienawidzić. Każdego można, ale nie Ciebie. Jesteś na to zbyt dobry, zbyt troskliwy i kochany.
Ryu wziął dwa łyki swojej kawy, a później postawił kubek na biurku, zabierając najpierw stamtąd podręcznik i przekładając go na łóżko. Profilaktycznie. Wolnymi dłońmi nakrył dłonie kochanka.
-Mało tego, Skarbie. Myślę że to jego nastawienie… że to nie przez Ciebie, ale ze względu na Ciebie. Pewnie chce dla Ciebie jak najlepiej jako dla brata. Widzę po nim że chwilami traktuje Cię jakbyś to Ty był młodszy i jakby to on Tobą chciał się opiekować. To nie jest nienawiść. Wręcz przeciwnie, to całkiem kochane. Po prostu… Naoki musi się przekonać, że to wcale nie tak jak on homoseksualistów widzi i że to nie tak, że jeśli nie będziesz mieć żony i dwójki dzieci to nie możesz mieć spokojnej, szczęśliwej rodziny. Musi zobaczyć, że to jest dla Ciebie dobre i że taki jesteś szczęśliwy. Może to zmieniłoby jego podejście.

Głupi Naoki. Chce Twojego dobra, ale okazuje go w tak pokręcony i patologiczny sposób, że Ty naprawdę myślisz, ze Cię nienawidzi. Nie myśl tak Arisee

- 'Ze względu na mnie'? No nie wiem, Ryu. - Arisee pokręcił głową. Teoria Endo, jak na jego gust, była mało prawdopodobna. Przecież Naoki wielokrotnie dawał mu do zrozumienia, że od momentu, kiedy to 'zaraził się gejozą', nie jest już jego bratem. Z drugiej... to był Naoki. Jego młodszy braciszek, który jeszcze kilka lat temu nie pozwalał mu samemu chodzić do toalety i musiał towarzyszyć mu 24 godziny na dobę.
- Myślałem, że pobyt w tej szkole, z ludźmi 'naszego pokroju' trochę da mu do myślenia. Ale to chyba jeszcze za wcześnie.
Patrząc na to inaczej, Naoki może nigdy nie zmienić swojego podejścia do homoseksualistów.
- Ryu, kiedy zaczyna Ci się ten dwutygodniowy urlop? I kiedy moglibyśmy pojechać do tego onsen? - starał się jakoś zmienić temat.

-Tak czy inaczej jestem pewien, że wczesniej czy później się opamięta i się pogodzicie. Do niektórych spraw trzeba dorosnąć.
Nie przekonuje Cię to, prawda, Arisee? Czasami naprawdę mam ochodę wydrapać Naokiemu oczy jak widzę do jakich emocji Cię doprowadza. Albo od razu wydrapac mu całą twarz. Parszywy niewdzięcznik.
Spojrzał na dłonie ukochanego, lewą z nich pogładził kciukiem po zewnętrznej stronie, puścił je i znowu sięgnął po kubek z kawą by pociągnąć z niego łyk.
-Teoretycznie urlop zaczynam pojutrze. W praktyce dziś jestem już po pracy, a jutro po prostu nie mam zmiany według grafiku więc w zasadzie wolny jestem od dziś. Jutro rano muszę tylko wpaść na pocztę rachunki zapłacić bo dziś nie miałem kiedy a mam wypłacone pieniądze z konta w banku więc nie mogę tego zrobić przez internet. Możemy dziś zadzwonić i jeśli znajdzie się dla nas nocleg to nawet już jutro popołudniu jechać.
Dopił kawę i spojrzał smutno na fusy na dnie. Kawa Arisee była najlepsza. Tylko strasznie szybko się kończyła. Westchnął cicho i odstawił pusty kubek na biurko.
-Masz jeszcze dużo do zrobienia? Myślisz, że mógłbyś już dziś nocować u mnie, a później ode mnie wyjedziemy?

- Mam nadzieję. Naprawdę o niczym innym nie marzę, jak pogodzić się z bratem. - wetchnął cicho.
Kiedy tylko Ryu puścił jego dłonie, Arisee poczuł się nagle znacznie samotniej niż jeszcze przed chwilą. Chwycił więc herbatę i zaczął bawić się kubkiem.
- Jeżeli nie będzie Ci to w niczym przeszkadzać, to jak najbardziej jestem za jak najszybszym wyjazdem. a, co mi zostało? Raport. Ale najgorszą część mam już za sobą, do napisania jest tylko końcówka, nie zajmie to wiecej niż 10-15 minut. Plus spakowanie się. To już niestety może potrwać dłużej.
Propozycja nocowania u kochanka bardzo Arisee ucieszyła. Tęsknił za możliwością wtulenia się w niego i przespania całej nocy w jego ramionach.
- Wiesz, żeby nie tracić czasu, może od razu się zabiorę za pisanie. - oświadczył, po czym chwycił sprawozdanie z biurka i zaczął je kończyć.

W takim razie ja też o tym marzę. Chcę Twojego szczęścia, Arisee.
-Nie będzie przeszkadzać. Ja też nie mogę się już doczekać kiedy się stąd wyrwiemy i będziemy mogli zachowywać jak normalna para… W sumie onsen to nienajlepsze miejsce na okazywanie sobie uczuć, ale mniejsza o to. Nie musimy chodzić za rękę i przytulać się, grunt że nie musimy udawać obcych. Pracuj sobie nad raportem, a ja ogarnę tu na tyle ile potrafię żeby nic nie namieszać, a później pomogę Ci z pakowaniem.
Podniósł się z krzesła, ale zanim wstał pochylił się i pocałował kochanka krótko w usta. Ledwie go cmoknął, żeby nie rozpraszać go teraz pocałunkami. Zabrał swój kubek i umył go. Przeszedł po pokoju poprawiając dosłownie drobiazgi. Pozmywał jeszcze jeden nieumyty kubek po herbacie, dopił resztkę otwartego mleka i wyrzucił kartonik, żeby nie zepsuło się podczas nieobecności Arisee, podlał roślinki w zlewkach laboratoryjnych.
Widzę, że je zahartowałeś, moja gapo, więc pewnie nic im nie grozi nawet przez te dwa tygodnie. –uśmiechnął się do swoich myśli
Odłożył podręczniki i ksiązki na półki. Podczas wakacji na pewno nie będą potrzebne. Nic więcej nie ruszał, bo bał się by nie odłożyć czegoś nie na swoje miejsce. Usiadł z powrotem na krześle naprzeciwko Arisee i zerknął na pisany raport. Nie musiał się znać na tym, by widzieć że partner pisze dosłownie ostatnie zdania. Spojrzał na jego skupioną twarz i uśmiechnął się. Pochylił się i przysunął twarz do jego ucha.
-Niesamowicie seksownie wyglądasz kiedy jesteś taki skupiony, wiesz? Dobrze, że nie siedzę w pierwszej ławce i nie mam możliwości przyglądać Ci się takiemu co lekcję, bo myślałbym tylko o tym jaką straszną mam ochotę wziąć Cię tu i teraz. –szepnął i ucałował jego skroń.

- Ryu, dla nas każde miejsce będzie lepsze niż to miasto i najbliższe okolice. I po prostu chciałbym spędzić z Tobą trochę czasu. Nie zależy mi jakoś szczególnie na chodzeniu za rękę czy całowaniu w miejscach publicznych, ale chciałbym móc iść gdzieś razem. Bez kombinowania, wychodzenia pół godziny szybciej, czy oglądania się, czy na horyzoncie nie ma nikogo niepowołanego, kto mógłby dowiedzieć się o nas.
Gdy zaczął pisać raport, skupił się tylko na nim. Ostatnim, co zarejestrował, był krótki pocałunek. Nie zauważył nawet, kiedy Endo zaczął krzątać się po pokoju i porządkować go. Przecież był gościem. Nie powinien pracować za niego!
Do rzeczywistości przypłynał dopiero, kiedy usłyszał cichy głos tuż koło ucha. Podskoczył na łóżku, a na raporcie pozostała urokliwa kreska.
- Ryu, nie strasz mnie tak. - wydusił, oceniając zniszczenia. - Całe szczęści, że kreska nie jest duża. Za karę przepisywałbyś cały raport i nici by były z Twojego 'brania'. - powiedział to poważnym tonem, jednak oczy mówiły zupełnie coś innego. Odłożył. Gotowy raport na biurko, po czym wyciągnął z szafy dość dużą walizkę na kółkach. Pozostło mu tylko się spakować.

-To aż takie straszne? Myślałem, że to lubisz. Przepraszam...– stwierdził z rozbawieniem, ale odsunął się i pozwolił odłożyć raport w bezpieczne miejsce.
-„Byłyby nici z brania”? Więc mogę rozumieć że skoro kreseczka jest maleńka i nieszkodliwa to „branie” jest całkiem możliwe? –podłapał zaraz z perfidnym, zadowolonym uśmiechem, podszedł do kochanka i objął go wsuwając dłonie pod jego koszulkę. Tylko na brzuch, nie psocąc jeszcze bardziej cmoknął go w policzek.
-Kocham Cię, Arisee. –powiedział wreszcie, skradł jeszcze jednego całusa i odsunął się dając kochankowi trochę przestrzeni. Zanim tu przyszedł był zmęczony po pracy. Teraz wręcz rozpierała go energia. Wziął od Arisee walizkę, otworzył ją i położył na podłodze.
-Pakujemy się. To znaczy Ty podajesz rzeczy, ja pakuję. Będzie szybciej. Najpierw proszę ubrania, te cięższe. Długie rękawy i spodnie. Później koszulki i krótkie spodenki.
Zwariuję oglądając Cię w krótkich spodenkach. Uwielbiam kiedy pokazujesz te swoje długie nogi.

- Bo lubię. Ale teraz trochę odpłynąłem, wiec naprawdę się przestraszyłem. - wyjaśnił, uśmiechając się lekko.
- Ale może nie tutaj, dobrze? Jakby nie było, trochę osób w akademiku jeszcze jest. Obawiam się, ze zastana przez nich sytuacja byłaby jednoznaczna i nasze romansowanie w internacie mogłoby się źle skończyć.
Mimo, że teraz internat był 'bezpieczniejszy', nie mogli ryzykować. Za wiele by ich to kosztowało.
- Też Cię kocham. - powiedział cichutko, po czym zabrał się za pakowanie. Ani się obejrzał, a cała walizka była pelna 'niezbędnych rzeczy'. Z trudem udało im się ją zamknąć i Arisee podejrzewał, ze gdyby nie fenomenalne zdolności Ryu do pakowania, nie upchnąłby do niej nawet połowę wszystkiego, co się w niej aktualnie znajdowało.
- Udało się. Jakoś. - wydusił. Teraz wystarczyło tylko zanieść raport i miał wreszcie upragnione wakacje.

-Kochanie, ja wiem, że hormony mi wciąż lubią poszaleć i że miewam różne fantazje, ale o ile szczypta adrenaliny mogłaby być fajna, o tyle nie chciałbym ich przepłacić wyrzuceniem mnie ze szkoły, a Ciebie z pracy. Wiem, że w akademiku musimy być grzeczni.
Zajął się pakowaniem. Nic nie mówił, ale spodziewał się, że Arisee miałby problemy ze spakowaniem wszystkiego w jedną walizkę. Ryu był już przyzwyczajony do pakowana rzeczy Nany za każdym razem gdy przyjeżdżała, a pakowanie to nie było łatwe. Zwykle objętość rzeczy do spakowania dwukrotnie przekraczała pojemność walizki, ale jakoś sobie radzili. Teraz też dał radę upchnąć wszystko.
Martwiło go tylko jaka ciężka jest torba.
Nie mogę ja jej wziąć bo portier mnie nie wypuści z wypchaną walizką, skoro wchodziłem bez niczego. Nie ma mowy też, żeby Arisee to targał aż do mnie.
-Arisee zamówię Ci taksówkę, dam klucze od mieszkania i pojedziesz autem do mnie, dobrze? Nie mogę Ci pomóc z torbą bo ktoś może zobaczyć, a wyprawa z taką ciężką torbą, nawet na kółkach, jest mordęgą. Dam Ci na taksówkę, wyjdę pierwszy i pójdę pieszo. Pewnie będę zaraz po Tobie. Możemy tak zrobić?

- Musisz mi czasem poopowiadać o tych Twoich fantazjach. - odparł zaczepnie, jednak dalej tematu nie kontynuował.
- Ryu, nie przesadzaj. Ta walizka nie jest taka ciężka. - powiedział, jednocześnie usiłując podnieść walizkę. Z miwrnym rezultatem. - Dobrze, przyznaję, trochę waży, ale przecież mogę pojechać tramwajem i... - urwał, widząc sugestywny wzrok kochanka. - Niech będzie taksówka. - mruknął. Od razu było widać, że pomysł średnio mu się podobał, bo znowu obejmował tak nielubiane przez niego kombinowanie, wychodzenie wcześniej i inne, majace zmylić opinię publiczną triki.
- Ale mogę ją sobie sam zamówić. Muszę jeszcze podejść do Dyrektora z tym nieszczęsnym raportem. I zdecydowanie sam za siebie zapłacę. Dobrze? - zapytał ugodowo.

Poopowiadam, Kochanie. Żebyś wiedział że poopowiadam. W jakimś spokojnym zacisznym miejscu… najlepiej takim dającym możliwość spełnienia którejś z nich.
Kiedy Arisee zaczął protestować przeciw taksówce Endo najpierw przewrócił oczyma. Wiedział, że partner będzie protestować. Wiedział też, że ulegnie. Jeśli będzie bardzo uparty to najpóźniej na dole, po zniesieniu walizki po schodach. Nie spodziewał się tylko że zaproponuje tramwaj. Uniósł brew, spojrzał na Arisee karcąco i na szczęście tyle wystarczyło. Rozejrzał się po pokoju. Dotknął trzej stojących na półce białych, tekturowych wiązanych teczek na gumkę. W dwój wydawało się, że coś jest, trzecią otworzył. Okazała się pusta.
To się nada.
-O proszę, tu są dyplomy za osiągnięcia sportowe Moriyamy! Ma składać wniosek o stypendium sportowe od następnego roku, ale gapa zapomniał ich zabrać, a wyjechał już na wakacje.. Dobrze, że mieszkam blisko i mogę dostarczyć je jego siostrze. –powiedział teatralnym głosem i puścił oczko do Arisee.
-Pusta. Pożyczę to sobie, dobrze? Lecę już. Zamów taksówkę, leć do tego dyrektora i przyjeżdżaj do mnie. Weź klucze, nie wiem kto będzie pierwszy, podejrzewam że Ty. Tak czy inaczej lepiej żebym to ja czekał na korytarzu przed swoim mieszkaniem, niż Ty z walizką.
Podał kochankowi klucze, pocałował go w policzek i wyszedł.
[z. tematu]

Arisee tylko parsknął śmiechem, słysząc teatralną przemowę o nieogarnięciu Moriyamy.
- Jest duże prawdopodobieństwo, ze Ci uwierzy. Zwłaszcza, jeżeli sprawa dotyczy Moriyamy, wiecznie czegoś zapominającego i biegającego po internacie w poszukiwaniu swoich rzeczy.
Odebrał od chłopaka klucze, zastanawiając sie, który z trzech niemal identycznych jest od drzwi wejściowych na klatkę, a które od górnego i dolnego zamka w drzwiach do mieszkania. Ostatecznie stwierdził, że martwić się o to będzie na miejscu, bo, jak znał kochanego Dyrektorka, nie puści go z gabinetu tak szybko.
- Leć, Ryu. Ja jeszcze tylko się przebiorę i zaraz też będę się zbierał. Zobaczymy się już na miejscu.
Kiedy Endo wyszedł, Arisee jeszcze tylko przebrał bluzę, ubrał buty, domknął okno i ruszył z walizka na dół.

Arisee snuł się po pokoju zupełnie nie mogąc sobie znaleźć miejsca. Zaczął robić porządek na biurku, jednak po piętnastu minutach przestał, bo zwyczajnie nie miał do tego głowy. Wziął się za czytanie, jednak książka nie bardzo mu podeszła. Ostatecznie stanął na środku pokoju i miał ochotę krzyczeć z desperacji.
Minęło już trochę czasu, od kiedy wrócili z onsen. Od tego czasu widział się z Ryu zaledwie dwa razy. Raz na jarmarku, drugi raz, gdy przyszedł do jego mieszkania, by powiedzieć Nanie, co ich łączy. Potem wynikła draka ze znikającym Naokim i Arisee nie miał zupełnie do niczego głowy. Szczęściem, Naoś się znalazł, jednak rodzice dostali furii. Zupełnie uzasadnionej, jego zdaniem...
A teraz znowu wylądował w internacie. Z perspektywą dwóch tygodni zajęć wyrównawczych i dalszych dziesięciu miesięcy roku szkolnego. I chociaż solidnie wypoczął i wylenił się, to jednak czuł straszną pustkę. po tygodniu spędzonym z Ryu, nie mógł się na nowo odnaleźć w szarej rzeczywistości. W domu nie było to jeszcze takie dokuczliwe. Miał w sumie pod ręką rodziców, siostrę, nawet przez pewien czas brata. Jednak teraz czuł się tak okropnie samotny, że bał się, że nie wytrzyma. Że przez przypadek zrobi albo powie coś, przez co będą kłopoty. Duże kłopoty.
Ostatecznie siadł na łóżku i westchnął. Chwycił ponownie rzuconą w kąt książkę i wręcz zmusił się do czytania. Nie może się temu poddać. Musi wytrwać...

Tęsknił. Cholernie tęsknił. Miał strasznie napięty grafik, korepetycje do egzaminów powtórkowych, praca, sklepy, jazdy… gotował sobie na 3 dni z góry i później tylko odgrzewał posiłki. Wstawał rano, nie miał czasu do wieczora, brał prysznic, dzwonił do Arisee, a później spał jak zabity. I tak codziennie. Dopiero dziś miał trochę wolnego czasu. Akurat miał jazdę, więc poprosił instruktora by wysadził go w okolicach akademika.
Portierowi wyjaśnił że przygotowuje kolege do egzaminu poprawkowego z chemii, ale ma problem z kilkoma zadaniami. Vendell-sensei nie odpisuje na maile (pewnie z powodu wakacji) a innego kontaktu do niego nie ma, wiec przyszedł po pomoc.
Zapukał do drzwi i wszedł do środka. Uśmiechnął się szeroko widząc, że akurat nikogo u Arisee nie ma.
A nie mówiłem, że w wakacje nie będą tak do Ciebie przychodzić.
-Cześć, Kochanie. –powiedział cicho, a później po prostu podszedł, pochylił się i go pocałował z całą tęsknotą jaka zbierała się w nim przez kilka ostatnich dni. Przerwał pocałunek dopiero gdy brakło mu tchu. Usiadł obok i objął kochanka.
-Przepraszam, ale nie mogłem już wytrzymać. Strasznie za Tobą tęskniłem.

Mimo, iż wiedział, że Ryu ma zamiar go odwiedzać, nie spodziewał się go akurat dzisiaj. Doskonale zdawał sobie sprawę, że chłopak ma zawalony grafik do tego stopnia, że nie starczało mu już czasu na zjedzenie w spokoju i wypoczęcie po stresującym dniu. Nie sądził więc, że w najbliższym czasie uda mu się wygospodarować troszkę czasu i wpaść do niego.
Gdy tylko zobaczył kochanka w progu, książka znów poszła w odstawkę lądując na stoliku, a on zatonął wręcz w ramionach kochanka i namiętnym, pełnym pasji pocałunku. Kiedy Endo przerwał pocałunek i przygarnął go do siebie, Arisee wtulił się w niego i westchnął.
- Też za Tobą tęskniłem, Ryu. - mruknął cicho.- To straszne, że ledwie dwa tygodnie temu mieliśmy mnóstwo czasu dla siebie, a teraz wystarcza nam go tylko na krótką rozmowę przez telefon.

Naoki nie żałował wyjazdu ani trochę. Nie mógł żałować czegoś takiego. Świetnie się bawił. Nawet, jeśli potem rodzice zabrali mu telefon, laptopa, nawet ołówki i farby, piłkę, gry i ogólnie wszystko, czym tylko da się zająć, zabronili wychodzenia z domu, oglądania telewizji i... no, ogólnie rzecz biorąc zabronili absolutnie wszystkiego, za wyjątkiem wykonywania podstawowych, potrzebnych do życia czynności. Nakazali sprzątanie i wiele innych, znienawidzonych prac domowych, oraz - o zgrozo - naukę nie tylko chemii, ale ogólnie przedmiotów, z którymi ich najmłodszy syn sobie nie radzi.
I wcale nie zapowiadało się na to, że im przejdzie. Nie wchodziły w grę żadne tłumaczenia, wyjaśnienia, krzyki, prośby, przeprosiny.
Tak. Naoki nauczył się więcej w ten niepełny miesiąc, niż w cały ostatni rok. Powoli miał dość, jasne, rozumiał, że zestresował rodziców, ale brakowało mu kontaktu ze światem - tak więc wyjazd do internatu przyjął z olbrzymią ulgą. Niemal zaczął dziękować Arisee za uwalenie go z chemii. Niby brat dostał instrukcje co do dalszych zadań dla rodzinnego więźnia, jednak chyba nikt nie myślał, że chemik będzie w stanie ich dopilnować.
Naoki w każdym razie wszedł do pokoju brata w odrobinę lepszym nastroju, niż ten w jakim był jeszcze choćby trzy dni temu... i wszedł, aby zobaczyć swojego brata w ramionach chłopaka ze swojej klasy.
Pokręcił głową.
- To jakiś kiepski żart?
Spytał po chwili. Wcale nie zamierzał nigdzie teraz iść. Nie miał ochoty podchodzić bliżej - bo czuł, że jeśli to zrobi, przywali temu idiocie (Ryu) - ani wychodzić - bo chciał się dowiedzieć, że to wszystko nie dzieje się naprawdę.
Po prostu stał i czekał. Liczył na sensowne wyjaśnienia, ale czuł, że ich nie usłyszy. Czuł złość. Głównie na Endo. W jakiś popaprany sposób po prostu martwił się o Arisee... choć to zmartwienie mieszało się z jego własnymi odczuciami i niepewnościami, które w te wakacje stały się jeszcze bardziej dotkliwe.