Mieszkanie Shikiego Astina - TEMAT ZAMKNIĘTY

Astin przeciągnął się leniwie i przeciągnął wzrokiem po pokoju.
Panował w nim nieziemski nieład, ale Shiki dobrze się w nim czuł. Samo pomieszczenie miało wysoki sufit i stanowczo zbyt dużą powierzchnię jak na jedną osobę. W wielkim oknie wisiały wiekowe - ale czyste, co najważniejsze - firanki i ciężkie zasłony z bordowego atłasu. Na parapecie stały dwie doniczki z różami. Shiki miał w mieszkaniu więcej tych kwiatów - w pokoju gościnnym (co nawet jemu samemu wydawało się wystarczająco śmieszne, bowiem nie zwykł przyjmować gości), w kuchni, nawet w przedpokoju. Pod wytapetowanymi ścianami stały dwie komody (to też było zabawne - Shiki nie miał zbyt obszernej i wyszukanej garderoby), szafa, ogromne łóżko z baldachimem (to już był wymóg wynajmującego, by zachować wiekowe łoże i większość mebli) i biblioteczka. Sama biblioteczka gabarytami przypominała trzydrzwiową szafę. Wypełniona po brzegi każdym rodzajem książek, w dodatku było to bodajże jedyne miejsce w mieszkaniu Astina gdzie panował względny porządek, bowiem jego biurko przypominało Hiroszimę po ataku bombowym. Było ono porządne, z ciemnego drewna, jednak wyjątkowo zaśmiecone. Wszędzie walały się karteczki z numerami telefonów i mailami, od biedy można było znaleźć pod krzesłem pudełko po pizzy. Laptop zmienił swoje położenie na nieokreślone jakiś tydzień wcześniej, tuż po ostatnim zleceniu. Shiki podejrzewał, że leży pod łóżkiem.
Ukochane pianino - stary Bechstein - stało w pokoju gościnnym, umeblowanym podobnie do sypialni Shikiego. Na podłodze leżał ładny dywan, pod ścianami stały komody, szafki z książkami i witryny. Po drugiej stronie ława i obita śliwkową skórą sofa, pasująca kolorem do kwiatowej tapety w stylu wiktoriańskim. Jedna, samotna róża leżała na ławie, tuż obok zupełnie psującej efekt popielniczki i nieco bardziej pasującej karafki z whisky. Ogólne wrażenie było niezłe, gdyby tylko nie ta pusta butelka po winie pod szafką z serwisem.
Salon prezentował się o wiele porządniej niż możnaby sądzić po obyciu Shikiego Astina. Daleko mu było do określenia mianem przytulnego, ale przynajmniej był estetyczny. Całości dopełniały zdjęcia w ramkach na ścianie i komodzie, otoczone czerwonymi kwiatami - Astin był koszmarnie sentymentalny jeśli chodziło o jego siostrę.
Kuchnia była do bólu zwykła - kuchenka, lodówka, kafelki na podłodze, zlew (o dziwo pusty) i kilka szafek. Dużo okazalej prezentował się barek w salonie - ten na pokaz zawierał kilka butelek dobrego wina, whisky i dwie połówki czystej. Nieco mniej porządnie wyglądało miejsce z prywatnymi zasobami pana Astina - tanie wino, tania wódka, tanie piwo - ogółem rzecz biorąc, Shiki był sympatykiem plugawego alkoholu.
O tyle o ile starał się nie palić w domu, a na balkonie, przykre dowody okropnego nałogu nikotynowego przejawiały się w trzech rzeczach: stanie jego portfela (nie żeby nie było go stać, z jego zarobkami mógłby palić kilka paczek dziennie, a i tak by tego nie zauważył, jednak często brakowało mu drobnych i musiał z przygnębioną miną wędrować do bankomatu). Drugą rzeczą były fantazyjnie rozsiane popielniczki wypełnione po brzegi petami i popiołem. Trzecią zaś były pety, dla których zabrakło miejsca w popielniczkach. Widok cokolwiek przykry i Astin doskonale o tym wiedział. Westchnął ciężko i stwierdził, że chyba powinien posprzątać. Trochę.
Dzięki bogu nie musiał sprzątać drugiego pokoju - zamkniętej na klucz sypialni dla gości, bo gości nie miewał.Od biedy ścierał tam kurze.

Natsu spakował wszystkie niezbędne nad morze manele i przytaszczył je do mieszkania czerwonowłosego. Oczywiście niezbędna była piłka do siatki. W kosza trochę za ciężko grać na piasku, za to w siatkę jak najbardziej się da.
- To najpierw nad morze, a później porywasz mnie gdzieś jeszcze? - spytał wesoło i na tyle głośno, by będący w salonie Astin to usłyszał. Postawił średniej wielkości niemal półpustą torbę na podłodze, a na niej usadowił piłkę. Miał ze sobą jeszcze olbrzymią walizkę na kółkach, która zajęła miejsce obok torby. Ściągnął ze stóp buty, by chwilę później przytulić od tyłu mężczyznę siedzącego przy pianinie. Cmoknął go jeszcze przelotnie w kark nim zaczął mówić.
- Skoro już tu siedzisz, to może mi zagrasz coś fajnego przed wyjazdem? Poza tym kupiłeś coś do jedzenia na drogę? Przynajmniej takiego jedzenia, co to można w drogę wziąć i się nie zepsuje, bo z tym mógłby być problem, a jakiś sklepik na pewno się znajdzie na miejscu. Choć pewnie będzie pieruńsko drogi, a moje fundusze nie są nieograniczone.
Natsu zdawał sobie sprawę, że pieniądze dla mężczyzny nie są aż takim wielkim problemem, ale i tak to on większość wyjazdu opłacał, a brunet też nie był księżniczką, za którą trzeba wszędzie płacić. Nie przeszkadzało mu dofinansowywanie go, ale nie lubił, jak ktoś płacił za niego wszystko. Nie po to jechał z Shikim, żeby czuć się jak pasożyt przez cały wyjazd. Poza tym nie chciał, by czerwonowłosy musiał szybko wracać do pracy.

Shiki przesunął palcami po klawiszach starego Bechsteina. W rozpoczęciu kolejnego utworu przeszkodził mu donośny hałas dochodzący z przedpokoju.
- Morze, potem się zobaczy. – powiedział mrukliwie, dając się przytulić. Wysłuchał tych wszystkich słów Natsukiego, ciesząc się skrycie na ich wyjazd.
- Coś tam kupiłem. – wymamrotał Astin, przymykając powieki. Zaczął się zastanawiać, jak pachnie Natsuki. Czuł jego ciepło, ale jaki zapach miał jego szampon? Albo żel?
- Zdefiniuj „coś fajnego”. – burknął, ale po chwili uśmiechnął się półgębkiem i zaczął grać. Przesuwał po klawiszach zwinnymi palcami, ciesząc się muzyką.
Był spakowany od zeszłej nocy, kiedy to był u ostatniego przed wyjazdem klienta. Torba była zdecydowanie mniejsza od natsukowej walizki. Shiki sam w sobie miał niewiele ubrań, ale jakoś mu to nie przeszkadzało.
W końcu Astin zakończył utwór i obrócił się, by mocno przytulić chłopaka.
- Okay, ładujemy się do auta. – zakomenderował czerwonooki - Czekaj, pójdę wyjechać przed kamienicę. Zaraz wracam.
Jak powiedział, tak zrobił. Po kilku minutach przed budynkiem stało srebrne astinowe subaru, a sam mężczyzna wrócił do domu po bagaże.

Uśmiechnął się leciutko, kiedy mężczyzna grał. Lubił na niego wtedy patrzeć, na to skupienie wymalowane na twarzy. Shiki uwielbiał grać i grał całym sobą. To było widać na kilometr.
- Wiecznie zapominam, że masz samochód - powiedział, gdy Astin wydał polecenie. - A właśnie... Bo ta walizka to część rzeczy z akademika. Robią jakieś remonty i nie wszystko mogłem zostawić. Znaczy generalnie część kartonów jest podpisanych, oklejonych taśmą i zostawionych w jednym z wydzielonych do tego celu pokoi, ale te ważniejsze rzeczy pokroju laptopa i takie tam to wolałem zostawić w bezpiecznym miejscu. Bo chyba nie myślałeś, że to wszystko ze sobą zabieram, co?
Grzecznie pomógł Shikiemu zabrać ich rzeczy i zamykając uprzednio drzwi poczekał, aż mężczyzna podjedzie samochodem pod kamienicę. Popatrzył na samochód i wrzucił na tylne siedzenie torby, samemu siadając obok kierowcy. - Ładny samochód. Czemu tak rzadko nim jeździsz? I mam nadzieję, że jeździsz w miarę normalnie, a nie jak szalony - na twarzy chłopaka błąkał się wesoły uśmieszek. Cholernie cieszył się na ten wyjazd i przez ostatnie kilka dni ciężko było mu się skupić na czymś innym. Ale na szczęście egzaminy się pokończyły, rok szkolny też i zostały mu teraz upragnione dwa miesiące wakacji przed kolejnym rokiem tyrania.

[z/t -> gdzieś nad morze (domek letniskowy no 4)]

Shiki dopił swoją zdecydowanie zbyt mocną i zdecydowanie zbyt słodką kawę, zapalił rytualnego szluga i wziął do ręki misternie zdobioną kopertę. Biały, przyjemny w dotyku papier, lekko połyskliwy, inkrustowany srebrnymi wzorami, miał przełamaną pieczęć z odbitym znakiem. Zielony lak w kilku miejscach rozkruszył się.
Zaproszenie, napisane starannie ciemnozielonym atramentem, było lakoniczne. Ot co, pan Daichimaru zaprasza pana Astina na wyjątkowe przyjęcie. Serdecznie zachęca do wzięcia osoby towarzyszącej...
Shiki doskonale wiedział, na czym polega "wyjątkowość" przyjęcia, i doskonale znał pana Daichimaru. Był to mężczyzna w wieku czterdziestu siedmiu lat, wysoki i muskularny, męski i niesamowicie pociągający.
Astin zerknął na zaproszenie jeszcze raz. Ciekawiła go reakcja chłopaka na tę propozycję. Nie chciał go zabrać na ordynarną orgię, a na wyrafinowane przyjęcie z podtekstem seksualnym. Miało to związek z pracą Astina, ale ponieważ nie dostał prośby od Daichimaru o ponowne wystąpienie, zastanawiał się, kogo tym razem wybrał mężyzna do pomocy, i co ważniejsze, kogo do bycia główną atrakcją wieczoru.
Shiki zaczął w myślach wertować, kto ostatnio poszedł na aukcjach. Były tam dwie Europejki, ale je kupił jakiś Chińczyk...
Rozmyślania przerwał mu niedopałek papierosa, który upadł prosto na spodnie Astina, wypalając w nich malowniczą dziurę.

Natsu wparował jak do siebie. Już się niespecjalnie przejmował pukaniem czy coś, w końcu mieszkał w tym miejscu przez niemal całe wakacje.
- Schudłeś... - powiedział z wyrzutem, obserwując siedzącego Astina. - I zniszczyłeś sobie spodnie. Papierosem, co? Brawo, Shi...
Podszedł do niego, całując go w usta i za szlufki ciągnąc go, żeby wstał. Widać było, że chłopak się nie lenił w wakacje, a ćwiczył i jego siła także nieco się zwiększyła. Bez zbędnych ceregieli ściągnął z niego spodnie, klękając i sprawdzając czy czerwonooki bardzo się poparzył.
- Przeżyjesz, nie jest źle. Nie powinna nawet blizna zostać, większość ała przejęły spodnie.
Później podniósł się, przesuwając dłońmi po bladych udach mężczyzny i wsuwając je pod koszulę.
- Tooo... Jaki to prezent? - spytał wesoło z zadziornym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Stęsknił się mimo wszytko za Shikim przez ten czas, co był w rodzinnym mieście. Stęsknił się za niemal każdym aspektem związanym z bladziochem... Może pomijając pracę.

- Wcale nie schudłem! - gwałtownie zaprzeczył Shiki, chociaż wiedział, że to prawda. Schudł i to sporo.
Natsuki wyglądał....kusząco. Widać, że ćwiczył. No i opalił się... Nie to co wiecznie blady Astin. Mężczyzna zorientował się, że przy Natsu wygląda po prostu żałośnie i westchnął.
- Nie pierwsze i nie ostatnie. Czasem zasypiam z papierosem. - przyznał Shiki. Kiedy chłopak wsunął mu ręce pod koszulkę, wciągnął powietrze ze świstem. Cieszył się przez chwilę tym nieziemskim dotykiem, aż w końcu złapał go za nadgarstki i mocno pocałował.
- W sumie nie wiem, czy powinienem to nazwać prezentem. - zaczął nieco nerwowo - Dostałem zaproszenie na....eee.... przyjęcie.
I podał chłopakowi kopertę wraz z zawartością.
- Ten mężczyzna od kilku dobrych lat organizuje coś w rodzaju rautów. Główną ich osią jest...hmm...występ artystyczny. Wbrew pozorom rzadko to jest striptiz. Później standardowo jakiś bankiet. Wtedy zwykle można wypożyczyć czyjąś..zabawkę na kilka godzin i udać się z nią do pokoju. - powiedział powoli, dobierając słowa - To żadna wulgarna orgia ani nic, ale nie mogę dać pewności, że nie zobaczysz czegoś...nieprzyzwoitego. W sumie to bylby pierwszy raz, kiedy przyszedłbym z kimś innym...
Shiki umilkł i spuścił wzrok. Co on sobie właściwie myślał? Że Natsu zechce iść z nim do pracy? Idiota, skarcił się w myśli.
- Jeśli nie chcesz, pójdę sam. - dodał szybko - Bardzo chciałbym zobaczyć występ, więc...

- Schudłeś. Coś mi się wydaje, że muszę zanieść senseiowi świstek o nocowanie poza akademikiem na najbliższe dwa tygodnie, żeby cię z jedzeniem przypilnować... I zmieniasz mikrofalówkę. Na taką która ma narysowaną zupę i talerz z jedzeniem. Wstawisz talerz z żarciem, naciśniesz odpowiedni guzik i będzie się grzać. Bo na tej z pokrętłami to za dużo nie zrobisz, chyba że ci flamastrem zaznaczę na ile czasu masz nastawiać zupę a na ile normalne danie - zawyrokował, przypominając sobie, jaką mikrofalówkę mężczyzna posiada.
Nie spodobało mu się to zasypianie z papierosem "czasem". Nie będzie Shikiemu przecież dyktował kiedy i ile ma spać, ale no żeby chociaż odstawił czasem te fajki, jak już jest senny...
Pocałunek odwzajemnił zachłannie, z niechęcią rejestrując jego koniec.
- Przyjęcie...? - sięgnął po kopertę, by odczytać jej zawartość. Wytrzeszczył oczy, gdy dowiedział się, o co tam tak naprawdę chodzi. Nie podejrzewał, że Shiki kiedykolwiek jakkolwiek będzie go chciał wprowadzić w "swój świat".
- Shi... - zastanawiał się jak dobrać słowa, żeby nie było niemiło, ale w końcu po prostu palnął prosto z mostu, bo chęć dowiedzenia się była silniejsza niż chęć bycia delikatnym czy coś przy zadawaniu pytań. - Jak często bywasz na tego typu... Przyjęciach?
Objął mężczyznę za szyję, uśmiechając się leciutko.
- Tooo... Na kiedy mam się szykować? Muszę sobie zaklepać wyjście u Vendell-senseia. W końcu muszę cię pilnować, skoro już wiem GDZIE idziesz. No i muszę znaleźć jakieś odpowiednie ciuchy, a nie wiem nawet jakie - stwierdził lekko. Widział, że czerwonooki wahał się czy go zaprosić czy nie i prawdopodobnie bał się odrzucenia, a Natsu... Cóż, gdy już przeszedł pierwszy szok, to na jego miejsce wpełzła ciekawość. Chciał zobaczyć, jak to wygląda. Po chwili jednak spoważniał - Tylko musisz mi jedno obiecać. Nikt, ale to totalnie nikt nie ma prawa sobie ciebie wypożyczyć. I mnie tym bardziej.

- Tak, mamo. - żachnął się Shiki. Dobra, nie umiał obsługiwać mikrofalówki, ale za to umiał...
No spójrzmy prawdzie w oczy, Astin w kuchni nie potrafił zrobić nic. Przerastało go zrobienie jajecznicy, a kiedy nauczył się robić kawę, uznał, że należy mu się nagroda i z tej radości wpadł w cug alkoholowy na prawie dwa tygodnie.
- Bywam na każdym, czyli jakieś dwa razy w roku. Czasem rzadziej. Sam kiedyś asystowałem głównej atrakcji, więc zawsze dostaję zaproszenie. - powiedział Shiki, przeciągając się.
- Przyjęcie odbędzie się w przyszły piątek. Otwarcie o 20. - przeczytał mężczyzna z zaproszenia - Co do ciuchów... No nie ma siły, strój jak najbardziej oficjalny. Mnie obowiązuje garniak, ale moja "osoba towarzysząca" pewnie może go zastąpić kimonem. - westchnął Astin i zapalił kolejnego papierosa. Postanowienie, by nie palić w domu, zdecydowanie odeszło w niepamięć.
- To ci mogę obiecać. - zapewnił Shiki - Ale nie obiecuję, że sam nie zechcesz komuś się oddać. Będą tam osoby, które potrafią oczarować każdego. Piękne kobiety i dziewczęa, mężczyźni i chłopcy. Aha, no i... - urwał nagle Shiki, zastanawiając się chwilę - Nie każdy znalazł się tam do końca legalnie, więc jeśli raczysz potem nie lecieć na policję, byłbym wdzięczny....

- Domyślam się, że strój oficjalny. Myślę, że ten jeden raz mogę się poświęcić i nie łazić w adidasach ani niczym podobnym. Tyle że... No będę sobie musiał załatwić. Nie mam nic takiego oficjalnego. Moje oficjalne ciuchy ograniczają się do prostych dżinsów i białej zapinanej koszuli z krótkim rękawem - musiał coś wykombinować i to dość szybko. I to w taki sposób, żeby wyglądał dobrze i nie głodował przez najbliższe trzy miesiące. Wliczając w to, że przez ponad pół miesiąca i tak by się wtedy żywił w większości za pieniądze Shikiego, bo tu by mieszkał przez pewien czas...
- Hej, nie zamierzam się nikomu oddawać. A kobiety to raczej nie bardzo mają szansę mnie oczarować na tyle, żebym chciał cokolwiek więcej - stwierdził, zupełnie zapominając, jak zareagował widząc siostrę Endo. Chociaż jej by nie tknął ze względu właśnie na swojego przyjaciela, który wyglądał, jakby miał zagryźć każdego, kto podejdzie do Nany na bliżej niż metr. - Poza tym oddasz mnie ot tak o? Czy raczej się do zabawy przyłączysz?
- Tak, tak, wiem. Jest cokolwiek w twoim życiu co robisz legalnie? Pomijając oczywiście zakupy spożywcze w pobliskim sklepie. Bo praca i rozrywki, pomijając czytanie książek, naukę i granie, to raczej niezbyt wedle prawa - zauważył, odwracając się tyłem do mężczyzny i obejmując się jego ramionami. Rzadko kiedy stał jak trusia, kiedy czegoś chciał, po prostu sobie po to sięgał. Dzięki temu właśnie skończył otulony chudymi ramionami. Odchylił głowę, opierając ją na ramieniu Astina. - Zdążyłem przywyknąć, że raczej mam nie biegać na policję i im nie podpadać. Jak na razie, jak widzisz, jestem grzeczny.
Uśmiechnął się wesoło. Chwilę później spytał, przyglądając się mężczyźnie na tyle, na ile mógł.
- To jak? Pomożesz mi wybrać odpowiednie ciuchy?

- Nie martw się strojem, w coś cię zaopatrzę. Kiedy młody pan Moriyama balował, ktoś musiał pracować. - powiedział zgryźliwie Shiki - Trzy bite dni siedziałem u tak tępej gimnazjalistki, że szkoda gadać. Już wolałbym obciągać jej ojcu... Przy niej ameba jest geniuszem. - westchnął cierpiętniczo Astin i zgasił kiepa, po czym zachichotał.
- Kochanie, wyobraź sobie przynajmniej trzy dziewczęta pokroju Nany Endo, których największym marzeniem jest zaciągnięcie do sypialni jak największej ilości facetów. I nie są to jakieś zwykłe puszczalskie, tylko piękne i dystyngowane młode damy, albo równie kuszące matrony lubiące młodych chłopców. Najbardziej zagorzałego księdza potrafią wyobracać tak, że nie wiedziałby jak ma na imię. - westchnął Shiki - Istne sukuby. Czy bym cię oddał.. wierzę że sam potrafisz sobie dobierać towarzystwo do łóżka. Wolałbym być obserwatorem.
Cmoknął Natsu w czubek głowy. Brakowało mu tego.
- Prawo jest albo nieudolne, albo nieudolnie egzekwowane. - stwierdził Astin z przeświadczeniem - No, ale musi istnieć jakaś przeciwwaga dla porządnych obywateli. Inaczej pomarlibyśmy z nudów.
Objął chłopaka tak jak ten chciał i przytulił.
- Chłopaku, niech cię ręka boska broni iść kiedykolwiek na policję. Jak kiedyś coś ci się stanie, dam sobie rękę uciąć, że załatwię to szybciej i sprawniej niż policja. Oczywiście, czasem legalna droga dochodzenia swoich...hmm...praw jest lepsza, ale roboczo przyjmijmy, że póki co unikaj służb.
Pocałował go krótko w usta, odwracając jego twarz w swoją stronę.
- Pomogę. - zapewnił mężczyzna,wracając do eksplorowania warg Natsukiego.

- Hej, wcale nie balowałem! - powiedział urażony. Gdy Shiki zaczął opowiadać jakiego typu dziewczęta chcą tam się dobierać do ludzi to aż mu się cieplej zrobiło. Kilka dziewczyn wyglądających i milutkich jak Nana byłoby bardzo miłe... Bardzo, ale to BARDZO miłe.
- I po prostu byś siedział i się przyglądał? Najlepiej jeszcze z kieliszkiem wina w dłoni, co? - wymruczał kusząco, a chwilę później powiedział zaczepnie - Jakbym się zdecydował na jakiegoś mężczyznę a nie dziewczynę, to też tak lekko byś mnie oddał?
- W sumie po co one tak chcą jak najwięcej osób zaliczyć? Poza tym nie, nie sądzę, żeby jakaś matrona dała radę mnie uwieść. Wybacz, Shi, ale starszych od siebie to lubię wyłącznie mężczyzn - powiedział z wesołym uśmiechem. Odwzajemnił z zaangażowaniem pocałunek, obracając się w międzyczasie w ramionach Astina, by być przodem do niego. Jakoś tak dłonie chłopaka samoistnie powędrowały do guzików koszuli i zaczęły je rozpinać, by niedługo później przesunąć się po poznaczonym bliznami ciele.
- Wiem, wiem. Skoro zdecydowałem się na koegzystencję z tak upierdliwym i nielegalnym facetem, to wbiłem sobie do łba, że nie powinienem zwracać na siebie uwagi policji. -
Cmoknął krótko czerwonookiego w policzek i ściągnął z siebie koszulkę, rzucając je na kanapę.
- Chętnie wziąłbym dłuuugi prysznic i myślę, że możesz iść ze mną, bo się za tobą stęskniłem i nie mam ochoty cię puszczać.
Chwilę później byli już razem w łazience, bo Natsuki oczywiście nie tolerował jakiejkolwiek odmowy. Oczywiście po seksie zaczął mu marudzić o jedzenie swoim zwyczajem. To się w chłopaku nigdy nie zmieniało. Gdy Shiki wyszedł szukać czegoś zjadliwego w swoim mieszkaniu, czym mógłby zaspokoić głód nastolatka, ten się umył i ubrał - przynajmniej częściowo. Chwilę później objął mężczyznę od tyłu, przytulając się do niego.
- Jeść? - powiedział uroczo niczym jakiś szczeniak czekający na to, aż jego właściciel odda mu część swojego obiadu.
- Musisz mnie uprzedzić, na co mam uważać, czego nie robić, co mogę robić i tak dalej. Żebym nie palnął jakiejś gafy - gdy wymagała tego sytuacja, Natsu potrafił być poważny i opanowany, choć na co dzień wolał być beztroskim nastolatkiem. Zdecydowanie wolał ten stan rzeczy.

- Kieliszek wina brzmi...świetnie. - powiedział cichutko Shiki z cynicznym uśmieszkiem - Ty i jakiś mężczyzna...hmm... Zależy jaki. Niczego bym ci nie zabronił.
Posłał mu badawcze spojrzenie.
- Są głównie znudzone. Całe dnie muszą grać przemiłe i doskonale wychowane panie i panienki z dobrych domów, które nikt by nie podejrzewał o wyszukane praktyki seksualne.


Shiki wytarł nieco włosy, by nie kapały na koszulę, i westchnął.
- Chyba powinienem je skrócić, ale znowu posiałem gdzieś nożyczki. - wymamrotał niepocieszony - A nożyczkami chirurgicznymi nie lubię, zresztą potem sensei drze ryja.
- Jeść. - zgodził się Shiki.
Bogiem a prawdą, gdyby Natsuki nie przypomniał o jedzeniu, Astin kolejny dzień żyłby o papierosie i kawie. Marudząc, przemieścił się do kuchni i przetrzepał szafki.
- O, mam makaron. - powiedział całkowicie zaskoczony swoim znaleziskiem - Myślisz, że dasz radę coś z niego zrobić?
Sam mężczyzna oparł się o ścianę w wyczekującym geście i sięgnął po karton z sokiem.
- Masz się grzecznie witać, starać się nie nawiązywać kontaktu wzrokowego jeśli to nie jest absolutnie konieczne, używać sufiksów... - zaczął wymieniać Shiki - Całowanie dam w rękę dopuszczalne, mężczyzn absolutnie. Masz być uprzejmy aż do porzygu i respektować pewne granice, które ja mogę przekroczyć, a ty nie. - westchnął Astin - No i kwestia bezpieczeństwa. Przyjęcie odbędzie się w europejskiej posiadłości, a to oznacza mnóstwo korytarzy i korytarzyków. Ani mi się waż wdawać z kimkolwiek w dyskusję bez świadków. Bez mojej wiedzy absolutnie nie wolno ci schodzić mi z oczu. Nawet jeśli ktoś zaprosi cię na peep show. Nie mów o sobie zbyt dużo. Jakieś pytania?

Natsu zamrugał kilkukrotnie patrząc na makaron i robiąc smutną minkę.
- Mam umrzeć z głodu do tego czasu...? - jęknął cierpiętniczo.
- Są jakieś jajka? Pomidory? Cokolwiek poza makaronem? - spytał, samemu zabierając się za przekopywanie szafek. Znalazł gdzieś zapomnianą puszkę pomidorów i nic więcej.
-Spaghetti z makaronu, pomidorów, ziół i pieprzu. Nic więcej nie ma - zawyrokował, wstawiając makaron, by się gotował. Co prawda ten makaron nie wyglądał jak makaron do spaghetti, bo był w formie świderków, ale jak się nie ma, co się lubi...
Przez cały czas przygotowywania posiłku, żołądek Natsu domagał się jedzenia, burcząc zajadle na swojego właściciela. W końcu jednak zasiedli do ubogiego spaghetti i zaczęli je jeść.
Gdzieś między kęsami Natsu wrócił do rozmowy.
- Czemu mam nie nawiązywać kontaktu wzrokowego? - spytał zaskoczony. Przecież to było raczej coś normalnego. Tym bardziej, że chłopak bardzo lubił obserwować ludzi. - Sprecyzuj te "pewne granice", żebym ich przypadkiem nie przegapił. Poza tym no weeeeź, jak ja mam pilnować czy jestem w zasięgu twojego wzroku? A jak ktoś cię gdzieś zabierze, to niby jak mam to przeskoczyć? Chyba, że mnie do siebie przykleisz jakoś. Poza tym nie po to jadę do europejskiej posiadłości, żeby stać w jednym miejscu i nie pozwiedzać... A o sobie obiecuje nic nie wspominać. A przynajmniej nic konkretnego.
Przez chwilę zaczął się nad czymś zastanawiać.
- Tam będzie alkohol prawda? Zawsze na takich przyjęciach jest, przynajmniej w filmach. Będzie też cokolwiek bezalkoholowego, czy będę usychał z pragnienia?

Shiki westchnął i się przeciągnął.
- Wiesz, postaraj się po prostu być grzeczny i malutki. Wątpię, żebym się zgodził, żeby mnie zabrano.
Upił łyk soku i zmierzył chłopaka badawczym wzrokiem.
- Natsu, to nie jest wycieczka krajoznawcza. - burknął cierpko Astin - Ty sobie będziesz zwiedział, a jakiś przyjemniaczek wciągnie cię do pokoju i.... sam wiesz. I nie myśl, że jak zaczniesz krzyczeć, to ktoś przybiegnie. Ta impreza to jedna wielka gloryfikacja gwałtu. - westchnął - Wątpię, że ktoś, kto mnie zna, odważy się coś ci zrobić, ale zawsze znajdzie się jakiś nieogarnięty idiota.
Mężczyzna ziewnął.
- Jakieś soki na bank będą. - rzucił - Aha, i jeszcze coś. - zrobił wymowną pauzę - Możesz tam zobaczyć rzeczy, które trochą cię...przestraszą. I czternastoletni chłopcy w sukienkach to akurat jeden z normalniejszych widoków.


Shiki Astin usiadł na ławce z wyrazem kompletnego niezrozumienia na twarzy. Gapił się w karteluszkę, coraz bardziej gubiąc się w plątaninie liter. Papier, na którym Natsuki nabazgrolił mu listę zakupów, nagle wydał mu się sto razy bardziej niezrozumiały niż fakt, dlaczego nauczyciel, który w liceum uprawiał z nim seks, zawsze miał krawat pasujący do koloru bielizny.
Westchnął ciężko Shiki Astin, i z boleścią wyjął telefon.
- Halo, sensei? Wiesz może co to jest kardamon...?

Pewnego dnia Shiki Astin po prostu zniknął. Nikt nie wie, dokąd wyjechał on ani jego dzieci. Nikt nie miał z nim kontaktu. A mieszkanie w kamienicy zostało wystawione na sprzedaż.