Ryu Endo

Pierwsze zauroczenie.

Shosuke Ninomiya. Był jak wiosenny podmuch wiatru, który gna przed siebie, tu trącając listki na drzewach, tam porywając chustkę z głowy ślicznej dziewczyny, a kawałek dalej wpadając do pokoju i poruszając firankami. Był żywy, radosny i wszędzie było go pełno. Psocił, ale nikomu nie sprawiał tym przykrości. Siedział z Ryu w jednej ławce i za każdym razem gdy Endo na chwilę wstawał by podejść do tablicy, wyrzucić coś do kosza albo pójść do toalety, Shosuke cichutko wyciągał z jego plecaka zeszyt z innego przedmiotu, otwierał go i podmieniał z tym leżącym na ławce. Siał niemały zamęt w zeszytach przedmiotowych Ryu i jeszcze większy zamęt zasiał w jego jedenastoletnim serduszku.
Shosuke nie był odpowiednim towarzystwem dla Ryu. Chodził do prywatnej, renomowanej szkoły, ale tylko dlatego, że jego rodzicom zależało na wykształceniu syna. Opłacenie szkoły kosztowało państwa Ninomiya sporo wyrzeczeń. Matka Shosuke była katechetką w publicznej szkole, a ojciec dyrektorem domu kultury w pobliskim miasteczku. Nie byli ani specjalnie bogaci, ani wpływowi, ani na topie. Państwo Endo setki razy powtarzali synowi, że powinien znaleźć sobie lepsze towarzystwo i nawiązywać znajomości, które będą dla niego korzystne w przyszłości.
Shosuke nie był bogaty, wakacje spędzał na wsi u babci i nigdy nie miał nowoczesnych i modnych zabawek. A jednak nikt w klasie nie wpadał na takie pomysły jak on, nikt nie pokazał Ryu jak puszczać kaczki na wodzie i nikt nie śmiał się tak szczerze i beztrosko. W wieku dwunastu lat Ryu zauważył coś jeszcze. Nikt w klasie nie miał tak długich rzęs jak Shosuke, nikt nie odgarniał tak uroczo przydługich włosów za ucho, nikt nie miał takich ust. Różowych, drobnych, ale pełnych. Przyciągających. W połowie semestru Ryu uświadomił sobie, że chciałby ich dotknąć. Tak po prostu położyć na nich palce i sprawdzić jakie są w dotyku. A później, że Shosuke cały jest tak ładny jak jego rzęsy i jak jego wargi i że Ryu chciałby go mieć. Trzymać na półce w swoim pokoju, albo dostawić mu drugie łóżko i mieć po prostu na własność. Tylko dla siebie. Żeby w każdej chwili móc się z nim bawić i patrzeć na niego. Może nawet zimą przytulać go przed snem jak misia. Shosuke zawsze miał ciepłe dłonie. Cały był cieplutki, więc byłby idealny na zimę. Gdyby chodziło o kogoś innego pewnie nawet zapytałby rodziców czy może go do siebie zabrać, ale w tej sytuacji to nie wchodziło w grę. Shosuke nie był odpowiedni dla Ryu. Ryu powinien zadawać się z dziećmi z bardziej wpływowych rodzin.
Z czasem Ryu zaczął słuchać rodziców, ulegać im i nawiązywać takie znajomości, które oni mu wskazali. Przestali się denerwować o jego kontakt z Shosuke, bo zwyczajnie nie wiedzieli o tym, że chłopcy wciąż się przyjaźnią. Ryu nauczył się nie mówić o przyjacielu. Nawet gdy pewnego dnia Shosuke związał mu sznurówki ze sobą i Ryu stłukł oba kolana i dłonie do krwi potykając się, powiedział, że potknął się o wystający z ziemi korzeń. Bo przecież Shosuke wcale nie chciał mu zrobić krzywdy. Przeprosił i mówił, że mu przykro. Nie chciał by kolega miał problemy. Zamiast jego oberwał szkolny ogrodnik, bo rodzice wnieśli do szkoły skargę na niedopilnowanie bezpieczeństwa.

Pierwszy pocałunek.

Shosuke miał dziewczynę. Ryu był tak zezłoszczony, że w tej swojej złości nie pamiętał jej imienia. Wiedział tylko, że mieszka tam, gdzie babcia Shosuke i chłopiec poznał ją podczas wakacji. Ryu był absolutnie zazdrosny, że Shosuke zakochał się z jakiejś głupiej dziewczynie ze wsi i teraz z rozmarzeniem opowiadał mu jak chodzili razem na spacery nad rzekę, zbierali wiśnie w sadzie i ganiali się na bosaka po łące. To było tak przyziemne, takie prostackie… co ona mu mogła zaoferować? O wiele więcej mógłby mu dać Ryu. Ale Shosuke był zbyt zaślepiony.
Siedzieli właśnie na dachu szkoły. Nauczyciele pozwalali im tu przychodzić na przerwach tylko ze względu na Ryu. Wejście na dach było zakazane, ale biorąc pod uwagę wpływowych rodziców Endo oraz fakt, że chłopiec był wyjątkowo grzeczny i ułożony, robili dla nich wyjątek. Chłopcy mieli więc okazję w spokoju i ciszy zjeść drugie śniadanie wysoko ponad rozwrzeszczanymi dzieciakami na podwórku.

”…wiesz, w sobotę babcia ma imieniny więc jedziemy na cały weekend do niej. Mama mówi, że będzie dużo w gości i w sobotę muszę zostać u babci, ale w niedzielę będę mógł wyjść na 2-3 godzinki… już ustaliliśmy, że się spotkamy i pójdziemy na spacer nad rzekę. Super, prawda? Myślę, że wreszcie będę mógł ją pocałować. Nie mogę się doczekać i boję się okropnie, że mi się nie uda. Wiesz, jeszcze nigdy się nie całowałem… a Ty, Ry? Całowałes kogoś?”

A więc ta dziewucha jeszcze nie całowała słodkich warg Shosuke. Nikt ich nie całował. Jeszcze…
Wtedy w głowie Ryu zaświtał pewien pomysł….

”Nie całowałeś się jeszcze? To kiepsko. Dziewczyny nie lubią niedoświadczonych facetów. Jak się domyśli że nie umiesz całować to wyjdziesz na ciepłą kluchę, która nikomu dotychczas się nie spodobała…”
Widział, że Shosuke bolą te słowa. No i co? To, co Shosuke właśnie robił jemu bolało na pewno o wiele mocniej.

”Przecież nie pocałuję jakiejś innej dziewczyny tylko po to, żeby się nauczyć. To będzie nie w porządku. Z resztą sam wiesz jak to jest, dziewczyny zaraz sobie nie wiadomo co wyobrażają.”

”Wiesz, nie musisz… ja mogę Cię tego nauczyć. Nie będę czuł się wykorzystywany no i to będzie fair, prawda?”

Shosuke zastanawiał się dłuższą chwilę, ale ostatecznie się zgodził. Ryu niewiele myśląc i próbując przypomnieć sobie wszystko co dotychczas wyczytał o całowaniu (a czytał dużo) podstępnie ukradł Shosuke pierwszy pocałunek. Pocałunek, który smakował jabłkiem i satysfakcją. Nie, Ryu wcale nie czuł przyjemności całując swoją pierwszą miłość. Wciąż czuł nieprzyjemny, kłujący ból w klatce piersiowej i żal. Czuł jednak też satysfakcję, jakby to była dobra zemsta na wstrętnej dziewczynie, która skradła serce Shosuke. Teraz mogła go mieć, to bez znaczenia. Może mieć Shosuke, ale to Ryu miał go jako pierwszy.