Pub "Homura"

Już w momencie gdy przekroczył próg lokalu uderzyła go ciężka woń papierosów i alkoholu. Placówka przyzwoita, bo nie kręciły się przy niej menele i dzieciarnia. Takie miejsca zdecydowanie bardziej przypadały mu do gustu, niż tanie lokalne barki i kluby ze striptizem. Chociaż taki jeden miał całką miłą atmosferę i pracowników... Chyba trzeba tam znów zajrzeć. No, ale to nie dziś. Wszak nie wypada umawiać się z kimś, a potem bezczelnie olewać spotkanie. To niegrzeczne i bezczelne. Zbyt bezczelne, nawet jak na niego.
Zajął więc miejsce przy kontuarze, przy okazji zerkając na tarczę srebrnego zegarka na swoim nadgarstku. Jego dawny uczeń miał jeszcze piętnaście minut na stawienie się w pubie i zameldowanie. I dopuszczalne pięć minut spóźnienia, które i tak wybaczone nie zostanie. Wszak wiadomym było, że Nakagawa spóźnień nie toleruje, a swoim uczniom wlepia za to dodatkowe referaty. Lepiej się więc nie podkładać. Po upływie czasu "doliczonego" zwyczajnie sobie pójdzie, a potem da sobie spokój z tym dzieciakiem. W ogóle to sam nie wiedział, po cholerę umawia się z kimś niemal dwa razy młodszym od siebie. Toć przy dobrych wiatrach mógłby być ojcem tego szczeniaka! Ale nie, trzeba było napisać tę cholerną wiadomość i zaproponować spotkanie. Robisz się stary i sentymentalny, dupku.
Westchnął ciężko i potarł skronie palcami. Złamanie postanowienia sprzed kilku lat będzie dręczyć jego sumienie bardzo długo, no ale. Jak już się wszystko wyjaśnia i odnawia kontakty, to wypadałoby je utrzymywać. Tak przynajmniej go wychowano.

Słysząc ten głos zerknął przez ramię i zmarszczył lekko brwi. Gdyby nie fakt, że spotkali się już wcześniej, to pewnie nie poznałby jego głosu. Wszak w końcu dzieciak przeszedł mutację.
- Twoje zasrane szczęście, bo bym Cię udusił. - prychnął, przewracając oczami, jednak ruchem głowy wskazał mu miejsce koło siebie. W życiu nie da po sobie poznać, że stęsknił się za tym gnojkiem. Jego męska duma była zbyt wielka, by mógł sobie na to pozwolić.
- Na co masz ochotę? Ja dziś stawiam. Co jednak nie oznacza, że będę Cię odprowadzał do domu, jeśli się napierdolisz w trzy dupy. - dodał jeszcze, bębniąc palcami w blat. Często tak robił, gdy stawiał przed sobą pewne ograniczenia. W tym wypadku miał jedno: nie zerżnąć dzieciaka na pierwszej randce. Wszak spotykali się lata temu, gnojek dorósł, pewnie znalazł sobie chłopaka, ewentualnie dziewczynę i dobrze się bawi. Zresztą, okazywanie uczuć po tak długiej rozłące było głupotą. Nie miał dwudziestu lat, żeby bawić się w wielkie miłostki, przeznaczenie i szaleństwa. Przez takie głupoty wywalili go z poprzedniej pracy i grozili prokuratorem. Isei nie miał ochoty na powtórkę z rozrywki, więc wolał mieć głowę na karku.
- Przy okazji mógłbyś powiedzieć, ile się zmieniło przez ten czas. Studiujesz? Pracujesz? Bawisz się w dom? - kontynuował, chcąc podtrzymać rozmowę, by spotkanie nie wyszło na zwykłe wspólne chlanie w milczeniu. Trzeba zachować klasę.

- Wiesz, ludzie się zmieniają, dojrzewają. Jako gnojek też niewiele myślałem o dorosłym życiu. Ale niektórzy w moim wieku żałują, że nie mają żony, dzieci na wychowaniu i nie spodziewają się wnucząt. - wzruszył lekko ramionami. Zaraz jednak uśmiechnął się i dodał: - Ale na szczęście mnie do nie dotyczy. Cenię sobie spokój i prywatność. - to akurat nie powinna być żadna nowina dla Yuichiego. Wszak przez ich krótki "związek" powinien pamiętać, że jego stare mieszkanie było wiecznie puste i rzadko kiedy kogoś do niego zapraszał. Zwykle ograniczało się to do sporadycznych wizyt rodziców, wizyt Yuichiego, no i dzieciaków, którym udzielał korepetycji. Nic więcej.
Mężczyzna złożył zamówienie i już po chwili rudzielec dostał swojego drinka, a historyk szklankę złocistej Ballantine's z lodem. Niemal od razu upił łyk alkoholu. Zabawa w kolorowe drinki jakoś go nie kręciła, nawet za szczenięcia.
Cały czas z uwagą słuchał młodszego mężczyzny, samemu jednak ze znużeniem obserwując kręcącą się za kontuarem kobietę. Nie to, żeby go pociągała, czy coś. Po prostu nie miał na czym zawiesić wzroku, a ciągłe patrzenie na Yui-chan byłoby potencjalnie problematyczne.
- Każdy co innego uważa za rozrywkę. - skwitował, wzruszając lekko ramionami. - Jeśli to coś nielegalnego, to nie chcę wiedzieć. Ewidentnie nie chcę wiedzieć. Wyniknęłyby z tego same problemy. - stwierdził, krzywiąc się nieznacznie. Ciężko zapomnieć, że ma się ojca policjanta. W tym cholernym zawodzie łatwo było stracić życie, więc wolał nie poznawać szczegółów działalności swojego byłego... chłopaka? Tak czy siak, nie chciał narażać swojej rodziny. Jeszcze się okaże, że będzie miał związek z jakąś niedokończoną sprawą ojca, czy czymś w tym rodzaju. Wtedy dopiero będą mieli przesrane. No i niekomfortowo by się czuł, gdyby jego ojciec i były uczeń strzelali do siebie. O strzale śmiertelnym nawet nie wspominając. Br!

- Spokojnie, jeszcze nie zwariowałem. - mruknął, mimo wszystko pozwalając sobie na nieznaczny uśmiech. Lubił śmiech Yuichiego. Zawsze był taki wesoły, niewymuszony. Tak odmienny od ordynarnego rechotu gnojków z gimnazjum. Taki troszkę... niewinny? Chyba tak.
Uśmiech jednak zniknął, gdy chłopak zaczął temat swojej profesji. Po co? I, kurwa, po co? Przecież nie chciał o tym wiedzieć. Naprawdę dobrze było mu z byciem niedoinformowanym.
- Yuichi... czasami lepiej jest nie wiedzieć o niektórych rzeczach. Człowiek zostawiony sam na sam ze swoimi przemyśleniami jest zdolny do różnych rzeczy. - zauważył, wyciągając z kieszeni swojej kurtki paczkę papierosów i zatykając sobie jednego między wargi i od razu odpalając. Jednym z wielu plusów tego lokalu był właśnie brak zakazu palenia. Idealne miejsce. Cudowne wręcz.
- No i powinieneś pamiętać, że za zdradę płaci się głową. Swoją, bliskich, wszelkich powiązanych osób. Wątpię, byś chciał narażać swoich przyjaciół i rodzinę. Nawet mimo ciemnych interesów. - ciągnął, w końcu przenosząc swój wzrok na dwudziestotrzyletniego chłopaka. A właściwie już mężczyznę. Prawie już nie przypominał tego upierdliwego piętnastolatka, jakim Isei go zapamiętał. Upierdliwego, uroczego nastolatka. Bez słowa czy cienia wyrzutu podsunął mu paczkę papierosów i zapalniczkę. Jak się trochę podołować, to razem.

Pokręcił głową z dezaprobatą, zaciągając się mocniej i po chwili wypuszczając z ust kłęby siwego dymu. No ile można powtarzać? Ile? Yuichi jednak nadal miał w sobie coś z dzieciaka. Nie potrafił przeanalizować wszystkich możliwych wyjść z sytuacji, prawdopodobnych scenariuszy. I to był jego największy błąd.
- Mój ojciec od kilku lat jest na emeryturze. Nie chciałbym, żeby nagle, chociażby przypadkiem, dowiedział się czegoś i wrócił do pracy. Ma cholerną obsesję na punkcie tej roboty, powinien odpocząć i dać sobie z tym spokój. A nie dodatkowo denerwować matkę i Saeko. - warknął, samemu upijając kilka łyków whiskey ze szklanki. Przewaga mocnych trunków nad drinkami? Możesz pić i wyczuwasz granicę. A drinki człowiek w siebie wlewa i nawet nie wie, kiedy jest napierdolony. Cóż. - Ten stary dziad mógłby się zająć rodziną i wnukami, a nie pieprzyć głupoty o powinności i obowiązkach. Jego to już nie dotyczy. A ja nie jestem dzieckiem i umiem sobie poradzić. Nie zapominaj o tym. - wzruszył lekko ramionami, a po krótkiej chwili namysłu wyciągnął rękę i potargał lekko włosy rudzielca, jak to zwykł robić przed laty, gdy Yuichi zbytnio się czymś przejmował. Skoro w cholernym związku poszli na żywioł, to teraz, gdy są dorośli, nie powinni mieć problemów z czymś takim jak zwykłe przyjacielskie spotkania. A przynajmniej w teorii. Wszak Isei nigdy nie ruszał się bez broni, a i młody mafioso zdawał się być przygotowany na każdą ewentualność. Po co więc zaprzątać sobie głowę drobnostkami? Nie muszą wracać do tego tematu, jeśli nie jest to w chwili obecnej sprawa nagląca. Logiczne? Logiczne.
- Powiedz mi lepiej, co studiujesz i gdzie. Ciekaw jestem, co wybrałeś. W końcu często zmieniałeś zdanie. Nawet za często. -

- Typowy dzieciak. Wszystko na ostatnią chwilę, co? - zapytał z uśmiechem, przyglądając mu się znad brzegu szklanki. Ale trzeba przyznać, że miło było słyszeć o uczniu idącym w ślady nauczyciela. Chociaż tego mógł się spodziewać po Yuichim. Przecież to historia i książki zbliżyły ich do siebie. Może i chłopak miewał olewatorski stosunek do niektórych rzeczy, ale kiedy było trzeba, to potrafił wziąć się w garść. Chociaż robił to na ostatnią chwilę i ledwie wyrabiał się z terminem, to jego determinacja była godna podziwu. Ciężko było ukryć odczuwaną dumę, jednak wolał nie podnosić zbytnio ego młodzieniaszka. Jeszcze długa droga przed nim.
Zmarszczył brwi na pytanie rudzielca. Więc w końcu zdecydowałeś się poruszyć ten temat, hum? Rychło w czas. Dopalił papierosa do końca i wygasił peta w popielniczce. Chwilę się zastanowił przed udzieleniem odpowiedzi. Przemyślenia z tamtego okresu ciężko było ubrać w słowa.
- Dzieciaki w Twoim wieku odwalały różne rzeczy. Zarówno chłopaki i dziewczęta. Równie dobrze mogło Ci się znudzić przebywanie w moim towarzystwie, albo cała ta sytuacja była jednym chorym żartem. Bądź próbą zrobienia komuś na złość. Najzabawniejsze jest to, że podobna akcja przytrafiła się mojemu znajomemu. Uczennica wlazła mu do łóżka, bo chciała podnieść sobie oceny i wywołać zazdrość u koleżanek. Z tym, że ona była w liceum. - tu skrzywił się nieznacznie. Cóż, obydwa przypadki były cholernie problematyczne, jednak przelecenie licealistki jeszcze dało się jakoś wytłumaczyć. Co innego seks z gimnazjalistą. Kim właściwie mógłby być nauczyciel, który uwiódł piętnastolatka? Zwyczajnym pedofilem, ot co. - Wszystko wydarzyło się tak nagle. Sama myśl, że Ty mogłeś to zrobić doprowadzała mnie do szału. Poczułem się jak bezczelnie wykorzystany i oszukany gnojek. To chyba nie powinno Cię dziwić. - kontynuował, przyglądając się resztce płynu w szklance, zupełnie jakby zastanawiał się, czy jest tam więcej alkoholu czy roztopionego lodu i śliny.

Pokręcił głową z dezaprobatą. Niby skąd miał wiedzieć takie rzeczy? W momencie, gdy został wezwany przed oblicze szanownego Ojca Dyrektora poczuł się zdradzony, oszukany i upokorzony. I to przez cholernego piętnastolatka! Wtedy sam pomysł zaufania szczawiowi, obdarzenia go tak głębokim uczuciem wydał mu się niedojrzały i idiotyczny. Wyklinał się przez kolejne miesiące, że pozwolił na taki rozwój sytuacji. Coś takiego zupełnie nie przystoi dorosłemu, inteligentnemu mężczyźnie. Wiążąc się z dzieciakiem, do tego własnym uczniem, złamał wszelkie zasady. I dobrze o tym wiedział. Czy żałował spędzonych z Yuichim chwil? Raczej nie. Prędzej tęsknił za nimi podczas samotnych wieczorów spędzonych w towarzystwie książek i szklanki rumu czy whiskey. Nie raz i nie dwa przyłapywał się na myśleniu o tym dzieciaku. Co robi? Jak żyje? Czy podejmuje słuszne decyzje? Znalazł sobie kogoś? Zwyczajnie martwił się o swojego wychowanka. Ale widocznie bez powodu. Wyrósł z niego całkiem przystojny i ogarnięty mężczyzna, chociaż nie dawał po sobie poznać, że to zauważył. W końcu postanowił, że nie będzie się więcej wpychać w związek z kimś o piętnaście lat młodszym. Ale Harju widocznie miał inne plany.
Gdy poczuł jego dłoń na swoim policzku, zmarszczył lekko brwi i posłał mu pytające spojrzenie. Nie zdążył jednak powiedzieć zwykłego „co Ty odpierdalasz”, bo gnojek skutecznie zatkał mu usta… pocałunkiem. Chyba nie trzeba mówić, że takiego zachowania się po nim nie spodziewał. Nie na zaledwie drugim spotkaniu od pieprzonych ośmiu lat. Ale kłamstwem byłoby twierdzenie, iż wcale mu się to nie podobało. Wręcz przeciwnie. Najnormalniej w świecie objął młodszego mężczyznę w pasie, przyciągając go bliżej siebie. Z niemniejszą pasją i zachłannością, ale pewną dozą tęsknoty, oddał ten pocałunek. Dopiero w tym momencie uświadomił sobie, jak tęsknił za tymi ustami, za czymś tak banalnym, jak bliskość upierdliwego nastolatka. Za wspólnymi wieczorami spędzanymi w jego mieszkaniu. Zabawnym jest fakt, że mimo upływu lat jego uczucia wcale się nie zmieniły. Ba, może nawet umocniły przez okres rozłąki. I w momencie, gdy wydawałoby się, że wszystko zostało pogrzebane, że zostały tylko wspomnienia i odrobina sentymentu, ten głupi szczeniak musiał mu wszystko przypomnieć. A tak starał się tego uniknąć…

Chociaż ten nawyk drapania nie był zbyt przyjemny, to mężczyzna nawet się nie skrzywił. Ciężko nie przyznać, że miło było trzymać tego małego gamonia w ramionach, czuć jego ciepło i delikatne drżenie ciała. Prawie jak za starych dobrych czasów. Prawie. W końcu nie chodził ze szczawiem do baru.
Nie za bardzo odpowiadał mu fakt, że Yuichi w końcu się odsunął i z powrotem zajął swoje miejsce przy barze. Jednak pozwolił sobie na nie skomentowanie tego. Zwyczajnie zaczął mu się przyglądać, przy okazji słuchając tego ledwie wypowiedzianego „wyznania”. No cóż, rudzielec nadal potrafił być ujmująco słodki. Jeszcze tylko brakowało rumieńca na jego policzkach, hah.
- Już dobrze. Tylko mi się tu nie rozklej, ciamajdo. – prychnął cicho. Wyciągnął rękę w jego stronę i pogłaskał go lekko po policzku. Czy mogli wrócić do tego, co było dawniej? Pewnie nie całkiem. Harju podrósł, nieco się zmienił, a Nakagawa… cóż. Bardzo się zmienił. Zrobił się z niego niesamowity choleryk. Łatwo było go z irytować. Wątpliwym było, żeby mógł ponownie zaangażować się w związek. Przepaść wiekowa wciąż była obecna, a osobę historyka wyjątkowo drażniło zachowanie dużo młodszych osób. Nietrudno było doprowadzić go do szewskiej pasji. Ciężko stwierdzić, czy chłopak byłby w stanie znieść napady agresji starszego.
- Chcesz się przejść? Chłodne powietrze dobrze Ci zrobi. Tylko nie rób teraz żadnego wykładu o poziomie spalin i innych zanieczyszczeń, bo Cię uderzę. – mruknął, prostując się i wyciągając portfel z kieszeni. Uregulował ich rachunek i podniósł się z krzesła. Ciche strzyknięcie kości utwierdziło go w przekonaniu, że wieczorny spacer to dobry pomysł.

- Czemu niby przerażające? Po prostu zostało Ci co nieco z gówniarza, to normalne. - odparł z deczka złośliwie. Nie odtrącił jednak jego dłoni. Wręcz przeciwnie, nawet przyciągnął go nieco bliżej i pocałował krótko w czoło. Niech ma, niech się cieszy. Odrobina przyjemności jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
- Idziemy, idziemy, tylko wypadałoby jeszcze uzgodnić GDZIE idziemy. Jesteś głodny czy coś? - zapytał, w myślach eksplorując ich urocze miasteczko, w którym było teoretycznie wszystko, a jednocześnie nic. A przynajmniej dla Nakagawy, który odwiedzał jedynie szkołę, bibliotekę, pub, klub ze striptizem i od czasu do czasu supermarket. Miejscówki, do których zabierał swoich tymczasowych partnerów też raczej się nie nadawały. Po prostu... no nie. Nie i nie.
- A zresztą... Nieważne. Gdzieś w końcu trafimy. - stwierdził nagle, machnąwszy na to wszystko ręką. Spontaniczne decyzje zwykle były najlepsze. Wyjątkiem było chociażby obmacywanie Yuichi'ego w szkole. Jakby mieszkania od tego nie mieli, huh. No ale, błędy błędami, przeszłość przeszłością, teraz mamy teraźniejszość, wow. No i tą teraźniejszością trzeba żyć.
W nieco lepszym nastroju opuścili pub, kierując się w miejsce bliżej nieokreślone.

[z/t x2]