Dom Strachów

>>>>>Event Walentynkowy<<<<<

To nie jest randka, nie myślcie sobie. To tylko spotkanie z kolegą. W dniu Walentynek. W Wesołym Miasteczku. Żeby mu poprawić humor. Dzień dla Naokiego znaczenia nie miał, bo i nie posiadał dziewczyny, lub ładniej mówiąc nie był w związku. Cieszył się, że znalazł sobie towarzystwo, bo i większość znajomych właśnie z drugą połówką postanowiła go spędzić i pokazać, jak to cudownie jest posiadać kogoś takiego. Pfy!
Naoki zadecydował, że pierwsze, co zrobią to pójdą do Domu Strachów. Naoglądał się w życiu wielu horrorów i zdecydowanie go to korciło, szczególnie, że słyszał, iż ten w Wesołym Miasteczku jest na prawdę niezły. Odstali więc swoje w kolejce (nawet tutaj roiło się od ludzi), odrobinę pomarzli. W środku wreszcie się rozpłaszczyli. Obsługa wyglądała dość klimatycznie, czyli jak świeżo upieczeni uciekinierzy z domów w glanach, ciuchach wyrażających to, jak bardzo są rebelami, czyli generalnie mhrok i zło.
Naoki nie ukrywał rozbawienia, kiedy płacił za swój bilet i odkładał płaszcz mimo, że w środku zdecydowanie nie było za ciepło. Zostali poinformowani, że wchodzą na własną odpowiedzialność. Wymieniono im listę chorób, które dyskwalifikują w zabawię, zaznaczono, że telefony muszą oddać, z resztą w budynku i tak nie ma zasięgu. Zrezygnować mogą w każdej chwili, ale tylko przy pomocy słowa "stop", żadna inna prośba, wrzask, czy rozkaz nie zostanie wysłuchana.
Budynek wewnątrz wyglądał, jak jakaś opuszczona kamienica. Miał ochotę spytać, czy wrzaski, jakie słychać było w oddali to wcześniejsi klienci, czy nagranie, ale uznał, że lepiej się samemu przekonać.
- Brzmi całkiem zachęcająco. - stwierdził, kiedy już zostali sami z tylko jedną latareczką dającą nikłe, czerwone światło i oznajmiono im, że mają po prostu iść przed siebie. Ruszył więc, choć kiedy stanęli w absolutnej ciemności z tylko tym jednym, małym snopkiem światła, w całkowitej ciszy poza odgłosami wydawanymi przez ich dwójkę, poczuł lekkie dreszcze. Oczywiście, nigdy by się do tego nie przyznał.

- Spoko. W najgorszej opcji spieprzę i zostawię cię w ciemnościach. - odpowiedział lekko rozbawiony, świecąc po starym wnętrzu. Samo... no, było zrobione na typowy horror. Sporo kurzu, jakieś stare zdjęcia i w ogóle. Podszedł do jednego, które wyglądało, jakby wszyscy obecni na nim ludzie byli martwi. Bladzi, z zamkniętymi oczami, w staroświeckich ciuchach.
- Hej, pasjonacie. Co sądzisz o albumie rodzinnym rozwieszonym dookoła? - cóż, w obecnej ciemności, ciszy i ze świadomością, że jest tu coś, co chce ich cholernie nastraszyć, nie trudno złapać klimat miejsca. Nie dziwne więc, że Naoki, jak przystało na typowego samca próbował żartować dla utrzymania luźniejszej atmosfery, co jednak nie zmienia faktu, że na trzask wyrwało mu się kilka niecenzuralnych wyrazów i zaraz poświecił w kierunku z którego odgłos dochodził. Zaczął szukać przyczyny pewien, że jak teraz jej nie znajdzie to pewnie wyskoczy na niego, kiedy tylko się odwróci.
Nic jednak nie widział.
- Cholera, widzisz coś?
Spytał, powoli przesuwając słabym światłem po podłodze i ścianach. Odetchnął. Nie mogą tu sterczeć pięć godzin.
- Idziemy? - nie czekając na odpowiedź odwrócił się i świecąc przed siebie - na otwarte drzwi, którymi mają przejść za chwilę, zobaczył przechodzącą powoli postać. Uniósł brew, choć zastanawiał się, co czeka ich za tymi drzwiami. Jednocześnie miał nadzieję, że coś więcej, niż klimatyczne wnętrze i... no cóż, każdy fan horrorów zna to uczucie - ekscytacja związana z tym, co się stanie, lęk i dziwna nadzieja, że może jednak wszystko skończy się dobrze, a za drzwiami wcale nie czeka demon, ani psychopata.
Krzyki w oddali ucichły, jednak już po chwili Naoki i Julien mogli usłyszeć za sobą czyjś śmiech. Zdecydowanie nie przyjemny, ani wesoły oraz dźwięk włączanej piły mechanicznej.

Nie odpowiedział na żadne z pytań. Wmurowało go i tyle i zapewne stałby tak, jak kłoda, gdyby Julien go nie pociągnął. Ruszył za nim wcale nie wolniej i wcale nie bardziej emanując przy tym odwagą. Kiedy tylko rozedrgany oparł się o drzwi, wziął głęboki, miał wrażenie, że w ogóle pierwszy odkąd usłyszał dźwięk piły oddech.
- Kurwa. - tylko tyle był w stanie powiedzieć przez dobrą chwilę. W tym momencie jednak ktoś, lub coś uderzyło w drzwi, o które się opierali, więc natychmiast od nich odskoczył. Chciał szukać jakiegoś zatrzasku, ale latarka wypadła mu z drżącej dłoni. Złapał zaraz ich jedyne źródło światła z podłogi i poświecił na drzwi, które na szczęście pozostały zamknięte.
- Rec był dobry. Pierwsza część i chyba druga. Zjebali, jak wprowadzili demona. - odpowiedział na to, przez chwilę świecąc jeszcze na drzwi. - Chodź, jak będziemy siedzieć, w życiu stąd nie wyjdziemy. - dodał niechętnie, choć miał pieprzoną ochotę podstawić jakieś krzesło pod drzwi. Albo cokolwiek. Nic takiego jednak nie widział przynajmniej w korytarzu, w którym się znajdowali. Wszedł głębiej w pomieszczenie, po drodze sprawdzając każde drzwi i świecąc w absolutnie każdy ciemny kąt przy podłodze, przy suficie, wszędzie, gdzie tylko mogłoby kryć się coś strasznego. Metodą na tchórzofretkę najłatwiej przetrwać!
Przeszedł do zapewne jakiejś starej sypialni. Wewnątrz było względnie szarawo, w każdym razie jaśniej, niż w pomieszczeniach, jakie dotąd widywali, bo i włączony był telewizor. Na ekranie były tylko czarno-białe szumy. Zaczął powoli rozglądać się po pomieszczeniu, zanim zobaczył, że na kanapie jest jakaś postać z głową zwieszoną w dół.
- Myślisz, że to lalka, czy człowiek?
Spytał cicho i miał cholerną, CHOLERNĄ nadzieję, że Julien odpowie, że to na sto procent człowiek. Postać była ubrana w jakieś stare, poszarpane rzeczy, a włosy spadały jej na twarz w taki sposób, że nie dało się dostrzec twarzy.
Naoki po prostu stanął pod ścianą i patrzył pewien, że jeśli odwróci wzrok, postać na kanapie wstanie. W tej chwili, jak chyba nigdy w życiu cieszył się, że jest obok niego ktoś jeszcze.

Kiedy postać podniosła się z fotela, Naoki zdecydowanie miał wrażenie, że zaraz dostanie pieprzonego zawału serca, kiedy nagle... Julien uderzył wstającą postać. Blondyna wmurowało na ten widok. Z jednej strony sam mocno wkręcił się w tę grę i rozumiał strach, z drugiej...
- Kurwa, człowieku, pojebało cię? - poraziwszy wszystkich obecnych tąże filozoficzną sentencją, podszedł do osoby, która opadła na fotel. Lęk opadł, wszystko dookoła zrobiło się nagle dziwnie przyziemne i normalne, choć jednocześnie młody Vendell miał nadzieję, że to tylko kolejna część przedstawienia. Oj, długo będzie to wypominał Niquetowi i kpił z niego, jak tylko się da.
- Nic się pani nie stało? - Naoki mistrzem zadawania pytań będących jak najbardziej na miejscu. zdjął aktorce maskę z twarzy, żeby sprawdzić obrażenia (które warstwa gumy chyba z resztą trochę zniwelowała). Zaraz z resztą w pokoju zrobiło się jasno - ktoś w jakiś sposób zapalił światło w zwisającej pod sufitem żarówce. Dało się słyszeć kroki, ktoś się zbliżał. Zapewne ktoś, kto obserwował kamery (Naoki nigdy nie uwierzy, że ci psychole nie nagrywają tego, jak straszą biednych ludzi, aby później ostro z tego kpić) idzie tu sprawdzić, co się dzieje i wykopać ich z domu strachów.
Kobieta lekko zamrugała oczami i Vendell pomyślał, czy gdyby okazało się, że kamer jednak nie ma i może idzie do nich dalsza część spektaklu, może nie poudawać, że ona sama się uderzyła? Spojrzał na Juliena, o którym na chwilę zapomniał, kiedy ruszył sprawdzić, czy francuska pięść nie zabiła tej biednej kobieciny.
Mamy przejebane.
Tyle stwierdził, kiedy do pokoju weszły dwie osoby z obsługi.