Apartament Lucasa i Sebastiana.

Przestronny apartament z czterema pomieszczeniami. Plus łazienka. Salon urządzony w stylu nowoczesnym, wszystkie meble nowe. Czarno-biała kolorystyka. Największe pomieszczenie - salon, z ogromnym oknem, równie dużym balkonem, wielkim plazmowym telewizorem i dwiema kanapami. Do tego oczywiście sprzęt audio, DVD i blueray. Następne pomieszczenie to sypialnia. W sypialni znajduje się wysoka, czarna szafa, szafka nocna w tym samym kolorze oraz duże, wygodne łóżko. Sypialnia dla gości urządzona jest niemalże tak samo, tylko łóżko mniejsze. Kuchnia - Lucasowi zależało na tym, by była jak najlepiej wyposażona. Dobra kuchenka, duża lodówka, wszelki inny sprzęt przydatny w tym miejscu... No i dużo miejsca. Łazienka jest duża i przestronna - można w niej zarówno skorzystać z wanny, jak i prysznica.

Późnym wieczorem zamówił taksówkę, by móc przyjechać i zabrać Sebastiana wraz z jego bagażem. Potrzebował współlokatora. Nie tylko dlatego, że nie chciał sam płacić za cały apartament, ale też przydałby mu się ktoś, kto wypełni ciszę w tym pustym lokum. No i przy okazji ma kelnera, nie będzie musiał się sam męczyć w swoim klubie... Praca w klubie w pojedynkę potrafi być wyczerpująca. A jeszcze musiał pojechać po Sebka... Kiedy już tego dokonał i znaleźli się z powrotem pod drzwiami głównymi apartamentowca, Lucas zabrał swojemu kelnerowi bagaże i wniósł je na górę, a potem do środka. Umiejscowił je tymczasowo w pokoju dla gości.
- Zatem witam w moich skromnych progach... Czuj się, jak u siebie. - oznajmił. Potem krótko wytłumaczył, co gdzie się znajduje, gdzie jest łazienka i tak dalej. Wypadałoby czymś poczęstować swojego świeżo upieczonego współlokatora, więc postanowił przywdziać fartuch kuchenny i zrobić jakąś pyszną kolację i do tego jakiś lekki deser. Coś prostego i lekkostrawnego? Jako pierwsze na myśl przyszło mu sushi, które robił już kilka razy w życiu. Zatem jako danie wybrał sushi. Co z deserem? Wydaje się, że ładnie przygotowane lody wystarczą. I do tego dobre, francuskie wino. Oczywiście, tylko po lampce, wszak nie chce go tutaj upijać...

Pracował z Panem Crowley'em, już dobrych parę tygodni, ale pytaniem o mieszkanie go zagiął. Sebastian pomieszkiwał po znajomych, czasem coś wynajmował. Nie chciał kupować czegoś na stałe, z resztą dużo rzeczy nie miał. Nim zdążyłby zagrzać miejsce, jego już by nie było. Taki scenariusz powtarza się już od sześciu lat. Cały czas podróżuje. Dlatego taka propozycja - ze strony szefa - aby razem zamieszkali trochę go zdziwiła. Tego jeszcze nie praktykował. Chociaż mogło być to całkiem wygodne. To samo mieszkanie, ta sama praca, ten sam zakres obowiązków. Trochę zajęła mu decyzja, no ale w końcu przystąpił na tę propozycję.
Dwie walizki, plecak, więcej rzeczy ze sobą nie miał. Co jakiś czas otrzymywał od rodziców paczki, więc pewnie będzie musiał do nich zadzwonić, napisać, cokolwiek. W końcu będzie miał nowy adres.
Z pomocą Lucasa, zaniósł wszystko do mieszkanka. Ten budynek był niesamowity. Zwłaszcza ta jedna ściana - cała ze szkła. Można było zobaczyć całe miasto. Nocą wyglądało naprawdę niesamowicie. Coś cudownego. Mógłby tu tak stać i obserwować. Mógłby, gdyby nie fakt, że mężczyzna zaczął coś do niego mówić.
Oderwał wzrok od światełek w dole, aby odwrócić się w stronę mężczyzny.
- Bardzo dziękuję, Lucasie. - Odpowiedział z uśmiechem na ustach.
Czasem miał wrażenie, że temu facetowi ani na chwilę nie zmienia się wyraz twarzy. Taki wieczny pokerface. To musi być przytłaczające.
W czasie kiedy mężczyzna przygotowywał dla nich jedzenie, Iiro postanowił się rozpakować. Parę książek, ciuchy, dwie butelki win. Notebook'a, położył na stoliku nocnym. I tyle. Był już rozpakowany. Kosmetyki, ręcznik oraz szlafrok zaniósł do łazienki. Nie będzie mu się później chciało z tym latać.
Po szybkim odświeżeniu, zajrzał do współlokatora.
- Może w czymś pomóc?

Zerknął na współlokatora.
- Nie, nie trzeba. - odparł. Właściwie zaczął już nakładać sushi na te takie małe naczynia. Ułożył kawałki sushi elegancko, po czym sięgnął po kieliszki na wino. Zerknął na Sebastiana. Wygląda na dobrego chłopaka, można powiedzieć, że przypominał Lucasa sprzed pięciu lat. Wtedy był jeszcze inny... Przynajmniej wyglądał na mniej przygnębionego. Dopóki nie doszło do serii kilku wydarzeń, które znacząco wpłynęły na jego życie...
- Co sądzisz o nazwie klubu? - spytał, by jakoś rozpocząć rozmowę. Nazwa kojarząca się z nocą w jego mniemaniu bardzo pasuje do klubu utrzymanego w klimatach gotyckich. No i brzmi tajemniczo i elegancko jednocześnie. Lubi takie połączenie. Otworzył zamrażarkę i zaczął przygotowywać deser - czyli lody, oblane czekoladą i posypane posiekanymi orzechami. Niby deser tandetny, ale jakoś nie miał nastroju na fantazjowanie w kuchni. Po zrobieniu deseru, jednocześnie słuchając Sebastiana, zaniósł sushi do pokoju, potem kieliszki i wino. Nalał wina do naczyń i zaprosił go do stołu. Liczył również na to, że podczas kolacji dowie się nieco więcej na temat Sebastiana. Mimo tego, że pracują razem od kilku tygodni, to jakoś niewiele udało mu się dowiedzieć.

W takim razie pozostało mu tylko obserwować swojego szefa. Jak na takiego ponuraka był naprawdę zręczny. Cóż za zdziwienie. Wyglądał raczej na osobę, której wszystko jedno, czy jutro umrze. Jednak coś potrafi. Miła odmiana. Zdjął z siebie czarny, niezapinany sweter z kapturem i odwiesił go na krzesło.
- Co sądzę o nazwie? - Powtórzył z zastanowieniem w głosie. - Jest idealna. Bardzo pasuje do tego miejsca. Jak i do samego właściciela.
Myślał, że pierwszym pytaniem Lucasa, będzie raczej: ,,Skąd zna tak dobrze język Japoński?'' No nic. To o klubie, nawet nie było takie złe. Podobało mu się tam. Fajna atmosfera, dobry szef. Do tego ten styl. Najchętniej nie wychodziłby ze swojej pracy. Ma nawet dobry kontakt z klientami. Może nawet zostanie tu na dłużej? Czas pokaże.
Sushi wyglądało naprawdę dobrze, ciekawe czy także dobrze smakuje. Złapał pałeczkami jedno z nigiri. Zanurzył odrobinę w wasabi, po czym skosztował. Jego kubki smakowe, aż szalały To było naprawdę pyszne. Odkąd był w Japonii, nie jadł nigdzie tak smacznego sushi, jak to które zrobił Lucas.
- Wow, teraz to jestem pod Twoim wrażeniem. Nie przepadam za sushi, ale to, które zrobiłeś... Jest rewelacyjne. Mówię serio! - Uśmiechnął się nieco weselej, niż jak to miał zwykle w zwyczaju i zabrał się za jedzenie.
Już nie mógł się doczekać deseru. Taki niepozorny, a talent to ma w małym paluszku.
- Może powiesz mi coś o sobie?

- Coś o sobie... - mruknął.
- Czy możemy to przełożyć na potem? - spytał, próbując własnej potrawy. Rzeczywiście, nawet znośna. Nie za często robił sushi, bo też niezbyt za nim przepadał. Ale sushi w sumie zawsze lepsze od jakiegoś tam banalnego makaronu, czy spaghetti.
- Ale cieszę, że ci smakuje... Zawsze to jakaś pochwała dla szefa kuchni- odparł, zerkając na niego błękitnymi oczami. Pewnie nie widać było po nim, że cieszy go aprobata Sebastiana. Ale po co to okazywać, skoro wystarczą słowa? Okazywanie swoich odczuć jest przereklamowane. Kojarzy mu się to z kiepskiej jakości telenowelą brazylijską. Nazwa pasuje? To dobrze. Nie tylko on myślał, że to będzie dobry pomysł. Chociaż z drugiej strony obawiał się, że może wymyślić coś, co albo będzie przestarzałe i niemodne lub nawet niezrozumiałe dla tutejszych. Tutejszych, no właśnie... On "tutejszy" nie jest. Sebastian też nie... Pewnie nie zna jego przeszłości. Dobrze. Niech tak pozostanie, oby jak najdłużej... Zerknął na swój talerz. Czemu to sushi pływa... w tak szkarłatnym płynie? Zamrugał kilka razy. Krwawa posoka zniknęła z talerza, zamieniła się z powrotem w sos sojowy. Już mu umysł zaczyna płatać figle...

Zagryzł kusząco wargę, wpatrując się uważnie w swego rozmówcę.
- Jest Pan bardzo tajemniczy, Panie Crowley.
Wydawał się nieco spięty. Jakby obecność drugiego człowieka sprawiała mu ból. Dlaczego więc zaproponował wspólne mieszkanie? Czyżby był masochistą? Gustuje w tym co ja? Nie mógł go w żaden sposób rozgryźć. Chociaż już trochę go znał. Cóż takiego ukrywał w sobie Lucas? Czy jest to gorące? Pragnienie, które nie może ujrzeć światła dnia? Co to?
Skoro mieszkają razem, to kiedyś się tego dowie. Oby prędko. Ciekawość, aż go rozrywała od środka. Ten facet jest za bardzo tajemniczy.
Ponownie zagryzł wargę, przesuwając opuszkami palców po szklanym stole. Chłodny.
Chciałbym zobaczyć jak skóra, na plecach Lucasa zmienia odcień na ognistą czerwień, kiedy go drapię.
Od kilku dni dokładnie obserwował swojego Szefa. Taki chłodny, opanowany. Chciałby to zmienić. Zasiać w nim pożądanie, które tylko on mógłby opanować. Czyż ta opcja nie jest kusząca? Sebastian miał dziwny typ. Lubił zabawiać się z takimi sztywniakami. Łatwo się nimi sterowało. Umowa była prosta - tylko seks. Jeżeli jakiś się zakochiwał, odtrącał go i się przenosił. Jak widać zbierał nie tylko doświadczenia z zakresu prowadzenia własnego interesu.
- Nalegam. - Wtrącił nagle, łapiąc w palce lampkę wina. - Chcę wiedzieć z kim mam do czynienia.
Jaki mrok przede mną skrywasz, Crowley?

- Hmh... Skoro tak... - mruknął. Po co mówić całą prawdę? Pomyślał chwilę, skosztował wina i chrząknął.
- Wcześniej mieszkałem w Rosji. Pracowałem w piekarni ojca. Potem niestety musiał ją zamknąć, interes upadał... - powiedział bezbarwnym głosem. Nie musiał wszak wspominać na pierwszym spotkaniu o tym, że niegdyś robił ciasto z nadzieniem z ludzkich organów. I że miał nawet okazję jego skosztować... W sumie, ludzkie mięso to dosyć... wytrawna potrawa. To było dosyć gorące... To uczucie, że niegdyś to mięso chodziło, mówiło, podróżowało... Takie uczucie łamania tabu. Zaraz... Czemu on myśli o tym akurat teraz? Spróbował odepchnąć te myśli na bok, by przypadkiem nie wypowiedzieć na głos.
- Czy chciałbyś wiedzieć więcej? - spytał, zerkając nań, odstawiając kieliszek na stół. Zastanawiał się w sumie, czemu Sebastian chciał tak bardzo znać jego osobę. Coś czuł, że jest coś więcej, niż "Chcę wiedzieć z kim mam do czynienia". Ciekawy osobnik z tego Iiro, nie ma co...
- A ty? Skąd pochodzisz? - zapytał. Nie przypominał sobie jakoś, by Sebastian wspominał o swoim pochodzeniu. Nazwisko brzmi niby jak te tutejsze, ale jednak jakoś inaczej. A imię już zupełnie nie pasuje...

- To wciąż za mało, aby zaspokoić moją ciekawość. - Skierował w jego stronę lampkę w winem. - Chcę więcej...
Powiedział to takim tonem, że to musiało po prostu zabrzmieć dwuznacznie. A o to mu właśnie chodziło. Przesunął palcem wskazującym po swojej zaczerwienionej wardze.
Wciąż miał wrażenie, że ten coś przed nim ukrywa. Jak najszybciej musiał się dowiedzieć co to jest. Dziwnie się czuł przy tym facecie. Jego wyraz twarzy, ani na moment się nie zmieniał. Tylko ton głosu i oczy, z nich mógł coś wyczytać. Nic poza tym.
- Nowa Zelandia, Queenstown. Mam siostrę bliźniaczkę, Anett. Rodzice prowadzą dochodową restaurację. Z tego co wiem, w planach mają kolejną. Od kilku lat podróżuję, zbieram doświadczenie. - Posłał mu złośliwy uśmieszek. - Lubię łamać zasady, a nawet je zmieniać.
Już bardziej dosłowną osobą być nie mógł. Oficjalnie planował zarzucić na własnego Szefa, sidła. Nigdy nie miał tego w zwyczaju. Oddzielał życie intymne od pracy, szeroką linią. Tym razem, było inaczej. Po prostu musiał. Coś go o niego ciągnęło. To chore uczucie, wierciło mu dziurę w brzuchu.
- Czy coś jeszcze chcesz o mnie wiedzieć, Panie Crowley?

- Dla mnie wystarczająco dużo. - odparł krótko. Nie ma potrzeby, żeby mówił coś więcej.
- Nowozelandczyk, tak? Jak ci się podoba w Japonii? - spróbował skierować rozmowę na inne tory. Zawsze to jakieś wyjście, by obejść to "przesłuchanie". W zasadzie to najchętniej poszedłby teraz zamknąć się w swojej sypialni sam na sam, ale przy gościu jakoś nie wypada. Zerknął na jego wargę... Krew? Czy to znowu jego omamy? Aż oblizał swoje... Udał, że były spierzchnięte i upił nieco wina, by je zwilżyć. Z niewiadomych przyczyn pociągał go ten widok... Chociaż, gdyby było nieco więcej krwi... Eh, skup się Lucas. Przecież on dopiero co się przeprowadził, niech się chociaż rozgości. Przecież nie weźmiesz go już tutaj, teraz, na stole. Tak mu to jakoś nie pasowało zupełnie... Wolał bardziej tradycyjne miejsce, tj. sypialnię. Czy on go właśnie... prowokuje? Może nie widać tego na pierwszy rzut oka, to jest tak trochę bardziej ukryte... Sprytne.

- Dla mnie nie.
To jeszcze nie koniec. Ma zamiar wyciągnąć z niego wszystko. Chciał o nim wiedzieć więcej i więcej. Takim marnym "czymś" nie da się zadowolić. Wzdychając cicho, zabrał się za jedzenie kolejnego nigiri.
- Jest piękna. Ludzie są bardzo... Interesujący.
Trochę wasabi skapnęło mu na rozciętą wargę. Dopiero wtedy zorientował się, że zagryzł ją do krwi. Zassał się trochę na niej. Nie lubił tego metalowego posmaku, ale to już z przyzwyczajenia. Przyłożył chusteczkę do ust.
Czy on się oblizał? .. Więc miał w sobie coś z sadysty? Czy to jednak masochista? Może oba naraz? Odetchnął głęboko, przeczesując szczupłymi palcami, swoje niesforne włosy. Coraz bardziej można było wyczuć pomiędzy nimi to napięcie.
Wstał z krzesła, w celu podejścia do Crowleya. Oparł się o stół i jakby nigdy nic pochylił nad nim.
- Wyglądasz jakbyś chciał spróbować mojej krwi. - Wskazał na swoją wargę. - Chcesz?

- Cóż za odważna propozycja... - stwierdził ze zdumieniem. Serio, z jego twarzy odczytać można było zdumienie. Niewielkie, ale zawsze. Może się zgodzi... W końcu to tylko wargi, nie? Nikt jeszcze nie umarł od niewinnego pocałunku.
- Chyba się zgodzę... - mruknął, po czym pociągnął go lekko ku sobie.
- Tylko niech to zostanie między nami. - polecił, szepcząc mu do ucha. To dziwne, ledwo się poznali, a już będą się całować... Cóż, w życiu trzeba wszystkiego spróbować... No i skoro sam się zaoferował, to trochę szkoda marnować taką okazję. Zwłaszcza, jak sam chłopak jest niczego sobie. Inteligentny, rozmowny... Fizycznie nawet fajny, a najbardziej z twarzy. Oblizał się ponownie. Zrobiło się dosyć gorąco... Do tego stopnia, że aż zaschło mu w gardle. Jakaż to magia nagle między nimi się zadziała? Szykując go na pocałunek, odgarnął niesforne kosmyki z jego twarzy. Chłopak wiedział, czego chce... I wiedział też, jak to zdobyć. Imponujące.

- Wszystko co wydarzy się w tym mieszkaniu, pozostaje tylko pomiędzy nami. - Odpowiedział z przekonaniem.
Przecież nie miał zamiaru z nikim dzielić się swoim życiem prywatnym. To jego sprawa z kim się całuje lub z kim idzie do łóżka. No i co tam robi. Nawet jego rodzona siostra, nie wie wszystkiego o nim. Gdyby się dowiedziała, to lepiej nie myśleć czym by się to skończyło. Furią, może gromkim płaczem? Już oczami wyobraźni widział jak jego siostrzyczka ciągnie się za warkocz i przygryza wargę. Oboje mieli to już w nawyku. Potem zaczyna swoje przesłuchanie. Parę wyzwisk, uspokaja się i na nowo nakręca. To go zawsze ciekawiło. Skąd kobiety biorą siłę na te huśtawki nastrojów? Imponujące. Co by jeszcze zrobiła? Pewnie rozwaliła apartament, napadła na przypadkowego faceta - w tym przypadku do Lucasa. Zamknęła się w pokoju brata i ryczała. Po jakimś czasie wyszła usiadła obok niego i mocno się przytuliła. Zawsze tak robiła. Czekałoby go jeszcze jedne przesłuchanie, tym razem pierwszym pytaniem byłoby: ,,Jak się to robi?". Głupio odpowiedzieć siostrze: ,,Pokazać Ci?"
W końcu jednak jego zainteresowanie przeniosło się na Crowleya. Konkretniej na sytuację, w jakiej oboje się znaleźli - pocałunek. Boże ale on się z tym ociąga! Bez zbędnego planowania, czy namysłu, chwycił mężczyznę za koszulę. Ups, trochę się pogniecie. Trudno.
Na pierwszy rzut oka można by powiedzieć, że zmusił go do tego pocałunku. Ale czy tak naprawdę było? Ich usta spotkały się, powodując niekomfortowe uczucie u Sebastiana. Ta cholera, rozcięta warga. Pomimo dyskomfortu, dał ponieść się temu chwilowemu uniesieniu.

Dawno się nie całował... To nieprawda, że to Sebastian zmusił go do pocałunku. Wszak sam tego chciał - pocałunku. Ale czy tylko pocałunku? Sam nie był tego pewien... Dziwna sytuacja. Intuicja podpowiadała mu, że jednak nie warto uprawiać seksu z kimś, kto ledwo się wprowadził... Mimo tego napięcia, które zaistniało między nimi. Westchnął cicho, liżąc jego dolną wargę. Tak przyjemnie... Lecz coś podpowiedziało mu, aby przestał. Tak też zrobił. Odsunął się nieco od chłopaka.
- Wybacz... Już zapomniałem, jakie to uczucie. - mruknął cicho. Przyjemne uczucie, aczkolwiek trochę nie na miejscu... Najchętniej to by zaniósł go od razu do sypialni, ale przecież to nie jest normalne. Tak się nie robi... Miał nadzieję też, że Sebastian nie zapyta go o to, czy by chciał się z nim przespać. Raczej ma trochę rozumu w głowie, prawda?

Co czuł w tamtym momencie? Miał wrażenie jakby przez jego ciało przeleciało wyładowanie elektryczne. Piorunujące wrażenie. Z jego ust wyrwał się cichy jęk. Odruchowo rozchylił swe wargi, tym samym dając zielone światło mężczyźnie. Jakież było niezadowolenie Sebastiana, kiedy ten się od niego odsunął. Cóż, może na początek tyle wystarczy. Następnym razem na pewno na tym nie poprzestanie.
- Tsk.. Trochę to smutne. Mam nadzieję, że Ci tam w dole nic nie zwiędło. To by było dopiero przykre. - Mruknął zgryźliwie Iiro.
Czy zrobił to specjalnie? Oczywiście. Chciał zobaczyć, czy spowoduje to jakąś reakcję łańcuchową u Lucasa. Niestety nie zanosiło się na to. Co za szkoda.
Wrócił na swoje miejsce.

- Zwiędło... ? - spojrzał na niego nieco z ukosa. Ta uwaga była trochę nie na miejscu, ale w sumie był w stanie przymknąć na to oko. No, chyba już skończyli kolację... Czas zatem na porządki. Wstał zatem od stołu i pozanosił brudne naczynia do kuchni. Tam wstawił je do zmywarki i wrócił do Sebastiana.
- Jakieś plany na dalszy wieczór... ? - spytał się, rozpinając swoją elegancką kamizelkę. Już był po pracy, a więc mógł w sumie już zdjąć ten formalny strój... Westchnął cicho, składając ubranie w kostkę.
- Radziłbym się zrelaksować. Jutro wstajemy dosyć wcześnie do pracy. - polecił mu. Ciekawe, czy ta noc będzie spokojna...

Uśmiechnął się dość pogardliwie, błądząc wzrokiem za mężczyzną. Dopiero co się całowali, a ten pyta o plany na wieczór? Cóż za ironia. Widocznie nic dzisiaj nie zdziałają. Ale z niego służbista. Może jeszcze tego żałuje? Porażka.
- Pewnie się rozpakuję. - Bo co innego mi pozostaje?
Przeciągając się z cichym jękiem, ruszył w stronę swojego pokoju. Zrelaksować? Tym go już zaintrygował. Chętnie zrelaksowałby się z nim w łóżku. Dla Szefa to pewnie za szybko. Nie te lata.
Zagryzł dolną wargę.
- Zrelaksuję się w kąpieli.
Chętnie zabrałby go ze sobą.

- Rozumiem... - przytaknął. Będzie musiał poczekać na swoją kolej do kąpieli... Trudno. Postanowił, że w tym czasie zajmie się nieco swoim ciałem... Poćwiczy trochę. W tym wieku trzymać formę. Ściągnął zatem z siebie koszulę, chwycił za hantel i zaczął od serii podnoszeń na jedną rękę. Zastanawiał się, czy Sebie podobają się tacy faceci... Dojrzalsi, dobrze zbudowani... W ogóle, jaki typ ma Sebastian? W zasadzie nie miał pojęcia, czemu się nad tym zastanawia... Być może to tylko zwykła ciekawość. Odłożył na chwilę hantel, chcąc nieco rozgrzać mięśnie. Przy takich ćwiczeniach przerwy i rozgrzewki są ważne. Chwycił ponownie przedmiot i umiejscowił go w drugiej ręce. Jak na taki wiek, to nieźle się trzyma... No, ale dosyć z tym narcyzmem. Szybko dokończył serię, potem zrobił trochę brzuszków zanim zjawił się Sebastian.
- Też czasami ćwiczysz? - spytał, odkładając hantel na miejsce