Piętro 11, mieszkanie nr 448 "Tom Salva" i tymczasowo "Rokuro Miyazawa"

Przez całą drogę do mieszkania Toma ciężko było mu skupić myśli i prowadzić w miarę rozsądną konwersację. Ciągle myślał o pocałunku sprzed chwili, pełnym pasji i uczuć. Na samą myśl, co mogłoby być, a właściwie co może być dalej robiło mu się gorąco. Mężczyzna całował niesamowicie. Chyba nawet lepiej, niż to zapamiętał. Wciąż potrafił zawrócić mu w głowie, nakręcić go. Nic dziwnego. Znał praktycznie każdy jego słaby punkt. Zrobił to specjalnie, wredny cholernik...
Po przekroczeniu progu mieszkania zaczął się rozglądać z zainteresowaniem. Wynajmowane przez psychologa skromne, lecz wciąż ładne mieszkanie we Francji było niczym w porównaniu z tym apartamentem.
- No proszę, proszę. Już od wejścia wygląda niesamowicie! Wygrałeś na loterii? - zapytał, ściągając z siebie buty i kurtkę. Z zainteresowaniem zaczął rozglądać się wokoło. Widać było, że jego były chłopak ma dobry gust.
- Nadal wysłuchujesz jojczenia zdradzanych kobiet i staruszków narzekających na służbę zdrowia, jak na stażu czy wskoczyłeś na wyższy szczebel profesji, świrologu? - dopytywał, odwracając się przodem do mężczyzny i uśmiechając się szeroko. W świetle lampy mógł się w końcu dokładniej przyjrzeć czarnowłosemu. Prawie nic się nie zmienił od czasu ich rozstania. Co prawda był nieco bledszy, jakby niewyspany i zmęczony, jednak wciąż nieprzyzwoicie przystojny. No ale nie ma się co dziwić. Pewnie miał sporo zajęć na głowie. Cóż, trudno się dziwić. Ktoś z takim mieszkaniem, nawet jeśli nie było jakieś ogromne, musiał sporo zarabiać. Trzeba było pociągnąć ten temat z dwóch powodów. Pierwszym była zwykła ciekawość Juliena. A drugim próba powstrzymania się przed rzuceniem na biednego psychologa. W końcu tak nie wypada... Nie widzieli się tyle czasu, mieli sporo do omówienia. Powinni spokojnie porozmawiać, wypić herbatę, zjeść ciastko, pokontemplować kolor kanapy, krzesła, wymienić się spostrzeżeniami odnośnie ostatnio przeczytanych książek, filmów czy zrobić cokolwiek więcej, co nie miało większego znaczenia i podtekstu erotycznego. Tak. Zdecydowanie tak.

Odszkodowanie? Jakie znowu, kurwa, odszkodowanie? W coś Ty się znowu wpakował, idioto... Ściągnął usta w wąską linijkę. Nie wiedział, czy powinien o to zapytać. W końcu wtedy zacząłby się martwić, pewnie też wrzeszczeć na niego i opieprzać za lekkomyślność, brawurę, czy cokolwiek innego, co choćby w jednej setnej przyczyniło się do uszkodzenia jego księcia. Byłego, ale wciąż księcia.
Machinalnie podążył za mężczyzną, będąc pogrążonym we własnych myślach. Potem wszystko działo się wyjątkowo szybko. Przynajmniej dla niego. Słowa Toma nieco wyrwały go z zamyślenia. Jednak nie zdążył się mu porządnie nadziwić czy zaprzeczyć, bo już widział go tuż przed sobą, wyjątkowo niebezpiecznie blisko. Serce Francuza zabiło szybciej. Zerknął przelotnie na wargi starszego, by za chwilę ponownie spojrzeć mu w oczy.
- Zasłużyłeś co najwyżej na bycie podrapanym i pogryzionym. - odparł, uśmiechając się nieco złośliwie. Przez minione lata nabrał pewności siebie. Wiedział czego chce i zawsze dążył do osiągnięcia owej "zachcianki". Nic więc dziwnego, że zaraz objął mężczyznę za szyję, jednocześnie przyciągając go bliżej siebie. Odwzajemnił pocałunek z ochotą, lecz przy okazji jakby zaczepnie, niby to chcąc sprawdzić ile jest prawdy w tym całym "braku kontroli". Rozchylił wargi nieco bardziej, końcem języka przesuwając po ustach mężczyzny, zachęcając go do pogłębienia pieszczoty, tak jak miało to miejsce wcześniej.
Paznokciami przesunął po jego karku, a gdy wsunął dłonie pod materiał koszuli, także i po plecach psychologa. Nie bawił się tak jednak zbyt długo, bo zaraz cofnął ręce na jego tors. W pierwszej chwili brunet mógł pomyśleć, że zaraz zostanie odepchnięty. Julien miał jednak znacznie lepszy pomysł. Zaczął sprawnie rozpinać guziki, tym samym odsłaniając umięśniony tors mężczyzny. Niemal od razu zaczął badać go opuszkami palców, chcąc przypomnieć sobie gładkość skóry, zarys mięśni, a także rozkoszne ciepło, które biło z ciała jego pierwszego kochanka.

Przerywanie zabawy w takim momencie było zwyczajnie niestosowne. Skoro obaj tego chcieli, to po co się rozwarstwiać nad ewentualnymi przeszkodami? Byli świadomi własnych decyzji i w razie czego ponieśliby za to odpowiedzialność.
- Minęło sporo czasu, zmieniłem się, ale nie sądziłem, że akurat Ty pomyślisz, że byłbym w stanie zdradzić swojego ewentualnego partnera. - prychnął, odsuwając się od niego. Dobra, bądźmy szczerzy, sypiał z pierwszym lepszym, który mu się spodobał - czasami nawet nie była to jedna osoba - jednak nie przesadzajmy. Nie był przecież dwulicowym skurwysynem.
- Jeśli to Cię uspokoi, to byłeś moim pierwszym i jedynym chłopakiem. Od naszego zerwania jakoś nie ciągnie mnie do związków. - uśmiechnął się kwaśno. To pytanie było jak cios w twarz od Naoki'ego. Tylko tamten nie dość, że wlazł mu na dumę, to jeszcze objawił się fizycznie. - Idę po telefon. Muszę napisać do opiekuna, że nie wracam na noc do internatu. - powiedział jeszcze, po czym cofnął się do przedpokoju. Zaczął grzebać w swojej kurtce, szukając telefonu. Niby nie poinformował profesora Vendella o swoim przyjeździe, w końcu pierwsze co zrobił, to polazł przywitać współlokatora i zostawić rzeczy, a potem o tej powinności zapomniał. Lepiej jednak było się nie podkładać. Jeszcze ktoś podkabluje i dopiero będzie problem.
Wystukał szybko wiadomość i schował z powrotem telefon do kurtki, po czym jak gdyby nigdy nic wrócił do kuchni. Tam wyjątkowo bezczelnie usiadł na brzegu blatu i wziął kubek z przygotowanym przez Toma kakaem.
- Twoje zdrowie, książę. - rzucił, po czym upił kilka łyków płynnej słodyczy. Od razu zrobiło mu się weselej. Dawka endorfin i mleka zawsze działała nań kojąco.

I takie nastawienie zdecydowanie bardziej mu się podobało. Nie lubił marnować czasu na głupoty. Chyba że sam tych głupot chciał i uważał je za zabawne. Jak obrzucenie jajkami samochodu wrednego sąsiada. To była zupełnie inna para kaloszy.
Chętnie odpowiedział na pocałunek. Można śmiało stwierdzić, że zmiana zachowania Toma poprawiła mu humor. Chociaż taka bezpośredniość bruneta była dla niego czymś nowym. Zwykle obchodził się z nim jak z jajkiem. Flirt, czarowanie, brak pośpiechu... A teraz? Zmiana o 180 stopni.
Zamruczał cicho z zadowoleniem, czując jego wargi na swojej szyi. Jego ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Odchylił nieco głowę, dając mu lepszy dostęp do siebie. Palce jednej z dłoni wplótł w czarne kosmyki, delikatnie je przeczesując.
- Więc mówisz, że trochę się "tego" nazbierało, hum? Chyba będę się musiał Tobą odpowiednio zająć... - zagadnął, zsuwając koszulę z ramion mężczyzny. Nie zadawał sobie trudu w łapanie materiału, pozwolił mu opaść na chłodne kafelki. Przesunął dłońmi po jego plecach, z zadowoleniem wyczuwając napięte mięśnie. Zadowolenie jednak zmalało, gdy gładkość skóry została przerwana na kręgosłupie, po którym tak lubił go drapać. W jednej chwili zsunął się z blatu i stanął za nim. Cóż, taka szrama nie powstałaby po lekkim zadrapaniu...
- Co Ci się stało...? - palcami delikatnie przesunął po całej długości blizny. Domyślał się, że praca ochroniarza nie jest usłana różami. W końcu łatwo było o rany postrzałowe, cięcia zadane przez nożownika, połamane w bójce kości... Ale coś takiego? Blizna wzięta rodem z filmów akcji, w których szpieg jest torturowany przez tajne służby bezpieczeństwa.
I nastrój szlag strzelił. Once again.

To brzmiało jak naprawdę kiepski żart. Z jednej strony jakieś służby specjalne, ochrona, świadek koronny, mafia, a z drugiej... Tom. Kulturalny, opiekuńczy i zawsze szukający kompromisów psycholog. Tak przynajmniej go zapamiętał. Ta sytuacja uświadomiła mu, że nie minęły, jak mu się wydawało, tylko trzy lata, a AŻ trzy lata. Zmieniło się całe ich życie. Nie było tu szans na wieczną miłość, powroty po latach, wierność po grób. Wielkie romanse z książek nie mogły istnieć w rzeczywistości.
Wtulił policzek w dłoń mężczyzny, przymykając powieki. Chociaż nie widzieli się tyle czasu, zawsze miał świadomość, że brunet gdzieś jest, żyje i układa sobie życie. Świadomość, że teraz naraża swoje życie i że kiedyś tak po prostu "zniknie" była wyjątkowo przytłaczająca.
- Dobrze wiesz, że Tobie pozwoliłbym praktycznie na wszystko. - odparł, podnosząc na niego wzrok i uśmiechając się nieznacznie. Ogarnij się, debilu. Przecież nic mu nie jest! Przyciągnął go do siebie za pasek od spodni, po czym ucałował krótko jego usta. Nie powinien teraz rozwarstwiać się nad przykrymi rzeczami. Zdążą porozmawiać rano. Teraz znacznie bardziej opłacalnym było skupienie się na bardziej przyziemnych aspektach życia.
- Przyznaję, że masz całkiem wygodne blaty, jednak w sypialni powinno być jeszcze lepiej. Zgodzisz się ze mną? - mruknął cicho, po czym zassał się lekko na szyi mężczyzny, by zostawić po sobie małą pamiątkę. Niech potem kombinuje, jak się z tym kryć.
- To jak? Zaprowadzisz mnie do swych komnat, mój książę? Czy może sam mam przebyć kręty labirynt pokoi Twojego królestwa? - zaśmiał się cicho, biorąc go za ręce i ciągnąc lekko w kierunku wyjścia z kuchni. Sam oczywiście nie miał nic przeciwko zostaniu w pomieszczeniu. Zależało mu jednak na tym, żeby Tom przypadkiem nie uszkodził sobie bardziej kręgosłupa. Cóż, był cholernie nadopiekuńczy w stosunku do połamanych i podziurawionych osób.

Długie i namiętne nocne harce wymagały mnóstwa energii. Nic więc dziwnego, że Julien usnął snem kamiennym i ani myślał budzić się z samego rana, a co dopiero w nocy. Nasz Francuzik zwlekł się, a właściwie spadł z łóżka jakiś kwadrans po dwunastej w południe. Nie była to przyjemna pobudka z dwóch powodów. Otóż podłoga nie była tak wygodna jak materac, a blondyn dziwnym trafem spadł prosto na tyłek. Jedynym tego plusem był fakt, że został skutecznie obudzony. Podniósł się z posadzki, wyklinając przy tym każde stworzenie niebieskie, które przyczyniło się do takowego przebiegu wydarzeń. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że był piękny, słoneczny dzień, śnieżek na parapecie za oknem ładnie iskrzył, a w pokoju nie było tego ciemnowłosego sadysty.
I tu chłopak musiał stanąć przed trudnym wyborem: wyjść ze swej bezpiecznej nory i poszukać księcia czy może wejść do łazienki, wziąć prysznic i pozbyć się ze swojego ciała potu zmieszanego z nasieniem. Jednak gdy tylko uchylił drzwi sypialni, a do jego nozdrzy doleciał wyjątkowo smakowity zapach jedzenia, postanowił wybrać drugą opcję. Siedzenie przy stole w takim stanie zdecydowanie odbierało apetyt. Nawet jeśli czasem zdarzało im się zjeść śniadanie w wyrku, po całonocnych igraszkach.
Pozbierał swoje ubrania z podłogi. Czynność ta do najłatwiejszych nie należała, ból w krzyżu zdecydowanie za mocno dawał mu się we znaki. Cholerny sadysta… Gdybym wiedział, że tak zakończy się tamten dzień, to wziąłbym ciuchy na zmianę. Pokręcił głową z dezaprobatą i zatrzasnął za sobą drzwi do łazienki. Fochy i dąsy niestety ustąpiły, gdy zobaczył wystrój łazienki. Gdyby widział ją wcześniej, to pewnie nie wyszedłby z tak nudną propozycją, jak przeniesienie się do sypialni. No ale cóż, czasu się nie cofnie. Może kiedy indziej namówi go na wspólną kąpiel.
W kilka minut doprowadził się do porządku zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz. W pełni ubrany, lecz z jeszcze nieco mokrymi końcówkami włosów wszedł do kuchni, nieświadomie uśmiechając się szeroko na widok mężczyzny krzątającego się po kuchni. Podszedł bliżej, po czym objął go od tyłu w pasie i cmoknął krótko w kark.
- No cześć. Wyspałeś się, książę? Mogłeś mnie obudzić wcześniej, spędzilibyśmy więcej czasu. - mruknął cicho, odkręcając go przodem do siebie. Miał zamiar być jak najdłużej przy swoim dawnym partnerze. Nowa praca Toma cholernie go martwiła, jednak nie miał prawa go za to strofować. Jeszcze zdąży mu przyłożyć za brak rozwagi. Ale to później. - Co tam smacznego tworzysz? Mam nadzieję, że Twoje umiejętności kulinarne nie zmalały.

Aż dziw bierze, że ten cholernik nadal pamiętał takie drobnostki... Chociaż, może to tylko przypadek? Albo przyzwyczajenie? Nieważne. Grunt, że mogli miło spędzić czas we dwójkę i nikt im nie przeszkadzał. Co prawda Julien nie mógł siedzieć u niego w nieskończoność, jednak zamierzał czerpać przyjemność z każdej spędzonej z brunetem chwili. W końcu przychodzenie do niego codziennie nie wchodziło w grę. Akademik też swoje kosztuje, a nie lubił bawić się w wyrzucanie pieniędzy. Można je przecież spożytkować inaczej. Przykładowo przeznaczyć na droższy prezent dla przyjaciela, jak tamte farbki dla Naoki'ego. Dziwne, że nie dzwonił wieczorem, ani rano. Gdyby było inaczej, to pewnie bym usłyszał. Albo usłyszałby to Tom i mi powiedział. Hueh, pewnie nawet nie zauważył, że mnie nie ma.
Zaraz jednak pozbył się tych niedorzecznych myśli. Niby czemu Naoki miałby się nim przejmować? Szczególnie po ostatnim zajściu? Niedorzeczne. W ogóle jakby kiedykolwiek było między nimi cokolwiek poza koleżeństwem i imprezowaniem.
Z wdzięcznością przyjął zaoferowaną kawę. Mimo że przespał dziewięć ładnych godzin, to wciąż nie mógł się do końca obudzić. Na kanapie siedział po turecku, jak to miał w zwyczaju. Sączył powoli gorzkawy napój z niesamowitą ilością kofeiny. Ach, te czasy, kiedy jako dzieciak nie dałby się zmusić do choćby dotknięcia "czarnej wody".
- Nie tyle u Ciebie, co z Tobą, książę. Zresztą, nie powinno Cię to tak dziwić. Mamy sobie przecież sporo do opowiedzenia, prawda? - zapytał, oblizując wargi końcem języka. Odstawił kubek na stolik, oczywiście korzystając z podstawki. Brudzenie mebli to świętokradztwo, czego nauczyła go jeszcze za szczenięcia ich pokojówka. Potrafiła trzepnąć ścierką po głowie, jeśli się nie przestrzegało wytycznych.
- Teraz już mi nie znikniesz na tak długo, prawda? - szepnął, spoglądając na niego z ukosa. Zaraz po tym usiadł okrakiem na kolanach mężczyzny, przodem do niego, dłonie splatając na jego karku. Nie łudził się, że mogłoby być jak kiedyś. Jednak nie chciał znów stracić swojej pierwszej miłości. Chciał go widywać, rozmawiać z nim, spotykać się co jakiś czas, wiedzieć co u niego. Cóż, nie da się ukryć, zależało mu na nim.

- Nawet nie wiesz, jak mnie uspokoiłeś, książę. - odparł z uśmiechem. Wiedział, że nie potrafiłby sobie poradzić z jego stratą. Wystarczająco wiele czasu spędzili daleko od siebie. Chciał to teraz odpracować, chłonąć jego bliskość. A Tom jakby czytał w jego myślach.
Zadrżał wyraźnie pod dotykiem jego dłoni. Co prawda wciąż odczuwał dyskomfort w pewnych partiach ciała. Nie potrafił go jednak odepchnąć. Pragnął go całym sobą. Jego dotyku, pocałunków, ciepła. Odwzajemnił z namiętnością pocałunek, obejmując go mocniej. Gdy dłonie mężczyzny znalazły się na jego tyłach, westchnął cicho w jego usta. Nie był przyzwyczajony do takiej bezpośredniości w poczynaniach bruneta. Co jednak nie oznaczało, że nie miał ochoty się do niej przyzwyczaić. Całował go zachłannie, palcami przeczesując jego włosy. Przy okazji poruszył nieznacznie biodrami, niby to chcąc się wygodniej usadowić na nogach starszego mężczyzny.
Jeśli tak dalej pójdzie, znowu nie będzie mi się chciało wracać... Nie powinienem tak znikać bez słowa na dłużej. Jeszcze wezmą to za porwanie i głupi ojciec się dowie, a potem narobi szumu. Oderwał się w końcu od warg partnera. Patrzył mu w oczy z lekkim uśmiechem na ustach, przez cały czas pozostając jednak dość blisko niego.
- Jeśli naprawdę tego chcesz, będziesz musiał odkrywać mnie od nowa. - odparł cicho, muskając czule jego wargi swoimi. Następnie przeniósł się z pocałunkami dalej. Sunął ustami wzdłuż linii szczęki, w końcu docierając do ucha, za które złapał zaczepnie wargami. - Kroczek po kroczku... Zdzierając ze mnie wszystkie sekrety, tajemnice, maski, emocje. - szeptał, obsypując jego szyję drobnymi pocałunkami. - Będziesz musiał dotrzeć do samego środka, a potem oszacować skalę zniszczeń, strat i zmian, które we mnie zaszły. To nie będzie przyjemne. Więc jeśli tego nie chcesz, wycofaj się teraz... bo nie zniosę kolejnego zawodu. - dokończył, odsuwając się na tyle, by spojrzeć w jasnobrązowe tęczówki dawnego partnera. Nie oczekiwał od niego zrozumienia, miłości, ani też wierności. Nie był aż tak naiwny. Czego potrzebował? Szczerości. Zwykłej szczerości i sprecyzowania stanowiska. Chciał móc ponownie mu zaufać i czuć się przy nim bezpieczny. Jeśli ten nie był w stanie dać mu tej odrobiny szczerości, to powinni przerwać to błędne koło zbudowane z tęsknoty i nieporozumień.

Tak otwarta i bezpośrednia deklaracja ze strony mężczyzny nieco zbiła go z tropu. Jeszcze te trzy lata temu dałby wszystko, by usłyszeć coś takiego z ust bruneta. Normalnie pewnie skakałby z radości, rzucał mu się na szyję, może nawet płakał. A teraz? Teraz nie wiedział, co ma nawet myśleć, odpowiedzieć. Był zbyt oszołomiony, by chociażby zaprotestować w ciągnięciu coraz bardziej intensywnej gry wstępnej. Powinni przestać, szczególnie że Tom najwyraźniej nie do końca zrozumiał jego słowa. Tak cholernie nie chcę Cię zranić, a jednocześnie nie umiem Ci odmówić. Nie wiem który z nas jest bardziej naiwny… Niby wszystko się układa, a obaj czujemy, że to nie będzie miało szczęśliwego zakończenia, mój książę.
Na policzkach nastolatka pojawiły się lekkie rumieńce. Przylgnął ciaśniej do swojego partnera, z równą pasją odpowiadając na pocałunki. Delikatnie pocierał jego język swoim, jakby droczył się z nim. Nie próbował jednak przejmować dominacji. Uwielbiał tę władczość i zdecydowanie Toma. Zawsze wiedział, jak go skutecznie i szybko rozgrzać, nakręcić, co było widoczne chociażby w tym momencie. Brak miejsca w spodniach coraz bardziej dawał się chłopakowi we znaki, a poczynania partnera zdecydowanie nie zmniejszały tego irytującego problemu.
Spiął się nieznacznie, gdy palce kochanka zbliżyły się niebezpiecznie do jego wejścia. Zdawał sobie sprawę z tego, że takie drobne zaczepki z jego strony nie potrwają długo. Postanowił trochę podziałać i dać mężczyźnie odrobinę dodatkowej przyjemności oraz motywacji jednocześnie. Nie lubił pozostawać bierny, nawet będąc stroną uległą. Bez skrępowania wsunął dłoń zarówno pod materiał dresu, jak i bokserki mężczyzny, jednocześnie odsuwając je, by uwolnić przyrodzenie partnera. Wczoraj nie miał zbyt wielkiego pola do popisu ze względu na wyjątkowo chętnego do działania Toma. Teraz miał okazję to nadrobić. Ujął jego członek u nasady i powoli, z premedytacją zaczął przesuwać dłonią wzdłuż trzonu. Taka zabawa jednak była zbyt nudna dla rozochoconego nastolatka.
Chcąc, nie chcąc, oderwał się od jego ust, uśmiechając się zadziornie. Bez słowa zszedł z kolan mężczyzny, by usadowić się na podłodze między jego nogami. Pochylił się nad jego przyrodzeniem. Zaczął masować językiem jego główkę, stopniowo schodząc z pieszczotami niżej, by po chwili wrócić do punktu wyjścia. Koniec końców objął go ustami, po czym zaczął powoli poruszać głową, tym samym wsuwając go sobie coraz głębiej i głębiej, dodatkowo pieszcząc go językiem. Co jakiś czas zerkał na niego z dołu, za każdym razem widząc zadowolony wyraz twarzy kochanka.

Nawet nie zdążył złapać porządnie oddechu, a "magicznym" sposobem znalazł się na kanapie pod rozochoconym samcem. Nie, żeby mu to jakoś nie odpowiadało. Wręcz przeciwnie, sam był nagrzany do oporu.
A przynajmniej do kiedy jego tyłek nie znalazł się w powietrzu, podtrzymywany przez silne dłonie starszego mężczyzny. Tom nie dał mu szansy na protest. Ledwie Julien zdążył otworzyć usta, a w następnej chwili wydobyło się z nich niski jęk. Nagłe wtargnięcie gorącego, wilgotnego mięśnia w jego wnętrze całkowicie zbiło go z tropu. Sam będąc dość często stroną dominującą, nigdy by nie zrobił czegoś takiego. Wydawało mu się to cholernie obrzydliwe. A teraz... było cholernie przyjemne i wyjątkowo zawstydzające jednocześnie. Ciało chłopaka raz po raz przechodziły dreszcze, gorąc uderzał do głowy. Zakrył usta dłonią, starając nieco umniejszyć poziom swojej kompromitacji. Był to błąd, o czym przekonał się już po chwili.
Gdy brunet zastąpił swój język swoim znacznie większym i twardszym przyrodzeniem, Julien zacisnął zęby na swojej skórze, żeby nie wrzasnąć. Brak odpowiedniego przygotowania i odczuwany po wczorajszej nocy dyskomfort dość mocno dały mu się we znaki. Spiął się machinalnie, wolną dłoń zaciskając na brzegu kanapy.
- Mógłbyś być trochę ostrożniejszy... - mruknął w końcu, uśmiechając się nieco krzywo. Cóż, chyba Tom nie chciał, by Francuz musiał zrobić sobie dłuższą przerwę w tych zabawach.
Oddychał powoli, stopniowo się rozluźniając. W końcu poruszył lekko biodrami, tym samym udzielając mężczyźnie "zezwolenia" na kontynuację. Chwilę zajęło mu przyzwyczajenie się do uczucia rozpychania i wypełnienia, jakie towarzyszyło każdemu kolejnemu pchnięciu. Potem jednak została już sama przyjemność i towarzysząca jej zachłanność. Prężył się pod jego dotykiem. Z każdym kolejnym zagłębieniem się członka partnera w jego wnętrzu, z ust nastolatka wyrywał się jęk. Serce łomotało w młodej piersi, zaś na twarzy zamiast lekkiego rumieńca widoczne były mocne wypieki. Brązowe tęczówki zaszły mgiełką przyjemności. Nie liczyło się nic poza tą chwilą.
Pozycja w jakiej wciąż trzymał go brunet pozwalała na znacznie głębszą niż normalnie penetrację. Dotarcie do czułego punktu chłopaka było tylko kwestią milimetrów. Gdy mężczyzna trafił w ów punkt, Julien odchylił głowę do tyłu, biodra zaś instynktownie wypychając do przodu.
- Chryste... mocniej. Chcę więcej... - wydyszał ledwo przytomnie, zaciskając powieki. Czuł go całym sobą. Balansowanie na granicy uczuć i cielesności, odrzucenie konkretów i oficjalnych zobowiązań tylko dodatkowo go nakręcało. Totalnie zatracił się w ich pożądaniu, zapominając zupełnie o tym, co towarzyszyło im na co dzień. Ta chwila mogłaby trwać w nieskończoność.

Jedną z rzeczy, dzięki którym tak lubił kochać się ze swoim księciem było późniejsze wspólne leżenie nago w łóżku, na kanapie czy podłodze, przytulanie się, droczenie, rozmawianie, drobne pieszczoty. Lubił czuć jego ciepło. Jego późniejsi kochankowie zawsze mieli gdzieś to, co będzie po skończonym "numerku". Albo wychodzili wcześniej, albo szli zajarać, albo wychodzili, gdy Julien jeszcze spał, zostawiając mu karteczkę, żeby posprzatał po sobie przed wyjściem i zostawił swój numer. Z Tomem zawsze było inaczej. Jednak dzisiaj poczuł się tak jakoś... dziwnie obco. Leżał na wznak, głowę mając ułożoną na nogach całkowicie ubranego mężczyzny. Sam jakoś nie kwapił się założyć dolną część garderoby. Nawet bielizny nie podniósł. Musiał jednak nieco ścisnąć pośladki, by zebrana między nimi zawartość nie wypłynęła nagle na światło dzienne. Jeszcze będzie musiał potem dojść do łazienki...
Uśmiechnął się blado, gdy Tom tak nagle zaczął wspominać o jego powrocie. Niczym się nie różnisz od tych frajerów. Przymknął powieki, niby to ze zmęczenia, wciąż pozwalając się głaskać. Gdyby teraz na niego spojrzał, prawdopodobnie przestałby się kontrolować.
- Nie mów tak, jakbym miał Ci mieć za złe coś takiego. - odparł, wciąż mając na ustach na uśmiech. Teraz najważniejszym było nie dać się wyprowadzić z równowagi i rozmawiać tak, jakby zupełnie nic się nie stało. - Ta, nie powinienem szlajać się tak od razu po powrocie. Mam pokój z bratem opiekuna akademika, więc pewnie jeszcze bardziej by mi się oberwało. - zaśmiał się cicho. Fakt, że Naoki był bratem Arisee niewiele miał do tego. Zwyczajnie łudził się, że chłopak trochę się przejmie jego zniknięciem. Czemu? Nie potrafił na to już odpowiedzieć.
- Następnym razem przyjdę w piątkowy wieczór i wyjdę w niedzielę. Chcę się Tobą nacieszyć i nie wyłazić z łóżka przez całą sobotę. To moje warunki. A teraz powinienem chyba doprowadzić się do porządku. - dodał jeszcze, w końcu otwierając oczy. Podniósł się z kanapy, podniósł spodnie wraz z  bokserkami i udał się do łazienki. Wolał zmyć z siebie pot i nasienie, zanim znowu założy te cholerne ciuchy i wróci do akademika. Lepiej nie wyglądać jak ofiara gwałtu zbiorowego, szczególnie gdy się dzieli pokój z homofobem.
Po dokładnym umyciu się zewnętrznym i wewnętrznym, siedział już tylko na dnie wanny, łokcie opierając na kolanach, nic sobie nie robiąc z ciągle lejącej się z zamontowanej wyżej słuchawki prysznica wody. Może i się zmieniłem, ale nie musisz mnie traktować tak, jak cała reszta... Prychnął cicho, odgarniając mokre kosmyki z czoła. Trochę przykro jest być zdegradowanym do poziomu puszczalskiego nastolatka. Chociaż nie. Gorzej jest, gdy nawet były chłopak tak o Tobie myśli, a nawet nie mieliście czasu porozmawiać...
Klnąc pod adresem swoim i swojej głupoty wyszedł w końcu z wanny, zakręcając wcześniej wodę. Wysuszył się, ubrał i wyszedł z łazienki, wcześniej jednak sprawdzając, czy na pewno zostawił po sobie porządek. Mokrymi włosami się nie przejmował. Zdążą wyschnąć. W mieszkaniu było ciepło, a Tom chyba nie wywali go tak nagle na mróz. Bez przesady.
W salonie zajął miejsce obok mężczyzny, głowę opierając na jego ramieniu. Z reguły nie naruszał przestrzeni osobistej chwilowych partnerów, no ale w tym wypadku postanowił pozwolić sobie na drobne odstępstwo od normy.

Julien również idiotą nie był. Lodowata dłoń mężczyzny i nieznaczne zaczerwienienie na bladej twarzy dobitnie świadczyło o tym, że brunet wychodził podczas jego pobytu w toalecie. Słuchał go w milczeniu, nie reagując praktycznie na to "oznaczanie".
- Już ledwo chodzę. Chciałem Cię poprosić, żebyś mnie odwiózł do internatu, ale nie jestem na tyle popierdolony, żeby wsiadać do samochodu z pijącym. - odparł cicho, uśmiechając się nieco złośliwie. Odsunął się od psychologa, po czym wstał z kanapy. Dłonie wsunął do kieszeni spodni.
- Może i nikogo nie miałeś, ale nie wierzę, że nie romansowałeś z nikim. Przy naszym spotkaniu rok temu nie zamieniliśmy praktycznie słowa, bo miałeś "coś" do załatawienia. Czy z tym "czymś" spotkałeś się też dzisiaj, że wyszedłeś po cichu i nie zamierzałeś mi o tym powiedzieć? - zapytał, patrząc na niego z ukosa i nie pozbywając się uśmiechu z ust. Bolał go ten chłód i obojętność na twarzy byłego chłopaka. To dobitnie uświadamiało mu, że się zmienił. Bardzo zmienił.
- Nie uważasz, że takie zatajanie informacji jest teraz nie na miejscu? Mieliśmy chyba porozmawiać. - kontynuował, zaczynając przechadzać się po pokoju. Coraz więcej myślał o tym, co wydarzyło się wczoraj i dzisiaj. Ich zbliżenia nie były takie, jak w przeszłości. Poza słodkimi słówkami w czasie gry wstępnej nie było nic, co świadczyłoby o prawdziwości tej specyficznej deklaracji Toma. To był zwykły akt fizyczny, fala pożądania. Nie było miejsca na uczucia. Tylko czemu to tak bolało? Przecież Julien robił to wielokrotnie. Nigdy wcześniej nie przejmował się oschłym zachowaniem partnerów, ani tym, że skupiali się jedynie na zaspokojeniu własnych potrzeb, fantazji. Jednak gdy chodziło o niego... o jego "księcia", czuł się jak zwykła szmata. Zabawka, która nigdy nie miała większego znaczenia. Jestem zbyt naiwny. Mimo wszystko łudziłem się, że może być dobrze. Debil ze mnie. Parsknął śmiechem, odgarniając jasne kosmyki do tyłu. Głupota była rzeczą normalną w jego wieku. Podobnie jak duma, która została w tym momencie cholernie zraniona.