Studio tatuażu i piercingu

Bzyczenie maszynki zagłuszało nieco dźwięki dobywające się z głośników. Utanaki rusz po rusz nabierając czarnego tuszu małymi kółkami zaznaczał najciemniejsze, choć nieostre fragmenty czaszek. Dzięki takiej technice nadawał głębię i wrażenie lekkiego 3D.
-Za to ty zmieniłeś się bardzo, Rei... - zamyślił się na chwilę i nie dokończył, szybkim gestem zbierając tusz i odrobinę krwi z ramienia chłopaka i zaraz tatuując dalej. - I nie chodzi mi tylko o twój wzrost. Kiedyś byłeś chyba spokojniejszy. Poza bijatykami...
Zaśmiał się.
-Dalej pamiętam jak na początku bałeś się przy mnie wykrztusić słowo... Byłeś uroczym dzieciakiem. Co się z tobą stało?
Udawane rozczarowanie rozbrzmiało w jego głosie, absolutnie nie współgrając z lekkim uśmiechem na ustach i typowymi dla niego zmarszczonymi brwiami, gdy tatuował, lub rysował .
-Może nie było źle, ale na pewno krócej. Tatuaż tego formatu to dobre półtorej godziny tatuowania. Może więcej. Tamta runka nie zajęła mi nawet minuty.
Roześmiał sie, wytarł tusz i nabrał kolejną porcję maszynką. Powoli pojawiający się na skórze tatuaż nabierał realnych kształtów. Utanaki skończył cieniować pierwszą, demoniczną czaszkę i zabrał się za zrobienie mocnych kwiatowych wzorów na meksykańskiej, której rogi wystawały zza wianka z nieco przyschniętych róż. Na pytanie o życie przestał się uśmiechać.
No wiesz, harowałem, żeby opłacić leczenie matki, ale nie wyszło i umarła. Zanim jednak odeszla załatwiła mi staż w Tokyo... Potem byłem nieudacznikiem, trochę głodowałem, wróciłem tutaj i głodowałem na własnych śmieciach. Teraz jest już w porządku. Głoduję tylko czasami. A! I mam kota. Całkiem fajny skubaniec. Ta. Na pewno opowiem...
-A wiesz... Jakoś poszło. Co prawda mam braki w edukacji, ale już nie przymieram głodem. A jak z tobą? Nie wyleciałeś z liceum, gdy nie miał cię kto pilnować?
Taaaa, bo ja tak bardzo cię pilnowałem... No przynajmniej nie pozwalałem ci na większe zatargi z prawem, gdy byłem obok. Tyle uratowanych dzieciaków przed bójką z Rei-chanem!

- Ok coś kręcisz Aru. Spędziliśmy w swoim towarzystwie rok, więc... Nie udawaj, wiesz dobrze, że ze mną możesz o wszystkim pogadać. No i... Rozmawiałem trochę z Twoim wychowawcą. Nie dałeś mi wyboru! - Zaczął się zawzięcie tłumaczyć. - W końcu z dnia na dzień, tak nagle zniknąłeś, nie pożegnawszy się ze mną uprzednio! Powiedział mi w sumie tyle co nic. Miałeś problemy. Ale jeżeli wolno mi zapytać... Jakie? I co Cię zmusiło do wyjazdu...
Dobra może to przeginka, no ale musiałem go o to zapytać. Tak nagle zniknął, nie można było się z nim w jakikolwiek sposób skontaktować. Do tego ten pierdolony Profesorek nic nie chciał powiedzieć, nawet jak mu przetrzepałem tą mordę... Idiota.
Miał wielką ochotę puknąć go w czoło, a raczej w miejsce pomiędzy jego brwiami. Tak śmiesznie się marszczyło. Chwila, dwie... No i w końcu to zrobił. Dotknął zmarszczenia.
- Zawsze tak śmiesznie ściągasz ze sobą brwi, kiedy jesteś nad czymś skupiony. - Zaśmiał się pogodnie, zaraz jednak szybko zabierając dłoń. Nie chciał mu w końcu przeszkadzać przy pracy. Aru to w końcu profesjonalista. Wszystko w jego wykonaniu musiało być idealnie dopracowane, to w nim uwielbiał aż od czasów liceum.

-Dobrze wiesz, że nie lubię mówić o sobie. Nie powiedziałem za pierwszym razem, nie powiem i teraz. Zejdź z tego. - rzucił ostrym tonem i oznaczało to koniec rozmowy na dany temat. Choćby go kołem łamali, nie było szansy, by znów wrócił do tamtych chwil. Nie lubił tych pytań. Nie lubił sobie tego przypominać i nie lubił o tym opowiadać. Nie było chwili w jego życiu, w której nie żałowałby tego, że jako pieprzony dzieciak musiał radzić sobie sam ze wszystkim, co przerasta i tych zrównoważonych, pełnych doświadczenia dorosłych. Nienawidził bezradności, którą czuł przez te kilkanaście miesięcy i tego, że wracała z każdym wspomnieniem z tamtego okresu.
Zacisnął mocno wargi, które zamieniły się w wąską linię.
-Rei-chan, nie gniewaj się, ale to nie jest fajna historia, którą chciałbym opowiadać. Zawsze byłeś dobrym kumplem, ale są rzeczy, które każdy wolałby zatrzymać tylko dla siebie. - Zamknięte w skrzynce, którą następnie zakopałby w ogródku, byle tylko to wszystko dało mu spokój... Westchnął i przetarł ramię chłopaka, by znów zebrać nadmiar tuszu.
-Zapytaj mnie o to ponownie, gdy będę pijany. - Powiedział cicho. Powoli zabierał się za cieniowanie ostatniej czaszki. Potem tylko rozjaśnianie bielą i dodatkowe elementy czerwienią.
Powrócił do tatuowani i ponownie przerwał, gdy chłopak dotknął jego czoła. Widząc zbliżające się palce zamiast odsunąć głowę zamaszystym gestem odsunął maszynkę od ciała chłopaka, by przypadkiem, przestraszywszy się, nie zrobić jakiejś niepożądanej kreski. Na przykład takiej wzdłuż całego ramienia.
-Powinienem przywiązać cię do krzesła? - mimo wszystko uśmiechnął się lekko. - Nie uwierzysz, ale nie wolno przeszkadzać tatuażystom w taki sposób.

- Dobrze, więc następnym razem muszę Cię zabrać ze sobą na jakiegoś drinka. - Ponownie oparł policzek o wierzch swej dłoni. No i oczywiście powrócił do swego ulubionego zajęcia, przyglądania się Aru.
Z czasem jednak jego myśli zaczęły uciekać w całkiem innym kierunku. Kiedy byli jeszcze bliskimi znajomymi, Aru nigdy nie opowiadał o sobie. Zazwyczaj on coś rysował na dachu, Rei palił... A właśnie! Obiecał sobie, że zanim zacznie robić mu tatuaż, zapali, bo przecież to będzie tak długo trwać, a uzależnienie jest silne. Eh... Spotykając Senpai'a, zapomniał o tym całkowicie. Niestety czuł jak chęć zapalenia, wierci mu dziury. Musi chyba to rzucić. Nie chyba... Na pewno!
- Doskonale o tym wiem Aru, ale Tobie fajnie się przeszkadza. Trochę mi się za tym tęskniło. - Przysunął się bliżej chłopaka, zanim ten znów zaczął muskać igłą jego skórę. - No Hikaru, mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy poza Twoją pracą.
Uśmiechając się promiennie, dał mu wolną rękę do dalszego działania.

Nieco uspokojony uśmiechnął się lekko.
-Nigdy nie sądziłem, że usłyszę od swojego kouhai'a zaproszenie na drinka. - pokręcił lekko głową, wyprostował się i i nabrał białego tuszu. Powoli, spokojnie rozjaśniał określone miejsca każdej z czaszek, wielką uwagę przykładając do drobnych zębów, które stanowiły najbardziej różniącą cechę każdej czaszki gdy chodziło o detale.
-Ta. Bo miałeś tyyyyle czasu, żeby mi przeszkadzać. - celowo przeciągnął słowo. Nigdy za bardzo mu nie przeszkadzano. Po pierwsze dlatego, że każdy miał swojego rodzaju szacunek do groźnie wyglądających trzecioklasistów, a po drugie dlatego, że mieli szacunek do jego małoletniego bodyguarda, który dość skutecznie potrafił wytłumaczyć wszystkim spoza paczki, dlaczego nie należy mówić do Aru, gdy był zajęty. Zresztą rzeczony bodyguard też nie zachowywał się jakoś nagannie i poza notorycznym "WOW! Świetne! Co to?". Kiedy uświadomił sobie jak chłopak do niego mówi wyprostował się, wyszczerzył i zaraz po tym przybrał groźny wyraz twarzy, który zwykle miał w takich sytuacjach za czasów liceum.
-Z większym szacunkiem, gówniarzu! Chyba nie tak uczyli cię mówić do starszych, co?!
Do tej pory nie rozumiem, jakim pieprzonym cudem, wszystkie takie teksty uchodziły mi na sucho...

Przez okres nauki miał tego farta, że za każdym razem trafiał na dobrych znajomych, którzy w razie czego wstawiali się za nim i nigdy za mocno po pysku nie oberwał. Zresztą kto chciałby zadzierać z kimś, kto pomimo w miarę grzecznego zachowania zadawał się z najgorszymi chłopakami w szkole?

- Oj Aru-Chan, no już nie bądźmy dla siebie tacy oficjalni... - Uśmiechnął się nieco złośliwie, wpatrując uparcie w Senpai'a. - To że jestem od Ciebie młodszy, raczej nic nie znaczy, prawda? Możemy pójść na drinka, bo jestem pełnoletni, więc żadne inne wyjścia razem nie są przeszkodą, co?
Nie przeszkadzały mu nigdy docinki Senpai'a, no chyba z wiadomych powodów, prawda? Lubił być blisko niego i nawet jeżeli był nerwową osobą - a do takich należy - musiał zagryźć język i po prostu się uśmiechnąć. Jak widać wdało mu się to w nawyk.
Pocierając palcami o skroń, przeniósł swój wzrok na stary zeszyt Hikaru.
Ciekawe czy każda strona została już w nim zapisana. Czy w końcu to znalazł...
Czcze marzenia, wtedy byli zaledwie smarkami. No! W przypadku Rei'a, można powiedzieć, że nic się nie zmieniło. Przybierając poważny wyraz twarzy, ponownie odwrócił głowę w stronę tatuażysty. Trochę zmartwił go fakt, że po tylu latach nie umiał nawet rozpoznać Utanaki'ego. Aż tak bardzo się nie zmienił z wyglądu, dlatego tym bardziej go to zdziwiło.
Zapomnieć wygląd, ok... Ale nie skojarzyć imienia i nazwiska? Chociaż, może po oczach bym mógł go poznać, ale też za bardzo się nie przyglądałem...
Pochylając się nieco nad chłopakiem, spojrzał w stronę lustra, w którym wszystko się odbijało.
- Masz talent Aru... I to wielki. Heh, już nie raz to ode mnie usłyszałeś, co? Przepraszam, że się powtarzam z tym po tylu latach.

-Pewnie nie widziałeś, ale salon jest czynny od dwunastej do dwudziestej drugiej. A jak wiadomo po dwudziestej drugiej zapracowani dorośli grzecznie śpią. - Nabrał większej ilości białego tuszu i dalej nakładał go w odpowiednich miejscach.
-Prawdę powiedziawszy mam strasznie mało wolnego czasu, ale kiedyś można skoczyć się napić.
Jeżeli chodziło o wymijające odpowiedzi to był w tym niesamowicie dobry. Mimo wszystko jakaś część jego chciała iść. Dawno nigdzie nie był. Nigdzie poza spożywczakiem, pracą i zoologicznym, w którym kupował mieszankę dla kota, która podobno sprawiała, że "sierść lśni niezwykłym blaskiem". On tego nie zauważył, ale szanowny Mr. Fluffy był z niej zadowolony.
-Talent czy nie i tak w pewnym momencie wszystko będzie zależało od ciebie. W pierwszej dobie często przemywasz letnią wodą i mydłem antyseptycznym, potem smarujesz kremem nawilżającym i starasz się tego nie drażnić za bardzo. Kolejne dni już bez zbytniej nadgorliwości, ale pamiętaj, żeby przez najbliższy miesiąc nie ćwiczyć zbyt intensywnie. Za dwa tygodnie wszystko powinno być przyzwoicie zagojone, ale żeby skóra wróciła do normalności potrzeba będzie miesiąca. Nawet kilku.
Zastanowił się, czy niczego nie pominął i nabrawszy czerwieni zaczął dopracowywać szczegóły. Zaczął od czerwonych róż na meksykańskiej czaszce.
-Poza wzrostem ile się zmieniło w twoim życiu, Rei? Przestałeś być chuliganem?
Ta, jasne. Teraz na pewno jest jeszcze gorszy niż w liceum. Kto wie, czy właśnie nie dziaram przyszłego mafioza...
Hikaru uśmiechnął się krzywo do swoich myśli, niemało ubawiony. Co prawda sam nigdy nie widział złego oblicza kouhai'a, ale słyszał rożne plotki i zarzuty w jego stronę...

- Dobrze Hikaru będę się grzecznie i posłusznie stosować do Twoich zaleceń. - Odparł rozpromieniony.
No ale to chyba logiczne. Nie chciał, żeby wszystko zaczęło mu się tam babrać. Jeszcze czego. Będzie musiał łazić po szpitalach.... Eh, nie! Posłusznie zajmie się tym tak jak zalecił mu profesjonalista. Będzie o to dbał.
- Chuliganem? Jakież ładne określenie. - Mruknął nieco tym rozbawiony. - Nie, przestałem być nim już pod koniec szkoły. Powiedzmy, że doprowadziłem do mojej osobistej tragedii. Rodzice się kłócili, ja uciekałem z domu, brata samego zostawiałem. W końcu wydarzył się niefortunny wypadek... Bo go zostawiłem, nie mogłem sobie tego darować. Można powiedzieć, że wtedy spotulniałem. Zaopiekowałem się nim. HA! Zrobił się ze mnie taki nadopiekuńczy, przykładny starszy brat. Co prawda jak mnie ktoś zdenerwował, to stawał się moim workiem treningowym, no ale nie na długo. W końcu musiałem zajmować się Nanao.
Biorąc głębszy wdech, znów zerknął w stronę lustra. Tatuaż coraz bardziej mu się podobał. Z dumą będzie go pokazywać. Tia, ale na pewno na długo nie zapomni tego bólu. Będzie musiał się do niego przyzwyczaić, bo niedługo pewnie pomyśli nad następnym i następnym. No w końcu wymarzył sobie tzn. "rękaw"

-A tylko spróbowałbyś się nie stosować! - zaśmiał się tatuażysta i nie przerywając pracy słuchał historii chłopaka. Takano trochę opowiadał mu o swoim bracie, gdy jeszcze się kolegowali, ale nie miał okazji nigdy młodzieńca zobaczyć. Na określenie "nadopiekuńczy, przykładny starszy brat" Hikaru parsknął śmiechem i otarł tusz z ramienia chłopaka. Postanowił nie dorabiać tła, w razie czego zawsze potem można jakieś machnąć, dodatkowo łącząc z czaszkami inne tatuaże. Nigdy nie miał pewności, czy klient do niego wróci, a nie lubił narzucać swojej koncepcji innym artystom. Można powiedzieć, że nie narzucając jednej koncepcji oddawał hołd pomysłowości innym tatuażystom.
-W sumie... Pasujesz na takiego przykładnego starszego brata. - po raz ostatni nabrał czerwonej farby, ale nim wrócił do pracy z szerokim uśmiechem spojrzał na chłopaka- Złagodniałeś, nie jesteś chuliganem, aż nie mogę uwierzyć, że wyrosłeś na tak przykładnego człowieka!
Tatuażysta zaśmiał się i zaczął w jednej z czaszek barwić oczodoły tak, by wydawało się, że czaszka spogląda na świat złowrogimi, czerwonymi ślepiami, co dość dobrze komponowało się z jej nieco demonicznym wyglądem. Po chwili skończył. Polał ramię chłopaka wodą ze środkiem antyseptycznym i przetarł swoje dzieło po raz ostatni.
-Dzielnie to zniosłeś. W nagrodę możesz iść obejrzeć to cudo. - odjechał na swoim stołeczku, i wskazał na lustro, by chłopak przyjrzał się szczegółom. Powoli zaczął składać sprzęt czekając na reakcje klienta.

- Czasem sam nie mogę w to uwierzyć, Senpai. To stało się tak nagle, z dnia na dzień. Jakbym przestał być sobą, a stał kimś całkiem innym. Moim przeciwieństwem. - Uśmiechając się łagodnie, zaczął wpatrywać się w jeden punkt na ścianie.
Mianowicie w te wszystkie plakaty, szkice. Jeszcze tylko brakuje tu szafki na liczne notatniki Hikaru. Chociaż miał wrażenie, że niebawem i taki mebelek się tu pojawi.
Czasem myślał o tych beztroskich czasach liceum. Może i nie był blisko z Hikaru, nie wiedział co się u niego dzieje, ale... Był szczęśliwy, że może zjeść z nim lunch, pożartować, czy po prostu spędzać z nim czas.
Słysząc kolejne słowa kierujące się do jego osoby, przeniósł wzrok na tatuażystę.
- Ah.. Tak. - Podnosząc się z fotela, przybliżył się o lustra.
Dokładnie obejrzał swoje "maleństwo". Tak jak już wcześniej było mówione, Aru jest geniuszem w swojej dziedzinie. Czaszki wyglądały naprawdę realistycznie, ten efekt 3D był zdumiewający. Aż zapierało dech w piersi.
Odwracając się powoli w stronę chłopaka, Rei posłał mu pogodny uśmiech.
- Aru~Chan! Dziękuję... Ten tatuaż jest naprawdę piękny. Mam nadzieję, że w kolejnych też będę mógł na Ciebie liczyć. Aaa! No i mam prośbę. Możesz mi napisać na kartce, to czego mam używać? Znając mnie to pewnie zapomnę... No i swój numer telefonu, tak na zaś...

-To się podobno nazywa dorastanie... - uśmiechnął się do chłopaka szeroko i odłączył maszynkę, wprawnie wyciągnął dziób z gryfu i do blaszanej miseczki włożył pojemniczki na farby.
Odwrócił się i wstał z chłopakiem. Taki nawyk, że z każdym klientem podchodził do lustra i obserwował jego reakcję. Uśmiech na bladej gębie poszerzył się w odpowiedzi na podziękowania Rei'a.
-Zawsze do usług. - pokiwał głową i podreptał do swojego biurka. Wyjął mały bloczek i czerwonym długopisem, który akurat miał pod ręką zapisał mu poprzednie zalecenia. - Gdyby coś się działo wpadaj, moja praca kończy się dopiero, gdy ramię Ci się wygoi.
Na kartce dopisał jeszcze dwa numery telefonu.
-Pierwszy jest prywatny, zazwyczaj jest wyładowany, dlatego rzadko odbieram, ale ten tutaj - stuknął w drugi numer palcem - jest na telefon służbowy, zawsze odbieram, więc nie krępuj się dzwonić.
Podał chłopakowi kartkę i zmienił nieco mimikę.
-Należy się szesnaście tysięcy pięćset jenów. Ze zniżką za bycie moim pierwszym klientem w historii... Trzynaście tysięcy.
Przyjaciel, przyjacielem, ale gdyby nie obcy klienci, to dawno poszedłbyś z torbami, frajerze... Pomyślał o tych swoich ciągłych zniżkach dla znajomych i westchnął lekko.

Od razu zapisał oba numery w swoim telefonie. Karteczkę pewnie zgubi, dlatego tak postąpił.
Zaraz po tym wyjął z tylnej kieszeni spodni portfel. Postanowił zapłacić pełną kwotę. Nie chce żerować na dobroci swego Senpaia. Położył pieniądze na jego notatniku, znów podchodząc do lustra. Nie mógł się napatrzyć na dzieło Aru.
- Długo jeszcze będziesz pracować? - Zapytał nagle po chwili ciszy. - W końcu obiecałem Ci tego drinka. Mam dzisiaj wolne, żadnych planów. Braciszek u kolegi dziś nocuje. Nie mam kogo niańczyć, a Tobie chyba przyda się chwila odpoczynku. No nie daj się namawiać, zgódź się Ari~Chan.
Przesunął palcami wokół tatuażu z uśmiechem. W końcu jednak wziął swoje rzeczy i zaczął ubierać.
Miał nadzieję, że długo nie będzie musiał namawiać Hikaru na drinka. Dawno się nie widzieli, dużo się wydarzyło. A tak po alkoholu może dowie się więcej. Co prawda sam miał słabą głowę - zawsze to on pierwszy odpływał - ale obiecał sobie, że tym razem tak łatwo nie będzie.
Poprawiając na sobie skórzaną kurtkę, schował do niej zalecenia swego tatuażysty.
- W takim razie jak ten tatuaż się zagoi, od razu przychodzę do siebie po następny. Tak bardzo o mnie dbasz... - Zaśmiał się pogodnie, odruchowo przeczesując palcami rozczochrane włosy.
Czasem powinienem je porządnie ułożyć. Zwłaszcza na spotkania z Senpaiem...
- Ok, więc jak będzie?

Zanim chłopak się ubrał Hikaru zatrzymał go lekkim klepnięciem w plecy i szybko założył opatrunek z folii na jego ramię.
-Zasadniczo to mam nienormowany czas pracy. Ale na dzisiaj nie miałem nikogo umówionego, więc możemy gdzieś iść. Chociaż miałem kilka projektów do skończenia...
Mimo pozornych wątpliwości i tak wiedział, że pójdzie. Zamknął szkicownik i wzruszył ramionami. Żadnych wątpliwości. Miał ochotę się napić i tyle.
-A zresztą. Daj mi trzy minuty na zamknięcie tego przybytku.- zapytał i szybko zaczął uwijać się przy stanowisku, które zajmował kilka chwil temu. Jednorazowe elementy wyposażenia trafiły do śmietnika, a pozostałe szybko wyczyszczone trafiły na swoje miejsca. Tatuażysta wyłączył muzykę sączącą się przez głośniki i powoli pakował rzeczy osobiste, by niczego nie zapomnieć. Kiedy był pewien, że wszystko zabrał, narzucił na siebie cienką, stylizowaną na wojskową ciemnozielona kurtkę, wpakował do kieszeni portfel, dwa telefony i klucze i wskazał dawnemu znajomemu drzwi. Wyłączył światła i zaczął popychać chłopaka do drzwi uważając, by nie dotknąć ramienia.
-Wychodzimy. Szybko, szybko, szybko....
Pośpieszając go radośnie wyszedł i sprawnymi ruchami zamknął cały zakład.
-To gdzie idziemy?
Trudno mu było ukryć lekki entuzjazm związany z wyskoczeniem na drinka.

Zaśmiał się wesoło, kiedy ten tak entuzjastycznie zareagował.
- No już, już... Nie wypychaj mnie już tak, umiem chodzić.
Lekko się przeciągnął, oczywiście uważając na tatuaż.
W pobliżu nie ma żadnych fajnych barów, do których mógłbym zabrać Aru~Chan. Co by tu zrobić...
Z miną myśliciela, zaczął iść wprost przed siebie, zareagował dopiero na słowa mężczyzny.
W sumie moglibyśmy włamać się do szkoły i napić czegoś na dachu wspominając stare czasy. Ale pewnie Hikaru na to nie pójdzie. Z resztą chyba zamontowali tam nowy alarm i ochroniarze by się zlecieli. Dupki przeklęte...

- A tak... Em. To może by tak... - Zerknął w stronę sklepu spożywczego. - Chodźmy kupić jakieś piwa! Pójdziemy do parku! Pójdziemy pod te stare drzewo, gdzie kiedyś przesiadywaliśmy po skończonych zajęciach. Tylko wybacz tym razem nie mam kocyka. Ale też może być przyjemnie.
Uśmiechając się pogodnie, odruchowo chwycił Hikaru za rękę.
- Dobra to idziemy kupić coś do picia, a potem do parku... No chodź, chodź... Sam się tak śpieszyłeś.

[ zt x2 ]