Część Zachodnia

Naoki lubił zwierzęta. Po prostu, po ludzku za nimi przepadał. Były śmieszne, a najlepiej, jak zachowywały się, jak ludzie! No, w każdym razie pomysł wypadu do zoo przypadł mu do gustu. Nie cieszył się, jak dzieciak, nie skakał i nie biegał od klatki do klatki, ale rozglądał się całkiem zadowolony, szukając miejsca dla siebie i swojego kolegi i - co niespotykane - nie żałował, że musiał wcześnie wstać, żeby zdążyć na zbiórkę.
Tym razem obładowany nie był prawie wcale, ot torba z jedzeniem i szkicownik. Tutaj siadać da się gdziekolwiek, więc chrzanił dźwiganie koca, między jedzenie wcisnął przybory rysunkowe - stwierdził, że nie chce mu się robić nic dużego, po prostu poskrobie sobie jakieś fajne dziwactwa, kiedy kolega będzie malował, czy robił co zechce.
- Może tu zostańmy? I tak wszędzie są jakieś genialne zwierzaki, a... o! Tu jest leniwiec. I w ogóle małpy. - uśmiechnął się szeroko. - Potem można iść dalej, jak zrobisz swoje, dla mnie zebranie się to będzie chwila. - dodał i siadł na trawie przy dróżce oznajmiając, że podjął decyzję i zostają obaj w tym dokładnie miejscu.

Reito pomysł z zoo przyjął bez zbędnego entuzjazmu. Po raz kolejny złapał za płytę do akwareli, pędzle i farby, a do plecaka wrzucił puszkę z yuukinowymi ciasteczkami.
Przyszedł do ogrodu zoologicznego na czas, szybko odnalazł wzrokiem Naokiego i uprzejmie się z nim przywitał.
- W porządku. – zgodził się Reito i rozłożył się obok chłopaka. Wyciągnął olbrzymią puszkę ze słodkościami.
- Częstuj się. – powiedział z uprzejmym uśmiechem i zabrał się za przygotowywanie farb. Leniwiec patrzył na niego dziwnym wzrokiem i Akarai śmiesznie się czuł.
- Coś nie tak, mały? – powiedział i dotknął bladym palcem szyby. Zwierzę przysunęło się do szkła i otarło się czołem o miejsce, w którym skóra Reito stykała się z zimną płytą szyby. Chłopak zachichotał i wrócił do poprzedniej pozycji. Umaczał pędzel w farbie i zaczął malować.

Słodycze! Cóż, Vendell chyba nie mógłby mieć w tej chwili lepszego humoru. Złapał jego z ciasteczek, o których zapewne wczoraj mówił Akarai i zajął się jego konsumpcją, drugą ręką układając swoje ołówki, żeby znaleźć ten konkretny. Nie-za-miękki-nie-za-twardy-tylko-kurde-jaki...
- Całkiem dobre. Dzięki.
Uśmiechnął się widocznie zadowolony. Może i były bardzo, ale to bardzo słodkie, ale Naoki uznał to najwidoczniej za zaletę. Wolną ręką otworzył swój szkicownik, przyglądał się poczynaniom kolegi, a potem po prostu leniwcowi, którego zaczął powolnymi ruchami zarysowywać na kartce, co rusz dojadając albo ciastko Reito, albo coś z własnego asortymentu.
- Leniwie mi. Posiedziałbym teraz nad wodą, czy coś. Jakieś jezioro... najlepiej z ogniskiem na wieczór. - stwierdził rozleniwionym tonem.

Reito ucieszył się, ale tego nie okazał. Zajął się malowaniem leniwca.
- To dobrze. – odrzekł, nie odrywając wzroku od płyty – Myślałem, że naprawdę będą za słodkie.
Akarai zmarszczył brwi. Coś było nie tak. Zerknął na leniwca, a potem na obraz. Poprawił dwa punkty i zmarszczka się rozluźniła.
- Brzmi miło. – powiedział Reito, chociaż w życiu nie był na ognisku nad jeziorem. Nie zmieniało to jednak faktu, że taka opcja wydawała się mu kusząca.
Tematy do rozmów nagle się skurczyły. Bardzo. W sumie Akarai nie mógł znaleźć nawet jednego, więc po prostu siedział cicho. Wolał się nie odzywać niż palnąć coś głupiego.

- Mówiłem już - za słodkie nie istnieje.
Odpowiedział ze szczerym rozbawieniem i zaśmiał się cicho. Wielu już było niedowiarków, którzy nie ufali jego "zdolnościom" i "upodobaniom", jeśli chodzi o jedzenie i nie jeden już się poważnie zdziwił. Naoki lubił słodycze, lubił tłuste jedzenie, fast foody i przede wszystkim kochał wszelkie mięso, z tym, że w jego wypadku najwidoczniej oznaczało to trochę więcej, niż przy większości innych osób.
- Jest super. Nie byłeś nad jeziorem? - zdziwił się, ale dopiero po chwili przypomniał sobie, co Akarai mówił o swoim życiu towarzyskim. Nawet, jeśli kiedyś był z rodziną to to nie to samo. I to nie tak, że Naoki toleruje jedynie kumpli, przeciwnie: wypad z rodzinką też może być bardzo spoko. No, od jakiegoś czasu pod warunkiem, że nie będzie zobowiązany do dłuższej styczności z Arisee, ale Naoki nie ma absolutnie nic przeciwko spędzeniu części swojego wolnego czasu z rodzicami, kuzynostwem, czy kimś w tym stylu. Po prostu wieczór z rodziną, a ze znajomymi to kompletnie inna sprawa i tyle.
- Ten leniwiec ma śmieszną minę. - stwierdził po chwili, starając się ją oddać w swoim szkicu. Kiedy skończył, zabrał się za rysowanie Reito. Robił dosyć szybkie, nieszczególnie dokładne, ale dosyć efektywne szkice. Mówiąc konkretniej: bawił się. Tu chlapnął tuszem, tu przetarł węglem, tu cokolwiek. Jak nie wyszło, wywalał. Nie jest alfą i omegą, nie zawsze musi mu wychodzić, nie?
- Ciekawe, co takie zwierzaki o nas myślą. Przylazło to to, siedzi i się gapi. - stwierdził z rozbawieniem, na moment odkładając szkicownik. Oparł się rękami na kolanach i przyglądał zwierzakowi z rozbawieniem. - Cholera, nie nakarmiłem Emilki.
Dodał po chwili, a jego mina lekko spoważniała. No, nie umrze przez kilka godzin opóźnienia, ale lepiej, żeby pamiętał, jak wróci. Niby nie powinno się karmić takich pająków za często, ale wolał nie testować, jak rzadko można. Jeszcze Emilka postanowi wyjść i sama poszukać pożywienia...

- Nie… Znaczy byłem, dziadek ma jezioro za domem. – uśmiechnął się niepewnie Reito – Ale tak z kolegami to nie.
Bo nie miałem kolegów, pomyślał gorzko i wrócił do malowania. Leniwiec na jego płycie wyglądał coraz bardziej jak leniwiec, a nie jak budynek Sądu Najwyższego.
- Faktycznie. – zaciekawiony Akarai przyjrzał się zwierzęciu. Nie zauważył, że Naoki go szkicuje – Myślę, że nie mają nam tego za złe. No wiesz, cały czas w klatce, jakaś rozrywka w postaci upośledzonych dwunożnych im się przyda.
Umilkł na chwilę, ale poważna mina Naokiego go zainteresowała.
- Masz zwierzaka? – spytał, wpatrując się w leniwca. Zwierzę dziwacznie na niego patrzyło. Reito przez chwilę zastanawiał się, jak to by było mieć leniwca w domu. Albo lemura. Chodziłby z nim na rękach i w ogóle…
Niestety, Akarai nie miał ani leniwca, ani lemura, i może to i lepiej. To by wymagało opieki nad nim, a Yuukina potrafiła być bardzo absorbująca. Może nie na tyle, ale znając ją próby zdyscyplinowania zwierzaka kończyłyby się na pełnym wyrzutu wyrazie twarzy i Yuukinie tulącej biedactwo do piersi. I zapewne fochem…

- Musisz kiedyś spróbować.
Wzruszył ramionami. Skoro już Akarai zaczyna wychodzić do ludzi to i tego mógłby spróbować, póki lato piękne. Znając życie wiele osób w taki sposób będzie obchodziło zakończenie wakacji jako przed wrześniem. No, Naoki będzie świętował zdanie do kolejnej klasy, lub pogrzeb swojego brata, to się zobaczy jeszcze.
- Też tak myślę. - odwrócił szkicownik z narysowanym zwierzakiem do klatki tegoż osobnika i uśmiechnął się szeroko. - Fajny ziomek? - zwierzę wydawało się niezbyt poruszone i Naoki na chwilę zrobił naburmuszoną minę, po czym się zaśmiał i po prostu wrócił do pracy. - Chyba nie zostanie moim mecenasem, czy coś.
Stwierdził z rozbawieniem i znowu spojrzał na zwierzę, które albo jest nimi zainteresowane, albo którego całkowicie nie obchodzą. Kto tam wie, co się w zwierzęcej głowie dzieje.
Na pytanie o zwierzaka, uśmiechnął się znowu.
- Tak, Emilkę. Pająk z dużej, ptasznikowej rodzinki.
Zerknął na Reito ciekaw jego reakcji. Nigdy nie mógł pojąć, czemu pająki tak wiele osób odrzucają...

- Mhm. – uśmiechnął się uprzejmie Reito, suwając pędzlem po płycie. Kiedy Naoki pokazał leniwcowi swój szkic, Akarai patrzył na niego dziwnie, ale w końcu znów się uśmiechnął.
- Chyba nie. –zgodził się fioletowooki, sięgając po kolejny pędzel. Obraz wyglądał już całkiem przyjemnie. Odłożył płytę na chwilę i się przeciągnął.
- Pająk? - spytał wyraźnie zaciekawionym tonem – Je się chyba karmi raz na jakiś czas, prawda? Chyba nie umrze od tak…
I uśmiechnął się. Reito nie bał się węży, szczurów czy pająków. Wychodził z założenia, że zwierzak to zwierzak, skoro ktoś go trzyma w domu to chyba nie jest to szczególnie agresywny egzemplarz.
Akarai pochylił się i wpatrzył w leniwca. Zwierzak siedział nieruchomo i wcale nie miał ochoty na wchodzenie w bliższą interakcję ani z Reito, ani z Naokim.
- Leniuch z ciebie. – mruknął Akarai do leniwca.

- On po prostu nie docenia mojego talentu. Nie zna się.
Odpowiedział ostentacyjnie nadętym tonem i znów się uśmiechnął. Oparł się o ścianę jakiegoś budynku za nimi i po prostu rysował dalej.
- Tak, przeżyje na bank, to dla niej nie różnica. Po prostu nie lubię zapominać o takich sprawach. - odpowiedział i wzruszył ramionami. Nawet, jeśli Naoki nie był najbardziej odpowiedzialną osobą na świecie, po prostu były rzeczy o które faktycznie dbał, jak tylko mógł i sobie nie odpuszczał. Opieka nad zwierzakiem właśnie czymś takim była, jakiekolwiek zwierzę to nie było, w końcu zajmuje się po prostu inną żywą istotą. Nawet, jeśli zwierzę nawet nie zauważy (nawet właściwie nie wie), że dostanie jedzenie później, niż miało, Naoki po prostu czuje, że nie powinien o nim zapominać. To wszystko.
- Jest świetna. Chcę z czasem kupić jeszcze jakiegoś, ale na razie muszę się do niej przyzwyczaić.
No i dwa będzie ciężej ukryć, bo i terrarium wypadałoby mieć większe, żeby się zwierzaki nie martwiły. Arisee pewnie zszedłby na zawał, gdyby taką Emilkę znalazł.
Ciekawe, jak rodzice?
Znów zerknął na leniwca.
- Faaajnie ma. Musi sobie siedzieć i tylko jeść co chwila dostaje.

Reito milczał i tylko słuchał Naokiego. Chłopak naprawdę dbał o swojego małego przyjaciela. Akarai czuł do niego swego rodzaju sympatię, że pomimo bycia „kimś takim”, troszczy się o zwierzaka.
- Dwa pająki? Twoi koledzy czy rodzina zejdą na zawał. – zaśmiał się niepewnie Reito – Lepiej to przemyśl.
Rodzina Reito pewnie przyjęłaby takiego pająka raczej przyjaźnie – Yuukina zaczęłaby piszczeć z zachwytu, a Reiji tylko by omiótł go wzrokiem, bez wrogości.
- W sumie chyba wolałby siedzieć na wolności. – przyznał Reito – Ale na wolności pewnie by ktoś go zabił. Czy coś.
Akarai uważał, że ogrody zoologiczne to całkiem dobry pomysł. Można zobaczyć dzikiego zwierzaka, a on sam uniknie zostania zabitym przez ludzi.

- Przez jednego pewnie zejdą, co za różnica. - wzruszył ramionami. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że w końcu Reito nie wie, że Emilka to w jakimśtam stopniu tajemnica. Jakimśtam, bo całkiem sporo osób wiedziało, a sekret obejmował tylko nielicznych, którzy mogliby donieść Arisee, lub rodzicom oraz tych właśnie wyżej wymienionych. I to tylko dla dobra zwierzaka - Naoki nie był pewien, jak zareagowałaby matka i ojciec, ale zapewne wiedząc, że bratu się to nie spodoba, kazaliby mu oddać gdzieś zwierzę, lub przynajmniej zabronili trzymania go w akademiku.
Nie musiał się bać opowiadania o tym Akaraiowi, bo jak okrutnie to nie zabrzmi... no, komu on powie? Z resztą ani Arisee, ani jego rodziców nie zna, więc nie ma się czym martwić tym bardziej.
- Rodzina nie wie. Koledzy, którzy nie powinni też, na wszelki wypadek. Reszta nie marudzi, a Emilka pewnie chciałaby mieć jakiegoś kumpla, czy coś. - wzruszył ramionami. Nie wiedział, jak czują pająki, czy coś, ale jemu samemu byłoby cholernie nudno. - Ale jeszcze muszę poczekać. I upewnić się, czy one aby na pewno mogą mieć współlokatora i, czy to musi być tej samej rasy i tak dalej.
Naoki nie znał się na pająkach jakoś szczególnie. Poczytał, żeby wiedzieć, jak się zajmować jednym, pogadał z gościem z zoologicznego i to samo zrobi przed kupnem kolejnego. Tyle.
- Gadaanie. Na wolności by robił, co by chciał. Ty nie chciałbyś pewnie żyć w klatce, a wychodząc z domu też możesz umrzeć, choćby w wypadku samochodowym. - wzruszył ramionami. Naoki nie wiedział, jak działa zoo, nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiał, lubił siedzieć przy zwierzakach i tyle. Cóż, kiedy łapały go wątpliwości, zwykle stwierdzał, że zoo prowadzą ludzie, którzy się na tym znają i raczej nie krzywdzą zwierząt, dają im odpowiednie wybiegi i w ogóle.
- Chyba nie ma się za bardzo nad czym zastanawiać. - stwierdził po chwili.

Reito zrobił jedyne, co umiał robić. Uśmiechnął się. Nie skomentował słów Naokiego, bo nie wiedział jak.
- Racja. – powiedział w końcu. Było mu głupio, że nie potrafi pociągnąć rozmowy dalej. Po raz kolejny…
Akarai westchnął. Porażka na całej linii. No, ale czego mógł się po sobie spodziewać? Bankiety i wiecznie nakręceni bogaci dorośli to nie rówieśnicy. Reito wpatrzył się w swój obraz, a potem w leniwca. Nie miał nic do powiedzenia. Równie dobrze mógłby teraz być w domu i oglądać telewizję, albo…
Niestety, nie mógł iść do domu. Reiji stanowczo zabronił mu dezercji. Poza tym… Yuukina zaczęła coś przebąkiwać o tym, że Reito nikogo nie przyprowadza do domu.
Akarai westchnął jeszcze raz. Czuł się okropnie nie na swoim miejscu. Znów zajął się obrazem. Cisza stawała się coraz bardziej krępująca.

Zerknął zdziwiony na Akaraia, kiedy ten po prostu podsumował całą jego gadaninę jednym słowem. Nie był pewien, czy to jakiś sygnał, że ma przestać tyle gadać, czy chłopak po prostu nie wie, co odpowiedzieć. Cóż, Naoki jednak wolał żyć w przeświadczeniu, że sygnały nie istnieją i nawet, jeśli ktoś uważa inaczej i próbuje je wysyłać, udawać, że nie widzi - przynajmniej póki nie stają się aż nazbyt jasne.
Nie zdążył się jednak nad tym więcej zastanowić, bo i znalazł ich nauczyciel. Podszedł do Naokiego, sprawdził jego szkice, trochę ponabijał się z tych nieudanych i część kazał mu zachować. Potem upewnił się, czy Reito chce korektę, czy nie i ruszył dalej.
- Rysowanie w miejscu publicznym jest dziwne. Zawsze czuję się na takich wypadach, jak hipster, tylko lustrzanki brakuje. - stwierdził Naoki, kiedy zostali sami. Kojarzyło mu się z pozerstwem. Z resztą ciężko być plastykiem i nie uchodzić za pozera, bo zbyt wiele osób, które uczą się rysować wyłącznie dla szpanu się ostatnimi czasy namnożyło. - Ale zwierzak jest fajny. - dodał, żeby było jasne, że dla niego wypad ma też plusy i te plusy w gruncie rzeczy są tu ważniejsze.

Reito tym razem przyjął nauczyciela z ciepłą uprzejmością, nie chcąc znów wyjść na gbura. Sensei skomentował jego obraz kilkoma słowami i propozycją poprawek, które Akarai obiecał uwzględnić.
- Fakt, wygląda śmiesznie. – zgodził się Reito – Chociaż rysowanie na wolnym powietrzu jest fajne. Na przykład w ogrodzie za domem….
Akarai lubił siedzieć na ławeczce przy małej fontannie i tam rysować. Podciągał wtedy nogi do klatki piersiowej i pracował.
- Fakt, zwierzak jest w porządku. – powiedział Akarai – I chyba wolę rysować tutaj, w zoo, niż w jakiejś kawiarni. Znaczy… Tam jest dużo więcej ludzi…
Błagam, błagam, niech nie zauważy…
Reito czuł, że się czerwieni. Wyrzucił z siebie dużą jak na niego ilość słów i to było straszne. Wziął głęboki oddech i się uspokoił. Rumieniec zelżał.
- Hipsterstwa jest dużo. – przyznał po chwili – Nie żeby mi to przeszkadzało, bo to w gruncie rzeczy zabawne…

- Wiem, że jest fajnie. Raz stwierdziłem, że trzeba być otwartym, nie? Co mam się przejmować, chcę coś zrobić to to robię bez pieprzenia. Poszedłem, chciałem wieżowiec w centrum od dołu narysować. Siedzę na tym chodniku, rysuję, jak normalny, przyzwoity człowiek, a tu na wolną kartkę koleś mi kasę rzuca.
Zaśmiał się pod nosem. Jakoś... no, poczuł się zażenowany, nie uważał się za "ulicznego artystę", jak to takich ludzi nazywają, żebrakiem nie był tym bardziej, ale teraz z czasem go to po prostu bawiło. W sumie był ciekaw, co myślał o nim tamten tacet?
- Nie ma co marudzić, loda sobie kupiłem, ale trochę dziwnie się poczułem. - dodał, choć negatywne emocje zwykle bardzo szybko z niego wypływają. Wtedy z resztą też nie były negatywne jakoś szczególnie. Był po prostu zdziwiony, zaskoczony, a potem rozbawiony.
- Tu jest całkiem spoko. Fajnie jest też w komunikacji miejskiej. Autobus, pociąg, cokolwiek, ludzie są śmieszni i możesz sobie wybierać modeli do woli. Choć w sumie zależy w jakiej godzinie.
Spojrzał na moment na kolegę. Zobaczył rumieniec, ale nie skomentował go, tylko uśmiechnął się z wyraźnym rozbawieniem. Domyślał się, że chłopak jest po prostu wstydliwy.

- Takie dawanie pieniędzy też mi się zdarzało. – przyznał Reito, przywołując w pamięci obrazy z przeszłości – Chciałem narysować wieżę Eiffla… Przycupnąłem sobie na trawie… Nim się ogarnąłem, miałem pod nogami dziesięć euro. – zachichotał Reito, nieco bardziej rozluźniony – To było całkiem miłe.
Akarai nie przepadał za Francuzami, ale musiał przyznać, że architekturę mają miłą dla oka. Reito lubił europejski styl.
- Chyba bym się bał w komunikacji miejskiej. – przyznał – Za dużo ludzi tak blisko siebie. Nie moja bajka. Padłbym na zawał.
I uśmiechnął się niepewnie. Rumieniec całkowicie mu zszedł i Reito był za to nieskończenie wdzięczny wszystkim możliwym bogom.
- Mimo wszystko chyba wolę rysować i malować samemu, w domku. – powiedział w końcu – Chyba mam uraz do gapiących się na mnie ludzi po tych wszystkich występach w liceum… Nie ma co wcisnąć w akademię, to wciśnie się Akaraia, nie dając mu nawet dwóch dni na ogarnięcie piosenki. – dodał z wyrzutem, bardziej mimowolnie niż celowo.

- Powinieneś nabrać śmiałości, żyłoby ci się łatwiej.
Odpowiedział tylko i wzruszył ramionami. Sam... no, okej, czasem czuje się głupio, ale zwykle walczy z tym uczuciem, jeśli chce coś konkretnego uzyskać w dany sposób. Stara się nie przejmować ludźmi - jasne, że nie zawsze potrafi, ale się stara. W końcu co go boli, że się gapią? I tak go nie zapamiętają (chyba, że z tego, że jest przystojny! z tego mogą!), a nawet, jeśli zapamiętają to on więcej na nich nie trafi.
- Łee. To słabą organizację mieliście. Ja się czasem bawiłem w takie rzeczy, bywało śmiesznie, serio. Chyba mam tendencję jakąś do robienia z siebie publicznie kretyna, czy coś, ale było śmiesznie. Chociaż... kretyna? Moja największa rola to przechodzień, ale i tak to był przechodzień z głębią i duszą. - stwierdził z szerokim uśmiechem. Naoki nie mógłby grać, bo z jego twarzy, postawy i gestów można odczytywać wszystkie jego emocje, nie panuje nad tym i tyle, więc jak ma grać kogoś innego? Ale zwykle się pisał, bo na próbach było zabawnie. Na przedstawieniach też, bo lubił się wygłupiać, ostentacyjnie wczuwając w swoje małe rólki.
- Uczysz się gdzieś śpiewać, czy to tak, jak z malarstwem? - spytał, zerkając na niego ciekawsko.

- Pewnie masz rację, ale do tej pory mi to nie przeszkadzało. Na ważniackich przyjęciach skupiam się na potakiwaniu, miłych uśmiechach i prawieniu mało wyszukanych komplementów. – wzruszył ramionami Reito – W szkole trzymałem się na uboczu i było w porządku.
Akarai nie miał problemów ze zrobieniem zakupów czy zagadaniem do obcego, ale bliższe interakcje nieco go przerażały. Podobnie jak publiczne występy… Z tym jednak, że ten strach potrafił opanować i to z niezłym skutkiem.
- Organizacja faktycznie dosłownie ssała. – wyraził się mało finezyjnie Akarai – Wszyscy latali jak poparzeni, nic nie było ogarnięte. Mimo wszystko miałem wrażenie, że tylko w naszej szkole tak jest… Dzięki bogu siedziałem tak tylko dwa lata, inaczej bym chyba tę budę podpalił.
Chłopak uśmiechnął się na swój reitowy sposób i maznął kilka razy pędzlem po niemal ukończonym obrazie.
- Uczy mnie dawny znajomy wuja. – powiedział Akarai lekkim tonem – Jest surowy, ale bardzo lubię jego lekcje. W sumie to chciałbym śpiewać w jakimś barze, ale się na to nie zanosi. – dodał z bledszym uśmiechem.

- Nie chce mi się już.
Oznajmił w pewnej chwili ot tak, po czym teatralnym gestem odłożył na bok swój szkicownik i przyrządy do rysunku. Ma na dzisiaj dosyć, ma lenia, nie chce mu się i tyle. Złapał ostatnie z Akaraiowych ciasteczek i zabrał się za jedzenie uznając, że po prostu poczeka na kolegę. Nie spieszy się nigdzie.
- Prywatne lekcje? To musi być dziiiwne. - stwierdził. Sam sobie nie wyobrażał siedzieć sam na sam z nauczycielem rysunku. Chyba by mu wydłubał oczy ołówkami po pół godzinie - lubi faceta, jest zabawnie, ale jednak... co za dużo to nie zdrowo, prawda?
- I czemu nie? W sumie mogłoby być fajnie. Możesz spytać w Fabryce Cukierków, czy gdzieś, czy może nie szukają jakiejś rozrywki. - przyglądał się przez chwilę Reito i uśmiechnął się szerzej.

Po chwili obraz Reito był gotowy.
- Skończyłem. – oświadczył, odkładając na bok płytę z malunkiem i patrząc na nią z zadowoleniem – Mogę uznać, że mi się podoba.
Chłopak znów się przeciągnął i ziewnął.
- Przywykłem. – przyznał – Chociaż czasami po prostu mam ochotę trzasnąć senseia po twarzy i wyjść. Oczywiście, nie zrobię tego, bo nie mogę. – westchnął – Grunt, że dobrze uczy. Mama się cieszy i jest w porządku.
Słysząc propozycję Naokiego, Akarai zaśmiał się nerwowo i zagarnął za ucho zbłąkany kosmyk granatowych włosów.
- Wuj się nie zgodzi. Śpiewanie na akademiach i na bankietach mam za sobą to chyba najwięcej na co mogę liczyć. – rzekł chłopak – Ale jest w porządku. – uśmiechnął się – Jakoś to przeboleję.

- Całkiem niezły. - przyznał, zerkając na dzieło swojego kolegi. Podobało mu się, ale nie wdawał się w jakąś konkretną krytykę, w końcu nie on tu od tego jest, co nie?
Robisz wszystko z myślą, że mama się cieszy? - spytał rozbawiony. On... cóż, pod wieloma względami mógł nie być największym powodem radości swoich rodziców. Przynosił im dumę i w ogóle, ale też masę nerwów. Skoro jesteśmy w temacie, usłyszał właśnie swój telefon. Zaczął grzebać w torbie.
- Nie pytaj go, zapisz się po prostu, hm? To twoje życie. - stwierdził, odczytując sms'a i aż mu się oczy powiększyły. - Jeśli kumpel nie żartuje to jutro jadę do Francji. Znaczy lecę. Kurde. Sory. Muszę się spakować.
Zaśmiał się, odpisując na smsa. Dwa tygodnie. I jeszcze zrobić to tak, żeby rodzice mu nie zabronili.
- Napiszę, jak wrócę, musisz zaliczyć wypad nad ognisko. - oznajmił mu i szybko się spakował, po czym odszedł szybkim krokiem.

zt x2