Centrum Edukacji Artystycznej

Nawet po zajęciach nie mógł się w pełni rozchmurzyć. Jakoś wyjątkowo mocno podziałały na niego słowa Vendella. I jak na złość nie mógł przejść z tym do porządku dziennego. To chyba oznaka późnego dorastania...
Gdy wrócili do internatu, w głowie Francuza zrodził się dość prosty i sensowny pomysł. Wziąć aparat i wyjść w plener, porobić zdjęcia. Jednak gdy spojrzał na swojego współlokatora, wpadł na jeszcze lepszy pomysł, a mianowicie wynająć salkę w centrum i zrobić w końcu tę cholerną sesję zdjęciową. O dziwo Naoki przystał na tę propozycję, więc nie tracąc już ani chwili Julien spakował swój aparat, dodatkowe akumulatory i ruszyli w drogę. Piechotką, rzecz jasna, bo popołudniowa pogoda była całkiem przyjemna. Przy okazji pan fotograf zatelefonował do CEA z szybką prośbą o zarezerwowanie i przygotowanie jednej z sal. Wolał oszczędzić trochę czasu z przygotowaniami.
W końcu dotarli na miejsce. Niewielka sala, właściwie pokój z ładnym parkietem i białymi ścianami. Prosty, surowy, można było go urządzić wedle własnych potrzeb. Julien uśmiechnął się lekko, widząc rozstawioną przy przeciwległej ścianie czarną skórzaną kanapę, oraz wysokie, również czarne drewniane krzesło. Dodatkowo na ścianie za kanapą zawieszona była czerwona, dość ciężka zasłona. W zestawieniu z jasną skórą i włosami Naośka powinno wyjść ciekawe połączenie.
- Dobra, możesz się rozbierać. Parawanu chyba nie potrzebujesz, nie? - zapytał, wskazując ruchem głowy na przedmiot stojący w rogu pomieszczenia, za którym model mógł się przebrać. Oczywiście przy wejściu stały jakieś krzesła i stoliki, żeby można było na spokojnie usiąść, położyć rzeczy i nie robić pierdolnika na podłodze.

Sam Julien jakoś nie widział w tym problemu. Chociaż fakt, raczej niewielu znanych mu męskich modeli miało ochotę pozować do aktów, szczególnie przed mężczyzną. Nie rozumiał ludzkiej tendencji do spedalania sytuacji i zjawisk całkowicie neutralnych. Zresztą, trochę dziwnie by wyglądało, gdyby szczupły, choć całkiem dobrze zbudowany nastolatek miał wjechać między poślady jakiegoś napakowanego modela mierzącego prawie dwa metry. To było takie… ugh. Nie, Julien nie czułby się zbyt komfortowo, będąc stroną dominującą w związku z jakimś początkującym kulturystą. Obrzydliwe i mało estetyczne. Co innego taki Naoki… No ale! Myślenie o uciechach cielesnych w takiej chwili było nieprofesjonalne, więc Francuz szybko pozbył się jakichkolwiek nieprzyzwoitych myśli związanych z osobą swojego aktualnego modela.
- Za bardzo narzekasz. Wyglądasz dobrze. – odparł ze spokojem, stawiając swoją torbę na jednym ze stolików i wyciągając swojego kochanego Canona, jego małe cacuszko, którego nie mogły dotykać brudne łapy wstrętnych śmiertelników. Włożył akumulatory i włączył sprzęt. Próbne zdjęcie docelowej lokacji z daleka.
- Dobra, światło w porządku, więc obejdzie się bez lamp. Mniej pierdolenia. – powiedział to raczej do siebie, niż do towarzysza, przy okazji sprawdzając czy w końcu przeczyścił ostatnio kartę pamięci. Na szczęście jednak był na tyle sprytny, by wykasować zdjęcia z ostatniej sesji, wobec czego mógł dziś poszaleć z ujęciami.
- Nie wiem, co jest w tym dziwnego. Tobie ludzie chyba też pozują. Zawsze możesz sobie wyobrazić, że to zajęcia z rysunku, tylko znacznie szybsze. – zauważył, wzruszając lekko ramionami. Zdawał sobie sprawę z tego, że osoba, która rozbiera się pierwszy raz przed aparatem może się czuć nieswojo. Naoki, mimo że z własnej woli odpowiedział na ogłoszenie, nie wiedząc nawet, że fotografem jest Julien, miał prawo odczuwać pewien rodzaj dyskomfortu psychicznego. Aż nie ma nic gorszego od niewspółpracującego modela, Julien starał się jakoś pomóc mu się rozluźnić, odprężyć. Najważniejsze, by chłopak zrozumiał, że te zdjęcia nie trafią na stronkę z gejowskim porno.
- Dobra, połóż się na plecach i wyciągnij na kanapie. Tak jakbyś był cholernie znudzony. Kark ułóż na poręczy, głowę lekko odchyl. Masz szczupłą szyję, więc głupotą byłoby ją skracać. Noga od oparcia lekko zgięta w kolanie, drugą spróbuj wyprostować. Możesz oprzeć na drugiej poręczy. – poinstruował go w końcu, samemu stając w końcu naprzeciwko kanapy i gmerając w ustawieniach aparatu. Starał się mówić w miarę prosto, konkretnie, co by się przypadkiem Naoki w tych wytycznych nie pogubił. Już zdarzały mu się osoby, które totalnie nie łapały o co w tym wszystkim chodzi i Francuz musiał dosłownie pokazać, jak mają się ustawić. Najgorsze były zdjęcia z przodu, na stojąco. Mówi się człowiekowi, żeby oparł lekko nogę o ścianę, a ten opiera ją pod kątem prostym, przez co udo jest cholernie masywne, a noga wygląda na amputowaną. I weź tu, człowieku, pracuj…
- Nie rób jakichś wymyślnych min, ma być naturalnie. I się nie ruszaj ani o milimetr. Jak Ci będzie już bardzo niewygodnie, to powiedz. – mruknął, po czym zabrał się do pracy. Już w samej tej pozycji miał pomysł na kilka różnych ujęć. Na wprost, nieco z dołu, pod kątem, od pasa w górę. O orientacji zdjęcia i odległości już nawet się nie wspominało. Julien był zdecydowanie zbyt skupiony na swoim zajęciu, żeby się teraz bawić w kontemplowanie ciała blondyna. W sumie może to i dobrze. Nie stwarzał dodatkowych problemów.

Zaśmiał się cicho, gdy jego inspiracja poprosiła o chwilę przerwy. No tak, pewnie niezbyt mu się uśmiechało leżeć nago w bezruchu przez kilka długich minut. Cóż jednak poradzić, kiedy Niquet za aparatem nie potrafił się skupić na niczym innym i całkowicie odrywał się od świata? Jeśli Naoki chciał rozrywki, musiał o nią najpierw poprosić.
- Słabą masz wytrzymałość. Zdarza się, że profesjonaliści szybko padają, ale to dopiero nieco ponad kwadrans. I to bez lamp. Wiesz, jak ciężko przy nich wytrzymać latem, przy zepsutej klimatyzacji? - rzucił, siadając obok niego na kanapie. Teraz mógłby zacząć wgapiać się weń, jak sroka w gnat, gdyby to leżało w jego naturze. A że nie leżało, to Naoki mógł się cieszyć chwilą wolności. Chwilą, bo francuskie korzenie lubiły dawać o sobie znać w subtelny sposób.
- Możesz przejrzeć, tylko nie kasuj. Zrobimy rewizję jeszcze na laptopie i dopiero potem wywalimy część, a część wyląduje na dysku. - odparł, podając mu aparat. Niech sobie blondyn popatrzy, jakim seksownym i ponętnym mężczyzną potrafi być, gdy jest spokojny i nie rozsiewa wokół mrocznej, złowieszczej aury. Przystojny, zgrabny, stwarzający pozory inteligentnego... Nic tylko brać!
- A co do rozbieranych sesji... cóż, ludzie nie godzą się na nie, jeśli wiedzą, że nie będą się czuć komfortowo. Ale nie widzę problemu, żeby też się rozebrać, skoro aż tak Ci na tym zależy. - tu Julien uśmiechnął się szeroko, po czym wstał z kanapy. Zwyczajnie, bez większego powodu, stał naprzeciwko swojego modela, przodem doń zwrócony. Bez krępacji ściągnął z siebie koszulkę i rzucił ją gdzieś za siebie. Nie miał kompleksów. Wiedział, jak wygląda. - Będzie zabawnie, jeśli ktoś tu wejdzie teraz, albo podczas sesji. - dodał z rozbawieniem, rozpinając pasek od spodni. Oczywiście Naoki nie widział, jak Julien przekręcał klucz w zamku i jak zostawił wcześniej karteczkę z napisem "NIE PRZESZKADZAĆ - ARTYSTA PRACUJE". Nie lubił, gdy mu przeszkadzano w pracy. Jednak lubił się od czasu do czasu podroczyć ze swoim współlokatorem.
W końcu ostatnie elementy ubrania zniknęły z ciała Juliena i ten stał przed swoim modelem w stroju Adama, bez jakiegokolwiek poczucia wstydu.

- Specjalnie? Ja tylko chcę, żebyś nie czuł się poszkodowany i skrępowany poprzez bycie jedynym nagusem w pomieszczeniu. - odparł spokojnie, uśmiechając się szelmowsko. Zdecydowanie nie przeszkadzała mu bliskość roznegliżowanego Naokiego, a już na pewno nie ten zdradziecki rumieniec, który pojawił się na jego policzkach. Może to co robił było podłe z jego strony, ale chłopak zasłużył na drobną "karę" za to wyjeżdżanie z głupimi tekstami o niepedalstwie. Czas zaaktualizować informacje, panie Vendell.
- Nie skończymy, bo nawet nie zaczęliśmy. Mam jeszcze duuużo pomysłów. - mruknął melodyjnie, po czym objął go w pasie i przyciągnął bliżej siebie. Nie byłby sobą, gdyby zostawił chłopaka w spokoju w takiej sytuacji. Och, nie ma tak dobrze. Niech się trochę z nim pomęczy. Niby od niechcenia przesunął opuszkami palców po gładkiej skórze od bioder, aż do kręgosłupa, by potem zacząć jeździć delikatnie po jego długości.
- Mogę poczekać chwilę dłużej, jakbyś jeszcze potrzebował przerwy. A jeśli jesteś ciągle spięty, mogę zrobić Ci masaż. Mam całkiem sprawne dłonie. - wymruczał wprost do jego ucha, po czym skubnął lekko jego płatek wargami. Nie trzeba chyba opisywać jego zadowolenia, gdy delikatny dreszcz przebiegł przez ciało niższego chłopaka. Zaczął obsypywać jego szyję pocałunkami, ani na moment nie zwalniając uścisku. W pewnym momencie zassał się nieco mocniej na jasnej skórze. Aż się uśmiechnął lekko na widok zaróżowionego miejsca. Idealnie... W sumie mógłby ich mieć więcej...
- Więc jak będzie? - zapytał jeszcze, odsuwając się na tyle, by spojrzeć w zielone tęczówki rówieśnika. Domyślał się, jak wiele sprzecznych i zakręconych myśli musiało kotłować się pod tą jasną czupryną. Pytanie tylko, czy Naoki zda się na resztki zdrowego rozsądku, czy da się ponieść chwili?

I między innymi o to Julienowi chodziło. Żeby chłopak w końcu uświadomił sobie, że jest przynajmniej biseksualny, o ile nie jest totalnym gejem. Żeby przestał zachowywać się ciągle w "ten" sposób. To był cholernie irytujące. I przypominało zbyt wiele. Te parę lat temu Francuz postanowił, że nie da nikomu zabawić się swoim kosztem, mieszać sobie w głowie. I nie zanosiło się na to, żeby Naoki miał być wyjątkowym przypadkiem. Och nie, zdecydowanie należała mu się nauczka.
Nieco zaskoczyła go tak nagła reakcja, w efekcie której obydwaj znaleźli się w pewnym stopniu na kanapie. Chociaż właściwie to Vendell był na kanapie, a fotograf na nim. No ale ta sytuacja całkiem mu odpowiadała. Szczególnie, że dzieliły go jedynie centymetry od mocno zarumienionej twarzy modela. Urocze… Mógłbym go takiego widywać częściej. Chociaż w wygodniejszej pozycji. Z tą myślą złapał chłopaka w objęcia i ułożył go wygodniej pod sobą na kanapie. Bezczelnie zawisł nad nim, dłonie opierając po bokach jego głowy.
- Ja? Skądże. Ja wcale nie jestem wredny. – zaśmiał się cicho, mrużąc delikatnie oczy, nie odwracając jednak wzroku od chłopaka. Niby od niechcenia pogłaskał go jedną dłonią lekko po policzku, po czym palcem wskazującym przesunął wzdłuż linii szczęki, a następnie od podbródka przez szyję i wzdłuż mostka.
- Wiesz co? Z nas dwóch, najwredniejszą i najbardziej wyrachowaną osobą jesteś właśnie Ty, Naoki. – powiedział cicho, po czym wpił się zachłannie w usta chłopaka. Całował go mocno, namiętnie, splatając ich języki w gorącym tańcu. Nie dał mu nawet szansy na przejęcie dominacji w pieszczocie, nawet chwili przerwy na głębszy oddech. Masował jego język swoim, co jakiś czas badając nim też wewnętrzną stronę policzków jasnowłosego. Palce wolnej dłoni zacisnęły się na jednym z sutków niższego chłopaka, by zaraz potem zacząć lekko go pocierać. W końcu jednak Julien z niechęcią oderwał się od jego ust.
- Ciągle mieszasz, kręcisz. Najpierw obnosisz się ze swoim byciem hetero, a potem zaczynasz do mnie zbliżać. I potem znowu cała ta cholerna szopka z homofobią i "niepedalskością". – warknął cicho. Zniżył się i ponownie przywarł ustami do jego szyi, tym razem już nie tak delikatnie, jak wtedy w składziku. Całował każdy milimetr jego skóry, co jakiś czas ją dość mocno podgryzając. Jakoś niezbyt obchodziło go teraz, że będzie mieć siniaki czy coś w tym stylu. Nie zamierzał się ograniczać. - To wyjątkowo podłe i niesprawiedliwe z Twojej strony. – szepnął jeszcze, a jego dłoń zjechała niżej, na nabrzmiałe przyrodzenie chłopaka. Powoli, z premedytacją przesunął ręką po całej długości jego członka, by na koniec kciukiem docisnąć główkę. Kątem oka obserwował reakcje na jego twarzy. Grzechem byłoby przegapić takie show. Zamierzał go doprowadzić dziś na szczyt w każdym możliwym tego słowa znaczeniu.

Ewidentnie nie spodobał mu się fakt, że został sprowadzony do parteru. Nie przypadły mu również do gustu słowa wypowiedziane przez chłopaka. Było tak, jakby on zupełnie nic sobie z tego faktu nie robił, jakby wcale go nie obeszły słowa Francuza. A co z „może byś przestał się puszczać” i „w końcu znajdziesz sobie kogoś”? Co z cholernym „nie jestem pedałem”? Nawet Ty... Jesteś taki sam jak cała reszta. Nie wiedzieć czemu ta myśl jakoś go zabolała. Zwykle nie robiło mu to większej różnicy. Seks to seks. Nieważne z kim, nieważne gdzie. Byleby nie dostać syfa i nie mieć trwale uszkodzonego ciała. Więc czemu tym razem miałoby być inaczej? Czemu jego zapał w tym momencie nieco zmalał?
Nie odwzajemnił pocałunku, jednak delikatnie wplótł palce w jasne kosmyki współlokatora, by potem szarpnąć go dość mocno i odsunąć od siebie. Skoro Vendell miał ochotę na seks, to nie zamierzał się sprzeciwiać. Jednak nie było opcji, żeby zdominował go cholerny prawiczek. Nigdy nie pozwolił sobie wjechać w tyłek mało doświadczonemu facetowi i nie zanosiło się na jakiekolwiek zmiany czy wyjątki od tej niepisanej regułki.
- Słońce Ty moje, czy Ty kiedykolwiek posunąłeś się z kimś dalej, niż do pocałunku? – zamruczał cicho, podnosząc się do siadu. Złapał chłopaka za biodra i przyciągnął go do siebie, po czym złapał lekko zębami jego dolną wargę. - Masz Ty w ogóle pojęcie, jak sprawić, by obydwie strony były zadowolone ze zbliżenia? – dopytywał, patrząc chłopakowi prosto w oczy. Ponownie objął dłonią jego przyrodzenie i zaczął je masować powoli. Zwyczajnie chciał nakręcić go jeszcze bardziej. Niech się postara, jeśli tak bardzo ma ochotę pozbyć się dziewictwa.
- Jeśli bardzo chcesz, mogę Cię nauczyć wszystkiego… – zaczął powoli, pochylając się i obsypując jego klatkę piersiową pocałunkami. Jednocześnie odchylił go nieco do tyłu, by nie musieć zbytnio nadwyrężać kręgosłupa. - … ale nie ma nic za darmo. Ja też chcę mieć trochę zabawy. – kontynuował, po czym trącił zaczepnie jego sutek językiem. Zaraz potem zassał się delikatnie na tymże stwardniałym punkciku, by potem go lekko przygryźć. Miło byłoby usłyszeć kolejne urocze dźwięki z ust chłopaka. Podniósł głowę i ponownie zajrzał w zielone tęczówki. Na jego ustach pojawił się szeroki, dość bezczelny uśmiech.
- Obciągniesz mi?

- Och? Teraz pan i władca się obraził? Jak przewidywalnie... - odparł ze znużeniem wypisanym na twarzy, opierając policzek na dłoni. No tak, w końcu szanowny artysta był za bardzo hetero, by pozwolić sobie wjechać w tyłek pedałowi. Obserwował poczynania blondyna, nawet nie zamierzając go zatrzymywać czy robić cokolwiek w tym kierunku. Niech się wkurwia, niech będzie obrażony.
- Wiesz co, Vendell? Jesteś pierdolonym hipokrytą. - stwierdził jeszcze, po czym sam podniósł się z kanapy i zaczął się ubierać. To był chyba pierwszy raz, kiedy zwrócił się do niego po nazwisku, no i jeszcze w taki sposób. Ale jak to inaczej nazwać? Jak opisać zachowanie Naokiego? Julien miał to cholerne wrażenie, że chłopak zwyczajnie bawił się jego kosztem, a gdy coś mu nie pasowało, to po prostu się obrażał i wychodził. To nie było normalne, ani uczciwe z jego strony. Czemu więc oczekiwał, że Francuz będzie się z nim obchodził jak z cholernym jajkiem?
Całkiem ubrany podszedł do swojej torby i zaczął chować wszystkie wyjęte z niej rzeczy. Zatrzymał się jednak przed schowaniem aparatu do pokrowca. Włączył go ponownie, po czym bez oporu wykasował wszystkie zrobione dziś zdjęcia. Męska duma nie pozwalała mu ich wstawić gdziekolwiek, choćby do portfolio, a nawet na ich zatrzymanie. Po prostu nie. Nie po czymś takim. Dopiero wtedy Canon zniknął w pokrowcu, a pokrowiec zajął bezpieczne miejsce w torbie.
- Bądź łaskaw zrobić sobie jakiś godzinny spacerek, skoro mam zabrać z pokoju swoje rzeczy. Jakoś nie sądzę, żeby Ci się chciało wracać do internatu w moim towarzystwie. - powiedział beznamiętnym tonem, krótkim gestem nakazując mu się odsunąć od drzwi. Wyciągnął klucze z kieszeni spodni i przekręcił zamek w drzwiach, po czym pierwszy opuścił pomieszczenie, a po kulturalnym pożegnaniu się z jedną z recepcjonistek - również budynek CEA. Dopiero przed nim, zanim jeszcze drogi jego i Naokiego się rozeszły, Julien zerknął jeszcze na chłopaka.
- Jak chciałeś poćwiczyć przed nocką z dziewczyną, to trzeba było poprosić kogoś z cyckami i wyrwą między nogami. Nie próbuj się ze mną kontaktować. - tylko tyle powiedział. Potem po prostu poszedł w stronę internatu, nawet nie oglądając się na blondyna. Nie było opcji, żeby dał po sobie poznać, że go to ruszyło. Zresztą, to i tak nic by nie zmieniło. Czy chociaż jedna znajomość mogłaby się nie kończyć w tak popierdolony sposób?! Szczerze mówiąc nie był pewny, na kogo był bardziej wściekły w tym momencie: na Naokiego czy na siebie.

[z/t] x2