Mieszkanie Nanao

Widząc zadowoloną, wyrażającą absolutne zwycięstwo minę Yuto, tylko pokręcił głową i westchnął cicho. Wiadome było, że z nim nie wygra. Czy to w kwestii spania w jednym łóżku, czy to w grze w bierki.
- Brawo, mój mistrzu. - zaśmiał się tylko i zaczął zbierać bierki z powrotem do pudełka. - Fakt, już późno. Yuto, weź idź się ogarnij przed spaniem do łazienki, a ja zaraz zrobię łóżko. No i muszę jeszcze pozmywać.
Sapnął cicho z oburzeniem, że znowu jego włosy zostały totalnie rozczochrane. Wysłał przyjaciela do łazienki, a sam szybko zmył naczynia po obiedzie i zajął się przygotowaniem łóżka do spania.

- Okej, okej. Mogę ci z czymś pomóc w razie czego.
Nie chciał kompletnie pasożytować, nie lubił tak. Wyjął więc ręcznik ze znanej sobie szafki (może nie jakoś szczególnie często, ale zdarzało mu się tutaj sypiać) i udał się do łazienki, by wyjść z niej już w samych bokserkach. Ubrania poskładane odłożył na jakiś fotel niedaleko łóżka chłopaka. Prysznic zajął mu zaledwie kilka minut, więc spotkał go jeszcze w pokoju.
- To może pozmywam? Jak skończysz łóżko, ty idź się myć. - zaproponował i nie czekając na odpowiedź polazł pozbierać naczynia i z nimi do kuchni, by zrobić to, co zapowiedział.
Kiedy tylko skończył - ostatecznie garów nie było jakoś wybitnie wiele - zadowolony zawrócił, by całym swym ciężarem opaść na wygodne, miękkie i jak na jego gust, odrobinę za krótkie łóżko młodszego przyjaciela i wleźć pod kołdrę.

- Okej. W takim razie zostawiam Ci naczynia. - kiwną głową i zabrał się za ścielenie łóżka. Wyciągnął z szafy zapasową poduszkę dla Yuto. Zapasowej kołdry niestety jeszcze się nie dorobił, pomimo tego, że przyjaciel już nie raz nie dwa u niego sypiał. Musieli więc zadowolić się jedną i Nanao miał szczerą nadzieję, że dojdą do jakiegoś porozumienia, bo jeśli nie, jeden z nich będzie marzł przez całą noc.
Gdy Yuto zwolnił mu łazienkę, wziął szybki prysznic i przebrał się w dres. Wracając do pokoju, wyłączył wszędzie światła, zakluczył drzwi i odłączył kable od listwy podłogowej. Ot, tak dla bezpieczeństwa.
- Znowu Ci się urosło, czy łóżko mi się skurczyło? - zaśmiał się, widząc, że przyjaciel ledwie mieści się na łóżku. Położył się zaraz obok niego, przykrył kołdrą i nastawił budzik, żeby rano nie zaspać.

- Przynajmniej wiem, jak czuła się Alicja w Krainie Czarów.
Stwierdził, uśmiechając się przy tym lekko. Odwrócił się w stronę przyjaciela, póki co łaskawie odsłaniając przed nim część kołdry. Jak dalej będzie, to się już zobaczy, ostatecznie Abukara nie może odpowiadać za to, czy wierci się w nocy! Bo to, że Nanao dałby radę zabrać mu kołdrę było raczej wątpliwe.
- Dobrej nocy, krasnalu. Niech ci się przyśnią czerwone czapeczki, czy co wy tam lubicie.
Mruknął jeszcze, przymykając oczy.

- Za ten tekst o krasnalu powinieneś dostać eksmisję na kanapę. Ale znaj moje dobre serce, bo nie mam drugiej kołdry i musiałbyś zadowolić się cienkim kocem. - odmruknął, zakopując się głębiej w pierzynę. Zamknął oczy i dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę, jaki był zmęczony. Szybko zasnął, dając radę wymruczeć jeszcze tylko ciche "dobranoc", zanim totalnie odjechał.
Tak jak przypuszczał, jednak kołdra okazała się nietrafionym wyborem. W środku nocy Yuto, przekręcając się na drugi bok, pociągnął ją całą za sobą, zostawiając dla Nanao jedynie mały skrawek. Półprzytomny Akito usiłował, a jakże odzyskać trochę ciepłego okrycia dla siebie. Jednak śpiący Yuto był jak skała i ruszyć się nie dał. Ostatecznie Nanao tylko westchnął i wręcz przykleił się do pleców przyjaciela, okrywając nędznym rogiem kołdry.

Po paru godzinach Yuto zdążył się nawet obrócić i swoim cielskiem po części przygnieść biednego Nanao. Spał jednak dalej aż do chwili, kiedy nie dosłyszał budzika. Jęknął cicho na szczerze znienawidzony o tej porze dźwięk (nienawidził jakiegokolwiek dźwięku nad ranem - w sumie to nienawidził nad ranem niczego poza snem) i teatralnym gestem zakopał się mocniej w kołdrze, jakby chciał całemu światu oznajmić, że on o tej porze nie wstaje i cały świat ma się od niego odczepić.
Tyle dobrego, że przestał gnieść Nanao. I cała kołdra została dla niego, bo zapewne chłopak poszedł się ogarniać i wyłączył budzik - cześć mu i chwała.

Wyczołgał się zmaltretowany z łóżka i półprzytomny wyłączył budzik. Chciało mu się spać, jednak do łóżka wrócić już nie mógł. Po pierwsze, musiał iść do pracy chociażby po to, żeby nakarmić zwierzaki. A po drugie, może nawet ważniejsze, nie miał już gdzie wracać. Cała przestrzeń łóżka, kołdra i nawet poduszka na której spał zostały zagarnięte przez Yuto. Który teatralnym gestem jeszcze wypiął się na niego i spał dalej.
Nanao westchnął. Wyciągnął z szafy rzeczy i poszedł do łazienki się ogarnąć. Kiedy z niej wyszedł, dobre piętnaście minut później, przyjaciel nadal spał jak zabity. Przymknął więc tylko drzwi do sypialni i zabrał się za robienie śniadania. Obiecał mu tę jajecznicę, prawda? Obiecał. Więc teraz nie miał wyjścia i musiał ją zrobić. Usmażył jajka, zrobił kanapki, zaparzył kawę i zaniósł wszystko do salonu. Yuto nadal spał.
- Wstawaj Śpiący Królewiczu. Zrobiłem Ci jajecznicę. - pochylił się nad łóżkiem i usiłował ściągnąć z Yuto kołdrę. Z miernym rezultatem.

- Uuuuuummmmmmmggggggggggghhhhhhhh...
Jęknął przeciągle, z taką niechęcią i niemal nienawiścią względem życia i żywych o tej porze dnia, że gdyby była apokalipsa zombie, spokojnie możnaby się bać, czy Yuto zainteresuje się jajecznicą, czy raczej jej twórcą.
Odwrócił się jednak powoli w jego stronę, pilnując, aby nie zabrano mu kołdry. Zdecydowanie nie był jeszcze przygotowany na atak zimnego powietrza. Kiedy wreszcie uchylił oczy i pozwolił porazić się jasnemu światłu, przetarł je mocno dłońmi i przeciągnął się.
- A dobra chociaż?
Spytał z absolutnie nieszczęśliwą miną. Ale uniósł się do siadu.
- Dziękuję. - dodał, żeby nie być złym i okropnym gburem, ostatecznie trzeba docenić, że Nanao nie dość, że go gości (i oddaje zdecydowanie większą część łóżka i kołdry) to jeszcze przygotowuje drugi już posiłek. Tym razem nawet przygotowuje bez jego cennego udziału!
Podniósł się w końcu, choć widać było, że najchętniej opatuliłby się kołdrą i w niej podróżował po domu. Cóż jednak jak mus to mus. Trzeba wracać do świata żywych, dorosłych, dojrzałych ludzi, pokazać się na zajęciach, potem zajść do pracy. Objął więc ramieniem Nanao, czochrając mu włosy na powitanie (skoro już zapomniał o "dzień dobry") i ruszając do salonu, za zapachem ciepłej jajecznicy.

Całe szczęście, że Yuto w miarę szybko przypłynął do rzeczywistości. Nie w całości, bo sądząc po okropnej minie i przeciągłym jęku, który z siebie wydał, mężczyzna miał zamiar przespać jeszcze co najmniej 3 godziny.
- Jajecznica jest pyszna. Z szynką i cebulą. I jeszcze kanapki Ci zrobiłem. I kawę w tym dużym kubku, który tak lubisz.
Wiedział, że w tym momencie zachowuje się jak etatowa żona, ale zmusić Yuto do wstania rano nie było łatwo. Jedzenie było więc jego jedyną kartą przetargową, żeby wyciągnąć go z wyrka i nie zamknąć go na resztę dnia w mieszkaniu, kiedy pójdzie do pracy.
- Nie ma sprawy. - uśmiechnął się lekko. - Więc wstawaj już, bo Ci o pyszne śniadanie wystygnie.
Yuto wstał. I pierwsze co zrobił, to kompletnie Nanao rozczochrał. A pięć minut temu się czesał... Nanao tylko westchnął i razem z przyjacielem powędrował do salonu, gdzie stało całe śniadanie.
Usiedli razem na kanapie i zaczęli jeść, mówiąc sobie jeszcze "smacznego". Miał nadzieję, że to trochę Abukarę rozbudzi...

Rozbudziło. Smaczne, pożywne, kaloryczne, ciepłe śniadanie to zdecydowanie to, czego Yuto potrzebował z samego rana, aby przestać nienawidzić świata. Siedzieli obok siebie i jedli z apetytem. Potem niestety musiał wstać. Wziął szybki prysznic, ubrał się, zarzucił na ramię torbę i był gotowy do wyjścia. Nie chciał być powodem spóźnienia Nanao do pracy - nawet, jeśli ten sam był sobie szefem i nie poniósłby przez to żadnych konsekwencji.
- To dzięki za posiłek. I nocleg. I kolejne posiłki. - uśmiechnął się wesoło, unosząc paczkę z resztą wczorajszego obiadu, którą dostał na wynos i zapewne zje zaraz, jak dotrze do akademika.
- Daj znać, jak znów będziesz miał ochotę na obżartusa-pasożyta w swoim łóżku. - dodał i puścił mu oczko. - Choć w sumie to chyba wypada, żebym się odwdzięczył jakoś...
Dodał, przechylając głowę. No, pomyśli o tym.
- Cóż, póki co na razie. Miłego dnia.
Na do widzenia drugi raz tego poranku poczochrał włosy Nanao i odszedł wreszcie do własnych obowiązków.

zt

Zjadł śniadanie nieco szybciej niż Yuto, zebrał swój talerz i powędrował do kuchni przygotować przyjacielowi wałówkę na drogę. Zapakował do dwóch słoików resztkę curry z wczorajszego obiadu, zakręcił i dla pewności jeszcze włożył do reklamówki. Ot, by chłopakowi nie rozlało się nic w drodze do akademika.
- Nie ma za co. - uśmiechnął się. - Było fajnie, więc wpadaj częściej.
Nie przeszkadzało mu robienie za etatową kucharkę oraz odstąpienie 3/4 swojego łóżka Yuto. Lubił spędzać z nim czas, więc lekkie niedogodności się nie liczyły.
- Chyba chciałeś powiedzieć "obżartuso-pasożyto-rozpychacza". - poprawił go złośliwie. - I nie musisz się odwdzięczać. Przecież ten obiad był moim "odwdzięczeniem się" za podwiezienie do domu. Jest więc po równo. - machnął ręką.
- Do zobaczenia. - pokiwał mu na odchodnym.
Gdy tylko Abukara wyszedł, Nanao sprzątnął ze stołu, ogarnął się do końca i poszedł do pracy.

- Nie masz ochoty dowiedzieć się czegoś o mechanice? Koleś z pokoju obok urządza imprezę, a ja mam jutro kolosa.
Zamiast się witać, kiedy tylko otwarto mu drzwi, poczochrał włosy Nanao. Wiedział, że go zastanie, Nanao po prostu zawsze był w domu, lub w pracy. Yuto jakoś się do tego przyzwyczaił.
- Ewentualnie mogę się odpłacić za ostatni posiłek i zamówimy pizzę na mój koszt. - dodał. Nie musiał się w sumie jakoś szalenie uczyć, bo większość na jutro umiał. Uczył się wcześniej i za dnia, ale zwyczajnie nie miał ochoty na imprezę, a i spanie w hałasie szczególnie go nie pociągało. Szczególnie, że ci kretyni pewnie co godzina by pukali, żeby dołączył.
A potem wstawaj tu człowieku na zajęcia.
Kiedy tylko został wpuszczony, Yuto wlazł do mieszkania Nanao, zdjął buty i przeciągnął się leniwie. Na sytuację w jakiej się znalazł było miliard innych rozwiązań, ale kiedy pomyślał o przyjacielu, uznał, że to całkiem fajny pretekst. Ostatecznie już jakiś czas się nie widzieli.

- Ha?
To było w zasadzie pierwsze co Nanao wydusił z siebie po tym niespodziewanym powitaniu. Nie spodziewał się przyjścia ani Yuto, ani kogokolwiek innego, dlatego otworzył drzwi ubrany w domowe ogrodniczki i sprany T-Shirt. W dodatku od stóp do głów był w mące, bo zachciało mu się na obiad obtaczanych kotletów i był akurat w trakcie przygotowywania panierki.
- Okej, okej, wchodź śmiało. - przepuścił przyjaciela w drzwiach, jedną ręką przygładzając włosy, które zostały bezczelnie przed chwilą poczochrane, tym samym sprawiając, że one również zostały pobrudzone mąką. - Pizzy nie trzeba, bo akurat robię obiad. Chociaż można by to nazwać wczesną kolacją, patrząc na godzinę. Chyba, że się nie najesz, to wtedy możesz zamówić.
Nanao wrócił do kuchni by dokończyć robienie obiadu.
- Siadaj w pokoju i się ucz. - krzyknął z drugiego pomieszczenia. - Ja tu zaraz skończę i wtedy możesz mi poopowiadać o tej mechanice. Ale ostrzegam. Nie pomogę Ci, bo nie mam na ten temat zielonego pojęcia.

- A co na obiad?
Spytał wyraźnie zadowolony. Lubił domowe jedzenie, tym bardziej, jeśli ktoś mu je zrobił. Nie spieszył się z odejściem do salonu, zamiast tego zerknął do kuchni, żeby zobaczyć, czym dobrym zostanie poczęstowany. Uśmiechnął się przy tym pod nosem.
- Nie muszę cały wieczór wkuwać. Uczyłem się od jakiegoś czasu, a to nie jest szalenie trudny przedmiot. Wolałbym nie zarwać nocy na imprezie, cośtam jeszcze doczytam, ale nie muszę cię zadręczać moimi strasznościami.
Powiedział spokojnie, czując, jak ogarnia go rozleniwienie związane z tym, że w końcu wpadł do Nanao. Przyglądał się przez chwilę jego krzątaninie w kuchni, zanim faktycznie ruszył do salonu.
Wyjął podręcznik do mechaniki ogólnej i notatki z wykładów i faktycznie nimi postanowił się zająć do obiadu, żeby później bez wyrzutów sumienia posiedzieć z Nanao. Pewnie wcześnie pójdą spać, a w każdym razie Yuto, a skoro już się tu dowlekł to fajnie byłoby z tego skorzystać.
Zapachy dobiegające z kuchni rozpraszały go coraz bardziej, ale twardo siedział w miejscu. Do głowy mu przyszło, że następnym razem będzie musiał coś Nanao zrobić. Pewnie w jego kuchni, bo chyba dziwnie byłoby mu ściągać Kocią Mamę do akademika, Akito jakoś nie pasował mu do tego miejsca. Z resztą tam nie ma spokoju ani na moment.

- Kotlety. Do spółki z ziemniakami i surówką. Nic wyszukanego. Dużo też tego nie ma, jednak mam nadzieję, że się najesz, Głodomorze. - zastrzegł, jednak dla pewności ostrugał jeszcze trzy kartofle. Yuto od zawsze potrafił sporo zjeść. A szczególnie teraz potrzebował solidnego posiłku, skoro czekała go nauka. Nanao podejrzewał, że przyjaciel w większości żywi się daniami z paczki bądź mrożonkami, nie tyle z faktu, że nie potrafi ugotować czegoś pożywniejszego, ale że po prostu mu się nie chce.
- To dobrze, że nie zostawiasz nauki na ostatnią chwilę. - powiedział, przynosząc chłopakowi kubek kawy do pokoju, żeby nie uczył się "na sucho". - I możesz mówić co chcesz, ale TO wygląda strasznie. - skomentował, wskazując na kosmiczne wzory w książce przyjaciela, które dla Nanao były równoważne jakiemuś wyszukanemu planowi zapanowania nad światem. - Za dziesięć minut będzie obiad.
Istotnie, równo po 10 minutach przed Yuto wylądował parujący talerz wypchany po brzegi pachnącym daniem. Akito usiadł koło niego przy stole, upewniając się, że notatki i książki bruneta są bezpieczne i nie zagraża im zafajdanie.
- Smacznego. - powiedział, zabierając się za konsumpcję.

- Wcale nie jest aż takie tragiczne, kiedy zajmować się tym dłużej. Hej, jeszcze parę lat temu dawałeś mi korki ze wszystkiego. Pojąłbyś to. Tylko nie musisz.
Wzruszył ramionami. Lubił swoje zajęcia, dawały mu satysfakcję. No i był uparty, nie było opcji, żeby ot tak odpuścił, jeśli chciał coś zrozumieć. Pytał innych, doszukiwał się, interesował, szukał innych sposobów na wyjaśnienie. Pod warunkiem oczywiście, że dane zagadnienie go interesowało, poszedł jednak na kierunek odpowiedni temu, co go ciekawi.
- Dziękuję. - póki co nie ruszał kawy, czekając, aż ta lekko przestygnie i zadowolony wyczekiwał na obiad. Na czas sprzątnął swoje rzeczy ze stołu, by kiedy tylko talerze się na nim pojawiły, zabrać się za jedzenie.
- Lubię to, jak gotujesz. Tak domowo. - stwierdził. Powiedziałby nawet, że Nanao gotuje równie dobrze, co jego mama, jednak takich słów wręcz nie godzi się wypowiadać i wie o tym każdy mężczyzna, którego rodzicielka pełni rolę pani domu.
Zaraz zabrał się za jedzenie, w duchu ciesząc się z tego, że wpadł na pomysł, by wpaść do Nanao, zamiast uczyć się w akademiku.

- Wtłaczałem Ci do głowy różne rzeczy, ale raczej nie obejmowały one aż takiej wiedzy tajemnej. - zaśmiał się. - Poza tym fakt, że dałeś radę się wtedy tych wszystkich zaległości nauczyć, świadczy tylko i wyłącznie o Twojej chęci wiedzy i uporowi. Ja Cię tylko szturchnąłem, dalej poszedłeś sam.
Od samego początku relacja Nanao i Yuto była, krótko mówiąc, dziwna. Przez większą część liceum po prostu się ignorowali, żyjąc w dwóch kompletnie różnych światach. Potem jednak Akito zaczął udzielać starszemu chłopakowi korków i jakoś tak zostali przyjaciółmi.
- Podejrzewam, że gdybym koniec końców poszedł na tę medycynę, to też bym uczył się dziwnych rzeczy. Ale wyszło jak wyszło i teraz jedyne, co muszę pamiętać to o której karmić zwierzaki i regularnie zamawiać towar. - nie przeszkadzało mu to, że zamiast studiować jak większość młodych ludzi, zaczął pracować na pełen etat. Lubił swój sklep i zwierzaki, więc czego chcieć więcej?
- Cieszę się, że Ci moje jedzenie smakuje. Chociaż nie zawsze jest tak "smacznie i domowo". Miałeś farta, wczoraj był makaron z paczki.

- Chodzi mi tylko o to, że głupszy ode mnie nie jesteś na pewno. Tylko tyle, że nie truto ci przez kilka lat mózgu wzorami i innymi chorymi rzeczami, które zdążyły już poważnie wypaczyć moją psychikę.
Wzruszył ramionami. Jego najpierw frustrował, potem bawił fakt, że młodszy dzieciak go doucza. Ale chyba to nawet pomagało. Używał prostszego języka i nie denerwował się, kiedy Yuto po prostu nie rozumiał. Rówieśnik miałby większą śmiałość i to mogłoby wywołać kłótnie. Tak, czy inaczej dobrali się do tego świetnie.
- To na pewno. Tylko tyle, że zajmowałbyś się mechanizmami w ludziach. Poza tym chyba podobnie. - uśmiechnął się pod nosem. - Choć sklep to spoko opcja. Masz spokój, nie musisz się martwić o to, co będzie, a praca wygląda na przyjemną. Muszę tam do ciebie któregoś razu wpaść. Może kupię jakiegoś małego gryzonia. Albo żółwia, też są fajne. Albo jaszczurkę. - uśmiechnął się pod nosem. Lubił zwierzęta. Lubił nawet kocura Nanao, choć sam był raczej zwolennikiem psów. I małych zwierzaków, zarówno gryzoni, jak i gadów.
- Paczkowe jedzenie też nie jest złe. Ale cieszę się, że wpadłem dzisiaj w takim razie. Jeszcze kilka takich obiadów i się w tobie zakocham. - stwierdził rozbawiony

- To akurat fakt. Ale Twoja psychika ma się jeszcze na tyle dobrze, że dalej jest chętna do przyjmowania w siebie następnej porcji wzorów. Więc nie jest źle. I wiesz, może coś tam bym zrozumiał, ale teraz już się tak rozleniwiłem nie-nauką, że pewnie zajęłoby to trzy razy więcej czasu niż te trzy-cztery lata temu, w liceum. - odłożył sztućce na pusty już talerz i wyciągnął się na kanapie.
- Jasne, wpadaj śmiało. Jakiegoś zwierzaka na pewno sobie wybierzesz. Tylko mam nadzieję, że nie będziesz kolejnym, który trzyma zwierzaka nielegalnie na kampusie. Naoki, ten chłopak, który dorabia sobie u mnie w sklepie, wyznał mu ostatnio, że mu pająk zwiał spod łóżka. I, że się o niego boi, żeby ktoś nie zadeptał, albo, żeby ktoś niepowołany nie zobaczył, bo u nich zwierząt trzymać nie wolno. - westchnął, po czym jednak wstał i pozbierał talerze po obiedzie. Wstawił je do zlewu, zalał wodą, ale nie umył. Na to był jeszcze czas.
- W takim razie muszę się jeszcze postarać. - zażartował, wracając do pokoju. Znali się z Yuto nie od dziś, ale Nanao myślał o nim jako o przyjacielu. Dla którego można gotować obiady, parzyć kawę, odstępować część swojego łóżka i kołdry, a potem budzić rano, żeby się nie spóźnił.

- Nieźle. Chciałbym tam być, kiedy pająk zakradnie się do pokoju jakiejś dziewczyny. Albo pod prysznice, o! W sumie to one chyba lubią wilgoć, nie? Nieźle byłoby tak w czasie prysznica zobaczyć nagle na ścianie olbrzymią tarantule. - stwierdził widocznie rozbawiony tą perspektywą. Patrzył na to inaczej, bo go to nie dotyczyło. Sam pewnie raczej byłby w jakiś sposób zaciekawiony, choć możliwe, że bałby się, że taki olbrzym może być jadowity. Poza tym pająki go nie przerażały. No i nie do końca wierzył, że do czegoś takiego, czego nawet emocji nie można zgadywać, można być przywiązanym. To nie szczeniak, kot, czy szczur, to osiem odnóży i odwłok. Tego pyszczka nawet nie widać!
- Jadowity jest? - spytał po chwili ciekawsko. - W akademiku nie można na pewno psów, czy kotów mieć, ale myślę, że jakiś szczur, czy chomik to nie problem. - dodał po chwili leniwie. - Spytam współlokatora, czy nie jest uczulony na sierść i tyle.
Uśmiechnął się tylko na słowa przyjaciela. Fajnie mu tu było. Czuł się, jak u siebie, zachowywał się z resztą bardzo swobodnie. Czasami myślał, że gdyby miał mieć kogoś na stałe to raczej nie imprezowych, energicznych chłopaków, czy typowe wredne typy, z jakimi się zwykle umawiał, a kogoś takiego... statecznego? Spokojnego? Co to przygarnie, jedzenie zrobi. Przyjemnie mu się kojarzył taki absolutnie spokojny, ciepły dom.

- To nie jest śmieszne, Yuto. Taki pająk, chociaż stosunkowo niegroźny, może narobić wielkiego zamieszania. Nie, nie jest jadowity. Nie sprzedaję seryjnych zabójców w sklepie. Ale nawet. Jak ktoś wrażliwy będzie miał "przyjemność" i spotkać tego pająka, to będzie niemiło. Pewnie dla obu stron. - westchnął.
- Więc proszę, jak się zdecydujesz na pupila, to wybierz takiego, żeby Twoi sąsiedzi z internatu nie dostali zawału.
Posiedział jeszcze chwilę, po czym przeciągnął się i wstał.
- Dobra, ja idę zmywać, a Ty się tu edukuj ładnie. Jak wrócę, możesz mi poopowiadać co też mądrego wyczytałeś w tych książkach.
Puścił mu oko i powędrował do kuchni.

- Spokojnie, chcę coś przyjaznego. Ale wolę wiedzieć, czy mój prywatny Włoch nie jest na coś uczulony najpierw. - przyznał leniwie. Fajnie mu się siedziało i aż pożałował, że przyznał się do jutrzejszego egzaminu, kiedy tu przyszedł. Ale Nanao miał w sumie rację. Lepiej, żeby się tym na porządnie zajął i miał już z głowy, żeby później nie musieć martwić się poprawami.
Rozleniwiony otworzył podręcznik i rozłożył się wygodnie. Zaczął czytać, powtarzać. Niewiele informacji było dla niego nowych, jednak wszystkie po prostu wymagały powtórzenia, niektóre wręcz wykucia na blachę. A żołądek pełen, mieszkanko wygodne i aż powieki ciążą.
Walczył jednak za sobą i, kiedy Nanao wszedł do pokoju, spojrzał na niego.
- Raz ci wszystko opowiem i idziemy się lenić z jakąś planszówką do sypialni?
Zaproponował, przeciągając się leniwie.

Szybko uwinął się z umyciem naczyń, po czym jeszcze je wytarł, pochował i zrobił jako taki porządek w całej kuchni. Wszystko po to, by dać przyjacielowi jak najwięcej czasu na spokojne przyswojenie sobie materiału na jutrzejszy egzamin. Yuto mówił co prawda, że większość umie, że materiał nie był trudny, jednak Nanao wolał, żeby chłopak nauczył się trochę więcej i dłużej, ale, żeby miał pewność, że jutro napisze wszystko na maksymalną notę.
Po dobrych trzydziestu minutach wrócił do pokoju, akurat, żeby zauważyć przyjaciela rozwalonego całą swoją długością na kanapie, podczas gdy stolik i resztę wolnego miejsca zajmował podręcznik i fruwające kartki.
- Okej, przesuń nogi, bo nie mam zamiaru stać na tym wykładzie. - zaśmiał się, wpychając się w róg kanapy. - I przypominam, że od ostatniej wizyty planszówki mi się nie rozmnożyły. Nadal mam tylko karty i bierki. Ewentualnie może jeszcze chińczyka. Dobra, opowiadaj, co tam mądrego wyczytałeś.

- Musisz się zaopatrzyć w jakieś Monopoly, Warcaby, czy cokolwiek. - zarządził, unosząc nogi, żeby jego niski przyjaciel mógł siąść - i żeby potem owe nogi uwalić na jego nogach. Bo i tak mu było wygodnie. Lubił wyciągać się na całą swoją mocno nadprzeciętną długość.
- Jesteś gotów? - uśmiechnął się lekko. Cóż, zaczął więc opowiadać, zaczynając od wymienienia wzorów, jakie miał na najbliższy egzamin do wykucia i objaśnienia ich. Co skąd się wzięło, dlaczego działa to tak, a nie inaczej i właściwie to jak to działa.
Później przeszedł do dalszych objaśnień, starając się przy tym używać jak najłatwiejszych słów i objaśniać te, których zastąpić nie mógł. Takie tłumaczenie było fajną nauką. Czasami zerkał w swoje notatki, żeby się co do czegoś upewnić, ale zdawało się, że faktycznie wie, co i jak.
- Jakoś to będzie. - podsumował po około pół godzinie. Nie powiedział oczywiście wszystkiego, ale nie chciało mu się już dłużej mówić o tym wszystkim. Poczuł się w miarę pewnie.
- Te zajęcia mamy ze śmiesznym facetem. Jest niski. Nie jest karłem, czy coś, ale jest niższy sporo nawet od ciebie, więc nasze ustne są w sumie zabawne. Biega i skacze po tej sali przy wykładach. Ma taki mega ekspresyjny sposób mówienia i myślę, że to u niego trochę automatyczne. Albo stara się zwrócić na siebie uwagę. Lubię go całkiem. Ale nie ryzykowałbym zrzynania u niego, bo wyrzuca z sali od razu.
Stwierdził, bo i słyszał, że kilka osób planuje. Nie zamierzał donosić, ani im absolutnie przeszkadzać. Ot, ich życie, Yuto nie zamierzał kogokolwiek oceniać przez to jak i czy się uczy, później pewnie i tak skończą razem na jakimś wypadzie. Tylko tyle, że uważał ściąganie na łatwiejszych przedmiotach za głupotę, a ściąganie na każdym egzaminie za bezsens - po co studiować w takim razie?

Westchnął cicho, ale pozwolił przyjacielowi ułożyć nogi na swoich kolanach. Głównie dla tego, że i tak nie miał większego wyboru, a Yuto gdzieś swoje ponadprzeciętnie długie kończyny położyć musiał.
- Dobrze, dobrze. Coś kupię przed Twoją następną wizytą. - powiedział, bawiąc się wystającą nitką na nogawce chłopaka. - Ale dzisiaj musimy zadowolić się chińczykiem i kartami.
Cóż, Nanao mało zrozumiał z tłumaczonych mu przez przyjaciela rzeczy. Właściwie to nie zrozumiał prawie nic. Ale godzina to zdecydowanie za mało na ogarnięcie mechaniki, więc nawet nie próbował. Siedział po prostu cicho, dając Yuto się wygadać, zerkając na niego czasem, kiedy ten akurat miał chwile zawahania i musiał posiłkować się notatkami. Gdy tylko mini wykład dobiegł końca, Nanao przeciągnął się.
- Wcale nie "jakoś", tylko dobrze będzie. - skomentował. - Umiesz to wszystko, wystarczy, że jeszcze jutro rano sobie powtórzysz i zdasz bez problemu.
- W takim razie wypraszam sobie nazywanie mnie krasnalem, skoro nawet Twój wykładowca jest ode mnie niższy. I to dobrze, że nie chcesz ściągać. Zresztą, nawet nie musisz. Umiesz przecież to wszystko.