Kamienica Raito Yasushiego

Ocknął się gwałtownie z prawie półtoragodzinnej drzemki w taksówce. Wszechobecne korki, zatłoczone ulice i godziny szczytu sprawiły, że samochód bujał się miarowo w przód i w tył z taką z częstotliwością, która pozwalała na spokojny sen nauczyciela informatyki. Czuł, że tak mógł się czuć dawno temu, kiedy matka kołysała go w ramionach do snu. Jeszcze nie do końca przytomny zapłacił za przewóz i wysiadł pod kamienicą. Mglista i lepka aura oblepiła go zimnem, lekko mżyło. Postawił kołnierz lekkiej parki, chowając głowę w ramiona i przeszedł kilka kroków z ulicy do wejścia kamienicy, chowając się pod zadaszeniem. Zanim zadzwonił domofonem, obrócił się tyłem do drzwi i rozejrzał po ulicy w poszukiwaniu ewentualnej kawiarni. Czuł, że zastrzyk kofeiny był mu potrzebny jak powietrze. Zanotował w pamięci jakiś szczegół, zmarszczył krótko brwi na widok korka widocznego na końcu uliczki i wreszcie zadzwonił do drzwi.
Czekając starał się stać spokojnie, nie przebierać nogami. Chciał to mieć za sobą, chciał to załatwić, chciał wrócić do robotów. Chciał już być w swoim ciasnym mieszkaniu ze swoim komputerem.
Z trudem przypomniał sobie mail od niejakiego Yasushi. Chciał rozszerzyć funkcjonalność jakiegoś programu do projektowania przestrzennego, ale po pierwsze był to program autorski, po drugie nie miał kontaktu z jego autorem. Zlecenie jak zlecenie, pomyślał sobie Kazuya. Ciekawy był, co projektuje jego klient, ale nie zamierzał go wypytywać. Wiedział, że nie wszyscy lubią, szczególnie jeśli są projektantami. On na przykład nie lubił pytań o jego konstrukcje, póki nie zostały ukończone. Wyjątkiem oczywiście był jego przełożony z laboratorium - jeśli miał dalej być konsultantem w prywatnym instytucie, musiał przekazywać raporty. Poprawił okulary na nosie i po raz kolejny tego dnia pożałował, że założył je zamiast szkieł kontaktowych.

Z uprzejmym uśmiechem przyjął jego tłumaczenie. Lekko skinął mu głową na powitanie, wszedł do środka i zdjął od razu buty, powiesił płaszcz na wolnym haczyku przy drzwiach i ruszył we wskazanym kierunku. Odwrócił się przez ramię na propozycję, mile uspokojony wizją parującego, czarnego napoju.
- Chętnie napiję się kawy. Mamy dzisiaj taki senny dzień, panie Yasushi. - mruknął, wtrącając zawoalowaną aluzję do jego stroju i tego, że on sam chciałby tak do późna leżeć w łóżku. Chociaż czy na pewno? W końcu tyle ekscytujących projektów mógł jeszcze stworzyć pod sztandarem Instytutu. Po raz kolejny dziękował w duchu za cud jakim było przyjęcie jego projektu do realizacji. Bez niego nie zyskał by sponsorów dla swoich szalonych pomysłów. Przystanął w kuchni, zastanawiając się co dalej, czy młody projektant nakreśli sam tor rozmowy, czy Akari zmuszony będzie zrobić to własnoręcznie. Odpowiedź, chociaż nie taka jakiej się spodziewał, przyszła sama. Zamrugał szybko w odruchu i rozważył co powinien zrobić. Nie przepadał za tak intensywnym kontaktem wzrokowym, ale zdawał sobie sprawę z tego, że ma niezwykłe oczy i nie sposób tego nie zauważyć. Otrząsnął się w duchu i zdjął okulary, nagle rozdrażniony ich uciskiem. Pomasował nasadę nosa i uśmiechnął się lekko.
- Momo? - spytał uprzejmie, wyciągając z kieszeni szmatkę do okularów. Zaczął je zapalczywie czyścić, traktując jako pretekst do spuszczenia wzroku. Czuł się trochę jakby zderzył się z autobusem pełnym rozwrzeszczanych dzieci na wycieczce, dlatego jego naturalnym odruchem było lekkie wycofanie się wgłąb własnego, spokojniejszego świata. Nie za głęboko, żeby nie wydawać się nieobecnym, ani zakłopotanym. - Rozumiem, że projektuje pan zabawki? Przyjaciel nie zdradził mi szczegółów, wspomniał tylko, że sprawa jest pilna.
Delikatnie nakierował ton rozmowy, z szacunku do czasu Yasushiego i swojego własnego. Znów uśmiechnął się uprzejmie, by nie wyjść na niegrzecznego.

Przy tym chłopaku Kazuya poczuł się jak wymiętoszony przez kota krawat. To znaczy - bardzo wymięty i okłaczony sierścią. Kompletnie niewyjściowy. To... który z nich tak naprawdę wstał kilkanaście minut temu? Akari czy Yasushi? W lekkim rozbawieniu uśmiechnął się, od razu podnosząc kubek do twarzy, żeby zaciągnąć się zapachem kawy. Zaparowały mu lekko okulary. Napój oczywiście będzie się nadawać do picia dopiero za kilka minut, jednak już sam jego zapach podziałał kojąco na Kazuyę i jednocześnie otrzeźwił jego umysł.
- Wybaczam. - odpowiedział uśmiechając się z lekkim błyskiem w oku. Widocznie poprawiło się jego skupienie, gdy na horyzoncie pojawiła się kawa. A wraz ze skupieniem powrócił cyniczny uśmieszek w kąciku ust. - Ponadto dokładnie rozumiem fenomen twórczej bezsenności i dramatycznego zgonu z niewyjaśnionych przyczyn, w niewyjaśnionym czasie.
Pozwolił sobie puścić mu oko i niecierpliwie zerknął na kawę. Gdy gospodarz opuścił tymczasowo pomieszczenie, Akari usiadł na jednym z krzeseł i rozpiął dwa górne guziki szarej koszuli. Uznał oficjalną część za zakończoną, poza tym zorientował się, że ma do czynienia ze "swoim", w dodatku z bardzo wygadaną osobą... No cóż. Zmniejszył dystans wobec chłopaka. Był sympatyczny, w taki interesujący sposób.
Sięgnął po kawę i ostrożnie sprawdził jej temperaturę. Tak! Wszystko było po staremu - poparzył sobie język i sklął się w myślach za niecierpliwość. Na szczęście nie sparzył się jakoś tragicznie.
Dyskretnie otaksował gospodarza wzrokiem i mniej uprzejmie, a już bardziej zadziornie uśmiechnął się półgębkiem na wzmiankę o zabawce.
- Świat potrafi zadziwiać, panie Yasushi. Ponownie - wybaczone. - mruknął zaczepnie znad kubka, pociągnął wreszcie upragnione kilka łyków i na chwilę przymknął oczy. Tak. Tak. Tak właśnie. Niczym spragniony wody dopadający do źródełka wypływającego ze skały. Westchnął niekontrolowanie.
Co za ulga.
Oczywiście słuchał uważnie. Uprzejme zdziwienie. Lekki uśmiech. Zaczął dostrzegać mężczyznę. Miał interesującą aparycję. Całkiem przyjemne spojrzenie i ciekawy kolor włosów.
- Sam? Widzę więc, że spośród osób, którym służę radą i umiejętnościami wyróżnia się pan znacząco. - Upił znów kilka łyków, trochę wolniej niż poprzednio i odstawił kubek, w połowie już pusty. - Właśnie dlatego tu jestem. By pana wyręczyć. - zrobił krótką przerwę, jakby rozważał znaczenie swoich słów. - Z miłą chęcią przyjrzę się temu, co pan stworzył. I jeśli nie ma pan nic przeciwko, chciałbym zobaczyć mojego NAOCZNEGO bliźniaka nietoperza. Zaciekawił mnie pan. - uśmiechnął się na wpół uprzejmie, na wpół cynicznie.
Przy całej tej konwersacji zaledwie musnął dyskretnie wzrokiem okolice jego oczu, nie szukając kontaktu. Jednak teraz jego spojrzenie spoczęło na jego oczach, wydłużone aż do momentu, aż do którego jego oczy zasłonił kubek, gdy dopijał już letnią kawę. Czuł się przebudzony. I co ciekawsze, zainteresowany, bowiem spotkał kogoś, kto w jakiś sposób był mu bliższy niż szara masa szkolnych korytarz czy ulic. W końcu, ktoś kto rozumie. Chociaż zabawki i robotykę wiele dzieli.

Przeszli po schodach w górę. Akari sam się zbeształ w myślach za to, że pięknie wykorzystał okazję, żeby przyjrzeć się wdziękom chłopaka. Ach te strome, japońskie schody. W Europie nie sposób byłoby tak niewinnie przyglądać się zacnym częściom ciała drugiej osobie. Ale Japończycy wiedzieli jak sobie ułatwiać życie. Nawet jeśli oznaczało to utrudnienie go. Odchrząknął próbując się nie zaśmiać cicho z szybkich, nerwowych tłumaczeń na temat bałaganu. No tak, no samo tak wypełzło. Samo tak się położyło na ziemi i samo tak patrzyło z niej, żeby nie nadepnąć. Kazuya lawirował między materiałami i innymi elementami martwego inwentarza, dostrzegając w tym bałaganie schematy rządzące i jego pracownią, mieszkaniem, a nawet mini magazynem, który wynajmował.
Wszedł do pokoju i zatrzymał się przekrzywiając głowę tow jedną, to w drugą stronę. Oglądał projekty. Był ciekawy na ile są podobne w stadiach tworzenia do projektów robotów. W ogóle ta cała sytuacja wydawała mu się wyjątkowo interesująca. Jakby spotkał kosmitę i dowiedział się, że on i pozaziemska cywilizacja niewiele się różnią. Zaśmiał się bezgłośnie i pokręcił lekko głową. Przyglądał mu się przez tą chwilę intensywnie. Zweryfikował swoje odczucia. Nie przeszkadzało mu, ze stanął tak blisko niego. Wręcz przeciwnie. Nagle uznał, że chłopak mu się podoba. I że być może chciałby popełnić jakiś błąd przy naprawianiu programu, żeby musiał tu wrócić. Niewielki, żeby nie zadzwonił po kogoś innego.  
- Zakręcony. - odchrząknął. -  No dobrze, zobaczmy co tutaj mamy.
Usiadł na fotelu przed komputerem. Ekran strzelił mu w twarz jasnym światłem. Poprawił okulary i przyjrzał się interfejsowi.
-Amatorski nie-amatorski - ocenił, mrucząc do siebie. - A jak wydajność? Akceleracja...
Chwycił za tablet i piórko, przeciągnął lekko palce i w nowym pliku szybko zaczął tworzyć podstawowe kształty. Chwytak z platformą. Dodał kilka elementów i uruchomił cięższe funkcje, cały czas mając na uwadze czarne okienko systemu operacyjnego na oku.
Świat przestawał istnieć, kiedy siadał do komputera. Wiele osób ta miało. Jednak jego świat był binarny i składał się z linii pozornie skomplikowanych kodów. Ani się obejrzał, a stworzył prosty projekt robota, jakiego budowali studenci na pierwszym roku.
- No tak, biorąc pod uwagę dane... Wydajność jest dostateczna. Funkcje są dostateczne. Przydałoby się...
Pomasował skronie intensywnie katalogując zadania związane z programem, przed jego oczami przewinęły się protokoły. Palce śmignęły po klawiaturze, zaczął dopisywać kody jak w transie, tworząc własną kopię programu i dodając do niego kolejne linijki. Uprościł kilkadziesiąt wierszy, zanim zorientował się, że stracił poczucie czasu i rzeczywistości. A przecież Yasushi już wrócił do pokoju. Zdaje się , że jakąś chwilę temu.
I nagle Kazuya doszedł do wniosku, że koniecznie musi spędzić tutaj całą noc. Definitywnie.
Miał niedługo ważny projekt, jutro mógł odespać, ale nie będzie miał wolnego terminu, żeby wpaść przez najbliższy tydzień. Przepisanie kodów zajmie mu... No ładnych parę godzin. Mógłby to zrobić za jednym za machem, ale to zajmie mu czas do nocy. Nie chce nalegać, zajmować cennego czasu. To wszystko zależy od pana. I w ogóle, mogę kogoś panu polecić. Chociaż bardzo zainteresował mnie ten program. Chętnie bym pomógł. Ale wie pan. Mam napięty grafik. Szkołę, korepetycje,badania w instytucie i kilku klientów. Nie spałem też od dwóch dni (co akurat było prawdą, nie licząc kilku drzemek). Strasznie żałuję, że nie mogę tego zrobić w tym tygodniu. A przydałoby się, bo dzisiaj... No właśnie.
Do zaledwie kilku wybranych z tej chaotycznej masy myśli zdań i słów dodał lekko zakłopotany uśmiech, nie ruszając się przy tym z fotela, ani nie odrywając wzroku od ekranu, na którym pojawiały się nowe komendy i protokoły.
Trochę niezręcznie. Ale z tego co zauważyłem, to pan też się mną zainteresował. Chwytaj dzień, Kazuya. Chwytaj.
Kliknął myszką, machnął rysikiem po tablecie i wprawił w ruch chwytaka na platformie gąsienicowej o trzech ramionach. Program działał już znacznie szybciej.
Obrócił się na krześle do Yasushiego, mając nadzieję, że decyzja już zapadła. Taka jakiej sam oczekiwał.
- Kazuya. - wyciągał rękę, jakby dopiero co się poznali. - Miło mi cię poznać ... ?
Uśmiechnął się, patrząc na niego pytająco.